20.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 72/1

(1)

Dyrektywa Rady 2006/112/WE (3) stanowi, że każdy podatnik realizujący transakcje podlegające opodatkowaniu od dostawy towarów i świadczenia usług obowiązany jest do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT). W przypadku transakcji transgranicznych i w stosunku do niektórych krajowych sektorów o wysokim stopniu ryzyka, takich jak sektor budownictwa lub sektor odpadów, przewidziano jednak przesunięcie obowiązku zapłaty VAT na osobę, na rzecz której dokonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa.

(2)

Ze względu na poważny charakter oszustw dotyczących VAT należy zezwolić państwom członkowskim na tymczasowe stosowanie mechanizmu, zgodnie z którym obowiązek zapłaty VAT zostaje przeniesiony na osobę, na rzecz której przenoszone są pozwolenia na emisję gazów cieplarnianych, zdefiniowane w art. 3 dyrektywy 2003/87/WE (4), i inne jednostki, z których mogą korzystać przedsiębiorcy w celu zapewnienia zgodności z tą dyrektywą.

(3)

Wprowadzenie takiego mechanizmu w odniesieniu do tych usług, które zgodnie z ostatnimi doświadczeniami są szczególnie podatne na oszustwa, nie może, w przeciwieństwie do jego powszechnego stosowania, mieć negatywnego wpływu na podstawowe zasady systemu VAT, takie jak płatności cząstkowe.

(4)

Państwa członkowskie powinny przedstawić sprawozdanie z oceny stosowania mechanizmu, tak by umożliwić dokonanie oceny jego skuteczności.

(5)

W celu dokonania przejrzystej oceny wpływu stosowania mechanizmu na oszustwa podatkowe, sprawozdania z oceny przedstawiane przez państwa członkowskie powinny opierać się na kryteriach określonych wcześniej przez państwa członkowskie. Każda z tych ocen powinna wyraźnie określać poziom oszustw przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu oraz wszelkie odnośne zmiany trendów w oszustwach, w tym świadczenia innych usług. Sprawozdanie powinno również zawierać ocenę kosztów przestrzegania przepisów ponoszonych przez podatników.

(6)

Każde państwo członkowskie, które wykryło na swoim terytorium zmiany trendów w oszustwach dotyczących usług określonych w niniejszej dyrektywie, powinno sporządzić sprawozdanie na ten temat.

(7)

W celu umożliwienia wszystkim państwom członkowskim stosowania takiego mechanizmu, konieczne jest wprowadzenie odpowiedniej zmiany do dyrektywy 2006/112/WE.

(8)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie walka z oszustwami związanymi z VAT z zastosowaniem tymczasowego środka stanowiącego odstępstwo od obowiązujących przepisów unijnych, nie może być wystarczająco osiągnięty przez państwa członkowskie, i w związku z tym, można go lepiej osiągnąć na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

20.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 72/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych do zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinno zostać ujednolicone.

(2)

Dla pewnych produktów objętych wspólną organizacją rynków rolnych refundacje wywozowe, kwoty korygujące oraz podatki wywozowe muszą być ustalane, jako środek szczególny w przypadku występowania na rynku zakłóceń, w oparciu o pewne kryteria umożliwiające pokrycie różnicy między notowaniami a cenami tych produktów w Unii i na rynku światowym.

(3)

Z uwagi na rozpiętość cen, po jakich zboża są oferowane na rynku światowym przez różne kraje wywozu, należy w szczególności uwzględnić różnice w kosztach transportu i ustalić wysokość refundacji, uwzględniając różnicę między reprezentatywnymi cenami w Unii oraz najbardziej korzystnymi notowaniami i cenami na rynku światowym.

(4)

W celu umożliwienia wywozu mąki, grubych kasz, drobnych kasz i słodu czynnikami, jakie należy uwzględnić przy refundacjach, są, z jednej strony, ceny podstawowych zbóż i ich ilości niezbędne do wytwarzania rozpatrywanych produktów oraz wartość produktów ubocznych, a z drugiej strony – możliwości i warunki sprzedaży produktów na rynku światowym.

(5)

System kwot korygujących przewidziany w art. 164 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 wymaga ich zróżnicowania w zależności od miejsca przeznaczenia wywożonych produktów.

(6)

W celu zapewnienia sprawnego zarządzania funduszami Unii i uwzględniania możliwości wywozu tych produktów należy przewidzieć możliwość ustalania refundacji oraz podatków wywozowych w odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku I część I lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w drodze przetargu dotyczącego określonej ilości.

(7)

W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich zainteresowanych stron w Unii przetargi muszą być organizowane zgodnie z jednolitymi zasadami. W tym celu decyzje o otwarciu przetargu powinny być opublikowane razem z ogłoszeniem o przetargu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(8)

Oferty muszą zawierać dane umożliwiające ich ocenę i muszą im towarzyszyć pewne zobowiązania formalne.

(9)

Należy ustalać maksymalną refundację wywozową lub minimalny podatek wywozowy. Procedura ta zapewnia, że wszystkie ustalone ilości zostają przydzielone.

(10)

Na rynku mogą powstawać sytuacje, w których aspekty gospodarcze przewidywanego wywozu towarów powodują raczej wstrzymanie przetargu aniżeli ustalenie refundacji wywozowej lub podatku wywozowego.

