(1)

W dniu 16 maja 2019 r. na podstawie art. 10 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) i Egiptu (zwanych łącznie „państwami, których dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) (2) w dniu 16 maja 2019 r.

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej w dniu 1 kwietnia 2019 r. przez Tech-Fab Europe („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % ogólnej unijnej produkcji niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie subsydiowania i wynikającej z niego szkody, które to dowody uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Przed wszczęciem dochodzenia antysubsydyjnego Komisja powiadomiła rząd Chin („rząd ChRL”) (3) i rząd Egiptu („rząd Egiptu”) (4) o wpłynięciu należycie udokumentowanej skargi oraz zaprosiła rząd ChRL i rząd Egiptu do udziału w konsultacjach zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. W dniu 13 maja 2019 r. odbyły się konsultacje z rządem ChRL i rządem Egiptu. Nie osiągnięto jednak wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(4)

W dniu 21 lutego 2019 r. Komisja wszczęła oddzielne dochodzenie antydumpingowe dotyczące tego samego produktu pochodzącego z ChRL i Egiptu (5) („oddzielne dochodzenie antydumpingowe”). W dniu 7 kwietnia 2020 r. Komisja nałożyła ostateczne cła antydumpingowe na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL i Egiptu (6) („rozporządzenie w sprawie ostatecznych ceł antydumpingowych”). Analizy szkody, związku przyczynowego i interesu Unii przeprowadzone w ramach niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego i w ramach oddzielnego dochodzenia antydumpingowego stosuje się odpowiednio, ponieważ definicje przemysłu unijnego, reprezentatywnych producentów unijnych, okresu badanego i okresu objętego dochodzeniem są takie same dla obu dochodzeń.

(5)

Rząd ChRL stwierdził, że dochodzenia nie należy wszczynać, ponieważ skarga nie spełnia wymogów dotyczących dowodów zawartych w art. 11 ust. 2 i 3 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych („porozumienia SCM”) oraz w art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Zdaniem rządu ChRL dowody istnienia subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, szkody i związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach subsydiowanych a szkodą były niewystarczające.

(6)

Komisja odrzuciła ten argument. Informacje przedstawione w skardze jako dowody były odpowiednio dostępne skarżącemu na tamtym etapie. Jak przedstawiono w memorandum w sprawie wystarczających dowodów zawierającym dokonaną przez Komisję ocenę wszystkich dowodów dotyczących Chińskiej Republiki Ludowej i Egiptu, którymi dysponuje Komisja i na podstawie których wszczęła dochodzenie, na etapie wszczęcia postępowania istniały wystarczające dowody na to, że domniemane subsydia stanowiły podstawę środków wyrównawczych pod względem istnienia, kwoty i charakteru. W skardze przedstawiono również wystarczające dowody na występowanie szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz towarów po cenach subsydiowanych.

(7)

W szczególności podczas konsultacji poprzedzających wszczęcie dochodzenia rząd ChRL wskazał, że odniesienia skarżącego do wszelkich chińskich planów, programów lub zaleceń były nieistotne, ponieważ nie są one wiążące oraz że przemysł materiałów z włókna szklanego nie został wymieniony ani w 13. chińskim planie pięcioletnim, ani w 13. planie pięcioletnim dotyczącym przemysłu materiałów budowlanych (2016–2020). Po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził również, że materiały z włókna szklanego nie są objęte dokumentem „Made in China 2025”. Komisja zauważyła, że rząd ChRL nie kwestionuje istnienia takich planów, programów lub zaleceń, a jedynie zakres, w jakim są one wiążące lub w jakim obejmują przemysł materiałów z włókna szklanego. Komisja zauważyła ponadto, że skarżący przedstawił dowody, z których wynika, że „nowe materiały” zostały wymienione w kilku dokumentach rządowych, natomiast „materiały na bazie szkła” zostały wymienione w 13. planie pięcioletnim dotyczącym przemysłu materiałów budowlanych (2016–2020). Rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na to, że twierdzenia te nie miałyby zastosowania w przypadku produktu objętego postępowaniem.

(8)

Rząd ChRL stwierdził również, że ani Chinese Export & Credit Insurance Corporation („Sinosure”), ani banki komercyjne będące własnością państwa nie są organami publicznymi oraz że rząd ChRL nie powierzył im realizacji polityki ani kierowania bankami prywatnymi. Komisja zauważyła, że twierdzenie to jest związane z przywołanym już powyżej twierdzeniem oraz że w skardze wspomniano m.in. o prawie bankowym w Chinach, którego rząd ChRL nie kwestionuje jako należącego do chińskiego prawodawstwa. Komisja podkreśliła również, że w ramach ostatnich unijnych dochodzeń antysubsydyjnych wyciągnięto inne wnioski w tej sprawie (7).

(9)

Ponadto rząd ChRL twierdził, że kredyty eksportowe dla nabywców są udzielane przedsiębiorstwom zagranicznym, a zatem nie przynoszą korzyści chińskim producentom materiałów z włókna szklanego. Komisja stwierdziła jednak, że korzyści przyznane przedsiębiorstwom zagranicznym będącym własnością chińskich producentów materiałów z włókna szklanego mogą być korzystne dla tych ostatnich.

(10)

Rząd ChRL wskazał, że system podatkowy dotyczący przyspieszonej amortyzacji sprzętu używanego przez przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii do rozwoju i produkcji zaawansowanych technologii, jak również niektóre ze wspomnianych programów dotacji, zostały zakończone. Komisja przyjęła do wiadomości tę uwagę, ale podkreśliła, że nie ma ona zastosowania do wszystkich programów ani do poszczególnych szczebli organów rządowych (tj. krajowego, regionalnego lub lokalnego) wymienionych w skardze. Ponadto system podatkowy związany z przyspieszoną amortyzacją może nadal przynosić stałe korzyści, takie jak amortyzacja przez cały okres użytkowania odpowiedniego sprzętu, w tym prawdopodobnie w okresie objętym dochodzeniem.

(11)

Po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził również, że skarżący nie określił warunków stosowania pozapaństwowego poziomu referencyjnego dla pożyczek i praw do użytkowania gruntów. Komisja ustaliła jednak, że zarzuty zawarte w skardze są poparte niedawnymi unijnymi dochodzeniami antysubsydyjnymi, w których stwierdzono potrzebę zastosowania zewnętrznych poziomów referencyjnych dostosowanych do warunków panujących w ChRL (8).

(12)

Co więcej, rząd ChRL stwierdził, że skarga nie była poparta wystarczającymi dowodami, ponieważ opierała się głównie na poprzednich rozporządzeniach UE, które dotyczyły różnych zakresów produktów. Komisja zauważyła jednak, że ustalenia poczynione w ramach poprzednich i ostatnich dochodzeń antysubsydyjnych odnoszą się do tych samych programów subsydiowania, których dotyczyła skarga. Po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził ponadto, że w sektorze finansowym w latach 2016–2018 miały miejsce istotne zmiany i reformy, w związku z czym skarga nie mogła opierać się na żadnej istniejącej wcześniej sytuacji. Komisja zauważyła jednak, że skarżący przedstawił również dodatkowe dowody na to, że programy subsydiowania nadal istnieją i nie zostały znacząco zmienione. Komisja przypomniała ponadto, że rząd ChRL nie przedstawił dowodów podważających kontynuację odpowiednich programów. W związku z tym na etapie wszczęcia postępowania dostępne dowody wskazywały na to, że nie nastąpiły żadne istotne zmiany w przedmiotowych programach subsydiów. Ostatecznie zostało to również potwierdzone w toku niniejszego dochodzenia.

(13)

Rząd ChRL stwierdził ponadto, w odniesieniu do różnych subsydiów, że wnioskodawca nie przedstawił dowodów na istnienie korzyści i szczególności. Komisja jest zdania, że skarżący przedstawił wystarczające dowody świadczące o korzyściach i szczególności, do jakich mógł uzyskać w rozsądny sposób dostęp. W każdym razie Komisja zbadała dowody zawarte w skardze i przedstawiła własną ocenę wszystkich istotnych elementów w memorandum w sprawie wystarczających dowodów, które przy wszczęciu postępowania włączono do dokumentacji udostępnionej do wglądu. Rząd ChRL powtórzył swoje uwagi po wszczęciu postępowania, ale nie przedstawił żadnych dalszych dowodów.

(14)

Komisja uznała zatem, że w skardze przedstawiono dostateczne dowody wskazujące na istnienie domniemanego subsydiowania przez rząd ChRL.

(15)

Ponadto szczególnym elementem niniejszej sprawy jest fakt, że domniemane subsydiowanie w Egipcie dotyczy dwóch przedsiębiorstw należących do Strefy Współpracy Gospodarczej i Handlowej Suez między Chinami i Egiptem („strefa SETC”), specjalnej strefy ekonomicznej utworzonej wspólnie przez ChRL i Egipt, które są dwoma krajami objętymi skargą. Komisja wyraziła zamiar przeprowadzenia dochodzenia w sprawie wszystkich subsydiów otrzymanych przez te przedsiębiorstwa w strefie SETC, bez względu na ich pochodzenie.

(16)

W trakcie konsultacji poprzedzających wszczęcie postępowania rząd ChRL wskazał, że skarżący nie ma podstawy prawnej do zakwestionowania działań rządu ChRL za pośrednictwem produktu objętego postępowaniem pochodzącego lub wywożonego z Egiptu. Komisja odnotowała obawy rządu ChRL, ale nadal uważa, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia w sprawie domniemanych subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych przyznanych przedsiębiorstwom w strefie SETC, bez względu na ich pochodzenie.

(17)

Po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził, że przy ustalaniu konsumpcji w Unii dostosowanie danych dotyczących przywozu z ChRL było niesprawiedliwe w porównaniu z dostosowaniem dokonanym w odniesieniu do danych dotyczących przywozu z innych państw trzecich, takich jak Rosja. Rząd ChRL stwierdził ponadto, że Komisja nie poddała tych dostosowań kontroli krzyżowej. Co więcej, rząd ChRL argumentował, że w dokumentacji nie ma żadnych informacji na temat tego, co stanowi informacje/badania rynkowe wykorzystywane w dostosowaniach dokonanych w odniesieniu do danych dotyczących przywozu.

