19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/1

(1)

W dniu 30 listopada 2000 r. rozporządzeniem (WE) nr 2603/2000 (2) Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz określonych rodzajów politereftalanu etylenu („PET”) pochodzącego między innymi z Indii („kraj, którego dotyczy postępowanie”) („pierwotne dochodzenie”).

(2)

W następstwie przeglądu wygaśnięcia Rada, rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 (3), nałożyła na okres kolejnych pięciu lat ostateczne cło wyrównawcze na przywóz określonych rodzajów politereftalanu etylenu pochodzącego z Indii („rozporządzenie antysubsydyjne”). Produkt objęty postępowaniem jest objęty kodem CN 3907 60 20. Stawki cła ustalone dla eksporterów indywidualnych wynoszą od 0 do 106,5 EUR/tonę, natomiast na przywóz od pozostałych eksporterów nałożono cło rezydualne wynoszące 41,3 EUR/tonę.

(3)

Ponadto rozporządzeniem (WE) nr 192/2007 (4) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz tego samego produktu pochodzącego z Indii („rozporządzenie antydumpingowe”). Zgodnie z powyższym rozporządzeniem stawki cła ustalone dla eksporterów indywidualnych wynoszą od 88,9 do 200,9 EUR/tonę, natomiast na przywóz od pozostałych eksporterów nałożono cło rezydualne wynoszące 181,7 EUR/tonę.

(4)

Zgodnie z zasadą, że żaden produkt nie może być objęty jednocześnie cłem antydumpingowym i wyrównawczym w celu eliminacji tych samych skutków powstałych z tytułu dumpingu lub subsydiów wywozowych, poziom cła antydumpingowego w rozporządzeniu antydumpingowym uwzględnia wysokość cła wyrównawczego nałożonego rozporządzeniem antysubsydyjnym zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Po nałożeniu ostatecznego cła wyrównawczego rząd Indii twierdził, że zmieniły się okoliczności odnoszące się do dwóch programów subsydiowania (programu „Duty Entitlement Passbook” oraz programu „Income Tax Exemption”: zwolnienia z podatku dochodowego zgodnie z sekcją 80 HHC ustawy o podatku dochodowym) oraz że zmiany te mają charakter trwały. Rząd Indii utrzymywał, że wskutek tego poziom subsydiowania prawdopodobnie się zmniejszył, a zatem środki, które wprowadzono częściowo w odniesieniu do tych programów, powinny zostać skorygowane.

(6)

Komisja zbadała dowody przedłożone przez rząd Indii i uznała je za wystarczające do uzasadnienia wszczęcia przeglądu zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego, ograniczonego do poziomu subsydiowania przywozu określonych rodzajów politereftalanu etylenu pochodzącego z Indii. Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja wszczęła, poprzez zawiadomienie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (5) („zawiadomienie o wszczęciu przeglądu”), częściowy przegląd okresowy z urzędu dotyczący rozporządzenia (WE) nr 193/2007.

(7)

Celem dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego jest ocena potrzeby utrzymania, zniesienia lub zmiany obowiązujących środków w odniesieniu do tych przedsiębiorstw, które korzystały z jednego lub obu zmienionych programów subsydiowania, w przypadku gdy przedstawiono wystarczające dowody zgodnie z odpowiednimi postanowieniami zawiadomienia o wszczęciu przeglądu. W toku dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego oceniana jest również potrzeba, zależnie od ustaleń przeglądu, skorygowania środków stosowanych względem innych przedsiębiorstw, które współpracowały w dochodzeniu prowadzącym do ustalenia poziomu obowiązujących środków lub środka rezydualnego stosowanego względem wszystkich pozostałych przedsiębiorstw.

(8)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 kwietnia 2006 r. do dnia 31 marca 2007 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(9)

Komisja poinformowała oficjalnie o wszczęciu dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego rząd Indii oraz tych indyjskich producentów eksportujących, którzy współpracowali w poprzednim dochodzeniu, zostali wymienieni w rozporządzeniu (WE) nr 193/2007 jako korzystający z któregokolwiek z dwóch rzekomo zmienionych programów subsydiowania i zostali umieszczeni w załączniku do zawiadomienia o wszczęciu przeglądu, jak również producentów wspólnotowych. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie. Przedłożone przez strony pisemne i ustne uwagi zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach wzięte pod uwagę.

(10)

Ze względu na liczbę stron objętych tym przeglądem przewidziano zastosowanie metod kontroli wyrywkowej w dochodzeniu w sprawie subsydiowania, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(11)

Dwóch producentów eksportujących zgłosiło się i dostarczyło informacje wymagane do kontroli wyrywkowej. W związku z powyższym nie uznano zastosowania metod kontroli wyrywkowej za konieczne. Jeden z dwóch producentów eksportujących, którzy przedłożyli formularze dotyczące kontroli wyrywkowej, powiadomił jednak później Komisję, że nie zamierza wypełniać pełnego formularza ani dostarczać danych potrzebnych do celów dochodzenia.

(12)

Komisja przesłała zatem kwestionariusz jedynemu producentowi, który kwalifikował się do tego przeglądu, a mianowicie firmie Pearl Engineering Polymers Ltd („przedsiębiorstwo”), i otrzymała od tego producenta odpowiedź na tenże kwestionariusz. Skierowano także kwestionariusz do rządu Indii. Otrzymano odpowiedzi zarówno od przedsiębiorstwa, jak i od rządu Indii.

(13)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do określenia subsydiowania. Przeprowadzono wizyty weryfikacyjne w siedzibach następujących zainteresowanych stron:

(14)

Poinformowano rząd Indii i pozostałe zainteresowane strony o podstawowych faktach i okolicznościach, w oparciu o które zamierza się zaproponować zmianę stawki cła mającej zastosowanie wobec jedynego współpracującego producenta indyjskiego oraz wobec niewspółpracującego producenta także wymienionego w załączniku do zawiadomienia o wszczęciu przeglądu, jak również o zamiarze utrzymania obowiązujących środków w odniesieniu do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które nie współpracowały w ramach tego częściowego przeglądu okresowego. Wspomniane strony miały również stosowną ilość czasu na zgłoszenie uwag. Wszystkie opinie i uwagi zostały należycie wzięte pod uwagę, jak przedstawiono poniżej.

(15)

Produkt objęty powyższym przeglądem jest taki sam jak produkt, którego dotyczy rozporządzenie (WE) nr 193/2007, tj. PET o liczbie lepkościowej 78 ml/g lub wyższej, według normy ISO 1628-5, pochodzący z kraju, którego dotyczy postępowanie. Obecnie jest on objęty kodem CN 3907 60 20.

(16)

W oparciu o informacje przedłożone przez rząd Indii i jedynego współpracującego producenta eksportującego oraz w oparciu o odpowiedzi na kwestionariusz Komisji przebadano następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że w ich ramach udzielane są subsydia:

(17)

Programy a), b), c), e) i f) wymienione powyżej opierają się na Ustawie o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). W Ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się rząd Indii do publikowania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Polityka eksportowa i importowa”, które Ministerstwo Handlu wydaje co pięć lat i regularnie uaktualnia. Dla ODP w niniejszej sprawie ma zastosowanie jeden dokument z zakresu polityki eksportowej i importowej, tj. pięcioletni plan dotyczący okresu od dnia 1 września 2004 r. do dnia 31 marca 2009 r. („polityka EXIM 04-09”). Ponadto rząd Indii w „Podręczniku procedur – 1 września 2004 r. do 31 marca 2009 r., tom I” („PP I 04-09”) przedstawił również procedury, które regulują politykę EXIM 04-09. Podręcznik procedur jest również regularnie uaktualniany.

(18)

Programy zwolnień z podatku dochodowego wymienione powyżej pod lit. d) opierają się na Ustawie o podatku dochodowym z 1961 r., którą corocznie zmienia Ustawa o finansach.

(19)

Zgodnie z art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego Komisja zaprosiła rząd Indii do udziału w dodatkowych konsultacjach odnoszących się zarówno do zmienionych, jak i niezmienionych programów w celu wyjaśnienia okoliczności faktycznych dotyczących tych programów oraz w celu wypracowania wspólnego rozwiązania. Po przeprowadzeniu tych konsultacji, przy braku wspólnie uzgodnionego rozwiązania w odniesieniu do tych programów, Komisja objęła te wszystkie programy dochodzeniem w sprawie subsydiowania.