(11)

Wadium powinno zapewniać, że wywożone ilości są wywożone zgodnie z pozwoleniem wydanym w ramach zaproszenia do przetargu. Zobowiązanie to może być spełnione tylko wówczas, gdy przedłożone oferty przetargowe są podtrzymane. Wycofanie ofert pociąga za sobą utratę wadium.

(12)

Muszą zostać ustanowione szczegółowe zasady zapewniające powiadamianie oferentów o wynikach zaproszenia do przetargu oraz że niezbędne pozwolenia wydawane są dla wywozu przydzielonych ilości.

(13)

Aby ustalić refundację wywozową dla produktów wymienionych w załączniku I część I lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz uniknąć dokonywania kontroli mających na celu wykrycie niewielkich odchyleń ilościowych w odniesieniu do produktu podstawowego, tak aby nie odbiło się to w sposób istotny na jakości produktu, należy przyjąć standardową metodę oceny. Najskuteczniejszym technicznym sposobem oszacowania podstawowej ilości zbóż okazała się analiza zawartości popiołu w produkcie. Do analizy tej powinna być stosowana taka sama procedura w całej Unii.

(14)

Nie wydaje się uzasadnione przyznawanie refundacji wywozowych do zboża przywożonego z państw trzecich i ponownie wywożonych do państw trzecich. Refundacje powinny być zatem przyznawane tylko do produktów unijnych.

(15)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 612/2009 z dnia 7 lipca 2009 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (4) wymaga, aby w przypadku zróżnicowania stawki refundacji zgodnie z przeznaczeniem produktu wypłata kwoty należnej z tytułu refundacji wywozowej była uzależniona w szczególności od przedstawienia dowodu, że produkt został wywieziony w niezmienionym stanie do państwa trzeciego lub do jednego z państw trzecich, w odniesieniu do których ma zastosowanie refundacja. W odniesieniu do zbóż jedyną stawką refundacji niższą od stawki stosowanej w wywozie do wszystkich państw trzecich jest stawka ustalona dla produktów wywożonych do Szwajcarii i Księstwa Liechtensteinu. W celu uniknięcia utrudnień w wywozie z Unii na skutek wymogu przedstawienia dowodu, że towar dotarł do miejsca przeznaczenia, należy znaleźć inne sposoby zapewnienia, by produkty, na które wypłacono refundacje mające zastosowanie do wszystkich państw trzecich, nie zostały wywiezione do wyżej wymienionych krajów. W związku z tym należy zrezygnować z wymogu przedstawiania dowodu przybycia towaru do miejsca przeznaczenia we wszystkich przypadkach, w których wywóz miał miejsce drogą morską. Wystarczającą gwarancję stanowią zaświadczenia wystawione przez właściwe władze państw członkowskich stwierdzające, że produkty opuściły obszar celny Unii po załadowaniu ich na statek nadający się do transportu morskiego.

(16)

Zgodnie z art. 162 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 produkty wymienione w tym artykule przeznaczone do wywozu w postaci produktów przetworzonych lub bez dalszego przetworzenia kwalifikują się do refundacji wywozowych, jeśli spełniają szczegółowe warunki określone w art. 167 tego rozporządzenia. Ponadto art. 167 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że Komisja może ustanowić dalsze warunki przyznawania refundacji wywozowych w odniesieniu do jednego produktu lub większej liczby produktów. Warunki te zostały określone w rozporządzeniach Rady w sprawie wspólnej organizacji rynku w sektorach wymienionych w art. 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Ze względu na uchylenie tych przepisów należy ustanowić przepisy horyzontalne.

(17)

Przepisy horyzontalne już istnieją w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 612/2009. W związku z tym wskazane jest dostosowanie tego rozporządzenia w celu określenia warunków, o których mowa w art. 167 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz zniesienia tych warunków w niniejszym rozporządzeniu.

(18)

Artykuł 187 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, iż mogą być podejmowane konieczne środki w przypadku, jeżeli notowania lub ceny na rynku światowym dla jednego lub więcej produktów, określonych w załączniku I część I tego rozporządzenia, osiągają poziom, który zakłóca lub grozi zakłóceniem podaży na rynku Unii i sytuacja ta prawdopodobnie utrzyma się lub będzie się pogarszać. Dlatego należy zapewnić dostateczną podaż zbóż. W tym celu mogą być pobierane podatki wywozowe, a wystawianie pozwoleń na wywóz całkowicie lub częściowo zawieszane.

(19)

Z powodu niehandlowego charakteru środków unijnej i krajowej pomocy żywnościowej przewidzianej międzynarodowymi umowami lub innymi programami dodatkowymi, a także innymi środkami Unii dotyczącymi nieodpłatnych dostaw, wywóz dokonywany w tym celu jest wyłączony ze stosowania podatku wywozowego stosowanego w wywozie handlowym, w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż.

(20)

Ponieważ sytuacja określona w art. 187 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 może powstawać w stosunkowo krótkich okresach czasu, Komisja musi mieć prawo do zawieszania wystawiania pozwoleń na wywóz w dowolnym momencie.

