(1)

W rozporządzeniu (UE) 2019/1896 obrazy sytuacji zdefiniowano jako zgrupowanie danych georeferencyjnych przedstawionych w czasie zbliżonym do rzeczywistego oraz informacji pochodzących od różnych organów, z różnych czujników, platform oraz z innych źródeł, które to informacje są przekazywane zabezpieczonymi kanałami komunikacyjnymi i informacyjnymi oraz mogą być przetwarzane i w sposób wybiórczy wyświetlane i przekazywane innym odpowiednim organom w celu uzyskania znajomości sytuacji i wspierania zdolności reagowania na granicach zewnętrznych, wzdłuż tych granic lub w ich pobliżu oraz w strefie przedgranicznej. Definicja ta stanowi rozwinięcie pojęcia pierwotnie określonego w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1052/2013 (2), odzwierciedlającym podejście większej „koncentracji na danych” umożliwiające użytkownikom wybranie odpowiedniej prezentacji graficznej i interfejsu użytkownika w zależności od sytuacji operacyjnej oraz ich potrzeb w zakresie dowodzenia i kontroli.

(2)

W rozporządzeniu (UE) 2019/1896 przewidziano utworzenie krajowych obrazów sytuacji, europejskiego obrazu sytuacji oraz szczególnych obrazów sytuacji, które należy opracować poprzez zbieranie, ocenianie, zestawianie, analizowanie, interpretowanie, generowanie, wizualizowanie i rozpowszechnianie informacji. Obrazy sytuacji mają składać się z trzech osobnych warstw informacyjnych, mianowicie warstwy zdarzeniowej, warstwy operacyjnej i warstwy analitycznej.

(3)

Konieczne jest określenie szczegółów każdej warstwy informacyjnej obrazów sytuacji oraz zasad tworzenia szczególnych obrazów sytuacji. Ponadto niezbędne jest określenie rodzaju przekazywanych informacji oraz procesów regulujących przekazywanie takich informacji, a także mechanizmów zapewnienia kontroli jakości. Aby zagwarantować skoordynowane podejście poprawiające wymianę informacji, należy określić i znormalizować zgłaszanie w europejskim systemie nadzorowania granic („EUROSUR”).

(4)

W celu zapewnienia, aby warstwy zdarzeniowe obrazów sytuacji były wystarczająco kompleksowe i szczegółowe, krajowe ośrodki koordynacji i w stosownych przypadkach Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej („Agencja”) oraz międzynarodowe ośrodki koordynacji powinny terminowo dokonywać zgłoszeń dotyczących zdarzeń, które prawdopodobnie mogą mieć wpływ na granicę zewnętrzną.

(5)

Zgłaszanie zdarzeń za pomocą wskaźników oraz w postaci zgłoszeń pojedynczych zdarzeń wzajemnie się uzupełnia. Wskaźniki pomagają ocenić ogólne zmiany na odcinku granicy i przyczyniają się do poprawy znajomości sytuacji, natomiast zgłoszenia pojedynczych zdarzeń są powiązane z reakcją na dane zdarzenie we właściwym czasie.

(6)

Zgłoszenia pojedynczych zdarzeń mogą wymagać natychmiastowego działania. W związku z tym musi istnieć możliwość zgłaszania pojedynczych zdarzeń we właściwym czasie, aby umożliwić odpowiednio szybką reakcję na takie zdarzenia. Wstępne zgłoszenie należy przesłać niezwłocznie po wykryciu zdarzenia i wyświetlić w odpowiednich obrazach sytuacji. Aby zapobiec opóźnieniu, które mogłoby zmniejszyć zdolność do szybkiej reakcji, proces walidacji powinien umożliwiać przesłanie zgłoszenia po częściowej walidacji.

(7)

Jednocześnie wydawanie zgłoszeń w takich okolicznościach może prowadzić do fałszywych alarmów. Wytwórca i właściciel obrazu sytuacji powinien ocenić i wskazać poziom ufności w zgłoszeniach i zdarzeniach wyświetlanych w obrazie sytuacji. Do pierwszego zgłoszenia należy dołączyć inne zgłoszenia uzupełniające, gdy tylko dodatkowe informacje staną się dostępne.

(8)

Zgłaszanie zdarzeń w EUROSUR-ze związanych z przestępstwami i przestępczością przeciwko wiarygodności dokumentów będzie stanowić uzupełnienie obowiązków sprawozdawczych przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/493 (3) w ramach systemu „Fałszywe i Autentyczne Dokumenty Online” (FADO).