(20)

Jedna z zainteresowanych stron, reprezentująca przemysł wspólnotowy, utrzymywała, że eksporterzy indyjscy mogą nadal korzystać z szeregu innych programów i subsydiów. Z informacji wskazujących, że współpracujący producent eksportujący korzystał z tych programów, nie wynikły jednak jednoznaczne dowody. W związku z powyższym nie zajmowano się więcej tymi sprawami dla celów tego konkretnego postępowania.

(21)

Szczegółowy opis programu znajduje się w pkt 4.1.1–4.1.14 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziałach 4.1–4.30 PP I 04-09. Program ten był zwany programem „Advance Licences” podczas poprzedniego dochodzenia w ramach przeglądu, które doprowadziło do nałożenia rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 obowiązującego obecnie ostatecznego cła wyrównawczego.

(22)

AAS składa się z sześciu podprogramów, które zostały opisane bardziej szczegółowo w motywie 23. Podprogramy te różnią się między innymi zakresem kwalifikowalności. Wytwórcy eksporterzy i handlowcy eksporterzy „powiązani” z wytwórcami pomocniczymi kwalifikują się do AAS w odniesieniu do wywozu fizycznego oraz do AAS w ramach zapotrzebowań rocznych. Wytwórcy eksporterzy realizujący dostawy do eksportera końcowego mają prawo korzystania z AAS z tytułu dostaw pośrednich. Główni kontrahenci zaopatrujący kategorie „uznane za wywóz” wymienione w pkt 8.2 polityki EXIM 04-09, tacy jak dostawcy do jednostek zorientowanych na wywóz („EOU”), kwalifikują się do AAS w odniesieniu do kategorii „uznanych za wywóz”. Wreszcie, dostawcom pośrednim wytwórców eksporterów przysługują świadczenia na kategorie „uznane za wywóz” w ramach podprogramów „Advance Release Order” („ARO”) oraz krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy (obopólnej).

(23)

Zezwolenia zaliczkowe mogą być wydawane w odniesieniu do następujących elementów:

(24)

Ustalono, że w trakcie ODP współpracujący eksporter uzyskał ustępstwa jedynie w ramach dwóch podprogramów związanych z produktem objętym postępowaniem, a mianowicie w ramach (i) AAS z tytułu wywozu fizycznego oraz w ramach (iv) AAS w kategorii „uznane za wywóz”. W związku z tym nie jest potrzebne ustalanie konieczności zastosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do pozostałych niewykorzystanych podprogramów.

(25)

Po nałożeniu rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 obowiązującego obecnie ostatecznego cła wyrównawczego rząd Indii zmodyfikował system kontroli mający zastosowanie do AAS. Konkretnie, w celu umożliwienia przeprowadzenia kontroli przez władze Indii posiadacz zezwolenia zaliczkowego jest prawnie zobowiązany do prowadzenia „zgodnej z prawdą i odpowiedniej dokumentacji dotyczącej zużycia i wykorzystania towarów przywożonych bezcłowo/pozyskiwanych w kraju” we wskazanym formacie (rozdziały 4.26, 4.30 i załącznik 23 do PP I 04-09), czyli rejestru rzeczywistego zużycia. Rejestr ten musi zostać skontrolowany przez zewnętrznego biegłego księgowego/księgowego kosztów i prac, który wydaje zaświadczenie stwierdzające, że określone rejestry i odpowiednia ewidencja zostały zbadane, a informacje dostarczone zgodnie z załącznikiem 23 są prawdziwe i poprawne pod każdym względem. Wyżej wspomniane przepisy mają jednak zastosowanie jedynie do zezwoleń zaliczkowych wydanych w dniu 13 maja 2005 r. lub później. W odniesieniu do wszystkich zezwoleń zaliczkowych wydanych przed tą datą wymaga się, aby ich posiadacze stosowali się do mających uprzednio zastosowanie przepisów dotyczących kontroli, tj. aby prowadzili zgodną z prawdą i odpowiednią dokumentację dotyczącą zużycia i wykorzystania przywożonych towarów objętych pozwoleniem, w formacie wskazanym w załączniku 18 (rozdział 4.30 i załącznik 18 do PP I 02-07).

(26)

W odniesieniu do podprogramów, z których korzystał jedyny współpracujący producent eksportujący, tj. wywozu fizycznego i kategorii „uznane za wywóz”, zarówno ulga przywozowa, jak i obowiązek wywozu są ustalane pod względem wielkości i wartości przez rząd Indii oraz są udokumentowane w treści zezwolenia. Ponadto w trakcie realizacji przywozu i wywozu odpowiednie transakcje muszą być udokumentowane przez urzędników państwowych na formularzu zezwolenia. Wielkość przywozu dozwolonego w ramach tego programu ustala rząd Indii na podstawie standardowych norm nakładów i wyników („normy SION”). Normy SION istnieją dla większości produktów, w tym dla produktu objętego postępowaniem, i są publikowane w PP II 04-09.

(27)

W związku z powyższym należy zauważyć, że normy SION są regularnie zmieniane. Ponieważ jedyny współpracujący eksporter korzystał z zezwoleń wydanych w różnym czasie, oznacza to także, że przedsiębiorstwo to stosowało podczas ODP różne normy SION.

(28)

Przywożone komponenty nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia docelowego produktu przeznaczonego do wywozu. Obowiązek wywozu musi być spełniony w określonych ramach czasowych od wydania zezwolenia (24 miesiące z dopuszczalnym dwukrotnym przedłużeniem każdorazowo o 6 miesięcy).

(29)

W dochodzeniu w ramach przeglądu ustalono, że chociaż współpracujący producent eksportujący był w stanie określić całkowite zużycie surowców, to nie prowadzono rejestru rzeczywistego zużycia dla produktu objętego postępowaniem. Przypuszczano jedynie, że zużycie jest zgodne z normami SION. Nie można było zatem ustalić, czy wymogi norm SION, określone w konkretnych zezwoleniach w odniesieniu do bezcłowych komponentów, zostały przekroczone pod względem ilości materiałów potrzebnej do wytworzenia ilości referencyjnej docelowego produktu przeznaczonego do wywozu.

(30)

Ponadto w dochodzeniu w ramach przeglądu ustalono, że dokonywano przywozu surowców w ramach trzech różnych zezwoleń oraz różnych norm SION, a następnie surowce te były mieszane i fizycznie wykorzystywane w procesie produkcyjnym tego samego wywożonego towaru. Fakt, że istnieją trzy różne normy SION, określające różne normy zużycia dla każdego z surowców, dodatkowo uwidacznia, jak trudne jest ustalenie rzeczywistego zużycia w przypadku współpracującego eksportera. W związku z powyższym jest jasne, że prowadzenie rejestru rzeczywistego zużycia stanowi podstawowy wymóg pozwalający na kontrolę, czy ilość bezcłowych komponentów przekracza ilość materiałów potrzebną do wytworzenia ilości referencyjnej docelowego produktu przeznaczonego do wywozu.

(31)

W dochodzeniu w ramach przeglądu ustalono także, że określone przez władze Indii wymogi dotyczące kontroli albo nie były respektowane, albo nie zostały jeszcze sprawdzone w praktyce. W odniesieniu do zezwoleń zaliczkowych wydanych przed dniem 13 maja 2005 r. potrzebne rejestry rzeczywistego zużycia i zapasów (tj. załącznik 18) nie zostały przesłane właściwym organom, a więc nie zostały skontrolowane przez rząd Indii. W odniesieniu do zezwoleń zaliczkowych wydanych po dniu 13 maja 2005 r. wymaga się prowadzenia potrzebnych rejestrów rzeczywistego zużycia i zapasów, lecz rząd Indii nie skontrolował jeszcze zgodności tych rejestrów z wymogami polityki EXIM. W szczególności rejestry te zostały skontrolowane przez biegłych księgowych zgodnie z wymogami zawartymi w odpowiednich przepisach indyjskich wymienionych w motywie 25, jednak ani przedsiębiorstwo, ani biegły księgowy nie przechowali dokumentacji dotyczącej przebiegu procesu tej certyfikacji. Nie było planu audytu ani żadnych dodatkowych materiałów dotyczących przeprowadzonego audytu, nie zachowano też żadnych informacji dotyczących stosowanej metodologii i szczególnych wymogów potrzebnych do wykonania tak dokładnej pracy, wymagającej szczegółowej wiedzy technicznej na temat procesów produkcyjnych, wymogów polityki EXIM oraz procedur księgowych. Biorąc pod uwagę tę sytuację, uznaje się, że eksporter objęty dochodzeniem nie był w stanie wykazać, że odpowiednie postanowienia polityki EXIM zostały spełnione.