(21)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

cen płaconych na reprezentatywnych rynkach Unii oraz ich trendów i notowań na rynkach państw trzecich;

b)

kosztów wprowadzania do obrotu i najkorzystniejszych kosztów transportu między reprezentatywnymi rynkami Unii i portami lub innymi miejscami wywozu, jak również kosztów dostarczenia produktów na rynek światowy;

c)

w przypadku produktów przetworzonych, ilości zbóż wymaganych do ich wytworzenia;

d)

możliwości i zasad sprzedaży wspomnianych produktów na rynku światowym;

e)

dążenia do uniknięcia zakłóceń na rynku Unii;

f)

aspektów gospodarczych przewidywanego wywozu;

g)

ograniczeń ilościowych i budżetowych wynikających z porozumień zawartych zgodnie z art. 218 Traktatu.

a)

odniesienie do przetargu;

b)

nazwę i adres oferenta;

c)

rodzaj i ilość produktu przeznaczonego na wywóz;

d)

kwotę refundacji wywozowej na tonę lub, tam gdzie ma to zastosowanie, kwotę podatku wywozowego za tonę, wyrażoną w euro.

a)

przed upływem terminu przewidzianego na składanie ofert przedstawiony został dowód, że oferent wniósł wadium;

b)

dołączone jest do nich pisemne zobowiązanie do złożenia, w odniesieniu do przydzielonych ilości, w ciągu dwóch dni po odbiorze powiadomienia o przydziale zgodnie z art. 7 ust. 3, wniosku o pozwolenie na wywóz lub, jeżeli jest to właściwe, wniosku o pozwolenie na wywóz z wcześniejszym wyznaczeniem podatku wywozowego równego kwocie podanej w złożonej ofercie;

c)

nie zawierają one innych warunków poza przewidzianymi w ogłoszeniu o przetargu.

a)

oferta nie została przyjęta;

b)

wygrywający przetarg składa dowód, że złożone zostało wadium przewidziane w art. 12 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1342/2003 (5).

a)

zastosowanie podatku wywozowego. Może zostać ustalona kwota korygująca. Zarówno podatki, jak i kwota korygująca mogą być zróżnicowane odpowiednio do kraju przeznaczenia;

b)

całkowite lub częściowe wstrzymanie wydawania pozwoleń na wywóz;

c)

całkowite lub częściowe odrzucenie rozpatrywanych wniosków o pozwolenie na wywóz.

20.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 72/13

20.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 72/15

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2009/10 rozporządzeniem Komisji (WE) nr 877/2009 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 224/2010 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

20.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 72/17

(1)

Dyrektywa Rady 91/226/EWG z dnia 27 marca 1991 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do osłon przeciwrozbryzgowych kół niektórych kategorii pojazdów silnikowych i ich przyczep (2) jest jedną z dyrektyw cząstkowych w ramach procedury homologacji typu WE ustanowionej dyrektywą 2007/46/WE. W związku z tym przepisy dyrektywy 2007/46/WE dotyczące układów, części i oddzielnych zespołów technicznych stosuje się do dyrektywy 91/226/EWG.

(2)

Ze względu na obowiązek stosowania procedury homologacji typu WE w stosunku do wszystkich kategorii pojazdów objętych dyrektywą 2007/46/WE należy zapewnić zharmonizowane wymagania dotyczące osłon przeciwrozbryzgowych kół dla wszystkich kategorii pojazdów objętych dyrektywą 91/226/EWG. Ponadto konieczne jest wyjaśnienie, że wymagania te nie są obowiązkowe dla pojazdów terenowych. Wreszcie z uwagi na zdobyte doświadczenie niezbędne jest dostosowanie do postępu technicznego dyrektywy 91/226/EWG, a w konsekwencji załącznika IV do dyrektywy 2007/46/WE.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 91/226/WE i 2007/46/WE.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu Technicznego ds. Pojazdów Silnikowych,

1)

do wykazu załączników oraz do załączników I, II i III wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy;

2)

nieoznaczony numerem załącznik zatytułowany „Rysunki” zastępuje się załącznikiem II do niniejszej dyrektywy.

20.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 72/38

(1)

Polityka i2010, stanowiąca strategiczne ramy europejskiego społeczeństwa informacyjnego (2), wspiera otwartą i konkurencyjną gospodarkę cyfrową w Unii Europejskiej oraz podkreśla znaczenie technologii informacyjnych i komunikacyjnych jako czynnika wspierającego integrację społeczną i podnoszącego jakość życia. Opracowanie dodatkowych środków łączności mogłoby korzystnie wpłynąć na wydajność pracy i rozwój rynku telefonii ruchomej.

(2)

Systemy łączności morskiej stosowane są na pokładach statków towarowych i pasażerskich pływających po morzach terytorialnych i wodach międzynarodowych w Unii Europejskiej, mając często charakter ogólnoeuropejski i międzypaństwowy. Systemy świadczące usługi łączności ruchomej na pokładach statków („usługi MCV”) mają stanowić uzupełnienie istniejących środków łączności ruchomej podczas żeglugi na takich obszarach mórz terytorialnych państw członkowskich Unii Europejskiej, zdefiniowanych zgodnie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza, które leżą poza zasięgiem naziemnych sieci ruchomych podlegających decyzji Komisji 2009/766/WE z dnia 16 października 2009 r. w sprawie harmonizacji pasm częstotliwości 900 MHz i 1 800 MHz na potrzeby systemów naziemnych umożliwiających dostarczanie paneuropejskich usług łączności elektronicznej we Wspólnocie (3). Skoordynowane podejście do uregulowania kwestii takich usług MCV powinno wspierać realizację celów jednolitego rynku oraz w miarę możliwości poprawić dostęp do usług GSM na terenie Unii Europejskiej.