(18)

Jak wskazano również w motywie 937, w następstwie przeprowadzonej przez skarżącego analizy przywozu na podstawie kodów CN, przywóz oceniono również w oparciu o dane statystyczne dotyczące przywozu na poziomie TARIC, skontrolowano krzyżowo z innymi źródłami i w stosownych przypadkach skorygowano. W odniesieniu do Rosji dane dotyczące przywozu zostały poddane kontroli krzyżowej i dostosowane w oparciu o dane dotyczące przywozu pochodzące od producentów materiałów z włókna szklanego powiązanych z producentami unijnymi, którzy byli jedynymi znanymi producentami tych materiałów w Rosji. Metodykę tę uznano za rozsądną, prowadzącą do dokładnego oszacowania przywozu produktu objętego postępowaniem z Rosji. W ten sam sposób podczas dochodzenia, jak wyjaśniono w motywie 937 poniżej, Komisja dokonała kontroli krzyżowej danych Eurostatu na poziomie TARIC oraz danych przedstawionych przez znanych producentów w ChRL, którzy zgłosili się podczas kontroli wyrywkowej. Wielkość wywozu materiałów z włókna szklanego zgłoszona przez współpracujących chińskich producentów eksportujących stanowiła całość przywozu zarejestrowanego w Eurostacie w ramach odpowiednich kodów TARIC, a zatem cały wywóz uznano za produkt objęty postępowaniem. Ponadto, w przeciwieństwie do tego, co twierdził rząd ChRL, w skardze wyjaśniono, w jaki sposób wykorzystano informacje/badania rynkowe do dostosowania danych dotyczących przywozu. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(19)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL stwierdził, że rynek materiałów z włókna szklanego jest podzielony na segmenty i każdy z tych segmentów reprezentuje bardzo różne przedziały cenowe. Rząd ChRL argumentował, że trzy główne rodzaje produktów, tj. niedoprzędy tkane, tkaniny kierunkowe oraz materiały złożone, różnią się pod względem składu i etapów/procesów produkcji, a co za tym idzie – mają również różne koszty produkcji i ceny sprzedaży. Ponadto te trzy rodzaje produktów mają różne właściwości fizyczne i techniczne, które z kolei określają ich końcowe zastosowanie. Według rządu ChRL porównanie cen/ocena podcięcia cenowego, jak również ocena domniemanego szkodliwego wpływu przywozu z Chin, dokonana w skardze na poziomie zagregowanym, są mylące i niewystarczające bez faktycznej oceny zakresu obecności – tj. wielkości i udziału w rynku – producentów chińskich i unijnych w każdym z segmentów produktów.

(20)

Komisja uznała, że rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie tych twierdzeń. Na etapie wszczęcia postępowania skarżący przedstawił wystarczające dowody dotyczące kosztów i cen produktu objętego dochodzeniem. Istnienie różnych rodzajów produktów, które mogą różnić się pod względem procesów produkcyjnych, kosztów i cen sprzedaży, nie oznacza automatycznie, że ma miejsce segmentacja rynku. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego skarżący musi dostarczyć informacje, które są dla niego odpowiednio dostępne. W związku z tym, że koszty i ceny rodzajów produktów wytwarzanych w Chinach są z natury rzeczy poufne i nie są dostępne dla skarżącego, Komisja uznała, że skarga zawierała wystarczające informacje, które były odpowiednio dostępne skarżącemu, aby wszcząć postępowanie.

(21)

Ponadto zgodnie z informacjami zebranymi i otrzymanymi przez Komisję w toku dochodzenia unijny rynek materiałów z włókna szklanego nie dzieli się na segmenty. Twierdzenie, że te trzy rodzaje produktów – niedoprzędy tkane, tkaniny kierunkowe oraz materiały złożone – mają różne właściwości fizyczne i techniczne, które z kolei określają ich końcowe zastosowanie, jest niezgodne z prawdą. Jak wyjaśniono w skardze i w motywach 129–138 oraz jak bezsprzecznie twierdzi rząd ChRL, produkt objęty postępowaniem stosuje się do wzmacniania żywic termoplastycznych i termoutwardzalnych w przemyśle materiałów kompozytowych. Wiele elementów pokrywa się, jeśli chodzi o zastosowanie; wybrany typ materiału będzie zależał od wyglądu powierzchni, wypływu żywicy, naprężenia, któremu będzie podlegał produkt końcowy, oraz techniki aplikacji. Niektóre rodzaje produktów są szczególnie dobre do technik produkcji form zamkniętych lub do laminowania ręcznego.

(22)

Te trzy rodzaje produktów mają następujące główne i nakładające się na siebie zastosowania: niedoprzędy tkane wykorzystuje się w zastosowaniach termoutwardzalnych, w szczególności w laminowaniu ręcznym, w wyrobach morskich (kadłubach i pokładach łodzi), elementach nadwozi pojazdów (np. ciężarówek, pociągów), skrzydłach wiatraków, rurach i zbiornikach. Tkaniny kierunkowe wykorzystuje się do budowy wyrobów morskich (kadłubów i pokładów łodzi), nadwozi i karoserii pojazdów (np. ciężarówek, pociągów), skrzydeł wiatraków i gondoli, nart i snowboardów, rur i zbiorników. Materiały złożone wykorzystuje się w zastosowaniach form zamkniętych do produkcji nadwozi i karoserii pojazdów, wyrobów morskich (kadłubów i pokładów łodzi), gondoli wiatraków i pojazdów rekreacyjnych.

(23)

Ponadto Komisja zauważa, że nie jest niczym niezwykłym, iż w przypadku produktu objętego postępowaniem istnieją rodzaje produktów, które różnią się między sobą strukturą kosztów i ceną. To właśnie z tego powodu Komisja gromadzi dane na podstawie szczegółowej klasyfikacji rodzajów produktów. W klasyfikacji tej, oprócz form materiałów, rozróżnia się formaty sprzedaży, rodzaje używanego szkła, masę powierzchniową i gęstość niedoprzędów. Podcięcie cenowe obliczono, porównując poszczególne rodzaje produktów, a zatem wszystkie te cechy wzięto pod uwagę przy porównywaniu przywozu z ChRL z materiałami z włókna szklanego produkowanymi przez producentów unijnych. Argument ten został zatem odrzucony.

(24)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL stwierdził ponadto, że znaczne różnice między cenami importowymi materiałów z włókna szklanego pochodzących z różnych źródeł wyraźnie wskazują również, że rynek unijny w przypadku poszczególnych rodzajów produktów dzieli się na segmenty, a przywóz z różnych państw dotyczy różnych segmentów rynku.

(25)

Jak zauważono powyżej, informacje zebrane przez Komisję w toku dochodzenia potwierdziły, że unijny rynek materiałów z włókna szklanego nie dzieli się na segmenty. Ponadto dochodzenie wykazało, że chińscy producenci eksportujący i egipscy producenci eksportujący nie dokonują wywozu zupełnie innych rodzajów materiałów z włókna szklanego. Podobieństwo między produktami sprzedawanymi przez producentów eksportujących w Chinach i Egipcie wynosiło około 90 %. Argument ten został zatem odrzucony.

(26)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL argumentował ponadto, że porównanie chińskich cen importowych i obliczenie podcięcia cenowego w skardze opierało się na nieporównywalnych i wybranych danych, które zostały nieprawidłowo dostosowane.

(27)

Jak wspomniano powyżej, w art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego określono standardowe dowody, które skarżący ma przedstawić w skardze. W związku z tym, choć informacje te muszą być wystarczające, to muszą być również odpowiednio dostępne dla skarżącego. Ponieważ informacje dotyczące kosztów i cen są z natury rzeczy poufne, na etapie wszczęcia postępowania skarżący nie ma dostępu do dokładnych danych dotyczących kosztów i cen poszczególnych rodzajów produktów wywożonych przez przedsiębiorstwa w państwach trzecich. Dostarczone informacje uznano jednak za wystarczające do wszczęcia dochodzenia, ponieważ opierały się na danych statystycznych Eurostatu dotyczących chińskich cen importowych.

(28)

Komisja zauważyła również, że – jak określono w motywie 965 – obliczenie podcięcia cenowego podczas dochodzenia opierało się głównie na rzeczywistych szczegółowych danych objętych próbą producentów unijnych i producentów eksportujących, które potwierdziły zarzuty dotyczące podcięcia cenowego zawarte w skardze w oparciu o dane statystyczne Eurostatu. W związku z tym argument ten uznano za nieuzasadniony również w odniesieniu do danych wykorzystanych w dochodzeniu.

(29)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL stwierdził, że przywóz z Chin materiałów z włókna szklanego nie spowodował presji cenowej. Stwierdzenie to nie zostało poparte żadnymi dowodami.

(30)

W skardze przedstawiono natomiast informacje na temat wpływu przywozu towarów po cenach subsydiowanych na ceny produktu podobnego na rynku unijnym oraz wpływu tego przywozu na przemysł Unii, które uznano za wystarczające do wszczęcia dochodzenia. Z dowodów przedstawionych w skardze wynika, że ceny unijne zostały znacznie podcięte zarówno przez egipskie, jak i chińskie ceny importowe.

(31)

Ponadto stwierdzenie to jest niezgodne ze stanem faktycznym. Jak stwierdziła Komisja w toku dochodzenia i jak wyjaśniono w motywie 966, objęci próbą chińscy producenci eksportujący znacząco podcięli ceny przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem. Argument ten został zatem odrzucony.

(32)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL argumentował, że kumulacja przywozu z Chin i Egiptu do celów analizy szkody nie jest uzasadniona w przedmiotowej sprawie. Wynika to z faktu, że warunki konkurencji między przywozem z tych państw oraz między przywozem z tych państw a produktem podobnym wytwarzanym i sprzedawanym przez przemysł Unii na rynku unijnym różnią się znacząco. Rząd ChRL twierdził, że chińskie materiały z włókna szklanego nie konkurują z egipskimi materiałami z włókna szklanego, ponieważ (i) do 2017 r. przywóz egipskich materiałów z włókna szklanego praktycznie nie istniał; (ii) przywóz chińskich i egipskich materiałów z włókna szklanego charakteryzowały zupełnie sprzeczne tendencje; (iii) przywóz z Egiptu jest inaczej wyceniany; oraz (iv) zgodnie z własnymi obliczeniami skarżącego przywóz z Egiptu obejmuje wyłącznie tkaniny kierunkowe, a zatem nie konkuruje ze sprzedażą unijnych i chińskich materiałów z włókna szklanego na rynku unijnym.