(32)

Współpracujący eksporter zakwestionował powyższe ustalenia, w szczególności w odniesieniu do wniosków dotyczących biegłego księgowego przedstawionych szczegółowo w motywie 31. W tym celu twierdzono, że brak jest jakichkolwiek krajowych bądź międzynarodowych przepisów prawnych, zgodnie z którymi przedsiębiorstwo podlegające audytowi byłoby zobowiązane do przechowywania dokumentacji na temat sposobu przeprowadzenia audytu. Przeciwnie, prawo indyjskie przewiduje, że dokumenty robocze są własnością audytora. W powyższych okolicznościach, oraz uwzględniając to, że przed wizytą weryfikacyjną nie zwrócono się do biegłego księgowego z prośbą o spotkanie, fakt, że przedsiębiorstwo podlegające audytowi nie posiadało wspomnianych dodatkowych dokumentów podczas wizyty weryfikacyjnej, nie powinien być wykorzystywany przeciwko niemu. Twierdzono ponadto, że z rozporządzenia podstawowego w żadnym razie nie wynika upoważnienie dla służb Komisji do weryfikowania dokumentów przechowywanych poza siedzibą przedsiębiorstwa objętego dochodzeniem, tak jak by to miało miejsce w przypadku niezależnego księgowego. Podnoszono także argument, że rzeczywiste zużycie w przypadku jedynego współpracującego producenta było wyższe od przewidzianego w normach SION dla każdego komponentu oraz że nie doszło do nadmiernego umorzenia należności celnych.

(33)

W związku z powyższym przypomina się, że proces weryfikacji dokonywany przez biegłego księgowego oraz wydanie odpowiedniego zaświadczenia stanowią część systemu kontroli wprowadzonego przez rząd Indii w jego polityce EXIM. W tym celu w polityce EXIM wprowadzono osobę biegłego księgowego jako podmiotu działającego w ramach wdrażania tego systemu, a Komisja musiała zbadać, czy wspomniany system kontroli został skutecznie zastosowany. Przedsiębiorstwo nie mogło wykazać, że ono samo bądź wyznaczony biegły księgowy posiadają jakąkolwiek dokumentację dotyczącą kontroli przeprowadzonych w celu wydania zaświadczenia przewidzianego w polityce EXIM, z czego wynika, że przedsiębiorstwo nie było w stanie udowodnić, że spełnione zostały odpowiednie warunki polityki EXIM. W odniesieniu do twierdzenia przedsiębiorstwa, że nie miało miejsca żadne nadmierne umorzenie należności celnych, przypomina się, że rzeczywista sytuacja zastana na miejscu (tj. pomieszanie komponentów i wytworzonych produktów, stosowanie różnych norm SION, brak przewidzianych w polityce EXIM rejestrów rzeczywistego zużycia) oraz fakt, że dopełnienie koniecznych ostatecznych czynności kontrolnych przez rząd Indii jeszcze nie nastąpiło, powodują, że nie sposób przeprowadzić jakichkolwiek obliczeń odnoszących się do rzeczywistego zużycia i związanego z nim nadmiernego umorzenia należności celnych przypadających na zezwolenie i normę SION.

(34)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tzn. finansowy wkład rządu Indii, który przyznał świadczenie eksporterowi objętemu dochodzeniem.

(35)

Dodatkowo, korzystanie z AAS z tytułu wywozu fizycznego oraz z AAS w kategorii „uznane za wywóz” jest niewątpliwie prawnie uzależnione od dokonania wywozu i w związku z tym powinno być traktowane jako subsydia szczególne i powinno podlegać środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści wynikających z tych programów.

(36)

Żaden z dwóch podprogramów wykorzystywanych w niniejszym przypadku nie może być uważany za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł za składniki zastępcze w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiadają one zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł za składniki zastępcze) rozporządzenia podstawowego. Rząd Indii nie zastosował skutecznie systemu ani procedury kontroli w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie komponenty były zużyte do wytworzenia produktu wywożonego (załącznik II część II pkt 4 rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów zwrotu ceł za składniki zastępcze – załącznik III część II pkt 2 rozporządzenia podstawowego). Same normy SION nie mogą zostać uznane za mechanizm kontroli rzeczywistego zużycia, ponieważ bezcłowe komponenty przywożone w ramach zezwoleń, do których odnoszą się różne normy SION, są mieszane w tym samym procesie produkcyjnym wywożonego towaru. Stosowanie tego typu procesu nie daje rządowi Indii możliwości odpowiednio dokładnej kontroli ilości komponentów zużytych do produkcji przeznaczonej do wywozu i ustalenia, z którą wartością odniesienia wskazaną w normach SION należy te ilości porównywać. Ponadto rząd Indii nie przeprowadził bądź jeszcze nie zakończył skutecznej kontroli w oparciu o prawidłowo prowadzony rejestr rzeczywistego zużycia. Rząd Indii nie przeprowadził również dalszego badania opartego na faktycznie zaangażowanych do produkcji środkach, pomimo że czynność ta powinna być normalnie wykonana w przypadku braku skutecznego systemu kontroli (załącznik II część II pkt 5 oraz załącznik III część II pkt 3 do rozporządzenia podstawowego). Przypomina się ponadto, że przedsiębiorstwo, o którym mowa, nie posiadało rejestru zużycia pozwalającego na zweryfikowanie rzeczywistego zużycia surowca przypadającego na typ produktu. Zatem nawet gdyby wprowadzono skuteczny system kontroli, rząd Indii nie byłby w stanie ustalić, jakie ilości komponentów zostały zużyte w procesie produkcji wywożonego produktu. Wreszcie, udział biegłych księgowych w procesie kontroli nie doprowadził do poprawy systemu kontroli, ponieważ nie istnieją szczegółowe przepisy określające, w jaki sposób biegli księgowi powinni wykonywać powierzone im zadania, a informacje przedstawione podczas dochodzenia nie mogły zapewnić spełnienia wymogów zawartych w wyżej wspomnianych przepisach ustanowionych zgodnie z rozporządzeniem podstawowym.

(37)

Dwa przedmiotowe podprogramy podlegają zatem objęciu środkami wyrównawczymi.

(38)

Przy braku dozwolonych systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze, świadczenie podlegające środkom wyrównawczym jest umorzeniem całkowitych należności celnych przywozowych, normalnie należnych w związku z przywozem składników produkcji. W związku z powyższym zauważa się, że w rozporządzeniu podstawowym przewiduje się nie tylko objęcie wyrównaniem „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załącznikiem I lit. i) rozporządzenia podstawowego wyrównaniu podlega jedynie nadmierne umorzenie należności celnych, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. Warunki te nie były jednak spełnione w niniejszym przypadku. Zatem, w przypadku stwierdzenia braku odpowiedniego systemu monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów zwrotu ceł, natomiast zastosowanie ma zwykła zasada wyrównywania kwot niezapłaconych należności celnych (dochód utracony), a nie jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia. Jak wskazano w załączniku II część II oraz w załączniku III część II do rozporządzenia podstawowego, obliczenie takiego nadmiernego umorzenia nie należy do organu prowadzącego dochodzenie. Przeciwnie, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego do organu tego należy jedynie ustalenie wystarczających dowodów pozwalających zakwestionować adekwatność domniemanego systemu kontroli.

(39)

Kwota subsydium dla eksportera, który korzystał z AAS, została obliczona na podstawie niepobranych należności celnych przywozowych (cło podstawowe i szczególne cła dodatkowe) za materiały przywożone w ramach dwóch podprogramów stosowanych podczas ODP dla produktu objętego postępowaniem (licznik). Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w przypadkach złożenia uzasadnionych roszczeń poniesione opłaty, niezbędne do uzyskania subsydium, zostały odjęte od kwoty subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium została przydzielona do obrotu pochodzącego z wywozu produktu objętego postępowaniem podczas ODP, stanowiącego odpowiedni mianownik, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych.

(40)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 12,8 %.