(3)

Harmonizacja zasad korzystania z widma radiowego w całej Unii Europejskiej powinna ułatwić wdrożenie i upowszechnienie usług MCV na terenie Unii Europejskiej, przy czym głównym celem powinno być niepowodowanie szkodliwych zakłóceń w naziemnych sieciach ruchomych oraz zapobieganie połączeniom z systemami świadczącymi usługi MCV w sytuacji, gdy możliwe jest połączenie do naziemnych sieci ruchomych.

(4)

Zgodnie z art. 4 ust. 2 decyzji nr 676/2002/WE Komisja Europejska udzieliła mandatu (4) Europejskiej Konferencji Administracji Poczty i Telekomunikacji (zwanej dalej „CEPT”) do określenia technicznych i eksploatacyjnych warunków koniecznych do wyeliminowania szkodliwych zakłóceń w pracy istniejących naziemnych sieci ruchomych wywoływanych przez systemy GSM wykorzystywane na pokładach statków w pasmach częstotliwości 900 MHz i 1 800 MHz na morzach terytorialnych państw członkowskich, w tym również na obszarach takich mórz terytorialnych, gdzie dostępne są usługi świadczone przez te sieci, a także do uniemożliwienia połączeń naziemnych ruchomych urządzeń końcowych do takiego systemu, kiedy jest on wykorzystywany na morzach terytorialnych, oraz do zapewnienia wszelkim ruchomym urządzeniom końcowym możliwości połączeń do sieci naziemnych. Niniejsza decyzja oparta jest na badaniach technicznych przeprowadzonych przez CEPT na podstawie mandatu Komisji Europejskiej i przedstawionych w sprawozdaniu CEPT nr 28 (5).

(5)

System świadczący usługi MCV ujęty w sprawozdaniu CEPT składa się z jednej lub więcej stacji bazowych w technologii pikokomórkowej (ang. pico-cell) na pokładzie statku (SB statku), zapewniających dostęp do sieci szkieletowej GSM za pośrednictwem łącza dosyłowego, np. satelitarnego, wykorzystującego inne części widma radiowego niż pasma częstotliwości 900 MHz i 1 800 MHz. SB statków w ramach takiego systemu obsługują działające w trybie roamingu urządzenia końcowe GSM należące do pasażerów lub członków załogi statku, zapewniając łączność w paśmie częstotliwości GSM-900 lub GSM-1 800 w czasie, gdy statek znajduje się na wodach międzynarodowych bądź na obszarach mórz terytorialnych, które leżą poza zasięgiem naziemnych sieci ruchomych lub na których jest on niewystarczający.

(6)

W sprawozdaniu CEPT stwierdza się, iż systemy świadczące usługi MCV nie mogą być wykorzystywane w odległości bliższej niż dwie mile morskie (Mm) od linii podstawowej państwa nadbrzeżnego. W sprawozdaniu wyliczono szereg technicznych i eksploatacyjnych warunków wykorzystania takich systemów na morzach terytorialnych w odległości od dwóch do dwunastu Mm od linii podstawowej.

(7)

Urządzenia przeznaczone do realizacji usług MCV, o których mowa w niniejszej decyzji, objęte są zakresem dyrektywy 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (6). Zgodność z odnośnymi zharmonizowanymi normami dla pasma GSM-900 lub GSM-1 800, o których mowa w dyrektywie, implikuje domniemanie zgodności z jej wymogami, dopuszczając tym samym wprowadzenie takich urządzeń do obrotu rynkowego.

(8)

Niezależnie od faktu istnienia zharmonizowanych norm Europejskiego Instytutu Norm Telekomunikacyjnych, określających techniczne wymogi dopuszczenia do obrotu rynkowego spełniających je urządzeń GSM, oraz faktu, iż takie urządzenia GSM mogą być wykorzystywane w ramach systemów świadczących usługi MCV, konieczne jest ustalenie konkretnych parametrów eksploatacyjnych, którym powinny odpowiadać systemy świadczące usługi MCV wykorzystywane na morzach terytorialnych, aby nie powodować szkodliwych zakłóceń w sieciach naziemnych.

(9)

W związku z powyższym w załączniku do niniejszej decyzji przedstawiono wszystkie wymienione w sprawozdaniu CEPT wymogi techniczne i eksploatacyjne. Oczekuje się, że wymogi te, mieszczące się w zakresach adaptowalnych parametrów standardów GSM, zapewnią koegzystencję systemów świadczących usługi MCV z naziemnymi sieciami GSM/UMTS w pasmach 900 i 1 800 MHz, a także z radiotechnicznymi systemami bliskiej nawigacji lotniczej (systemami RSBN) działającymi w paśmie 862–960 MHz. Wymogi te obejmują techniki osłabiania zakłóceń w oparciu o określone parametry eksploatacyjne systemu GSM, przy czym mogą być stosowane również inne środki lub techniki osłabiania zakłóceń, o ile zapewniają one równorzędny poziom ochrony.