(33)

Komisja zauważyła najpierw, że skarga zawierała wystarczające dowody wskazujące na to, że przywóz produktu objętego postępowaniem był subsydiowany, a wielkość przywozu była znaczna i powodowała szkodę dla przemysłu Unii. Zawierała ona również szereg elementów dotyczących łącznej oceny przywozu z dwóch państw, których dotyczy postępowanie (w szczególności, że dla każdego państwa szacowane kwoty subsydiowania nie są de minimis (9), że dla każdego państwa wielkość przywozu jest znacząca (10) i że państwa, których dotyczy postępowanie, konkurują ze sobą, z produktem podobnym i państwami trzecimi oraz że produkty wywożone przez te państwa mają te same właściwości i zastosowania końcowe co produkt podobny (11)), co do których stwierdzono, że przezwyciężyły swoje obciążenie na etapie wszczęcia postępowania. Dowody te poddano dalszej analizie w toku dochodzenia, a Komisja potwierdziła, że warunki kumulacji zostały spełnione, jak opisano szczegółowo w motywach 947–950.

(34)

Rząd ChRL twierdził ponadto, że wielkość przywozu z Chin zmniejszyła się w okresie badanym i nie mogła spowodować szkody dla producentów unijnych.

(35)

Jak omówiono powyżej, skarga zawierała wystarczające dowody na to, że przywóz materiałów z włókna szklanego z Chin i Egiptu należy oceniać w sposób łączny. Zgodnie z dowodami zawartymi w skardze przywóz materiałów z włókna szklanego z obu państw konkuruje ze sobą i z produktem podobnym, jak również z przywozem z państw trzecich. Towary przywożone z ChRL i Egiptu mają te same cechy produktu i zastosowania oraz są sprzedawane klientom w całej Unii na zasadzie bezpośredniej konkurencji z materiałami z włókna szklanego produkowanymi przez przemysł Unii i państwa trzecie.

(36)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL stwierdził, że skarżący nie przedstawił wiarygodnych danych dotyczących całego przemysłu Unii, ponieważ dane dla podmiotów nieskarżących były niewiarygodne. Ponadto skarżący nie przedstawił informacji na temat kilku wskaźników szkody.

(37)

Rząd ChRL nie wyjaśnił, pod jakim względem dane te były niewiarygodne. Ponadto skarżący nie miał dostępu do informacji poufnych na temat danych dotyczących sprzedaży i produkcji nieskarżących producentów unijnych. Skarżący przedstawił zatem dane szacunkowe, które uznano za rozsądne i wystarczająco dokładne oraz zgodne z art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Aby przedstawić wystarczające dowody szkody, nie ma obowiązku dostarczenia danych na temat wszystkich wskaźników szkody, o których mowa w art. 8 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ani też wszystkie wskaźniki szkody nie muszą wykazywać tendencji spadkowej.

(38)

Komisja zauważyła, że próba producentów unijnych wybranych w toku dochodzenia obejmowała największego nieskarżącego producenta, co dało Komisji możliwość przeprowadzenia kontroli krzyżowej dużych zbiorów danych dostarczonych przez skarżącego. Ponadto w ramach dochodzenia Komisja wzięła pod uwagę wszystkie istotne wskaźniki szkody. Argument ten został zatem odrzucony.

(39)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL stwierdził, że producenci unijni nie są poszkodowani, a w szczególności nie z powodu przywozu z Chin. Według rządu ChRL między 2015 r. a okresem objętym dochodzeniem, którego dotyczyła skarga, przemysł Unii radził sobie dobrze i zasadniczo wszystkie wskaźniki szkody kształtowały się dodatnio lub pozostawały stabilne.

(40)

Dane zawarte w skardze wyraźnie wskazują, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę w wyniku znacznego podcięcia cenowego przywozu materiałów z włókna szklanego po cenach subsydiowanych z państw, których dotyczy postępowanie. Produkcja, sprzedaż i udział w rynku przemysłu Unii znacznie spadły. Skarżący byli zmuszeni do zmniejszenia inwestycji i zatrudnienia. Zapasy producentów unijnych popierających skargę wzrosły, a ich rentowność spadła.

(41)

Komisja zauważyła, że podczas dochodzenia na podstawie wskaźników szkody ustalonych w oparciu o rzeczywiste zweryfikowane dane dostarczone przez producentów unijnych objętych próbą stwierdzono istotną szkodę, spowodowaną przywozem z państw, których dotyczy postępowanie. Rząd ChRL przedstawił uwagi na temat tych wskaźników w swoich uwagach dotyczących ostatecznego ujawnienia (12). Uwagi te omówiono w sekcji 5.4. niniejszego rozporządzenia.

(42)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL stwierdził, że przemysł Unii poniósł szkodę z powodu powiązanego z nim przywozu z państw trzecich i spadku popytu na rynku unijnym.

(43)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. W skardze wykazano, że ze względu na niską wielkość powiązanego przywozu z państw trzecich nie mógł on spowodować istotnej szkody. Z przeprowadzonej przez skarżącego analizy wskaźników szkody wynika ponadto, że szkody nie można wytłumaczyć spadkiem popytu na rynku unijnym, ponieważ straty w udziale w rynku świadczą o tym, że spadek sprzedaży wyraźnie wykraczał poza spadek konsumpcji.

(44)

Skarżący przedstawił wystarczające dowody na istnienie związku przyczynowego między przywozem z państw, których dotyczy postępowanie, a szkodą. Ponadto skarżący przeanalizował inne potencjalne przyczyny szkody, takie jak wyniki producentów unijnych, wyniki wywozu producentów unijnych oraz przywóz z innych państw trzecich.

(45)

W trakcie dochodzenia przywóz z państw trzecich oraz spadek popytu na rynku unijnym zbadano w sekcji 6.2 poniżej. Po ostatecznym ujawnieniu nie przedstawiono żadnych nowych argumentów w uwagach rządu ChRL dotyczących wszczęcia postępowania. Argument ten został zatem odrzucony.

(46)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL stwierdził, że zintegrowani pionowo producenci unijni ponieśli szkodę z powodu kosztów związanych ze „wsteczną integracją” i zmniejszonej zdolności do sprzedaży na otwartym rynku wynikającej z „integracji w dół”.

(47)

W momencie wszczęcia postępowania przemysł Unii nie udostępnił żadnych informacji dotyczących widocznej niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej. Co więcej, producenci unijni w przeważającej mierze nie są zintegrowani pionowo.

(48)

Ponadto Komisja zauważyła, że w toku dochodzenia nie stwierdzono nadmiernych kosztów wynikających z integracji pionowej. Wszyscy objęci próbą producenci unijni prowadzili również sprzedaż głównie na rzecz niepowiązanych klientów. Argument ten został zatem odrzucony.

(49)

W swoich uwagach dotyczących wszczęcia postępowania rząd ChRL argumentował, że różne tendencje w sprzedaży skarżącego i nieskarżących producentów między rokiem 2015 a okresem objętym dochodzeniem, którego dotyczyła skarga, wskazują, że te dwie grupy producentów konkurują ze sobą w kontekście sprzedaży i klientów. Utrata sprzedaży i udziału w rynku przez skarżących producentów na rzecz nieskarżących producentów była zatem również prawdopodobną przyczyną tego, że ci pierwsi ponieśli straty pod względem wielkości sprzedaży i nie mogli podnieść cen w okresie objętym dochodzeniem, którego dotyczyła skarga.

(50)

Konkurencja między producentami unijnymi jest konsekwencją wolnego rynku i zazwyczaj stanowi raczej założenie (chyba że np. istnieją dowody na istnienie praktyk ograniczających konkurencję, co nie ma miejsca) niż czynnik wyjaśniający istnienie szkody. W związku z tym nie tylko skarżący i nieskarżący producenci unijni konkurują ze sobą na rynku unijnym, ale także sami skarżący producenci unijni konkurują ze sobą. Nie można tego uznać za osłabienie związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach subsydiowanych a istotną szkodą poniesioną przez cały przemysł Unii. Ustalenia dotyczące istotnej szkody bazujące na ważnej próbie opierają się na ocenie całego przemysłu, w tym na danych pochodzących od skarżących i nieskarżących podmiotów (dane mikro i makro).

(51)

W trakcie dochodzenia, jak określono w Nocie do akt dotyczącej kontroli prowadzonej przez zainteresowaną stronę w sprawie ostatecznej próby producentów unijnych z dnia 21 czerwca 2019 r., próba producentów unijnych składała się zarówno ze skarżących, jak i nieskarżących producentów unijnych. Ponadto ustalenie szkody nie dotyczyło tylko skarżących producentów unijnych, lecz całego przemysłu Unii. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(52)

Co więcej, w uwagach zgłoszonych po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził, że w odniesieniu do kluczowych informacji, takich jak informacje na temat popierających skargę i główne dane dotyczące szkody, przyznano nadmierną poufność. Rząd ChRL stwierdził, że uniemożliwiło mu to właściwe obalenie zarzutów dotyczących szkody przedstawionych przez skarżącego.

(53)

Komisja uznała, że wersja skargi otwarta do wglądu zainteresowanych stron zawiera wszystkie istotne dowody oraz niepoufne streszczenia danych, które zostały objęte poufnym traktowaniem w celu umożliwienia zainteresowanym stronom skorzystania z prawa do obrony w trakcie całego postępowania. Przypomina się, że w art. 29 rozporządzenia podstawowego przewidziano ochronę informacji poufnych w okolicznościach, w których ujawnienie stworzyłoby znaczącą przewagę konkurencyjną konkurenta lub miałoby znacząco negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której ta ostatnia otrzymała te informacje. Zarzuty rządu ChRL w tym zakresie zostały zatem odrzucone.

(54)

Rząd Egiptu stwierdził, że dochodzenia nie należy wszczynać, ponieważ skarga nie spełnia wymogów dotyczących dowodów zawartych w art. 11 ust. 2 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oraz w art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Zdaniem rządu Egiptu dowody istnienia subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, szkody i związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach subsydiowanych a szkodą były niewystarczające. Komisja odrzuciła ten argument z tych samych powodów, które wymieniono w motywie 6 powyżej.