(41)

Szczegółowy opis DEPS zawarto w pkt 4.3 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 4 PP I 04-09.

(42)

Stwierdzono, że współpracujący producent eksportujący nie otrzymał żadnych świadczeń w ramach DEPS, które mogłyby stanowić podstawę do zastosowania środków wyrównawczych. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach tego dochodzenia.

(43)

Szczegółowy opis EPCGS zawarto w rozdziale 5 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 5 PP I 04-09.

(44)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksporterzy i handlowcy eksporterzy „powiązani z” producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

(45)

Zgodnie z warunkiem obowiązku wywozu przedsiębiorstwo może przywozić dobra inwestycyjne (nowe, a od kwietnia 2003 r. – dobra inwestycyjne używane, niemające więcej niż 10 lat) po obniżonej stawce celnej. W tym celu rząd Indii wystawia, po otrzymaniu stosownego wniosku i uiszczeniu opłaty, licencję EPCGS. Od kwietnia 2000 r. począwszy, program ten przewiduje obniżoną stawkę cła przywozowego wynoszącą 5 % dla wszystkich dóbr inwestycyjnych przywożonych w ramach tego programu. Do dnia 31 marca 2000 r. stosowana była efektywna stawka celna w wysokości 11 % (w tym 10 % dopłaty), a w przypadku przywozów o znacznej wartości stosowano zerową stawkę celną. Aby spełnić obowiązek związany z wywozem, przywożone dobra inwestycyjne muszą zostać wykorzystane do wyprodukowania w określonym okresie pewnej ilości towarów przeznaczonych do wywozu.

(46)

Posiadacze licencji EPCGS mogą również zaopatrywać się w dobra inwestycyjne lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr inwestycyjnych może spożytkować przedmiotowe uprawnienie na bezcłowy przywóz składników potrzebnych do produkcji takich dóbr inwestycyjnych. Lokalny producent może również wystąpić o przyznanie świadczenia w ramach kategorii „uznane za wywóz” w związku z dostarczeniem dóbr inwestycyjnych posiadaczowi licencji EPCGS.

(47)

Po ujawnieniu informacji nie wniesiono żadnych uwag w odniesieniu do EPCGS.

(48)

W ramach EPCGS zapewnia się subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Obniżenie ceł stanowi wkład finansowy rządu Indii, ponieważ ta ulga zmniejsza jego wpływy z cła, które byłoby należne w przeciwnym przypadku. Ponadto obniżenie cła stanowi korzyść na rzecz eksportera, ponieważ zaoszczędzone należności celne przywozowe poprawiają jego płynność finansową.

(49)

Ponadto korzystanie z EPCGS jest prawnie uzależnione od dokonania wywozu, ponieważ takich licencji nie można uzyskać bez zobowiązania się do wywozu. Program ten traktuje się zatem jako subsydium szczególne, podlegające środkom wyrównawczym w myśl art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(50)

Wreszcie, programu tego nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra inwestycyjne nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w załączniku I lit. i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one zużyte do wytworzenia wywożonych produktów.

(51)

Jedyny współpracujący eksporter nie zakupił żadnych dóbr inwestycyjnych w OD. Przedsiębiorstwo korzystało jednak nadal ze zwolnień z cła dla dóbr inwestycyjnych zakupionych przed OD na kwotę ustaloną w pierwotnym dochodzeniu. Jak ustalono w pierwotnym dochodzeniu, kwota subsydium uzyskana w ODP została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconych należności celnych od przywiezionych dóbr inwestycyjnych i została rozłożona na okres, który odzwierciedla rzeczywistą amortyzację takich aktywów producenta eksportującego. Zgodnie z ustaloną praktyką tak obliczona kwota, którą można przyporządkować do ODP, została dostosowana poprzez dodanie odsetek z tego okresu w celu odzwierciedlenia całkowitej wartości korzyści odniesionych w tym czasie. Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego poniesione opłaty, niezbędne do uzyskania subsydium, odjęto od tej sumy celem uzyskania wielkości subsydium w liczniku. Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium została przydzielona do obrotu w wywozie podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym, stanowiącego odpowiedni mianownik, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych. Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do świadczenia uzyskanego podczas ODP przez przedmiotowe przedsiębiorstwo wynosi 0,3 %.

(52)

W ramach tego programu eksporterzy mogli korzystać z częściowego zwolnienia z podatku dochodowego od zysków pochodzących ze sprzedaży eksportowej. Podstawa prawna dla tego zwolnienia ustalona została w sekcji 80HHC UPD.

(53)

Ten przepis UPD został uchylony, począwszy od roku podatkowego 2005–2006 (tj. od roku budżetowego trwającego od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r.), tak więc po dniu 31 marca 2004 r. nie przyznaje się żadnych korzyści na mocy sekcji 80HHC UPD. Jedyny współpracujący producent eksportujący nie korzystał podczas ODP z żadnych świadczeń w ramach tego programu. W związku z powyższym, ponieważ wycofano się z tego programu, zgodnie art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie będą w odniesieniu do niego ustalane środki wyrównawcze.

(54)

Szczegółowy opis FMS zawarto w rozdziale 3.9 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 3.20 PP I 04-09. Chociaż przedsiębiorstwo zgłosiło ten program, dochodzenie ujawniło, że nie otrzymało ono w jego ramach żadnych świadczeń podczas ODP. Ponieważ ustalono, że współpracujący producent eksportujący nie uzyskał w ramach tego programu żadnych świadczeń, które podlegałyby wyrównaniu, uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach tego dochodzenia.

(55)

Szczegółowy opis TPS zawarto w rozdziale 3.7 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 3.2 PP I 04-09.

(56)

Każdy producent eksportujący kwalifikuje się do korzystania z tego programu.

(57)

Celem tego programu jest przyznanie przedsiębiorstwom premii zwiększającej ich obrót w wywozie. W tym celu w ramach programu umożliwia się przedsiębiorstwom, które się do niego kwalifikują, skorzystanie z kredytu celnego wynoszącego 5–15 % kwoty wynikającej z różnicy między wartościami wywozu w dwóch kolejnych latach budżetowych, obliczonymi na podstawie cen FOB.

(58)

Przedsiębiorstwa, które pragną skorzystać z tego programu, muszą złożyć wniosek do Ministerstwa Handlu i Przemysłu. Po udzieleniu zezwolenia właściwe organy wydają licencję określającą kwotę kredytu celnego.

(59)

W marcu 2006 r. zaprzestano realizacji tego programu i z czasem zastąpiono go dwoma nowymi programami, programem „Focus Market” i programem „Focus Product”. Do marca 2007 r. można było jednak nadal składać wnioski o wydanie licencji TPS, a przedsiębiorstwa korzystające z tego programu mogą korzystać z uprawnień do odpowiednich kredytów celnych do marca 2009 r.

(60)

Współpracujący producent uważał, że w ODP jego przedsiębiorstwo nie uzyskało korzyści pochodzących z tego programu i mając na uwadze to, że program został zlikwidowany w 2006 r., nie powinien on podlegać wyrównaniu. Jednakże jak przedstawiono szczegółowo powyżej, w dochodzeniu ujawniono, że przedsiębiorstwu przyznano świadczenie podczas ODP, a ponadto pomimo tego, że rzeczywiście zaprzestano realizacji tego programu, przedsiębiorstwa mogą nadal czerpać z niego korzyści do 2009 r.

(61)

W ramach TPS zapewnia się subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt celny w ramach TPS stanowi wkład finansowy rządu Indii, gdyż zostanie on w końcu wykorzystany jako wyrównanie należności celnych przywozowych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, które w przeciwnym przypadku byłyby należne. Ponadto kredyt celny w ramach TPS zapewnia korzyści eksporterowi, gdyż poprawia jego płynność finansową.

(62)

Ponadto korzystanie z programu TPS jest prawnie uzależnione od dokonania wywozu, w związku z czym traktuje się je jako subsydium szczególne, podlegające środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(63)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system zwrotu ceł za składniki zastępcze w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł za składniki zastępcze) rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego zużycia w procesie produkcyjnym towarów przywożonych na zasadach bezcłowych, a kwota kredytu nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystanymi komponentami. Nie istnieje żaden system ani procedura odpowiednia dla potwierdzenia, które komponenty są zużywane w procesie produkcyjnym wywożonego produktu, lub czy miała miejsce nadmierna płatność należności celnych przywozowych w rozumieniu załącznika I lit. i) oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu TPS niezależnie od tego, czy dokonuje przywozu jakichkolwiek komponentów. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter zwiększył jedynie swoje obroty w wywozie, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie dokonywali przywozu żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu TPS.