(10)

Niniejsza decyzja nie ma na celu nakładania zobowiązań na państwa członkowskie nieposiadające mórz terytorialnych. Nie ma to wpływu na udzielanie zezwoleń na usługi MCV, które nie jest objęte zakresem niniejszej decyzji, lecz które może wymagać od państw członkowskich podjęcia działań zgodnych z prawem unijnym w odniesieniu do statków posiadających ich przynależność państwową.

(11)

Państwa członkowskie powinny dążyć do jak najszybszego udostępnienia w całości pasm 900 MHz i 1 800 MHz na potrzeby systemów świadczących usługi MCV na zasadzie niepowodowania zakłóceń i braku ochrony przed zakłóceniami na ich morzach terytorialnych, np. w celu uniknięcia dyskryminacji wśród posiadaczy praw do tych pasm. Jednak w przypadku gdy ze względu na uwarunkowania krajowe udostępnienie pasm w całości jest niemożliwe, państwa członkowskie mogą udostępnić mniejszą część widma, przy czym powinny one udostępnić przynajmniej 2 MHz widma w kierunku łącza „w górę” i 2 MHz widma w kierunku łącza „w dół”, co uznaje się za minimum niezbędne do świadczenia usług MCV.

(12)

W celu zapewnienia stałego dostosowania warunków określonych w niniejszej decyzji oraz wobec szybkich zmian w dziedzinie widma radiowego krajowe organy administracji powinny w miarę możliwości monitorować wykorzystanie widma radiowego przez urządzenia do świadczenia usług MCV na potrzeby aktywnego przeglądu niniejszej decyzji. Przegląd taki powinien uwzględniać postęp techniczny i polegać na sprawdzeniu, czy pierwotne założenia dotyczące świadczenia usług MCV są nadal właściwe.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Widma Radiowego,

1)

„usługi łączności ruchomej na pokładach statków (usługi MCV)” oznaczają usługi łączności elektronicznej, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. c) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7), świadczone przez przedsiębiorstwo w celu umożliwienia osobom znajdującym się na pokładzie statku korzystania z publicznych sieci łączności przy użyciu systemu GSM bez nawiązywania bezpośrednich połączeń z naziemnymi sieciami ruchomymi;

2)

„pasmo 900 MHz” oznacza zakresy częstotliwości 880–915 MHz dla łącza „w górę” (urządzenie końcowe nadaje, a stacja bazowa odbiera) i 925–960 MHz dla łącza „w dół” (stacja bazowa nadaje, a urządzenie końcowe odbiera);

3)

„pasmo 1 800 MHz” oznacza zakresy częstotliwości 1 710–1 785 MHz dla łącza „w górę” (urządzenie końcowe nadaje, a stacja bazowa odbiera) i 1 805–1 880 MHz dla łącza „w dół” (stacja bazowa nadaje, a urządzenie końcowe odbiera);

4)

„system GSM” oznacza sieć łączności elektronicznej spełniającą normy GSM opublikowane przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych, w szczególności normy EN 301 502 oraz EN 301 511;

5)

„niepowodowanie zakłóceń i brak ochrony przed zakłóceniami” oznacza niepowodowanie szkodliwych zakłóceń żadnej służby radiokomunikacyjnej oraz brak możliwości żądania ochrony danych służb przed szkodliwymi zakłóceniami wytwarzanymi przez inne służby radiokomunikacyjne;

6)

„morze terytorialne” stosowane jest w rozumieniu Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza;

7)

„stacja bazowa statku (SB statku)” oznacza zainstalowaną na statku ruchomą pikokomórkę umożliwiającą świadczenie usług GSM w paśmie 900 MHz lub 1 800 MHz.

20.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 72/42

(1)

Polityka i2010, stanowiąca strategiczne ramy europejskiego społeczeństwa informacyjnego, wspiera otwartą i konkurencyjną gospodarkę cyfrową w Unii Europejskiej, podkreśla znaczenie technologii informacyjnych i komunikacyjnych jako czynnika wspierającego integrację społeczną i podnoszącego jakość życia oraz podkreśla korzyści wynikające z szybkiego dostępu do zasobów informacyjnych i komunikacyjnych we wszystkich dziedzinach życia codziennego.

(2)

Usługi łączności ruchomej na pokładach statków („usługi MCV”) są wykorzystywane na pokładach statków towarowych i pasażerskich pływających po morzach terytorialnych w Unii Europejskiej oraz po wodach międzynarodowych, mając często charakter ogólnoeuropejski i międzypaństwowy. Systemy umożliwiające świadczenie usług MCV („systemy MCV”) mają stanowić uzupełnienie istniejących środków łączności ruchomej podczas żeglugi na takich obszarach mórz terytorialnych państw członkowskich UE, zdefiniowanych zgodnie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza, które leżą poza zasięgiem naziemnych sieci ruchomych.

(3)

System MCV (dedykowany system MCV) na ogół składa się z jednej lub więcej stacji bazowych w technologii pikokomórkowej (ang. pico-cell) na pokładzie statku (SB statku), zapewniających dostęp do sieci szkieletowej GSM za pośrednictwem łącza dosyłowego, np. satelitarnego. SB statków w ramach takiego systemu obsługują działające w trybie roamingu urządzenia końcowe GSM należące do pasażerów lub członków załogi statku.

