a)

Czy przy przetwarzaniu danych – w szczególności danych osobowych – sąd krajowy może powołać się na fakt, że jest do tego upoważniony na mocy art. 17 ust. 3 lit. e) RODO, czy też art. 6 i 9 RODO stanowią wyłączną podstawę sądowych czynności przetwarzania?

b)

Jeżeli art. 17 ust. 3 lit. e) RODO może co do zasady stanowić podstawę prawną dla sądowych czynności przetwarzania:

aa)

Czy dotyczy to również przypadków, w których pierwotne zbieranie tych danych przez stronę procesu lub osobę trzecią nie było zgodne z prawem?

bb)

Czy przetwarzanie pierwotnie bezprawnie zebranych danych zgodnie z ogólnie obowiązującą zasadą dobrej wiary [art. 5 ust. 1 lit. a) RODO] prowadzi do ograniczenia sądowego przetwarzania na podstawie prawa wtórnego w tym sensie, że art. 17 ust. 3 lit. e) RODO ma zastosowanie tylko pod pewnymi warunkami lub w pewnych granicach?

cc)

Czy regulację art. 17 ust. 3 lit. e) RODO należy rozumieć w taki sposób, że zakaz sądowego wykorzystania pierwotnie bezprawnie uzyskanych danych jest zawsze wykluczony – czyli sąd musi zawsze wtedy wykorzystać te dane – jeżeli pierwotne zbieranie danych nie było potajemne i zostało wykorzystane do udowodnienia umyślnego naruszenia obowiązków?

a)

Czy wynikające z prawa ochrony danych zasady niezbędności i minimalizacji danych zgodnie z art. 52 ust. 1 zdanie drugie Karty, art. 5 ust. 1 lit. a) RODO, w szczególności w odniesieniu do przetwarzania pierwotnie bezprawnie zebranych lub przechowywanych danych, wymagają kompleksowego testu proporcjonalności i wyważenia przez sądy?

b)

Jaki wpływ ma art. 5 ust. 1 lit. e) RODO, który stanowi, że dane osobowe mogą być przechowywane tylko tak długo, jak jest to niezbędne do ich celów, na późniejsze sądowe czynności przetwarzania danych, w szczególności w przypadkach, gdy

c)

Czy z prawa Unii, w szczególności z art. 8 Karty, art. 6 ust. 1 lit. c) lub e), ust. 3, art. 9 RODO, wynika, że sąd krajowy może wykorzystać dowód uzyskany z naruszeniem dóbr osobistych tylko wtedy, gdy istnieje godny uznania interes strony, na której spoczywa ciężar dowodu, wykraczający poza zwykły interes w dowodzeniu, czy też z prawa Unii nie wynikają żadne wymogi w tym zakresie, tak że to krajowy porządek prawny powinien ustanawiać regulacje w tym zakresie?

d)

Czy z art. 47 ust. 2 Karty, który gwarantuje prawo do skutecznej ochrony sądowej, a w szczególności do rzetelnego procesu sądowego, zgodnie z którym strony postępowania cywilnego muszą co do zasady być w stanie dostatecznie uzasadnić i udowodnić swój cel ochrony prawnej, wynika, że sądowe przetwarzanie danych osobowych będącego powodem pracownika, które zostały zebrane niezgodnie z prawem przez pracodawcę może być niewłaściwe i nieproporcjonalne w węższym znaczeniu tylko wtedy, gdy zbieranie danych okazałoby się na gruncie prawa Unii poważnym naruszeniem art. 7 i art. 8 Karty, a inne możliwe sankcje dla pracodawcy (np. odszkodowanie na podstawie art. 82 RODO i nałożenie administracyjnych kar pieniężnych na podstawie art. 83 RODO) byłyby całkowicie niewystarczające, czy też niewłaściwość i nieproporcjonalność może wystąpić już w przypadku innych, mniej poważnych naruszeń prawa ochrony danych przy pierwotnym zbieraniu danych?

e)

Czy podejmując decyzję o wykorzystaniu danych pierwotnie zebranych od strony lub osoby trzeciej w ramach sądowych czynności przetwarzania danych, sąd musi uwzględnić, czy podmiot zbierający dane wypełnił swoje obowiązki informacyjne wynikające z art. 13 RODO? Jeśli tak, to na jakich warunkach i zgodnie z jakimi standardami sąd musi to uwzględnić?

f)

Czy okoliczność, że sąd jest przy przetwarzaniu danych osobowych związany RODO i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, dotyczy również danych osobowych osób trzecich? W jaki sposób ewentualne naruszenie prawa ochrony danych w odniesieniu do osób trzecich podczas pierwotnego zbierania danych wpływa na późniejsze sądowe przetwarzanie danych w sporze między dwiema stronami? Czy strona może powołać się na naruszenie, które nie dotyczy jej lecz osoby trzeciej, czy też nie jest to możliwe?