(9)

Zgłaszanie pojedynczych zdarzeń obejmujących transgraniczne przemieszczanie towarów i powiązany z nim nielegalny handel zgodnie z niniejszym rozporządzeniem nie powinno mieć wpływu na istniejące obowiązki sprawozdawcze, ograniczenia ani kompetencje dotyczące obszaru celnego, a także na systematyczną sprawozdawczość w zakresie kontroli, w szczególności w systemie kontroli importu 2 w ramach UKC („ICS2”) na podstawie art. 186 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (4) czy wymianę informacji o ryzyku w systemie zarządzania ryzykiem celnym („CRMS”) na podstawie art. 86 tego samego rozporządzenia oraz w systemie informacji celnej („CIS”) utworzonym na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97 (5). Nie powinno ono także powielać ustanowionych mechanizmów realizowanych przez państwa członkowskie w związku ze sprawami celnymi i kwestiami dotyczącymi działalności organów celnych. Stosowne informacje, jeżeli są dostępne, można by uzyskać z istniejących źródeł Komisji.

(10)

Jeżeli chodzi o warstwę operacyjną obrazów sytuacji, aby zapewnić wystarczająco kompleksowy przegląd, właściciel obrazów sytuacji powinien otrzymywać sprawozdania na temat środków własnych państw członkowskich, zgłoszenia planów operacyjnych, jak również zgłoszenia informacji środowiskowych, w tym w szczególności informacji meteorologicznych i oceanograficznych. W sytuacji, w której poziomy ryzyka na odcinkach granicy są wysokie lub krytyczne, konieczność koordynacji wymaga szczegółowej sprawozdawczości na temat planów operacyjnych, aby lepiej przewidzieć reakcję poszczególnych zaangażowanych organów.

(11)

Sprawozdawczość operacyjną, która ma być prowadzona w ramach wspólnej operacji na granicy lub szybkiej interwencji na granicy, należy opisać w planach operacyjnych każdej wspólnej operacji na granicy lub szybkiej interwencji na granicy.

(12)

Jeżeli chodzi o warstwę analityczną obrazów sytuacji, właściciel obrazów sytuacji powinien stworzyć warstwę analityczną na podstawie sprawozdań z analizy ryzyka. Celem tych sprawozdań jest lepsze zrozumienie zdarzeń na granicy zewnętrznej, co może ułatwić przewidywanie tendencji, planowanie i przeprowadzanie operacji z zakresu kontroli granicznej, a także strategicznej analizy ryzyka. Metodyki związane ze sprawozdawczością dotyczącą analizy ryzyka oraz przypisanie poziomów ufności powinny opierać się na wspólnym zintegrowanym modelu analizy ryzyka (CIRAM).

(13)

Aby zapewnić spójność i ułatwić wymianę informacji, jednocześnie utrzymując bezpieczeństwo, Agencja powinna zintegrować i rozwinąć swoje różne sieci i narzędzia analizy ryzyka w ramach EUROSUR-u, takie jak sieć analiz ryzyka Fronteksu (FRAN), sieć analiz ryzyka w sprawie przestępstw przeciwko wiarygodności europejskich dokumentów (EDF-RAN) lub sieć analizy ryzyka wspólnoty wywiadu morskiego (MIC-RAN).

(14)

Sprawozdawczość w EUROSUR-ze powinna uwzględniać specyfikę niektórych działań z zakresu kontroli granicznej, takich jak ochrona granic powietrznych lub morskich, ale także szczególny charakter pewnych powiązanych zdarzeń, w tym wtórnego przemieszczania się lub działań poszukiwawczo-ratowniczych. Zgłaszanie takich informacji przyczynia się do tworzenia europejskiego obrazu sytuacji, w tym analizy ryzyka i przypisania poziomów ryzyka. Ponadto zgłaszanie operacji poszukiwawczo-ratowniczych dotyczących migrantów, prowadzonych zarówno na lądzie, jak i na morzu, powinno przyczyniać się do zagwarantowania ochrony migrantom i ratowania ich życia.

(15)

Właściciel obrazu sytuacji powinien zarządzać tym obrazem, tak aby zagwarantować jasne zrozumienie sytuacji na każdym odcinku granicy zewnętrznej i w każdym obszarze odpowiedzialności oraz aby wesprzeć zdolności przeprowadzania analizy ryzyka i zdolności reagowania na odpowiednim poziomie.

(16)

Tworząc szczególne obrazy sytuacji we współpracy ze stronami trzecimi EUROSUR-u, państwa członkowskie i Agencja powinny przestrzegać operacyjnych standardów wymiany informacji opracowanych przez Agencję.