(4)

Usługi MCV świadczone są obecnie na zasadach komercyjnych wyłącznie w oparciu o standard GSM i wyłącznie w zakresach 880–915 MHz i 1 710–1 785 MHz dla łącza „w górę” (urządzenie końcowe nadaje, a stacja bazowa odbiera) oraz 925–960 MHz i 1 805–1 880 MHz dla łącza „w dół” (stacja bazowa nadaje, a urządzenie końcowe odbiera). W przyszłości ich zakres może jednak zostać rozszerzony na inne naziemne publiczne systemy łączności ruchomej działające w oparciu o inne standardy i w innych zakresach częstotliwości.

(5)

Wykorzystanie dedykowanych systemów MCV należy odróżnić od rozszerzonego zasięgu naziemnych sieci ruchomej łączności elektronicznej na morzach terytorialnych w zakresie, w jakim wynika on z prawa operatorów do tworzenia i eksploatacji naziemnych sieci ruchomych.

(6)

Skoordynowane podejście do uregulowania kwestii usług MCV powinno być pomocne przy umożliwianiu świadczenia takich usług w całej Unii Europejskiej, wspierając tym samym realizację celów jednolitego rynku UE. Pomogłoby ono również zapewnić konsumentom i podmiotom gospodarczym niezakłóconą łączność ruchomą oraz wzmocniłoby potencjał nowatorskich usług łączności morskiej.

(7)

Wydając zezwolenia na wykorzystanie widma do celów świadczenia usług MCV państwa członkowskie mają obowiązek stosować się do dyrektywy 2002/21/WE oraz dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (2). W szczególności, zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 dyrektywy 2002/21/WE, państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczne zarządzanie radiowymi częstotliwościami dla celów świadczenia usług łączności elektronicznej na ich terytorium oraz wspierać proces harmonizacji użytkowania częstotliwości radiowych w obrębie Unii Europejskiej, mając na uwadze potrzebę zapewnienia skutecznego i wydajnego ich wykorzystania.

(8)

Zgodnie z dyrektywą 2002/21/WE krajowe organy regulacyjne w państwach członkowskich powinny przyczyniać się do rozwoju jednolitego rynku, m.in. usuwając istniejące bariery w zakresie udostępniania sieci łączności elektronicznej, urządzeń towarzyszących i usług oraz usług łączności elektronicznej na szczeblu europejskim, wspierając ustanawianie i rozwój transeuropejskich sieci oraz interoperacyjność usług ogólnoeuropejskich i połączenia pomiędzy użytkownikami końcowymi. Powinny one również wspierać konkurencję w dziedzinie udostępniania sieci i usług łączności elektronicznej oraz urządzeń towarzyszących i usług, m.in. wspierając wydajne wykorzystanie częstotliwości radiowych i zasobów numeracyjnych oraz zapewniając skuteczne zarządzanie nimi.

(9)

Zgodnie z dyrektywą 2002/20/WE należy zastosować możliwie najmniej restrykcyjny system zezwoleń, który umożliwi udostępnianie sieci łączności elektronicznej oraz świadczenie usług łączności elektronicznej celem stymulowania rozwoju nowych usług łączności elektronicznej oraz udostępniania ogólnoeuropejskich sieci i usług łączności elektronicznej, które umożliwią usługodawcom i konsumentom czerpanie korzyści z ekonomii skali w ramach jednolitego rynku.

(10)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady świadczenie dostępu do sieci oraz usług w zakresie łączności elektronicznej może być poddane jedynie wymogom związanym z ogólnym zezwoleniem, bez uszczerbku dla szczegółowych obowiązków, o których mowa w art. 6 ust. 2, lub praw, o których mowa w art. 5.

(11)

Stosownie do art. 5 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE państwa członkowskie nie powinny, o ile to jest możliwe, a w szczególności gdy ryzyko szkodliwych zakłóceń jest znikome, uzależniać użytkowania częstotliwości radiowych od przyznania indywidualnego prawa użytkowania, ale określać warunki użytkowania takich częstotliwości radiowych w ogólnym zezwoleniu.

(12)

O ile spełnione zostaną warunki określone w decyzji Komisji 2010/166/UE (3), ryzyko szkodliwych zakłóceń spowodowanych przez wykorzystanie MCV będzie znikome, a tym samym, co do zasady, na wykorzystanie widma radiowego do celów świadczenia usług MCV państwa członkowskie powinny udzielać zezwoleń ogólnych.

(13)

W niektórych państwach członkowskich wykorzystanie widma do celów świadczenia usług MCV wymaga uzyskania uprawnień indywidualnych. Tego rodzaju podejście w kwestii zezwoleń należy poddać ponownej ocenie, między innymi z uwzględnieniem wszelkich doświadczeń związanych ze świadczeniem usług MCV na morzach terytorialnych państw członkowskich.