(55)

Podczas konsultacji poprzedzających wszczęcie dochodzenia rząd Egiptu poinformował, że skarżący nie przedstawił dowodów na to, że rząd egipski udzielił rzekomo preferencyjnych pożyczek. Mając jednak na uwadze dowody przedstawione w skardze, a w szczególności ustalenia między Chinami a Egiptem, jak również cele tych ustaleń, Komisja jest zdania, że skarżący przedstawił wystarczające dowody, do jakich mógł uzyskać w rozsądny sposób dostęp, wykazując, że rządowi Egiptu można przypisać przyznawanie subsydiów za pomocą kredytów preferencyjnych.

(56)

Ponadto rząd Egiptu twierdził, że domniemane korzyści podatkowe zostały usunięte z prawodawstwa w 2015 r. oraz że skarżący nie przedstawił dowodów na to, że nadal ubiega się o istniejące projekty. Komisja ustaliła jednak, że skarżący przedstawił wystarczające dowody świadczące o istnieniu zasady praw nabytych w zakresie takich korzyści podatkowych, do jakich mógł uzyskać w rozsądny sposób dostęp.

(57)

Rząd Egiptu stwierdził również, że umorzenie należności celnych przywozowych od surowców nie stanowi subsydium w zakresie, w jakim te przywożone produkty są ponownie wywożone jako takie lub jako przetworzone na produkt przetworzony. Komisja uznała, że jedynie nadmierne umorzenie należności celnych przywozowych od surowców jest subsydium stanowiącym podstawę środków wyrównawczych i zwróciła na to szczególną uwagę w trakcie dochodzenia. Komisja zauważyła również, że uwaga rządu Egiptu nie ma zastosowania do urządzeń produkcyjnych.

(58)

Rząd Egiptu stwierdził, że skarżący nie dostarczył dowodów na istnienie korzyści z tytułu przyznania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Komisja ustaliła jednak, że skarżący przedstawił wystarczające dowody świadczące o istnieniu korzyści, do których to dowodów mógł uzyskać w rozsądny sposób dostęp.

(59)

Ponadto rząd Egiptu wskazał, że skarżący nie przedstawił dowodów na istnienie szczególności dotyczącej dostarczania energii elektrycznej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, ponieważ szczególność nie istnieje, gdy dostęp do subsydium jest uzależniony od obiektywnych warunków. Komisja zauważyła, że rząd Egiptu nie przedstawił żadnych dowodów w odniesieniu do takich obiektywnych warunków podczas konsultacji poprzedzających wszczęcie dochodzenia.

(60)

Dlatego stwierdziła, że skarga zawierała wystarczające dowody, aby rozpocząć dochodzenie w sprawie domniemanych subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, przyznanych bezpośrednio lub pośrednio przez rząd Egiptu.

(61)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń grupa Yuntianhua stwierdziła, że zastąpienie czynników produkcji przeprowadzone w ramach oddzielnego dochodzenia antydumpingowego jest niewłaściwe, i zwróciła się do Komisji o obliczenie marginesu dumpingu dla producentów eksportujących tej grupy bez odwoływania się do art. 2 ust. 6a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej („podstawowe rozporządzenie antydumpingowe”) (13). Według grupy Yuntianhua w toku dochodzenia antysubsydyjnego nie znaleziono żadnych dowodów na to, że materiały z włókna szklanego dostarczono za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Grupa twierdziła również, że w toku dochodzenia antysubsydyjnego przyjęto, iż materiały z włókna szklanego zakupiono po niezakłóconej wartości rynkowej, ponieważ do obliczenia korzyści z subsydiów wykorzystano obrót dostawców materiałów i surowców.

(62)

Po pierwsze, Komisja zauważyła, że uwagi dotyczące obliczeń i metodyki zastosowanych w ramach oddzielnego dochodzenia antydumpingowego nie są objęte zakresem niniejszego postępowania. W związku z tym, w kontekście wspomnianego dochodzenia, należy przedstawić uwagi dotyczące metodyki stosowanej do określenia dumpingu.

(63)

Po drugie, w toku dochodzenia – jak opisano w sekcji 3 – wykazano, że główni dostawcy producentów eksportujących w znacznym stopniu korzystali z subsydiów rządowych. Komisja przypomniała, że wykorzystanie obrotów przedsiębiorstw powiązanych dostarczających materiały i surowce nie oznacza akceptacji niezakłóconej wartości rynkowej tych dostaw. Wręcz przeciwnie, obrót stanowi klucz rozliczeniowy, który pozwala na prawidłowy podział ustalonych subsydiów, z których korzystali producenci eksportujący.

(64)

Ponadto Komisja zauważyła, że ustalenia dokonane na mocy art. 2 ust. 6a podstawowego rozporządzenia antydumpingowego odnoszą się do znaczących zakłóceń, gdy na ceny lub koszty wpływa istotna interwencja rządowa. Różne elementy zostały zbadane w tym kontekście całościowo. W związku z powyższym fakt, że dochodzenie antydumpingowe na podstawie art. 2 ust. 6a nie opiera się na dowodach dotyczących subsydiowania surowców lub produktu objętego postępowaniem, nie stanowi przeszkody dla Komisji w prowadzeniu odrębnego dochodzenia w sprawie istnienia subsydiowania, zgodnie z obowiązującymi przepisami rozporządzenia podstawowego. Argumenty grupy Yuntianhua zostały zatem odrzucone.

(65)

W następstwie ujawnienia dodatkowych ostatecznych ustaleń grupa Yuntianhua twierdziła, że ujawnienie to zawierało nowe ustalenia dotyczące: (i) braku segmentacji rynku materiałów z włókna szklanego; (ii) właściwości fizycznych i technicznych produktu; (iii) struktury kosztów i cen; (iv) podwójnego liczenia wynikającego z równoczesnego nałożenia ceł antydumpingowych i antysubsydyjnych, które wpłynęły na poziom ostatecznych ceł antydumpingowych nałożonych w dniu 7 kwietnia 2020 r.; oraz (v) faktu, że margines dumpingu ustalony w dochodzeniu antydumpingowym w odniesieniu do tej strony był nieprawidłowy i powinien zostać obniżony o całą kwotę subsydiowania ustaloną w ChRL, aby uniknąć podwójnego liczenia. Elementów tych nie zawarto w ostatecznym ujawnieniu równoległej procedury antydumpingowej, które tym samym nie zawierałoby tych istotnych ustaleń i twierdzeń. W rezultacie, zdaniem tej strony, rozporządzenie (UE) 2020/492 w sprawie ostatecznych ceł antydumpingowych byłoby w oczywisty sposób nieuzasadnione i niezgodne z prawem, a margines dumpingu w wysokości 64,7 % występujący w rozporządzeniu antydumpingowym (UE) 2020/492 byłby błędny.

(66)

Komisja zauważyła w pierwszej kolejności, że wyjaśnienia zawarte w ujawnieniu dodatkowych ostatecznych ustaleń w ramach niniejszego postępowania są odpowiedzią na uwagi otrzymane przez strony w następstwie tego ujawnienia, a zatem zawierają więcej szczegółów dotyczących ustaleń dokonanych przez Komisję. W związku z tym nie stanowią one nowych ustaleń, a jedynie odnoszą się do uwag zainteresowanych stron.

(67)

Ponadto – w odniesieniu do punktów (i)–(iii) podniesionych przez tę stronę, tj. braku segmentacji rynku materiałów z włókna szklanego, charakterystyki produktu oraz struktury kosztów i cen – Komisja zauważyła, że uwagi zawarte w dodatkowym ujawnieniu dotyczącym tych trzech punktów miały na celu ustosunkowanie się do nowych argumentów zgłoszonych przez strony. Te nowe argumenty przedstawiono wyłącznie w kontekście niniejszego postępowania antysubsydyjnego. Jedyny argument podniesiony w postępowaniu antydumpingowym w sprawie segmentacji dotyczył tego, że producenci unijni będą wytwarzać wyłącznie produkty przeznaczone dla klientów OEM, a na segment OEM nie należy nakładać żadnych środków. Argumenty te zostały dokładnie omówione w motywie 409 rozporządzenia antydumpingowego (14). Dlatego też Komisja nie mogła odnieść się do tych nowych uwag już w kontekście ujawnienia ustaleń antydumpingowych. Rozporządzenie w sprawie ostatecznych ceł antydumpingowych zawierało wszystkie istotne ustalenia i twierdzenia, na podstawie których Komisja podjęła decyzję w odniesieniu do tej procedury i w pełni odniosła się do wszystkich argumentów, które zostały podniesione w kontekście tego postępowania. Ustalenia w ramach postępowania antysubsydyjnego nie mają wpływu na argumentację przewidzianą w rozporządzeniu w sprawie ostatecznych ceł antydumpingowych.

(68)

Ponadto, z merytorycznego punktu widzenia, punkty te nie mają wpływu na ustalenia dochodzenia ani nie zmieniają w żaden sposób jego wyników – ani w zakresie antydumpingu, ani antysubsydyjności. Dlatego też punkty te nie mają żadnego wpływu w sytuacji strony podnoszącej ten argument lub innych stron. Mimo to Komisja postanowiła dać stronom dodatkową możliwość przedstawienia uwag na temat tych kwestii. Chociaż strony same nie wprowadziły żadnych zmian (a zatem Komisja zasadniczo nie miała obowiązku odnieść się do nich w dodatkowym ujawnieniu, lecz w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych), zostały one uwzględnione w ujawnieniu dodatkowych ostatecznych ustaleń. Z tych wszystkich powodów powyższe argumenty zostały odrzucone.

(69)

W każdym razie nie ma sprzeczności między wynikami obu dochodzeń. Jedyna różnica polega na tym, że strony miały możliwość przedstawienia uwag na późniejszym etapie i przedstawiły dodatkowe uwagi w ramach niniejszego postępowania. Komisja miała obowiązek odpowiedzieć na te uwagi i uczyniła to w niniejszym rozporządzeniu.

