5.3.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/5

1.

Artykuły 165 i 166 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

2.

Strategia „Europa 2020”, a zwłaszcza roczne analizy wzrostu gospodarczego na 2012 i 2013 rok oraz zalecenia dla poszczególnych krajów na 2012 rok.

3.

Konkluzje Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia na okres do roku 2020 („ET 2020”) (1), których podstawowym celem jest wspieranie dalszego rozwoju systemów kształcenia i szkolenia w państwach członkowskich, tak by zapewniały wszystkim obywatelom realizację osobistą, społeczną i zawodową oraz trwały dobrobyt gospodarczy i zatrudnialność, a jednocześnie promowały wartości demokratyczne, spójność społeczną, kreatywność i innowacyjność, aktywność obywatelską i dialog międzykulturowy.

4.

Wspólne sprawozdanie Rady i Komisji z lutego 2012 r. z wdrażania strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia „ET 2020” (2), w którym to sprawozdaniu wskazano, w jaki sposób za pomocą realizacji ram „ET 2020” wspierać cele strategii „Europa 2020” w dziedzinie wzrostu i zatrudnienia, oraz wyznaczono kilka priorytetowych obszarów europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia na lata 2012–2014.

5.

Kryzys gospodarczy, którego utrzymywanie się potwierdzają najnowsze prognozy Komisji, przewidujące w 2013 roku wolniejsze, niż oczekiwano, ożywienie gospodarcze oraz najwyższą jak dotąd stopę bezrobocia, sięgającą niemal 11 % (3), a wśród pracowników nisko wykwalifikowanych wyższą o 60 % (4).

6.

Konieczność powstrzymania wzrostu bezrobocia wśród młodzieży w Europie, wynoszącego obecnie średnio prawie 23 %, a w kilku państwach członkowskich sięgającego ponad 50 % (5).

7.

Coraz wyraźniejsze dowody na to, że podaż umiejętności nie zaspokaja potrzeb rynku pracy: obecnie w całej Europie nieobsadzone pozostają ponad 2 miliony miejsc pracy (6).

8.

Potrzeba położenia fundamentów pod przyszły wzrost i konkurencyjność w sytuacji ograniczonych środków publicznych za pomocą efektywniejszych inwestycji w systemy kształcenia i szkolenia, i niezaprzeczalny społeczno-gospodarczy zysk z takich inwestycji.

9.

Konkluzje Rady z dnia 26 listopada 2012 r. pt. „Kształcenie i szkolenie a strategia »Europa 2020« – rola kształcenia i szkolenia w naprawie gospodarczej, we wzroście gospodarczym oraz w pobudzaniu zatrudnienia” (7), w których to konkluzjach uzgodniono, że sektor kształcenia i szkolenia (w tym na poziomie ministerialnym) powinien odgrywać istotniejszą rolę zarówno podczas określania wspólnych założeń i celów związanych z kształceniem i szkoleniem, jak i podczas realizacji tych aspektów europejskiego semestru w ramach strategii „Europa 2020”, które odnoszą się do kształcenia i szkolenia.

10.

Konkluzje Rady Europejskiej z dnia 13–14 grudnia 2012 r. (8), w których:

11.

Ustanowienie – z zastrzeżeniem toczących się negocjacji w sprawie wieloletnich ram finansowych na okres 2014–2020 – powiązań między wybranymi priorytetami i działaniami inwestycyjnymi, które będą obowiązywać w ramach przyszłego programowania funduszy strukturalnych w okresie 2014–2020, a wyzwaniami politycznymi, które wyeksponowano w zaleceniach dla poszczególnych krajów oraz w krajowych programach reform państw członkowskich;

1.

Fakt, że w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2013 rok zasadniczą rolę przypisano kształceniu i szkoleniu – jako jednemu z kluczowych czynników wzrostu gospodarczego i konkurencyjności, w tym fakt, że wspomniano o kluczowej roli, jaką w zwalczaniu bezrobocia i zapobieganiu mu oraz w pobudzaniu ożywienia gospodarczego sprzyjającego tworzeniu miejsc pracy odgrywają inwestycje w kapitał ludzki.

2.

Stanowisko w sprawie zróżnicowanej konsolidacji fiskalnej przedstawione w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2013 rok, w tym apel do państw członkowskich, by zadbały o potencjał przyszłego wzrostu, priorytetowo traktując inwestycje w kształcenie i szkolenie, a jeżeli to możliwe je zwiększając.

3.

Zawarty w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2013 rok apel o reformy, które poprawiłyby efektywność systemów kształcenia i szkolenia oraz podniosły ogólny poziom umiejętności, w tym bardziej zbliżyły do siebie świat pracy i świat edukacji; uznaje równocześnie, że niemożliwy jest uniwersalny plan działań, a efekty niektórych reform mogą stać się widoczne dopiero po dłuższym czasie.

4.