(14)

Zgodnie z art. 1 dyrektywy 2009/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. zmieniającej dyrektywę Rady 87/372/EWG w sprawie pasm częstotliwości, które mają zostać zarezerwowane dla skoordynowanego wprowadzenia publicznej paneuropejskiej komórkowej cyfrowej naziemnej łączności ruchomej we Wspólnocie (4), państwa członkowskie powinny zbadać, czy istnienie praw do użytkowania pasma 900 MHz przyznanych konkurującym operatorom łączności ruchomej na ich terytorium może prowadzić do zakłócenia konkurencji na odpowiednich rynkach łączności ruchomej, a także powinny usunąć tego rodzaju zakłócenia konkurencji zgodnie z art. 14 dyrektywy 2002/20/WE. W razie potrzeby państwa członkowskie powinny rozważyć wykorzystanie tej okazji do zmiany wszelkich istniejących wyłącznych praw użytkowania przyznanych operatorom sieci naziemnych, tak by nie wykluczały one możliwości świadczenia usług MCV na odnośnych częstotliwościach.

(15)

Państwa członkowskie powinny prowadzić wymianę informacji ze sobą nawzajem oraz z Komisją w celu rozwiązania ewentualnych kwestii związanych ze szkodliwymi zakłóceniami powodowanymi przez usługi MCV. W stopniu, w jakim udział Komitetu ds. Łączności i Komitetu ds. Widma Radiowego mógłby ułatwić rozwiązanie takich kwestii, komitety te powinny być informowane przez Komisję.

(16)

Zgodnie z dyrektywą 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (5) państwa członkowskie powinny zapewnić użytkownikom końcowym i konsumentom dostępność przejrzystych i aktualnych informacji o stosowanych cenach i taryfach oraz o standardowych warunkach odnoszących się do dostępu i korzystania z publicznie dostępnej sieci telefonicznej. Dyrektywa wzywa również państwa członkowskie do zadbania o to, aby w przypadku wykupienia abonamentu na usługi zapewniające podłączenie lub dostęp do publicznej sieci telefonicznej zachowane zostało prawo konsumentów do zawarcia z przedsiębiorstwem lub przedsiębiorstwami świadczącymi takie usługi umowy określającej m.in. dane szczegółowe dotyczące cen i taryf oraz sposobów uzyskiwania aktualnych informacji o stosownych taryfach i opłatach eksploatacyjnych.

(17)

Funkcjonowanie usług MCV nie powinno stanowić uszczerbku dla umów międzynarodowych w dziedzinie bezpieczeństwa morskiego lub bezpieczeństwa publicznego.

(18)

Należy objąć kontrolą kwestie regulacyjne i techniczne dotyczące wspólnego podejścia do zezwoleń na wykorzystanie widma do celów świadczenia usług MCV w Unii Europejskiej, aby zapewnić ich zgodność z ogólnym celem w zakresie niepowodowania szkodliwych zakłóceń lub, w przeciwnym razie, rozważyć podjęcie odpowiednich środków zaradczych.

(19)

Środki przewidziane w niniejszym zaleceniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Łączności,

1.

Niniejsze zalecenie ma na celu skoordynowanie krajowych warunków wydawania zezwoleń i procedur związanych z wykorzystaniem widma radiowego w przypadku usług łączności ruchomej na pokładach statków (usługi MCV) pływających po morzach terytorialnych państw członkowskich, aby ułatwić wprowadzenie tych usług w Unii Europejskiej, przy jednoczesnej eliminacji szkodliwych zakłóceń usług naziemnej ruchomej łączności elektronicznej powodowanych przez usługi MCV.

Krajowe warunki i procedury wydawania zezwoleń, o których mowa w niniejszym zaleceniu, stosuje się bez uszczerbku dla zobowiązań prawnych dotyczących bezpieczeństwa morskiego i bezpieczeństwa publicznego oraz uregulowań lub przepisów administracyjnych dotyczących urządzeń do świadczenia usług MCV wprowadzonych w życie przez państwa członkowskie zgodnie z prawem Unii Europejskiej, w szczególności z dyrektywą 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (6) oraz z wszelkimi obowiązującymi instrumentami unijnymi lub międzynarodowymi dotyczącymi urządzeń morskich.

2.

„Usługi łączności ruchomej na pokładach statków (usługi MCV)” oznaczają usługi łączności elektronicznej, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. c) dyrektywy 2002/21/WE, świadczone przez przedsiębiorstwo w celu umożliwienia osobom znajdującym się na pokładzie statku korzystania z publicznych sieci łączności przy użyciu systemu GSM bez nawiązywania bezpośrednich połączeń z naziemnymi sieciami ruchomymi.

3.

Niniejsze zalecenie dotyczy zezwoleń na wykorzystanie widma radiowego w zakresach określonych w decyzji 2010/166/UE do celów świadczenia usług MCV na morzach terytorialnych państw członkowskich, zgodnie z definicją w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Zakres niniejszego zalecenia nie obejmuje świadczenia usług MCV na pełnym morzu, łączności satelitarnej pomiędzy statkami a stacjami kosmicznymi ani świadczenia służby ruchomej satelitarnej (MSS) na rzecz użytkowników końcowych znajdujących się na pokładach statków.

4.

W terminie dwunastu miesięcy od przyjęcia niniejszego zalecenia państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie kroki, które umożliwią im udzielanie zezwoleń – odpowiednio – na wykorzystanie widma w zakresach lub podzakresach częstotliwości udostępnionych zgodnie z decyzją 2010/166/UE do celów świadczenia usług MCV na ich morzach terytorialnych na jednostkach o ich przynależności państwowej oraz na wykorzystanie tego widma do świadczenia usług MCV na ich morzach terytorialnych.