(70)

W szczególności w odniesieniu do dwóch ostatnich kwestii, pkt (iv) i (v) w motywie 67 powyżej, dotyczących możliwego podwójnego liczenia i marginesu dumpingu, Komisja zauważyła, co następuje. Po pierwsze, jak już wyjaśniono w odpowiedzi na uwagi stron dotyczące ujawnienia ostatecznych ustaleń niniejszego postępowania, w szczególności w motywie 1137, Komisja w pełni zajęła się potencjalną kwestią podwójnego liczenia i zapewniła wszystkim stronom możliwość przedstawienia uwag w trakcie niniejszego postępowania. Nie mogła tego zrobić w kontekście trwającego wówczas postępowania antydumpingowego. Po drugie, Komisja zauważa, że w kontekście oddzielnych postępowań antydumpingowych i antysubsydyjnych dotyczących tego samego produktu pochodzącego z tego samego państwa, w którym nałożenie ceł wyrównawczych następuje później niż nałożenie ceł antydumpingowych, nie ma innej możliwości niż zmiana wcześniej nałożonych ceł antydumpingowych. Należy tego dokonać w celu uwzględnienia nowych ceł wyrównawczych, zapobiegając jednocześnie podwójnemu liczeniu i przestrzegając zasady niższego cła, jeżeli ma to zastosowanie i jest istotne. W tym celu, w tych przypadkach, technika legislacyjna polega na nałożeniu odpowiednich ceł wyrównawczych, a następnie jednoczesnej odpowiedniej zmianie obowiązujących ceł antydumpingowych w drodze tego samego rozporządzenia. Dlatego też, w przeciwieństwie do tego, co twierdzi ta strona, rozporządzenie antydumpingowe (UE) 2020/492 nie jest w sposób oczywisty błędne i nieuzasadnione. Odpowiednie oceny i argumenty zostały w pełni uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu, które stanowi również podstawę do zmiany rozporządzenia w sprawie ostatecznych ceł antydumpingowych. W związku z tym, że odpowiednie cło antydumpingowe mające zastosowanie do grupy Yuntianhua jest również odpowiednio zmieniane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, jak wyjaśniono szczegółowo w sekcji 8, także twierdzenie tej strony, że poziom jej cła antydumpingowego w rozporządzeniu (UE) 2020/492 jest nieprawidłowy zarówno pod względem faktycznym, jak i prawnym, jest błędne. Ze wszystkich tych powodów argumenty grupy Yuntianhua zostają odrzucone.

(71)

Dnia 31 lipca 2019 r. skarżący złożył wniosek o rejestrację przywozu materiałów z włókna szklanego pochodzących z państw, których dotyczy postępowanie, na podstawie art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Dnia 21 listopada 2019 r. skarżący ponownie złożył wniosek o rejestrację towarów na podstawie art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, zawierający zaktualizowane wartości liczbowe dotyczące przywozu.

(72)

Na podstawie art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przywóz produktu objętego postępowaniem zostaje poddany rejestracji, aby w przypadku dokonania ustaleń w ramach postępowania prowadzących do nałożenia ostatecznych ceł wyrównawczych zapewnić możliwość pobrania tych ceł od zarejestrowanego przywozu z mocą wsteczną, jeżeli spełnione są niezbędne warunki, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi.

(73)

W odpowiedzi na wniosek o rejestrację zainteresowane strony przedstawiły uwagi, do których Komisja ustosunkowała się w rozporządzeniu w sprawie rejestracji. Komisja posiadała wystarczające dowody uzasadniające potrzebę rejestracji przywozu.

(74)

W dniu 21 stycznia 2020 r. Komisja opublikowała rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/44 („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) (15) dotyczące objęcia rejestracją przywozu materiałów z włókna szklanego pochodzących z ChRL i Egiptu od dnia 22 stycznia 2020 r.

(75)

W toku dochodzenia okazało się, że niektóre podmioty gospodarcze nie zgłosiły się z powodu niewłaściwego zrozumienia definicji produktu objętego dochodzeniem. Z tego względu 18 września 2019 r. Komisja sprecyzowała brzmienie opisu dotyczącego zakresu produktu zawartego w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania poprzez publikację zawiadomienia („zawiadomienie wyjaśniające”) (16). Zawiadomienie wyjaśniające umożliwiło również stronom zgłaszanie się w określonym terminie w celu ujawnienia się i zwrócenia o udostępnienie kwestionariusza, jeśli miały takie życzenie. Żadna zainteresowana strona nie przekazała jakichkolwiek uwag dotyczących zawiadomienia wyjaśniającego ani nie zwróciła się o udostępnienie kwestionariusza.

(76)

Po publikacji zawiadomienia wyjaśniającego oraz w dalszym dochodzeniu potwierdzone zostało, że żaden z podmiotów gospodarczych nie zgłosił się z powodu możliwego niezrozumienia definicji produktu objętego postępowaniem zawartego w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(77)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2015 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(78)

Zarówno w przypadku obecnego dochodzenia antysubsydyjnego, jak i dochodzenia antydumpingowego, o którym mowa w motywie 4, okres objęty dochodzeniem i okres badany są te same.

(79)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja w szczególności poinformowała skarżącego, rząd Egiptu, rząd ChRL, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, znanych importerów i użytkowników o wszczęciu dochodzenia oraz zaprosiła ich do wzięcia udziału w tym dochodzeniu.

(80)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Grupa Yuntianhua wystąpiła z wnioskiem o interwencję rzecznika praw stron, aby zgłosić zastrzeżenia co do terminu wyznaczonego na udzielenie odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków. Przedsiębiorstwo twierdziło, że nie zauważyło pisma w sprawie uzupełnienia braków, ponieważ jego serwer błędnie uznał wiadomość elektroniczną od Komisji za spam, i poprosiło o przedłużenie terminu o 18 dni. Rzecznik praw stron zwrócił się do Komisji o przedłużenie terminu o 6 dni.

(81)

Jak wspomniano w sekcji 1.3, w toku dochodzenia Komisja wyjaśniła zakres definicji produktu i umożliwiła zainteresowanym stronom, których dotyczyło to wyjaśnienie lub które mogły się nie ujawnić, ponieważ ich zdaniem postępowanie ich nie dotyczyło, ujawnienie się i zwrócenie się o udostępnienie kwestionariusza w określonym terminie. Nie zgłosiły się żadne dodatkowe strony.

(82)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(83)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że podjęła decyzję o ograniczeniu dochodzenia do uzasadnionej liczby producentów unijnych, dokonując kontroli wyrywkowej. Dodała, że tymczasowo wybrała próbę producentów unijnych w oparciu o zgłoszoną wielkość produkcji produktu podobnego w Unii w okresie od października 2017 r. do września 2018 r., również z uwzględnieniem rozmieszczenia geograficznego. Próbą tą objętych zostało czterech producentów unijnych reprezentujących ponad 40 % szacunkowej całkowitej wielkości produkcji unijnej materiałów z włókna szklanego. Żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła uwag, w związku z czym próba tymczasowa została potwierdzona. Próba jest reprezentatywna dla przemysłu Unii.

(84)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(85)

Tylko jeden importer niepowiązany (Euroresins UK Ltd.) przedstawił wymagane informacje i zgodził się na włączenie do próby. Ze względu na niewielką liczbę importerów współpracujących Komisja uznała, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna.

(86)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała wszystkich znanych producentów eksportujących w ChRL do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej w Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(87)

Ośmiu producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących w ChRL przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę dwóch grup producentów eksportujących, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Objęte próbą grupy producentów eksportujących stanowiły ponad 79 % zgłoszonego wywozu materiałów z włókna szklanego z ChRL do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(88)

Próba producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących obejmuje następujące podmioty:

(89)

Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz władz ChRL.

(90)

Uwagi dotyczące doboru próby otrzymano od dwóch producentów eksportujących objętych próbą, Jushi i Hengshi, należących do grupy CNBM. Przedsiębiorstwa Jushi i Hengshi twierdziły, że nie są powiązane z przedsiębiorstwem Taishan, chociaż nie kwestionowały faktu, że są przedsiębiorstwami powiązanymi. Przedsiębiorstwo Jushi twierdziło, że Komisja nie może automatycznie opierać się na art. 127 ust. 1 lit. d) albo f) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. (17) („akt wykonawczy do unijnego kodeksu celnego”), aby traktować przedsiębiorstwa Hengshi, Jushi i Taishan jako jeden podmiot. Na poparcie tego twierdzenia przedsiębiorstwo Jushi powołało się na zespół orzekający WTO w Korei – Niektóre rodzaje papieru (18) oraz Wytyczne dotyczące transakcji powiązanych przedsiębiorstw notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Szanghaju.

(91)

Przedsiębiorstwa podkreśliły, że nie posiadają wspólnych bezpośrednich udziałów w spółce; (ii) nie mają tych samych członków zarządów; (iii) między przedsiębiorstwami Hengshi/Jushi a Taishan nie miały miejsce transakcje powiązane; oraz (iv) są konkurentami na rynku.

(92)

Po przeprowadzeniu kontroli wyrywkowej, w dniu 13 listopada 2019 r., odbyło się przesłuchanie z udziałem przedsiębiorstwa Taishan, podczas którego ponownie przedstawiono wyżej wymienione argumenty.

(93)

W toku dochodzenia ujawniono, iż China National Building Material („CNBM”) jest chińskim przedsiębiorstwem państwowym należącym bezpośrednio i pośrednio w 41,27 % do przedsiębiorstwa dominującego CNBM, które z kolei w całości należy do państwowej Komisji ds. Administracji i Nadzoru nad Aktywami Państwowymi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej („SASAC”). Przedsiębiorstwo CNBM posiada 26,97 % udziałów w przedsiębiorstwie China Jushi Co., Ltd. („China Jushi”), które jest wyłącznym udziałowcem Jushi (19).

(94)

We wrześniu 2017 r. przedsiębiorstwo CNBM zawarło z przedsiębiorstwem Sinoma umowę w sprawie połączenia (20), którą sfinalizowano w maju 2018 r. Poprzez swoją spółkę zależną Sinoma Science & Technology Co. przedsiębiorstwo Sinoma było właścicielem przedsiębiorstwa Taishan. Po połączeniu Sinoma zostało scalone z przedsiębiorstwem CNBM i przez nie wchłonięte. W rezultacie przedsiębiorstwo CNBM posiada 26,97 % udziałów w China Jushi (wyłączny udziałowiec Jushi) oraz 60,24 % w przedsiębiorstwie Sinoma Science & Technology Co., Ltd. (wyłączny udziałowiec Taishan).