Znaczenie, jakie przypisano umiejętnościom, kształceniu, szkoleniu i uczeniu się przez całe życie w kontekście zwiększania zatrudnialności, a zwłaszcza w kontekście walki z bezrobociem wśród młodzieży i zapobiegania temu zjawisku poprzez likwidowanie jego podstawowych przyczyn, z których wiele przedstawiono w niedawnym komunikacie Komisji z dnia 20 listopada 2012 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Nowe podejście do edukacji: inwestowanie w umiejętności na rzecz lepszych efektów społeczno-gospodarczych”;

1.

Zadbały o trwałość społecznych aspektów kształcenia i szkolenia oraz o zapewnienie równych szans dostępu do dobrej jakościowo edukacji, tak by systemy kształcenia i szkolenia mogły nadal przyczyniać się do spójności społecznej, zrównoważonego rozwoju, aktywności obywatelskiej oraz osobistej realizacji europejskich społeczeństw.

2.

Zwiększyły rolę kształcenia i szkolenia w ramach strategii „Europa 2020”, biorąc pod uwagę komunikat pt. „Nowe podejście do edukacji” oraz kształceniowo-szkoleniowe aspekty rocznych analiz wzrostu gospodarczego i zaleceń dla poszczególnych krajów, i skupiły się – zgodnie z priorytetami krajowymi i priorytetami ram „ET 2020” oraz stosownie do dostępnych zasobów – na następujących dziedzinach:

1.

Wspierać państwa członkowskie w ulepszaniu systemów kształcenia i szkolenia, respektując zasadę pomocniczości, odpowiedzialność poszczególnych państw członkowskich za kształcenie i szkolenie oraz autonomię instytucjonalną organizatorów kształcenia i w pełni wykorzystując w tym celu unijne programy i fundusze z dziedziny kształcenia i szkolenia, zapewniając lepszą bazę dowodową, szczegółową analizę kosztów i korzyści oraz większą przejrzystość, m.in. w następujący sposób:

2.

Wspierać inicjatywy, takie jak proponowany na szczeblu UE europejski sojusz na rzecz przygotowania zawodowego, mające udoskonalić uczenie się poprzez praktykę w miejscu pracy oraz przewidujące ścisłe partnerstwo między światem edukacji a światem pracy, w szczególności między partnerami społecznymi, przedsiębiorstwami oraz organizatorami kształcenia i szkolenia zawodowego – zgodnie z procesem kopenhaskim.

3.

Zbadać wraz z partnerami społecznymi na szczeblu UE możliwość zwiększenia zakresu i jakości oferty kształceniowo-szkoleniowej dla dorosłych w celu przekwalifikowywania pracowników i podnoszenia ich umiejętności.

4.

W ścisłej współpracy z państwami członkowskimi i stosownymi zainteresowanymi stronami zbadać wpływ ewentualnego utworzenia europejskiego obszaru umiejętności i kwalifikacji na propagowanie większej konwergencji między różnorodnymi unijnymi i krajowymi narzędziami przejrzystości i uznawania, po to aby ułatwić ponadgraniczne uznawanie umiejętności i kwalifikacji.

5.

Zapoczątkować inicjatywę na rzecz otwartej edukacji – w koordynacji z ewentualnymi inicjatywami państw członkowskich w tej dziedzinie – analizując wpływ wsparcia UE na zwiększanie dostępności i wykorzystania otwartych zasobów edukacyjnych i technologii informacyjno-komunikacyjnych o gwarantowanej jakości.

6.

Podjąć działania promujące edukację w zakresie przedsiębiorczości, w szczególności opracować wskazówki polityczne, oraz wprowadzić ramy sprzyjające edukacji w zakresie przedsiębiorczości na szczeblu instytucjonalnym.

7.

Przeanalizować efektywność wydatków publicznych na kształcenie i szkolenie oraz zainicjować debatę na szczeblu UE z udziałem odpowiednich zainteresowanych stron na temat korzyści wynikających z inwestowania w różne sektory kształcenia i szkolenia;

1.

Ściślej powiązały kluczowe strategiczne wyzwania polityczne wskazane podczas europejskiego semestru z działaniami z zakresu otwartej metody koordynacji i wypracowały na żądanie krajowy wymiar tych działań, by wspierać zarówno pojedyncze państwa członkowskie, jak i grupy państw członkowskich w realizacji zaleceń do nich skierowanych.

2.

W pełni wykorzystały potencjał współpracy i partnerskiego uczenia się ustanowionych w ramach otwartej metody koordynacji, stosując w tym celu ulepszone metody pracy, w tym w odpowiednim przypadku:

3.

Sprzyjały konstruktywnemu procesowi realizacji zaleceń dla poszczególnych krajów przez regularne informowanie odpowiednich komitetów politycznych (m.in. Komitetu Polityki Gospodarczej i Komitetu Zatrudnienia) o wynikach uzyskanych dzięki zastosowaniu wyżej wspomnianych mechanizmów współpracy w ramach otwartej metody koordynacji.