(64)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę zastosowania środków wyrównawczych została obliczona w przeliczeniu na korzyści, co do których ustalono, że odbiorca uzyskał je w trakcie ODP, zaksięgowanych przez współpracującego producenta eksportującego na zasadzie rachunkowości memoriałowej jako dochód na etapie transakcji wywozowej. Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium (licznik) została przydzielona do obrotu w wywozie podczas ODP, stanowiącego odpowiedni mianownik, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych.

(65)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,7 %.

(66)

Przypomina się, że w pierwotnym dochodzeniu ustalono, że margines subsydiowania jedynego producenta eksportującego współpracującego w ramach obecnego częściowego przeglądu okresowego wynosił 5,8 %.

(67)

Podczas obecnego częściowego przeglądu okresowego ustalono, że kwota subsydiów wyrównawczych, wyrażona proporcjonalnie do wartości, wynosi 13,8 %, jak odnotowano poniżej:

(68)

Biorąc powyższe pod uwagę, uznaje się, że poziom subsydiowania w odniesieniu do jedynego współpracującego producenta eksportującego wzrósł.

(69)

Zgodnie z przepisami art. 19 rozporządzenia podstawowego oraz z podstawami dokonania niniejszego częściowego przeglądu okresowego określonymi w pkt 3 zawiadomienia o wszczęciu przeglądu, ustalono, że margines subsydiowania w odniesieniu do jedynego współpracującego producenta wzrósł z 5,8 % do 13,8 %, a zatem stawkę cła wyrównawczego nałożonego na tego producenta eksportującego rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 należy odpowiednio zmienić.

(70)

Drugie przedsiębiorstwo, którego dotyczył obecny częściowy przegląd okresowy, a mianowicie Reliance Industries Ltd, miało najwyższy margines subsydiowania w pierwotnym dochodzeniu, lecz nie współpracowało w ramach niniejszego przeglądu. Ponieważ przedsiębiorstwo to nie współpracowało, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego ocena musiała opierać się na dostępnych faktach. W związku z powyższym oraz z uwagi na ustalenia dotyczące jedynego współpracującego eksportera wydaje się również prawdopodobne, że wspomniany niewspółpracujący producent eksportujący będzie nadal korzystać z objętych dochodzeniem programów subsydiowania w co najmniej takim samym stopniu jak ten ustalony w odniesieniu do współpracującego przedsiębiorstwa. Należy zatem uznać, że poziom subsydiowania w odniesieniu do jedynego niewspółpracującego producenta eksportującego objętego niniejszym przeglądem również wzrósł do 13,8 %, a zatem stawkę cła wyrównawczego nałożonego na tego producenta eksportującego rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 należy odpowiednio zmienić.

(71)

W odniesieniu do przedsiębiorstw, które współpracowały w pierwotnym dochodzeniu, lecz nie zostały wskazane jako objęte przeglądem w załączniku do zawiadomienia o wszczęciu przeglądu, brak było wskazań, aby stawki cła wyrównawczego i antydumpingowego mające zastosowanie wobec tych przedsiębiorstw powinny zostać ponownie obliczone. W związku z tym wymienione w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 193/2007 indywidualne stawki cła mające zastosowanie w odniesieniu do wszystkich pozostałych stron z wyjątkiem Pearl Engineering oraz Reliance Industries pozostają niezmienione.

(72)

Natomiast jeśli chodzi o przedsiębiorstwa, które nie współpracowały ani w niniejszym przeglądzie, ani w pierwotnym dochodzeniu, należy uznać, że nadal korzystają one z objętych dochodzeniem programów subsydiowania w co najmniej takim samym stopniu jak ten ustalony w odniesieniu do współpracującego przedsiębiorstwa. Aby uniknąć przyznawania premii za brak współpracy, uznaje się za stosowne ustalenie poziomu subsydiowania mającego zastosowanie wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” w wysokości najwyższej stawki określonej dla każdego z przedsiębiorstw współpracujących w pierwotnym dochodzeniu, tj. w wysokości 13,8 %.

(73)

Zmienione stawki cła wyrównawczego powinny zostać ustalone na poziomie nowo ustalonych w toku niniejszego przeglądu stóp subsydiowania, jako że marginesy szkody obliczone w toku pierwotnego dochodzenia antysubsydyjnego nadal je przewyższają.

(74)

Stawki cła wyrównawczego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu odzwierciedlają sytuację ustaloną podczas częściowego przeglądu okresowego. Tym samym obowiązują one wyłącznie w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez te przedsiębiorstwa. Przywóz produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez jakiekolwiek przedsiębiorstwo, które nie jest wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym przez jednostki powiązane z wymienionymi przedsiębiorstwami, nie może korzystać z tych stawek i będzie podlegać stawce celnej mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(75)

W celu zapobieżenia sytuacji, w której wahania cen PET powodowane wahaniami cen ropy naftowej staną się przyczyną pobierania wyższych należności celnych, przypomina się, że stosowane środki zostały nałożone w formie określonego cła przypadającego na tonę. Ustalone kwoty wynikają z zastosowania stawki cła wyrównawczego w stosunku do cen eksportowych CIF, które zostały użyte do obliczenia poziomu usuwającego szkodę w pierwotnym dochodzeniu. W ramach niniejszego przeglądu wykorzystano tę samą metodę do celów ustalenia określonych zmienionych stawek cła.

(76)

Marginesy i obowiązujące stawki cła należy zatem obliczyć w sposób wskazany w poniższej tabeli.

(77)

Wszelkie wnioski dotyczące stosowania tych indywidualnych stawek ceł wyrównawczych (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po założeniu nowych podmiotów produkcyjnych lub handlowych) należy niezwłocznie kierować do Komisji (6) wraz z wszystkimi odnośnymi informacjami, w szczególności na temat wszelkich zmian w działalności przedsiębiorstwa dotyczącej produkcji, sprzedaży krajowej i eksportowej, związanych na przykład z powyższą zmianą nazwy lub zmianą dotyczącą podmiotów produkcyjnych i handlowych. W stosownych przypadkach, po konsultacji z Komitetem Doradczym, rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła.

(78)

Zmiana stawki cła wyrównawczego będzie miała wpływ na ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 na producentów w Indiach.

(79)

W pierwotnym dochodzeniu antydumpingowym cło antydumpingowe zostało tak dostosowane, aby uniknąć podwójnego zaliczania skutków płynących z korzystania z subsydiów wywozowych. W tym względzie, zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (7) oraz z art. 24 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, żaden produkt nie może być objęty jednocześnie środkami antydumpingowymi i wyrównawczymi w celu eliminacji tych samych skutków powstałych z tytułu dumpingu lub subsydiów wywozowych. W toku pierwotnego dochodzenia antysubsydyjnego, jak również w trakcie obecnego częściowego przeglądu okresowego ustalono, że niektóre z programów subsydiowania objętych dochodzeniem, co do których ustalono, że powinny podlegać środkom wyrównawczym, stanowiły subsydia wywozowe w rozumieniu art. 3 ust. 4 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Jako takie, subsydia te wpłynęły na ceny eksportowe indyjskich producentów eksportujących, powodując w ten sposób podwyższenie marginesu dumpingu. Innymi słowy, ostateczny margines dumpingu określony w pierwotnym dochodzeniu antysubsydyjnym był częściowo związany z istnieniem subsydiów wywozowych.

(80)

W rezultacie stawki ostatecznego cła antydumpingowego dla producentów eksportujących, których to dotyczy, muszą teraz zostać tak dostosowane, aby uwzględnić w obecnym częściowym przeglądzie okresowym zmieniony poziom świadczeń otrzymywanych w ramach subsydiów wywozowych podczas ODP, co pozwoli odzwierciedlić rzeczywisty margines dumpingu utrzymujący się po nałożeniu dostosowanego ostatecznego cła wyrównawczego, równoważącego wpływ subsydiów wywozowych.

(81)

Innymi słowy, należy uwzględnić nowe poziomy subsydiowania do celów dostosowania uprzednio ustalonych marginesów dumpingu.