(95)

Art. 127 ust. 1 lit. d) aktu wykonawczego do kodeksu celnego stanowi, że dwie osoby są uznawane za powiązane, jeżeli: osoba trzecia bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym wynoszącym co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub co najmniej 5 % kapitału zakładowego obu osób. Przedsiębiorstwo CNBM posiada 26,97 % udziałów w China Jushi (wyłączny udziałowiec Jushi) oraz 60,24 % w przedsiębiorstwie Sinoma Science & Technology Co., Ltd. (wyłączny udziałowiec Taishan). W związku z tym stwierdzono, że przedsiębiorstwa te są powiązane.

(96)

Ponadto według sprawozdania przedsiębiorstwa sporządzonego przez chińską firmę brokerską Guotai Junan Securities w 2019 r. (21), przedsiębiorstwo CNBM prowadziło reorganizację swoich podmiotów operacyjnych w celu wzmocnienia koordynacji regionalnej oraz wyeliminowania konkurencji horyzontalnej wśród notowanych spółek zależnych od 2017 r. Ponadto do 2020 r. przedsiębiorstwo CNBM zamierza rozwiązać kwestie związane z konkurencją horyzontalną. Zgodnie z informacjami zawartymi w publicznie dostępnym sprawozdaniu przedsiębiorstwo CNBM planowało rozpocząć ten proces poprzez konsolidację swojej działalności związanej z włóknem szklanym dzięki zastrzykom aktywów między China Jushi a Sinoma Science & Technology (wyłącznym udziałowcem Taishan). Dowody zgromadzone w toku dochodzenia nie potwierdzają argumentu wysuwanego przez przedsiębiorstwa, że wspólne powiązania kapitałowe nie pociągają za sobą praktycznych skutków i że przedsiębiorstwa prowadzą działalność niezależnie. Dowody te wskazują jednak, że poza zwykłymi powiązaniami kapitałowymi (które już same mogłyby wystarczyć do stwierdzenia, że przedsiębiorstwa są powiązane) te trzy przedsiębiorstwa mogą także w znacznym stopniu wpływać wzajemnie na swoje decyzje biznesowe oraz że ich spółka dominująca (CNBM) ma na celu co najmniej koordynację, jeżeli nie integrację ich działań („rozwiązywanie kwestii związanych z konkurencją horyzontalną”). Oznacza to, że subsydia otrzymane przez którekolwiek z tych przedsiębiorstw mogą być w sposób nieróżnicujący wykorzystane na korzyść produktu objętego postępowaniem. Z tego względu Komisja odrzuciła twierdzenie, że jej wniosek dotyczący uznawania trzech przedsiębiorstw za powiązane nie uwzględniał sytuacji rzeczywistej i realiów gospodarczych.

(97)

W odniesieniu do argumentu, że Komisja nie może traktować przedsiębiorstw Hengshi, Jushi i Taishan jako jednej grupy na potrzeby obliczenia kwoty subsydiów przyznanych w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem, Komisja przypomniała, że w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia środków, w szczególności aby uniknąć kierowania wywozu przez przedsiębiorstwo powiązane objęte najniższym poziomem cła, praktyką Komisji jest ustalenie relacji pomiędzy producentami eksportującymi na podstawie kryteriów przewidzianych w art. 127 aktu wykonawczego do unijnego kodeksu celnego. Jasno poinformowano o tym wszystkie strony w zawiadomieniu o wszczęciu na początku postępowania. Oprócz tego w art. 2 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (22) znajduje się wyraźne odesłanie do art. 127 aktu wykonawczego do unijnego kodeksu celnego i Komisja powinna jednakowo traktować strony tak w postępowaniach antydumpingowych, jak i antysubsydyjnych (23). Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia podstawowego kwotę subsydiów oblicza się na jednostkę subsydiowanego produktu wywożonego na teren Unii. Obliczenie kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych na podstawie produktu objętego postępowaniem wywożonego do Unii oznacza, że – w sytuacji gdy przedsiębiorstwa są powiązane, ponieważ środki pieniężne są zamienne – przedsiębiorstwa te mogą wykorzystać przedmiotowe korzyści w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem w sposób nieróżnicujący, a zatem niezależnie w szczególności od producenta eksportującego. W tym przypadku, z uwagi na fakt, że przedsiębiorstwa Hengshi, Jushi i Taishan wytwarzają i wywożą produkt objęty postępowaniem, w kwocie przyznanych im subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych należy uwzględnić fakt, że ze względu na łączące ich stosunki przedsiębiorstwa te są w stanie przekierowywać te korzyści w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem wywożonego do Unii według własnego uznania. W związku z tym korzyści przyznane tym producentom eksportującym w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem powinny przekładać się na jedną kwotę dla grupy.

(98)

Ponadto, przykład WTO (24), na który powołuje się przedsiębiorstwo Jushi w motywie 90, nie przemawia za twierdzeniem przedsiębiorstwa. W rzeczywistości, w przeciwieństwie do tego, co Jushi próbuje wywnioskować, zespół orzekający WTO w tej sprawie potwierdził, że do celów ustalenia dumpingu w dochodzeniach antydumpingowych reguła zawarta w art. 6.10 Porozumienia antydumpingowego WTO (w przypadku gdy margines dumpingu powinien być obliczony dla każdego producenta eksportującego) niekoniecznie wyklucza traktowanie odrębnych podmiotów prawnych jako jednego eksportera lub producenta. Zespół zauważył, że takie traktowanie byłoby dozwolone „w przypadku, gdy powiązania strukturalne i handlowe między danymi przedsiębiorstwami są wystarczająco bliskie, by można je było uznać za jednego eksportera” (25). Stosując tę przesłankę, zespół orzekający nie ustanowił kryteriów, które organy prowadzące dochodzenie muszą stosować, aby ocenić, czy przedsiębiorstwa są powiązane. Zespół orzekający przyjrzał się jedynie określonym elementom (takim jak powiązania kapitałowe, zarząd, kanały sprzedaży), w które w tym przypadku organ prowadzący dochodzenie miał wgląd. Organ Apelacyjny w sprawie WE – Fasteners potwierdził możliwość traktowania pewnej liczby eksporterów jako jednego podmiotu, wymieniając również elementy, które mogą mieć znaczenie, takie jak istnienie powiązań korporacyjnych i strukturalnych między eksporterami, takich jak (i) wspólna kontrola, posiadanie udziałów i zarządzanie; (ii) istnienie powiązań korporacyjnych i strukturalnych między państwem a eksporterami, takich jak wspólna kontrola, posiadanie udziałów i zarządzanie; oraz (iii) kontrola lub znaczny wpływ ze strony państwa w odniesieniu do ustalania cen i produkcji (26). W tym kontekście, w oparciu o podstawy prawne i elementy stanu faktycznego w tym przypadku, istnienie powiązań korporacyjnych między przedsiębiorstwami Jushi, Hengshi i Taishan jest bezsporne.

(99)

W oparciu o powyższe Komisja stwierdziła, że do celów tego dochodzenia są one przedsiębiorstwami powiązanymi, a zatem wszystkie twierdzenia w tym względzie zostają odrzucone.

(100)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwo Taishan sprzeciwiło się zastosowaniu cła wyrównawczego razem z przedsiębiorstwami Hengshi/Jushi. Ta zainteresowana strona twierdziła, że wspólny akcjonariusz końcowy CNBM sprawował wyłącznie bardzo ograniczoną kontrolę nad działalnością przedsiębiorstw Jushi lub Hengshi oraz nad decyzjami operacyjnymi podejmowanymi przez te przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo ponownie podkreśliło, że przedsiębiorstwa Taishan i Hengshi/Jushi konkurowały ze sobą na rynku, i zwróciło uwagę na fakt, że przekazały one wcześniej dowody na poparcie odnośnych twierdzeń. Przedsiębiorstwo Taishan zaproponowało, że zobowiąże się na piśmie do zerwania wszelkich powiązań handlowych między przedsiębiorstwami Taishan i Hengshi/Jushi, co uniemożliwiłoby wywożenie do Unii jakichkolwiek materiałów z włókna szklanego wyprodukowanych przez przedsiębiorstwa Hengshi/Jushi za pośrednictwem przedsiębiorstwa Taishan.

(101)

Jak opisano w motywie 96, w toku dochodzenia ujawniono, że – działając za pośrednictwem swoich wspólnych udziałowców – trzy omawiane przedsiębiorstwa są w stanie w istotnym stopniu wpływać wzajemnie na swoje decyzje biznesowe. Z dowodów zebranych w aktach wynikało, że przedsiębiorstwa te zajmują się obecnie konsolidowaniem i koordynowaniem działań związanych z włóknem szklanym. Nie przedstawiono żadnych nowych informacji ani dowodów, które mogłyby posłużyć do zakwestionowania tych ustaleń. W istocie przedsiębiorstwo Taishan nie zakwestionowało planów swojego głównego udziałowca dotyczących konsolidacji działalności prowadzonej w sektorze włókna szklanego. Takie plany są wyraźnie sprzeczne z wszelkimi deklarowanymi zobowiązaniami do zerwania powiązań handlowych między przedsiębiorstwem Taishan a przedsiębiorstwami Hengshi/Jushi. Ponadto – niezależnie od tego, czy Komisja przyjęłaby takie zobowiązanie, czy też nie – przedsiębiorstwo ewidentnie nie byłoby w stanie podjąć jakiegokolwiek zobowiązania bez zgody organów, które w ostatecznym rozrachunku sprawują nad nim kontrolę. Dlatego też twierdzenia przedsiębiorstwa Taishan oraz złożony przez nie wniosek o zapewnienie mu możliwości podjęcia takiego zobowiązania zostały odrzucone.