5.

Państwa członkowskie nie powinny zezwalać na wykorzystanie widma do celów świadczenia usług MCV, o ile nie zostały spełnione warunki techniczne takiego wykorzystania określone w decyzji 2010/166/UE.

6.

Państwa członkowskie mogą wprowadzić wymóg, aby systemy MCV wykorzystywały wyłącznie określone zakresy lub podzakresy częstotliwości udostępnione do celów eksploatacji systemów MCV na ich morzach terytorialnych zgodnie z decyzją 2010/166/UE.

7.

Na wykorzystanie widma do świadczenia usług MCV państwa członkowskie powinny udzielać zezwoleń ogólnych. Bez uszczerbku dla art. 5 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE, w przypadkach gdy wykorzystanie widma do celów świadczenia usług MCV wymaga uzyskania uprawnień indywidualnych, państwa członkowskie powinny ponownie ocenić konieczność utrzymywania takich uprawnień w perspektywie możliwości włączenia warunków z nimi związanych do zezwolenia ogólnego w najszybszym możliwym terminie, przy czym nie później niż w terminie trzech lat od przyjęcia niniejszego zalecenia.

8.

W terminie dwunastu miesięcy od przyjęcia niniejszego zalecenia państwa członkowskie powinny zrezygnować z wymogu uzyskania dodatkowego zezwolenia na wykorzystanie widma udostępnionego do celów świadczenia usług MCV na ich morzach terytorialnych w przypadkach, gdy zezwolenie na wykorzystanie widma przez dany system MCV zostało już wydane w innym państwie członkowskim, zgodnie z jego systemem zezwoleń i z niniejszym zaleceniem.

9.

Państwa członkowskie powinny rozważyć rezygnację z wymogu uzyskania dodatkowego zezwolenia na wykorzystanie widma radiowego na ich wodach terytorialnych do celów świadczenia usług MCV na pokładach statków posiadających przynależność państwa trzeciego w sytuacji, gdy zezwolenie na wykorzystanie widma radiowego do świadczenia usług MCV na pokładach takich statków zostało już udzielone przez dane państwa na tych samych warunkach, jakie zostały określone w decyzji 2010/166/UE.

10.

Państwa członkowskie, które przed przyjęciem niniejszego zalecenia w zakresach lub podzakresach udostępnionych do eksploatacji systemów MCV udzieliły wyłącznych indywidualnych uprawnień do wykorzystania widma do celów udostępniania naziemnych sieci ruchomej łączności elektronicznej lub świadczenia usług ruchomej łączności elektronicznej obejmujących ich morza terytorialne, powinny przy okazji pierwszej kontroli, modyfikacji, rozszerzenia lub odnowienia takich wyłącznych indywidualnych uprawnień, w oparciu o prawo unijne lub krajowe, zależnie od potrzeby, zmienić takie uprawnienia w celu umożliwienia eksploatacji systemów MCV na swoich morzach terytorialnych. Do czasu pierwszej takiej kontroli, modyfikacji, rozszerzenia lub odnowienia zainteresowane państwa członkowskie powinny wspierać świadczenie usług MCV na swoich morzach terytorialnych w oparciu o odsprzedaż praw do częstotliwości, współużytkowanie częstotliwości i inne podobne porozumienia zawarte z operatorami naziemnych sieci ruchomych posiadającymi określone uprawnienia wyłączne.

11.

Państwa członkowskie powinny współpracować aktywnie, w sposób konstruktywny oraz w duchu solidarności, wykorzystując w stosownych przypadkach istniejące procedury, w celu rozwiązania ewentualnych kwestii dotyczących szkodliwych zakłóceń powstałych rzekomo w wyniku eksploatacji systemów MCV.

12.

Państwa członkowskie powinny niezwłocznie zgłaszać kwestie dotyczące szkodliwych zakłóceń powodowanych rzekomo przez eksploatację systemu MCV, który podlega jurysdykcji innego państwa członkowskiego, danemu państwu członkowskiemu, a także informować o takich kwestiach Komisję. W stosownych przypadkach Komisja powinna poinformować o takich kwestiach Komitet ds. Łączności oraz Komitet ds. Widma Radiowego w celu znalezienia rozwiązania wszelkich problemów.

13.

Państwa członkowskie, których jurysdykcji podlegają systemy MCV podejrzewane o powodowanie szkodliwych zakłóceń wobec usług świadczonych na terytorium innego państwa członkowskiego, powinny niezwłocznie zareagować i rozwiązać problem takich zakłóceń.

14.

Państwa członkowskie powinny podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia konsumentom i innym użytkownikom końcowym właściwych informacji na temat warunków korzystania z usług MCV.

15.

Państwa członkowskie powinny sprawować kontrolę nad wykorzystaniem widma radiowego do celów świadczenia usług MCV, w szczególności pod kątem rzeczywistych lub potencjalnych szkodliwych zakłóceń, jak również powinny zgłaszać swoje ustalenia Komisji, aby w razie potrzeby umożliwić dokonanie w odpowiednim czasie przeglądu niniejszego zalecenia.