(17)

Konieczne jest określenie obowiązków operacyjnych dotyczących zgłaszania oraz utrzymania obrazów sytuacji w odniesieniu do obowiązków technicznych w zakresie obsługi i utrzymania poszczególnych systemów i sieci technicznych, które wspomagają przetwarzanie informacji w EUROSUR-ze.

(18)

Aby zapewnić określenie obowiązków operacyjnych związanych z technicznym wdrożeniem EUROSUR-u w wystarczająco dokładny sposób, niezbędne jest zidentyfikowanie elementów technicznych EUROSUR-u. Na potrzeby zarządzania znaczną ilością przetwarzanych informacji i ograniczenia obciążenia pracą operatorów, należy zautomatyzować wymianę informacji w ramach EUROSUR-u. Państwa członkowskie i Agencja powinny opracować interfejsy techniczne służące ułatwieniu połączeń maszyna-maszyna oraz korzystać z narzędzi wspomagających podejmowanie decyzji, aby wspierać operatorów EUROSUR-u w wykonywaniu ich zadań.

(19)

Określając format zgłoszeń dotyczących statków będących przedmiotem zainteresowania w ramach standardów technicznych wymiany informacji, Agencja – w ścisłej współpracy z właściwymi organami krajowymi – powinna wykorzystać formaty uzgodnione na szczeblu międzynarodowym wynikające ze stosownego prawodawstwa międzynarodowego, w tym przede wszystkim z Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, zwyczajowego prawa morskiego oraz instrumentów opracowanych w szczególności przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO), a także ich wersji przewidzianych w krajowym porządku prawnym państw bandery.

(20)

Określając format zgłoszeń dotyczących statków powietrznych będących przedmiotem zainteresowania w ramach standardów technicznych wymiany informacji, Agencja – w ścisłej współpracy z właściwymi organami krajowymi – powinna dążyć do wykorzystania formatów uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym, takich jak formaty określone przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(21)

Bezpieczeństwo danych w EUROSUR-ze ma na celu zapewnienia autentyczności, dostępności, integralności, poufności i niezaprzeczalności zgłoszeń oraz wszelkich innych danych i informacji przetwarzanych w EUROSUR-ze.

(22)

Bezpieczeństwo danych elementów technicznych EUROSUR-u odpowiada zdolności elementów technicznych do wykrycia i powstrzymania – na dowolnym poziomie ufności – każdego działania zagrażającego bezpieczeństwu przetwarzanych danych i informacji lub powiązanych usług zapewnianych przez te sieci i systemy informatyczne lub dostępnych za ich pośrednictwem.

(23)

Odpowiedzialność za bezpieczeństwo danych w EUROSUR-ze ponoszą wspólnie państwa członkowskie i Agencja.

(24)

Zagrożenia dla cyberbezpieczeństwa nieustannie się zmieniają i obecnie są coraz bardziej przystępne dla siatek przestępczych i terrorystycznych pod względem kosztów. EUROSUR powinien zapewniać odpowiednią i jednolitą ochronę przed zagrożeniami dla cyberbezpieczeństwa zarówno na poziomie unijnym, jak i na poziomie krajowym. EUROSUR stanowi ramy wymiany informacji obejmujące różne poziomy klauzuli tajności. Wdrażając elementy techniczne EUROSUR-u, właściwe organy krajowe i Agencja powinny zapewnić każdemu użytkownikowi odpowiedni dostęp do istotnych informacji odpowiadających jego poziomowi akredytacji i jego wiedzy koniecznej.

(25)

Wdrażając sieć komunikacyjną do poziomu „Confidential EU”, Agencja powinna zapewnić tymczasowe rozwiązanie w odniesieniu do tych elementów krajowych, które wciąż byłyby akredytowane jedynie do poziomu „RESTREINT UE/EU RESTRICTED” lub do równoważnych krajowych poziomów klauzuli tajności.

(26)

W ramach przepisów w zakresie bezpieczeństwa danych w EUROSUR-ze i w celu zapewnienia odpowiedniej procedury akredytacji, w niniejszym rozporządzeniu ustanawia się Wspólną Radę ds. Akredytacji Bezpieczeństwa („Rada ds. Akredytacji”) funkcjonującą w obrębie Agencji. Zgodnie z przepisami decyzji Komisji (UE, Euratom) 2015/444 (6) ustanowienie takiej Rady jest konieczne w przypadku EUROSUR-u, ponieważ składa się on z kilku wzajemnie połączonych systemów angażujących kilka stron.