(102)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń grupa CNBM stwierdziła, że subsydia otrzymane przez powiązane przedsiębiorstwo handlowe Jushi Hong Kong Co. Ltd. nie mogły stanowić podstawy środków wyrównawczych, ponieważ przedsiębiorstwo to miało siedzibę w Hongkongu, a nie w Chinach. Hongkong jest niezależnym członkiem WTO i w związku z tym jest uważany za niezależną jurysdykcję na mocy prawa WTO oraz do celów unijnych dochodzeń w sprawie ochrony handlu. Ponieważ obecne postępowanie antysubsydyjne nie zostało wszczęte przeciwko Hongkongowi, nie należy brać pod uwagę żadnych subsydiów rzekomo otrzymanych przez Jushi Hong Kong. Komisja zauważyła, że grupa CNBM nie zakwestionowała ustaleń Komisji dotyczących subsydiowania tego powiązanego przedsiębiorstwa handlowego. Niezależnie od statusu Hongkongu w niniejszym dochodzeniu rzeczywiste centrum działalności i kontroli przedsiębiorstwa Jushi Hong Kong było faktycznie zlokalizowane w Chinach kontynentalnych. Jak stwierdziło samo przedsiębiorstwo: „W rzeczywistości Jushi Hong Kong jest firmą przykrywką, nie ma dedykowanego pracownika, nie ma ziemi, nie ma fizycznego biura i świadczeń, programów podatkowych, ani dotacji”. Ewidencja księgowa znajdowała się w Jushi Group Co. Ltd., gdzie pracował również personel odpowiedzialny za weryfikację, a subsydia otrzymane i przynoszące korzyści w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem zostały przyznane przez podmioty chińskie. Ponadto, jak potwierdził Organ Apelacyjny w sprawie Stany Zjednoczone – środki antydumpingowe i wyrównawcze nałożone na duże pralki mieszkaniowe z Korei, subsydia przyznane odbiorcy w państwach innych niż państwo członkowskie udzielające subsydiów mogą być istotne dla obliczenia kwoty subsydiów ad valorem (27). Wobec tego wniosek przedsiębiorstwa został odrzucony.

(103)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń grupa Yuntianhua stwierdziła, że jej margines subsydiowania został zawyżony poprzez dodanie subsydiów przyznanych przedsiębiorstwom, które nie dostarczyły materiałów wykorzystywanych do produkcji produktu objętego postępowaniem, i w związku z tym wystąpiła z wnioskiem, aby subsydia tych przedsiębiorstw nie były brane pod uwagę przy obliczaniu cła wyrównawczego.

(104)

Art. 1 rozporządzenia podstawowego stanowi, że cło wyrównawcze może zostać nałożone w celu skompensowania wszelkich przyznanych subsydiów, bezpośrednio bądź pośrednio, dla wytworzenia, produkcji, wywozu lub transportu dowolnego produktu, którego dopuszczenie do swobodnego obrotu w Unii powoduje szkodę. Komisja posiada dowody na to, że przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem, których korzyści z subsydiów przyczyniły się do opłacenia cła grupy, uczestniczyły w nim bezpośrednio lub pośrednio, dostarczając surowców, usług, materiałów lub aktywów wykorzystywanych do produkcji produktu objętego postępowaniem, jak opisano w art. 1 rozporządzenia podstawowego. W tym względzie uwagi zgłoszone przez grupę Yuntianhua nie były poparte konkretnymi dowodami.

(105)

Komisja zauważyła jednak, że jedno z powiązanych przedsiębiorstw, którego subsydia zostały objęte środkami wyrównawczymi, poproszono pierwotnie o udział w dochodzeniu, ponieważ wydzierżawiło maszyny jednemu z producentów eksportujących. W następstwie otrzymanych uwag Komisja zmieniła jednak klucz rozliczeniowy dotyczący działalności leasingowej przedsiębiorstwa, która była związana z produktem objętym postępowaniem. W związku z tym, że korzyści, które mogły zostać przyznane w ramach działalności leasingowej, uznano za nieznaczne, Komisja postanowiła nie brać ich pod uwagę.

(106)

Pięciu chińskich producentów eksportujących, którzy zwrócili formularz dotyczący kontroli wyrywkowej, poinformowało Komisję o zamiarze wnioskowania o indywidualne badanie na mocy art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W dniu wszczęcia postępowania Komisja udostępniła kwestionariusz online. Ponadto Komisja poinformowała producentów eksportujących nieobjętych próbą, iż jeśli chcą być objęci indywidualnym badaniem, muszą udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Żadne z przedsiębiorstw nie udzieliło jednak odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym przeprowadzenie jakichkolwiek indywidualnych badań było niemożliwe.

(107)

W zawiadomienia o wszczęciu postępowania Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Egipcie do skontaktowania się z nią. Zgłosili się dwaj powiązani producenci eksportujący reprezentujący 100 % wywozu do Unii i 100 % produkcji materiałów z włókna szklanego w Egipcie:

(108)

Kwestionariusze dla producentów unijnych, importerów, użytkowników i producentów eksportujących w ChRL i Egipcie udostępniono w internecie (28) w dniu wszczęcia postępowania.

(109)

Komisja otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od dwóch objętych próbą chińskich grup producentów eksportujących, dwóch egipskich producentów eksportujących, od czterech objętych próbą producentów unijnych, pięciu użytkowników i jednego niepowiązanego importera. Żaden z nieobjętych próbą chińskich producentów eksportujących nie przesłał odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(110)

Komisja wysłała również kwestionariusz rządowi ChRL i rządowi Egiptu. Kwestionariusz dla rządu ChRL zawierał specjalne kwestionariusze skierowane do Chińskiego Banku Rozwoju („CDB”), Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego („EXIM”) i Sinosure. Te instytucje finansowe zostały wyraźnie wymienione w skardze jako organy publiczne lub organy, którym wyznaczono lub powierzono zadanie udzielenia subsydiów. Do rządu ChRL zwrócono się ponadto o przekazanie tego specjalnego kwestionariusza przeznaczonego dla instytucji finansowych wszelkim innym instytucjom finansowym, które udzielają kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą lub klientom przedsiębiorstw objętych próbą. Do rządu ChRL zwrócono się również ze względów organizacyjnych o zebranie wszelkich odpowiedzi przekazanych przez te instytucje finansowe i o przesłanie ich bezpośrednio Komisji.

(111)

Kwestionariusz dla rządu Egiptu zawierał specjalne kwestionariusze dla Narodowego Banku Egiptu, Ahli Bank i Bank Misr. Te instytucje finansowe zostały wyraźnie wymienione w skardze jako organy publiczne lub organy, którym wyznaczono lub powierzono zadanie udzielenia subsydiów. Do rządu Egiptu zwrócono się ponadto ze względów organizacyjnych o przekazanie tego specjalnego kwestionariusza przeznaczonego dla instytucji finansowych wszelkim innym instytucjom finansowym, które udzielają kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą. Ponadto kwestionariusz skierowany do rządu Egiptu zawierał specjalne kwestionariusze dla Egypt-TEDA Investment Company („Egypt TEDA”) oraz dla Egyptian Chinese JV Company for Investment („ECCI”), o których wspomniano w skardze jako podmiotach państwowych działających w strefie SETC. Do rządu Egiptu zwrócono się o zebranie wszelkich odpowiedzi przekazanych przez te instytucje finansowe i inne podmioty, oraz o przesłanie ich bezpośrednio Komisji.

(112)

Komisja otrzymała od rządu ChRL odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu; zawierały one odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu, których udzieliły EXIM i Sinosure, oraz odpowiedzi od rządu Egiptu na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu udzielone przez Narodowy Bank Egiptu, Bank Misr i Egypt TEDA.

(113)

Bez uszczerbku dla stosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne, które zostały terminowo udostępnione przez strony, do stwierdzenia subsydiowania oraz istnienia szkody i do oceny interesu Unii. Przeprowadzono wizytę weryfikacyjną w chińskim Ministerstwie Handlu, w której wzięli udział również urzędnicy z innych właściwych ministerstw. Ponadto w wizycie weryfikacyjnej uczestniczyli przedstawiciele EXIM, CDB i Sinosure.

(114)

Wizyta weryfikacyjna odbyła się również na terenie przedsiębiorstwa Egypt TEDA, a także na terenie następujących egipskich organów rządowych:

(115)

Ponadto Komisja przeprowadziła wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 26 rozporządzenia podstawowego w pomieszczeniach następujących przedsiębiorstw:

(116)

W związku z zagrożeniem przeniesienia wirusa COVID-19 i wynikającymi z tego środkami podjętymi w celu walki z pandemią (30) Komisja nie była w stanie zweryfikować danych przekazanych przez szereg przedsiębiorstw należących do grupy jednego z producentów eksportujących z siedzibą w ChRL. Z uwagi na fakt, że ta niespodziewana sytuacja miała miejsce na bardzo późnym etapie postępowania oraz że żadne inne rozwiązanie nie było możliwe, Komisja wyjątkowo wykorzystała informacje przedstawione przez te przedsiębiorstwa do celów obliczenia subsydium, które zweryfikowano na podstawie dostępnych informacji.

(117)

Dnia 24 stycznia 2020 r., na podstawie art. 29a ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja poinformowała zainteresowane strony o swoim zamiarze nienakładania środków tymczasowych oraz kontynuacji dochodzenia.

(118)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(119)

W dniu 27 lutego 2020 r. Komisja poinformowała wszystkie strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antysubsydyjne na przywóz do Unii produktu objętego postępowaniem („ujawnienie ostatecznych ustaleń”).

(120)

Wszystkim stronom wyznaczono okres 15 dni, w którym mogły zgłaszać uwagi na temat ujawnienia ostatecznych ustaleń. Kilka zainteresowanych stron wystąpiło o przedłużenie terminu. Komisja zgodziła się na przedłużenie tym stronom terminu na przedstawienie uwag do dnia 20 marca i 23 marca 2020 r. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(121)

W dniu 19 grudnia 2019 r. w oddzielnym dochodzeniu antydumpingowym strony otrzymały ostateczne ujawnione informacje o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których Komisja zamierzała nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Unii produktu objętego postępowaniem. W dniu 10 lutego 2020 r. zainteresowanym stronom przekazano ponadto dodatkowe ujawnienia ustaleń.

(122)

Komisja odniosła się w niniejszym rozporządzeniu do uwag przedstawionych w trakcie postępowania antysubsydyjnego. Uwagi przedstawione w kontekście oddzielnego dochodzenia antydumpingowego nie zostały uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu, chyba że strony wyraźnie wskazały, że przedstawione uwagi obejmowały obydwa postępowania.

(123)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń żadna ze stron nie złożyła wniosku o przesłuchanie przed rzecznikiem praw stron.