(82)

Marginesy i stawki cła mające zastosowanie wobec przedsiębiorstw, których to dotyczy, należy zatem obliczyć w sposób wskazany w poniższej tabeli.

(83)

W celu zapewnienia właściwego wprowadzenia w życie cła wyrównawczego i antydumpingowego poziom cła rezydualnego powinien mieć zastosowanie nie tylko wobec eksporterów niewspółpracujących, ale także wobec tych przedsiębiorstw, które nie dokonywały żadnego wywozu podczas ODP. Przedsiębiorstwa te – o ile spełnią one wymogi określone w art. 20 rozporządzenia podstawowego – wzywa się do przedstawienia wniosku o dokonanie przeglądu na mocy tego artykułu w celu indywidualnej oceny ich sytuacji,

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/13

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/15

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2008/2009 rozporządzeniem Komisji (WE) nr 945/2008 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1212/2008 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/17

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (2), spółki podlegające ustawodawstwu państwa członkowskiego, których papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w którymkolwiek z państw członkowskich, sporządzają dla każdego roku finansowego zaczynającego się dnia 1 stycznia 2005 r. lub później skonsolidowane sprawozdania finansowe zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości, określanymi obecnie powszechnie jako międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej, przyjętymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 (zwanymi dalej „przyjętymi MSSF”).

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 809/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonujące dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji zawartych w prospektach emisyjnych oraz formy, włączenia przez odniesienie i publikacji takich prospektów emisyjnych oraz rozpowszechniania reklam (3) wymaga, aby historyczne informacje finansowe zamieszczane przez emitentów z krajów trzecich w prospektach emisyjnych publikowanych w związku z publiczną ofertą papierów wartościowych lub ich dopuszczeniem do obrotu na rynku regulowanym były sporządzane zgodnie z przyjętymi MSSF lub z równoważnymi krajowymi standardami rachunkowości obowiązującymi w kraju trzecim.

(3)

Celem oceny równoważności ogólnie przyjętych zasad rachunkowości kraju trzeciego z przyjętymi MSSF, rozporządzenie Komisji (WE) nr 1569/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające zgodnie z dyrektywami 2003/71/WE i 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady mechanizm ustalenia równoważności standardów rachunkowości stosowanych przez emitentów papierów wartościowych z krajów trzecich (4) ustanawia definicję równoważności i mechanizm określania równoważności ogólnie przyjętych zasad rachunkowości kraju trzeciego. Rozporządzenie (WE) nr 1569/2007 nakłada również wymóg, by Komisja podjęła decyzję, na mocy której emitenci wspólnotowi będą mogli w danym kraju trzecim stosować MSSF przyjęte zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002.

(4)

Sprawozdania finansowe, które zostały sporządzone zgodnie z MSSF opublikowanymi przez Radę Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (IASB), dostarczają ich użytkownikom informacji wystarczających do dokonania przez nich przemyślanej oceny aktywów i pasywów, sytuacji finansowej, zysków i strat oraz perspektyw emitenta. W związku z tym właściwe jest, aby emitenci z krajów trzecich mogli stosować we Wspólnocie MSSF opublikowane przez IASB.

(5)

W grudniu 2007 r. Komisja konsultowała z Komitetem Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych (CESR) kwestię technicznej oceny równoważności ogólnie przyjętych zasad rachunkowości obowiązujących w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Japonii. W marcu 2008 r. Komisja poszerzyła zakres tych konsultacji o ogólnie przyjęte zasady rachunkowości obowiązujące w Korei Południowej, Kanadzie oraz Indiach.

(6)

W swoich opiniach przedstawionych odpowiednio w marcu, w maju i w październiku 2008 r. CESR zalecił uznanie amerykańskich i japońskich ogólnie przyjętych zasad rachunkowości za równoważne MSSF do celów stosowania we Wspólnocie. CESR zalecił również tymczasowe uznawanie we Wspólnocie sprawozdań finansowych sporządzonych zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości Chin, Kanady, Korei Południowej oraz Indii, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2011 r.

(7)

W 2006 r. amerykańska Rada Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB) oraz IASB zawarły protokół ustaleń, w którym potwierdzono wolę dążenia do harmonizacji amerykańskich ogólnie przyjętych zasad rachunkowości z MSSF oraz nakreślono program prac służących osiągnięciu tego celu. W wyniku tych prac zlikwidowano szereg istotnych różnic między amerykańskimi ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości i MSSF. Ponadto, w rezultacie rozmów między Komisją i amerykańską Komisją Papierów Wartościowych i Giełd (SEC), emitenci ze Wspólnoty, którzy sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z MSSF opublikowanymi przez IASB, zostali zwolnieni z wymogów uzgadniania sprawozdań finansowych. W związku z tym właściwe jest uznanie od dnia 1 stycznia 2009 r. amerykańskich ogólnie przyjętych zasad rachunkowości za równoważne przyjętym MSSF.

(8)

W sierpniu 2007 r. Japońska Rada Standardów Rachunkowości oraz IASB ogłosiły zawarcie porozumienia w sprawie przyspieszenia harmonizacji standardów rachunkowości przez zlikwidowanie istotnych różnic pomiędzy japońskimi ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości a MSSF do 2008 r., zaś pozostałych różnic do końca 2011 r. Władze japońskie nie nakładają żadnych wymogów uzgadniania sprawozdań finansowych na emitentów ze Wspólnoty, którzy sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z MSSF. W związku z tym właściwe jest uznanie od dnia 1 stycznia 2009 r. japońskich ogólnie przyjętych zasad rachunkowości za równoważne przyjętym MSSF.

(9)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1569/2007 emitenci z krajów trzecich mogą uzyskać pozwolenie na stosowanie ogólnie przyjętych zasad rachunkowości kraju trzeciego, w przypadku gdy dany kraj trzeci zobowiązał się do konwergencji tych standardów z MSSF lub do przyjęcia MSSF lub przed dniem 31 grudnia 2008 r. zawarł ze Wspólnotą umowę o wzajemnym uznawaniu standardów w okresie przejściowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2011 r.

(10)

Obowiązujące w Chinach standardy rachunkowości dla przedsiębiorstw zostały w dużej mierze zharmonizowane z MSSF i obejmują prawie wszystkie kwestie, które wchodzą również w zakres MSSF. Ponieważ standardy te są stosowane dopiero od 2007 r., nie jest jeszcze możliwe wykazanie ich właściwego stosowania.

(11)

W styczniu 2006 r. Kanadyjska Rada Standardów Rachunkowości publicznie zobowiązała się do przyjęcia MSSF do dnia 31 grudnia 2011 r. i podejmuje skuteczne działania celem zapewnienia terminowego i pełnego przejścia na stosowanie MSSF przed tą datą.

(12)

W marcu 2007 r. Koreańska Komisja Nadzoru Finansowego oraz Koreański Instytut Rachunkowości publicznie zobowiązały się do przyjęcia MSSF do dnia 31 grudnia 2011 r. i podejmują skuteczne działania celem zapewnienia terminowego i pełnego przejścia na stosowanie MSSF przed tą datą.

(13)

W lipcu 2007 r. rząd Indii oraz Indyjski Instytut Biegłych Księgowych publicznie zobowiązały się do przyjęcia MSSF do dnia 31 grudnia 2011 r. i podejmują skuteczne działania celem zapewnienia terminowego i pełnego przejścia na stosowanie MSSF przed tą datą.

(14)

Nie należy wprawdzie podejmować ostatecznej decyzji w sprawie równoważności standardów rachunkowości podlegających konwergencji z MSSF dopóki nie zostanie dokonana ocena ich stosowania przez przedsiębiorstwa i biegłych rewidentów, istotne jest jednak wspieranie wysiłków tych krajów, które zobowiązały się dokonać konwergencji swoich standardów rachunkowości z MSSF, a także krajów, które zobowiązały się do przyjęcia MSSF. Właściwe jest zatem zezwolenie emitentom z krajów trzecich na sporządzanie we Wspólnocie przez okres przejściowy nieprzekraczający trzech lat rocznych i półrocznych sprawozdań finansowych zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości Chin, Kanady, Korei Południowej lub Indii. W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 809/2004, tak by uwzględnić zmiany dotyczące stosowania ogólnie przyjętych zasad rachunkowości Stanów Zjednoczonych, Japonii, Chin, Kanady, Korei Południowej oraz Indii do celów sporządzania historycznych informacji finansowych przez emitentów z krajów trzecich, a także skreślić niektóre z jego nieaktualnych przepisów.