(27)

Rada ds. Akredytacji jest niezależnym organem technicznym, który nie ma wpływu na funkcje zarządu Agencji.

(28)

Zgodnie z zasadą pomocniczości, decyzje dotyczące akredytacji bezpieczeństwa – po przeprowadzeniu procesów określonych w strategii akredytacji bezpieczeństwa – powinny opierać się na lokalnych decyzjach dotyczących akredytacji bezpieczeństwa podejmowanych przez odpowiednie krajowe organy państw członkowskich zajmujące się akredytacją bezpieczeństwa.

(29)

Aby Rada ds. Akredytacji wykonywała wszystkie swoje działania szybko i skutecznie, powinna móc ustanawiać stosowne organy podlegające jej i działające na jej polecenie. W związku z tym powinna ona powołać radę, która będzie jej pomagać w przygotowywaniu decyzji.

(30)

Działania akredytacyjne w zakresie bezpieczeństwa powinny być koordynowane z pracą organów odpowiedzialnych za zarządzanie systemami oraz innych odpowiednich jednostek odpowiedzialnych za wdrażanie wymogów w zakresie bezpieczeństwa.

(31)

Ze względu na specyficzny charakter i złożoność EUROSUR-u niezbędne jest prowadzenie działań akredytacyjnych w zakresie bezpieczeństwa w kontekście zbiorowej odpowiedzialności za bezpieczeństwo Unii i państw członkowskich poprzez podejmowanie starań na rzecz osiągnięcia konsensusu i poprzez angażowanie wszystkich stron, w których interesie leży bezpieczeństwo, oraz odpowiedzialności za stałe monitorowanie zagrożeń. Niezbędne jest również, aby działania techniczne związane z akredytacjami bezpieczeństwa powierzane były specjalistom posiadającym odpowiednie kwalifikacje do akredytacji złożonych systemów i poświadczenie bezpieczeństwa osobowego na odpowiednim poziomie.

(32)

W celu zagwarantowania, aby Rada ds. Akredytacji była w stanie realizować swoje zadania, należy również zapewnić, aby państwa członkowskie dostarczały jej wszelkie niezbędne dokumenty, udzielały właściwie upoważnionym osobom dostępu do informacji niejawnych w ramach EUROSUR-u i systemów wspomagających (w tym sieci komunikacyjnej) oraz do wszelkich obszarów podlegających ich jurysdykcji, a także aby były odpowiedzialne na poziomie lokalnym za akredytację bezpieczeństwa obszarów znajdujących się na ich terytorium.

(33)

Chociaż bezpośredni dostęp do systemu krajowego jest wyłączną prerogatywą określonego państwa członkowskiego, pracownicy Agencji mogą ewentualnie uzyskać w ramach EUROSUR-u bezpośredni dostęp do systemów krajowych na potrzeby udzielenia organom krajowym pomocy w wykonywaniu ich zadań.

(34)

Przepisy w zakresie bezpieczeństwa danych w zewnętrznych elementach EUROSUR-u powinny stanowić część postanowień dotyczących EUROSUR-u określonych w odnośnych porozumieniach roboczych i wzorach umowy o statusie. Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczyła w przyjęciu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/817 (7) i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Jednak ze względu na to, że rozporządzenie (UE) 2019/817 opiera się na dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania powiadomiła w dniu 31 października 2019 r. o swojej decyzji w sprawie wdrożenia rozporządzenia (UE) 2019/817 do swojego prawa krajowego.

(35)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (8); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(36)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE (9).

(37)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (10).

(38)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (11).

(39)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej,

a)

przepisy w zakresie dokonywania zgłoszeń w EUROSUR-ze, w tym rodzaju informacji, które należy przekazać, oraz terminy dokonywania zgłoszeń;

b)

szczegóły warstw informacyjnych obrazów sytuacji;

c)

sposoby tworzenia szczególnych obrazów sytuacji;

d)

obowiązki związane ze zgłaszaniem, zarządzaniem obrazami sytuacji oraz dotyczące obsługi i utrzymania poszczególnych systemów i sieci technicznych, które wspomagają EUROSUR;

e)

przepisy w zakresie bezpieczeństwa danych i przepisy o ochronie danych w EUROSUR-ze;

f)

mechanizmy zapewnienia kontroli jakości.