(15)

Komisja, z fachową pomocą CESR, powinna nadal monitorować dalszy rozwój ogólnie przyjętych zasad rachunkowości tych krajów trzecich w stosunku do przyjętych MSSF.

(16)

Należy zachęcać kraje do przyjmowania MSSF. UE może postanowić, że krajowe standardy, które zostały uznane za równoważne z MSSF, nie mogą być dłużej stosowane do sporządzania informacji wymaganych na mocy dyrektywy 2004/109/WE lub rozporządzenia (WE) nr 809/2004 wykonującego dyrektywę 2003/71/WE w przypadku, gdy dane kraje przyjęły MSSF jako jedyne obowiązujące standardy rachunkowości.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

1)

ustępy 5 i 5a otrzymują brzmienie:

„5.   Od dnia 1 stycznia 2009 r. emitenci z państw trzecich przedstawiają historyczne informacje finansowe w jeden z poniższych sposobów:

5a.   Emitenci z państw trzecich nie podlegają obowiązkowi, na mocy załącznika I, pozycja 20.1; załącznika IV, pozycja 13.1; załącznika VII, pozycja 8.2; załącznika X, pozycja 20.1 lub załącznika XI, pozycja 11.1, przekształcania historycznych informacji finansowych zawartych w prospekcie emisyjnym i odnoszących się do lat finansowych poprzedzających lata finansowe rozpoczynające się dnia 1 stycznia 2012 r. lub później, ani obowiązkowi, na mocy załącznika VII, pozycja 8.2.bis; załącznika IX, pozycja 11.1; lub załącznika X, pozycja 20.1.bis, przedstawiania opisu różnic między międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej przyjętymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 a zasadami rachunkowości, zgodnie z którymi sporządzono te informacje w odniesieniu do lat finansowych poprzedzających lata finansowe rozpoczynające się dnia 1 stycznia 2012 r. lub później, pod warunkiem że historyczne informacje finansowe zostały sporządzone zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości Chińskiej Republiki Ludowej, Kanady, Republiki Korei lub Republiki Indii.”;

2)

skreśla się ustępy 5b–5e.

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/20

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Wniosek dotyczy nowego zezwolenia na stosowanie preparatu Lactobacillus rhamnosus (CNCM-I-3698) i Lactobacillus farciminis (CNCM-I-3699) (Sorbiflore) jako dodatku paszowego dla prosiąt, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Z opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) z dnia 15 lipca 2008 r. (2) wynika, że na podstawie danych przedstawionych przez producenta preparat Lactobacillus rhamnosus (CNCM-I-3698) i Lactobacillus farciminis (CNCM-I-3699) (Sorbiflore) nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, ludzi lub na środowisko i skutecznie zwiększa przyrost masy ciała. Urząd stwierdził następnie, że preparat może potencjalnie mieć działanie uczulające na drogi oddechowe. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania specjalnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena tego preparatu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/22

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 798/2008 z dnia 8 sierpnia 2008 r. ustanawiające wykaz państw trzecich, terytoriów, stref lub grup, z których dopuszczalny jest przywóz do i tranzyt przez terytorium Wspólnoty drobiu i produktów drobiowych oraz wymogów dotyczących świadectw weterynaryjnych (4) stanowi, że towary objęte tym rozporządzeniem mogą być przywożone do Wspólnoty i mogą być przedmiotem tranzytu przez jej terytorium jedynie z państw trzecich, terytoriów, stref lub grup wyszczególnionych w tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia. Rozporządzenie to określa również wymogi w zakresie świadectw weterynaryjnych, obowiązujące w odniesieniu do tych towarów; wzory świadectw weterynaryjnych dołączanych do nich są przedstawione w części 2 wymienionego załącznika. Rozporządzenie (WE) nr 798/2008 stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

(2)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 798/2008 stanowi, że jeśli w świadectwie wymagany jest program nadzoru pod kątem ptasiej grypy, to przywóz towarów do Wspólnoty jest dozwolony jedynie z krajów trzecich, terytoriów, stref lub grup, w których program taki jest prowadzony od co najmniej sześciu miesięcy, oraz pod warunkiem, że program ten spełnia wymogi wymienione w tymże artykule i jest zaznaczony w kolumnie 7 tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(3)

Brazylia, Kanada, Chile, Chorwacja, Republika Południowej Afryki, Szwajcaria i Stany Zjednoczone Ameryki przedstawiły do oceny Komisji swoje programy nadzoru pod kątem ptasiej grypy. Komisja przeanalizowała te programy i stwierdziła, że są one zgodne z wymogami, o których mowa w art. 10 rozporządzenia (WE) nr 798/2008. Należy zatem zaznaczyć te programy w kolumnie 7 tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 określa wymagania w dziedzinie zwalczania salmonelli i innych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych w różnych populacjach drobiu we Wspólnocie. Określa ono wspólnotowe poziomy docelowe ograniczenia częstości występowania wszystkich serotypów salmonelli mających znaczenie dla zdrowia publicznego w różnych populacjach drobiu. Począwszy od dat wyszczególnionych w kolumnie 5 załącznika I do tego rozporządzenia, wpisanie lub zachowanie w przewidzianych w prawodawstwie wspólnotowym wykazach państw trzecich, dla danych gatunków czy kategorii, z których państwa członkowskie mogą dokonywać przywozu zwierząt lub jaj wylęgowych objętych niniejszym rozporządzeniem, uzależnione jest od przedłożenia Komisji przez dane państwo trzecie programu kontroli (zwalczania). Program taki powinien być równoważny programom przedstawionym przez państwa członkowskie oraz podlega zatwierdzeniu przez Komisję.

(5)

Chorwacja przedłożyła Komisji własne programy zwalczania salmonelli w odniesieniu do drobiu hodowlanego gatunku Gallus gallus i jego jaj wylęgowych, kur niosek gatunku Gallus gallus i ich jaj konsumpcyjnych, a także jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus przeznaczonych do celów hodowlanych lub do produkcji jaj konsumpcyjnych. Programy te stanowią gwarancje równoważne gwarancjom przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003. Należy zatem je zatwierdzić.

(6)

Decyzją Komisji 2007/843/WE (5) zatwierdzono programy zwalczania salmonelli w stadach kur hodowlanych, przedstawione przez Stany Zjednoczone Ameryki, Izrael, Kanadę i Tunezję. Obecnie Stany Zjednoczone Ameryki przedstawiły Komisji dodatkowy program zwalczania salmonelli u jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus, przeznaczonych do produkcji jaj konsumpcyjnych lub do tuczu. Program ten stanowi gwarancje równoważne gwarancjom przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003. Program ten należy zatem zatwierdzić. Izrael wyjaśnił, że jego program zwalczania salmonelli stosowany jest tylko do łańcucha produkcji mięsa z brojlerów.

(7)

W ramach umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącej handlu produktami rolnymi (6) Szwajcaria przesłała do Komisji programy zwalczania salmonelli w odniesieniu do drobiu hodowlanego gatunku Gallus gallus i jego jaj wylęgowych, kur niosek gatunku Gallus gallus i ich jaj spożywczych, a także jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus przeznaczonych do celów hodowlanych lub do produkcji jaj konsumpcyjnych oraz w odniesieniu do brojlerów. Programy te stanowią gwarancje równoważne gwarancjom przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003. Dla jasności należy to odpowiednio zaznaczyć w kolumnie 9 tabeli w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008.

(8)

Niektóre inne kraje trzecie, obecnie ujęte w wykazie w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008, nie przedstawiły jeszcze Komisji żadnego programu zwalczania salmonelli bądź też przedstawione już przez nie programy nie stanowią gwarancji równoważnych gwarancjom przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003. Ponieważ wymogi dotyczące drobiu hodowlanego i produkcyjnego gatunku Gallus gallus oraz jego jaj, a także jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus, przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003, mają obowiązywać na terytorium Wspólnoty od dnia 1 stycznia 2009 r., przywóz tego rodzaju drobiu i jaj z tych krajów trzecich po tej dacie nie powinien już być dozwolony. Należy zatem odpowiednio zmienić wykaz państw trzecich, terytoriów, stref lub grup, zawarty w części 1 załącznika I do decyzji 798/2008.