1)

„zdarzenie” oznacza sytuację, która może mieć wpływ na granice zewnętrzne pod względem migracji, przestępczości transgranicznej lub ochrony migrantów i ratowania ich życia, włączając w to incydenty na granicy, bądź może mieć wpływ na funkcjonowanie EUROSUR-u, w tym wszelkich jego elementów technicznych;

2)

„zarządzanie obrazem sytuacji” oznacza utworzenie obrazu sytuacji i utrzymywanie go oraz przetwarzanie wszystkich zawartych w nim informacji;

3)

„właściciel” oznacza podmiot, agencję lub organ zarządzający obrazem sytuacji i odpowiednimi zgłoszeniami;

4)

„przetwarzanie” oznacza każde działanie wykonane na danych i metadanych oraz informacjach zawartych w zgłoszeniu, niezależnie od tego, czy są to działania zautomatyzowane czy nie, w tym gromadzenie, rejestrowanie, porządkowanie, strukturyzowanie, przechowywanie, zmienianie, konsultowanie, wykorzystywanie, przekazywanie, publikowanie, łączenie, usuwanie, obniżanie klauzuli tajności oraz niszczenie tych danych i metadanych;

5)

„wskaźnik” oznacza miarę lub wartość odnoszącą się do zdarzeń lub zadań opisujących sytuację na granicach zewnętrznych, która przyczynia się do znajomości sytuacji i analizy ryzyka oraz wspiera zdolności reagowania;

6)

„wskaźnik techniczny” oznacza miarę lub wartość odnoszącą się do zdarzeń lub zadań, która przyczynia się do znajomości sytuacji i analizy ryzyka związanych z funkcjonowaniem EUROSUR-u lub wspiera odpowiednie zdolności reagowania;

7)

„morski ratowniczy ośrodek koordynacyjny” oznacza jednostkę odpowiedzialną za przyczynianie się do sprawnej organizacji służb poszukiwania i ratownictwa oraz za koordynację prowadzenia akcji poszukiwawczych i ratowniczych w rejonie poszukiwań i ratownictwa, o której mowa w Międzynarodowej konwencji o poszukiwaniu i ratownictwie morskim;

8)

„lot zewnętrzny” oznacza lot załogowego lub bezzałogowego statku powietrznego i jego pasażerów lub ładunku na terytorium państw członkowskich lub z tego terytorium, niebędący lotem wewnętrznym zgodnie z definicją w art. 2 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 (12);

9)

„międzynarodowy ośrodek koordynacji” oznacza strukturę koordynacyjną ustanowioną na potrzeby koordynowania wspólnej operacji lub szybkiej interwencji na granicach zewnętrznych;

10)

„lista ostrzegawcza” oznacza wykaz podejrzanych podmiotów, środków, zachowań lub profili sporządzony na podstawie analizy ryzyka w celu ukierunkowania zdolności wykrywania i przeprowadzania analizy ryzyka Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz uruchomienia właściwych zdolności reagowania;

11)

„elementy techniczne” oznaczają systemy i sieci wykorzystywane do celów EUROSUR-u, w tym infrastrukturę, organizację, pracowników i zasoby informatyczne niezbędne do jego wspomagania;

12)

„ułatwianie” oznacza ułatwianie nielegalnego wjazdu, tranzytu i pobytu określone w dyrektywie Rady 2002/90/WE (13);

13)

„odmowa wjazdu” oznacza decyzję o odmowie wjazdu wydaną obywatelowi państwa trzeciego na granicach zewnętrznych zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) 2016/399, który nie spełnia wszystkich warunków wjazdu ustanowionych w art. 6 ust. 1 i który nie należy do żadnej z kategorii osób, o których mowa w art. 6 ust. 5 tego rozporządzenia oraz któremu wydano standardowy formularz odmowy zgodnie z załącznikiem V do kodeksu granicznego Schengen;

14)

„handel ludźmi” oznacza przestępstwo, o którym mowa w art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE (14);

15)

„akredytacja bezpieczeństwa” oznacza formalne upoważnienie i zezwolenie przyznane systemowi lub sieci EUROSUR-u przez organ ds. akredytacji bezpieczeństwa (SAA) na przetwarzanie danych EUROSUR-u w środowisku operacyjnym tego systemu w następstwie formalnego zatwierdzenia planu bezpieczeństwa i jego prawidłowego wdrożenia;

16)

„status operacyjny” oznacza zdolność środka, jednostki, systemu lub ośrodka do wykonywania swoich funkcji operacyjnych określanych jako „w pełni operacyjny”, „o ograniczonych funkcjach operacyjnych” lub „niedostępny”;

17)

„podwarstwa” oznacza warstwę informacji pod warstwą zdarzeniową, warstwą operacyjną lub warstwą analizy ryzyka obrazu sytuacji.