(9)

Celem zapewnienia gwarancji równorzędnych gwarancjom przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003, kraje trzecie, z których państwa członkowskie mogą dokonywać przywozu drobiu rzeźnego gatunku Gallus gallus, powinny poświadczyć zastosowanie programu zwalczania salmonelli w odniesieniu do stada pochodzenia oraz poddanie tego stada badaniu na obecność serotypów salmonelli mających znaczenie dla zdrowia publicznego.

(10)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1177/2006 z dnia 1 sierpnia 2006 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących stosowania szczególnych metod kontroli w ramach krajowych programów zwalczania salmonelli u drobiu (7) określa pewne zasady stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych oraz szczepionek w ramach krajowych programów zwalczania.

(11)

Kraje trzecie, z których państwa członkowskie mogą dokonywać przywozu drobiu rzeźnego gatunku Gallus gallus, powinny poświadczyć stosowanie szczególnych wymogów dotyczących stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych i szczepionek, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1177/2006. Jeżeli środki zwalczające drobnoustroje zostały zastosowane w celach innych niż zwalczanie salmonelli, należy to również wskazać w świadectwie weterynaryjnym, ponieważ takie zastosowanie może wpłynąć na wyniki badań na obecność salmonelli przy przywozie. Należy zatem odpowiednio zmienić wzór świadectwa weterynaryjnego dotyczącego przywozu drobiu rzeźnego i drobiu przeznaczonego do odnowy populacji ptaków łownych z wyłączeniem ptaków bezgrzebieniowych, przedstawiony w części 2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/36

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu Bacillus amyloliquefaciens CECT 5940 (Ecobiol i Ecobiol plus) jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Z opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) z dnia 16 lipca 2008 r. (2) wynika, że na podstawie danych przedstawionych przez producenta Bacillus amyloliquefaciens CECT 5940 (Ecobiol i Ecobiol plus) nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, ludzi lub na środowisko i skutecznie stabilizuje florę jelitową. Ponadto Urząd uznał, że Bacillus amyloliquefaciens CECT 5940 (Ecobiol i Ecobiol plus) nie stanowi żadnego innego zagrożenia, które zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 wykluczałoby zezwolenie. Zgodnie z tą opinią stosowanie tego preparatu nie ma negatywnego wpływu na kurczęta rzeźne. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania specjalnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/38

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na nowe zastosowanie preparatu Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1077 (Levucell SC20, Levucell SC10 ME), jako dodatku paszowego dla jagniąt, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1200/2005 (2) zezwolono na bezterminowe stosowanie Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1077 dla krów mlecznych i bydła opasowego, a rozporządzeniem Komisji (WE) nr 226/2007 (3) – dla kóz mlecznych i owiec mlecznych, do dnia 22 marca 2017 r.

(5)

Przedłożone nowe dane na poparcie wniosku o zezwolenie w odniesieniu do jagniąt. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w opinii z dnia 16 lipca 2008 r. (4), że Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1077 (Levucell SC20/Levucell SC10 ME) nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, ludzi ani na środowisko naturalne. Ponadto stwierdził, że Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1077 (Levucell SC20/Levucell SC10 ME) nie stanowi żadnego innego zagrożenia, które zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 wykluczałoby wydanie zezwolenia. Zgodnie z tą opinią stosowanie preparatu u jagniąt jest bezpieczne. W opinii stwierdzono również, że preparat może wywierać korzystne działanie na wagę końcową i średni przyrost dzienny. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania specjalnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003.

(6)

Ocena preparatu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/41

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 318/2007 (3) ustanowiono warunki dotyczące zdrowia zwierząt dla przywozu niektórych rodzajów ptaków innych niż drób do Wspólnoty i warunki kwarantanny mające zastosowanie do tych ptaków po przywozie.

(2)

W załączniku V do powyższego rozporządzenia określono wykaz miejsc i stacji kwarantanny zatwierdzonych przez właściwe organy państw członkowskich dla celów przywozu niektórych rodzajów ptaków innych niż drób.

(3)

Francja, Niemcy i Zjednoczone Królestwo przeprowadziły przegląd swoich zatwierdzonych miejsc i stacji kwarantanny oraz przesłały Komisji ich zaktualizowany wykaz. Wykaz zatwierdzonych miejsc i stacji kwarantanny określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 318/2007 powinien zatem zostać odpowiednio zmieniony.

(4)

W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 318/2007.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 340/45

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3076/78 z dnia 21 grudnia 1978 r. w sprawie przywozu chmielu z państw trzecich (2) oraz rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3077/78 z dnia 21 grudnia 1978 r. w sprawie równoważności z certyfikatami wspólnotowymi świadectw załączanych do chmielu przywożonego z państw trzecich (3) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (4). W związku z tym w interesie przejrzystości i racjonalności należy przeprowadzić kodyfikację wspomnianych rozporządzeń poprzez zebranie ich w jednolitym tekście.

(2)

Artykuł 158 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że chmiel i produkty chmielowe pochodzące z państw trzecich mogą być przywożone tylko wtedy, gdy ich normy jakości są przynajmniej równoważne tym, przyjętym dla takich produktów zbieranych we Wspólnocie lub ich pochodnych. Jednakże, w ust. 2 tego artykułu stanowi, że produkty te są uznawane za spełniające te wymagania wyłącznie wtedy, gdy załączone jest do nich świadectwo wydane przez władze państwa pochodzenia i uznane za równoważne certyfikatowi wymaganemu przy dopuszczaniu do obrotu chmielu i produktów chmielowych pochodzenia wspólnotowego.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1850/2006 z dnia 14 grudnia 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady certyfikacji chmielu i produktów chmielowych (5) określa bardzo ścisłe wymogi dopuszczania do obrotu produktów chmielowych, w szczególności mieszanek. Obecnie nie istnieje metoda skutecznej kontroli na granicach, czy wymagania te są przestrzegane. Jedynie zobowiązanie państw wywożących do przestrzegania wymogów wspólnotowych dla wprowadzania tych produktów do obrotu może zastąpić taką kontrolę. Konieczne jest zatem, aby załączać do wymienionych produktów świadectwa określone w art. 158 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(4)

W celu zapewnienia przestrzegania reguł wspólnotowych w sprawie certyfikacji chmielu, państwa członkowskie powinny sprawdzić, czy przywieziony chmiel spełnia minimalne wymogi wprowadzenia do obrotu ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1850/2006.

(5)

Niektóre państwa trzecie zobowiązały się przestrzegać wymagań ustanowionych dla wprowadzania do obrotu chmielu i produktów chmielowych oraz nadały niektórym instytucjom uprawnienia do wydawania świadectw równoważności. Należy zatem uznać te świadectwa za równoważne z certyfikatami wspólnotowymi i dopuścić do swobodnego obrotu produkty nimi objęte.

(6)

Właściwe organizacje w tych państwach trzecich są odpowiedzialne za uaktualnianie informacji zawartych w załączniku I oraz, w duchu bliskiej współpracy, przekazywanie ich Komisji.

(7)

W celu ułatwienia kontroli przeprowadzanej przez właściwe władze państw członkowskich niezbędne jest określenie formy i, w miarę potrzeby, treści tych świadectw oraz zasad ich używania.

(8)

W celu uwzględnienia praktyki handlowej, właściwe władze muszą mieć prawo, w przypadku podziału przesyłanej partii towaru, do sporządzania pod swym nadzorem wypisu ze świadectwa w odniesieniu do każdej nowej przesyłki towaru wynikającej z podziału.

(9)

Analogicznie do wspólnotowego systemu certyfikacji niektóre produkty powinny być, z powodu ich użycia, wyłączone spod obowiązku przedstawiania świadectw przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

opis produktu;

b)

odmianę lub odmiany;

c)

kraj pochodzenia;

d)

oznaczenia i numery wymienione w rubryce 9 świadectwa równoważności lub wyciągu z niego.

a)

dla szyszek chmielowych:

b)

dla produktów wytwarzanych z chmielu oprócz danych wymienionych w lit. a), miejsce i datę przetworzenia.

a)

małych opakowań przeznaczonych do sprzedaży na użytek własny poszczególnych osób;

b)

przeznaczonych do doświadczeń naukowych i technicznych;

c)

przeznaczonych na targi objęte specjalnymi ustaleniami celnymi dotyczącymi targów.