(124)

Ponadto w dniu 17 kwietnia 2020 r. zainteresowane strony otrzymały ujawnienie dodatkowych ostatecznych ustaleń i otrzymały zgodę na przedstawienie uwag do dnia 22 kwietnia 2020 r. („ujawnienie dodatkowych ostatecznych ustaleń”).

(125)

Ponadto w dniu 24 kwietnia 2020 r. zainteresowane strony otrzymały drugie ujawnienie dodatkowych ostatecznych ustaleń i otrzymały zgodę na przedstawienie uwag do dnia 27 kwietnia 2020 r. („drugie ujawnienie dodatkowych ostatecznych ustaleń”).

(126)

Komisja przeprowadziła przesłuchania z udziałem przemysłu Unii, producentów eksportujących Jushi/Hengshi China oraz egipskich producentów eksportujących Jushi/Hengshi Egypt, jak również rządu Egiptu.

(127)

Produkt objęty postępowaniem (31) stanowią materiały z tkanych lub zszywanych niedoprzędów z ciągłego włókna szklanego lub przędzy, z innymi elementami lub bez tych elementów, z wyłączeniem produktów impregnowanych lub preimpregnowanych (prepregów) oraz z wyłączeniem tkanin siatkowych o otwartych oczkach, o rozmiarze oczka powyżej 1,8 mm w wymiarze długości i szerokości oraz o masie powierzchniowej powyżej 35 g/m2 („materiały z włókna szklanego”) pochodzące z ChRL i Egiptu, obecnie objęte kodami CN ex 7019 39 00, ex 7019 40 00, ex 7019 59 00 i ex 7019 90 00 (kody TARIC 7019390080, 7019400080, 7019590080 i 7019900080) („produkt objęty postępowaniem”).

(128)

Materiały z włókna szklanego mają szereg zastosowań, na przykład w produkcji łopat turbin wiatrowych, w produkcji łodzi, ciężarówek i sprzętu sportowego, a także w systemach renowacji rurociągów.

(129)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(130)

Komisja uznała zatem, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(131)

Jeden producent eksportujący oraz Ministerstwo Transportu Arabskiej Republiki Egiptu twierdzili, że zestawy wstępnie pociętych materiałów z włókna szklanego nie powinny wchodzić w zakres dochodzenia. Twierdzili oni, że zestawy wstępnie pociętych materiałów z włókna szklanego będą stanowiły produkt przetworzony wymagający podjęcia dodatkowych czynności związanych z produkcją oraz różniący się pod względem właściwości fizycznych z powodu znacznie mniejszych wymiarów. Będzie on występował w różnych kształtach i opakowaniach składających się z mniejszych fragmentów materiałów. Stwierdzono również, że nie wystąpi ryzyko obejścia środków w wyniku wyłączenia zestawów, ponieważ proces cięcia będzie nieodwracalny, a produkt nie jest wymienny z niepociętymi materiałami z włókna szklanego.

(132)

Skarżący utrzymywał, że wstępnie pocięte materiały z włókna szklanego i niepocięte materiały z włókna szklanego mają te same właściwości podstawowe oraz końcowe przeznaczenie. Jako że materiały z włókna szklanego to materiały wzmacniające, cięcie konturowe jest w ich przypadku konieczne, aby dopasować je do kształtu produktu, który należy wzmocnić, ale nie zmienia to ich podstawowych właściwości jako takich. Proces cięcia może być prowadzony przez producenta materiałów z włókna szklanego, niezależny przemysłowy podmiot wycinający lub samego klienta. Jest to prosta i niskonakładowa operacja. Skarżący twierdził ponadto, że użytkownicy nie postrzegają wstępnie pociętych materiałów z włókna szklanego w inny sposób niż pozostałe materiały z włókna szklanego, ponieważ materiały z włókna szklanego produkuje się zwykle zgodnie ze specyfikacjami użytkownika. Gdyby proces cięcia prowadził do zmiany właściwości materiałów z włókna szklanego, uniemożliwiłoby to ich wykorzystanie przez określonego klienta.

(133)

Dochodzenie wykazało, że procesy wstępnego cięcia i tworzenia zestawów nie powodują zmiany podstawowych właściwości fizycznych, technicznych czy chemicznych materiałów z włókna szklanego lub ich podstawowych zastosowań końcowych. Oba produkty nabywają w dużej mierze ci sami klienci i oba sprzedaje się za pośrednictwem tych samych sieci dystrybucji.

(134)

W toku dochodzenia potwierdzono również, że w przypadku większości zastosowań materiały z włókna szklanego produkuje się na zamówienie, zgodnie ze specyfikacjami klientów. Zestawy wstępnie pociętych materiałów z włókna szklanego odpowiadają tylko wymogom dodatkowej specyfikacji w zamówieniu klienta. Fakt, że te zestawy wstępnie pociętych materiałów z włókna szklanego umieszcza się w innym opakowaniu, również nie wpływa na zmianę ich właściwości. Ponieważ materiały z włókna szklanego zamawiane są coraz częściej w formie zestawów wstępnie pociętych materiałów z włókna szklanego i coraz częściej wykorzystuje się usługi zewnętrznych podmiotów kompletujących zestawy, istniałoby wysokie ryzyko obejścia środków, gdyby wstępnie pocięte materiały z włókna szklanego wyłączono z zakresu dochodzenia. Z tego powodu Komisja stwierdziła, że wyłączenie wstępnie pociętych materiałów z włókna szklanego z zakresu dochodzenia nie byłoby właściwe.

(135)

Inny producent eksportujący utrzymywał, że przędzę z włókna szklanego powinno się uznać za wyłączoną z zakresu dochodzenia. Ten producent eksportujący twierdził, że o przędzy z włókna szklanego nie wspomniano wyraźnie w kwestionariuszu, skardze ani w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, co wskazywałoby na fakt, że nie jest ona objęta zakresem produktu. Ponadto twierdził on, że materiały z przędzy z włókna szklanego nie mogą być klasyfikowane na podstawie właściwości do numeru kontrolnego produktu („PCN”), że materiały z przędzy z włókna szklanego będą importowane pod innymi kodami CN niż kody, o których mowa w skardze oraz że przędza z włókna szklanego nie będzie również objęta środkami, które obejmują niedoprzędy z włókien szklanych w innych postępowaniach.

(136)

Skarżący i inny producent unijny (niebędący stroną skargi) twierdzili, że tylko materiały z przędzy z nieskręconych włókien szklanych powinny być objęte dochodzeniem, natomiast przędza z włókien skręconych może być wyłączona z zakresu tego dochodzenia. Skarżący dowodził, że przędza z nieskręconych włókien szklanych ma właściwości niedoprzędów z włókien szklanych i składa się z wiązki nieskręconych włókien lub pasem oraz że jest również stosowana w tych samych celach co niedoprzędy i jej średnica wynosi zwykle 13–24 mikrometrów, a gęstość liniowa 300–4 800 teksów.

(137)

W odniesieniu do włączenia materiałów z przędzy z włókna szklanego w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania określono produkt objęty dochodzeniem jako „materiały z tkanych lub zszywanych niedoprzędów z ciągłego włókna szklanego lub przędzy […]” (32). Dochodzenie wykazało, że przędza z nieskręconych włókien szklanych ma te same podstawowe właściwości, co niedoprzędy z włókien szklanych, tj. składa się z wiązki nieskręconych włókien lub pasm, oraz że jest również stosowana w tych samych celach. Zarówno przędza, jak i niedoprzędy mają zwykle średnicę 13–24 mikrometrów oraz gęstość liniową 300–4 800 teksów. Wyłączenie tych rodzajów produktu z zakresu dochodzenia nie byłoby zatem właściwe.

(138)

W odniesieniu do materiałów z włókna szklanego wykonywanych głównie z przędzy ze skręconych włókien szklanych Komisja zauważa, że produkt ten, który ma inne właściwości podstawowe i ma również inne zastosowania końcowe, np. w obwodach drukowanych, nie stanowił nigdy części produktu objętego postępowaniem. Komisja wyraźnie uściśliła ten punkt w zawiadomieniu wyjaśniającym.

(139)

Przed przeprowadzeniem analizy domniemanego subsydiowania w postaci konkretnych subsydiów lub programów subsydiów Komisja poddała ocenie plany, projekty i inne dokumenty rządowe, które miały znaczenie dla co najmniej jednego subsydium lub programu subsydiowania. Komisja stwierdziła, że wszystkie subsydia lub programy subsydiów będące przedmiotem oceny są częścią wdrażania planów centralnego rządu ChRL mających na celu pobudzenie przemysłu materiałów z włókna szklanego z powodów wymienionych poniżej.

(140)

W chińskim 12. planie pięcioletnim na rzecz krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego („12. plan pięcioletni”) podkreślono znaczenie przemysłu nowych materiałów, który obejmuje materiały z włókna szklanego, jako „strategicznego rozwijającego się przemysłu” i stwierdzono, że należy go rozwinąć do poziomu „wiodącego filaru przemysłu” w drodze kompleksowego wspierania politycznego oraz programowego (33). Ponadto chiński 13. plan pięcioletni na rzecz krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego („13. plan pięcioletni”), który obejmuje lata 2016–2020, ma na celu rozwój kolejnych gałęzi przemysłu nowych materiałów poprzez wzmocnienie badań i rozwoju oraz zwiększenie zdolności do innowacji w przemyśle wytwórczym (34).

(141)

W 13. planie pięcioletnim podkreślono strategiczną wizję rządu ChRL dotyczącą poprawy funkcjonowania i promowania najważniejszych gałęzi przemysłu. Podkreślono rolę innowacji technologicznych w rozwoju gospodarczym ChRL oraz utrzymujące się znaczenie „zielonych” zasad rozwoju. Zgodnie z rozdziałem 5 jedną z głównych linii rozwoju jest wspieranie modernizacji tradycyjnej struktury przemysłowej, podobnie jak miało to miejsce w 12. planie pięcioletnim. Kwestię tę omówiono dokładniej w rozdziale 22, w którym objaśniono strategię modernizacji przemysłu tradycyjnego w ChRL poprzez promowanie konwersji technologicznej tego przemysłu. W tym względzie w 13. planie pięcioletnim stwierdzono, że przedsiębiorstwa zostaną objęte wsparciem, by „w kompleksowy sposób udoskonalić takie obszary, jak: technologia produktów, urządzenia przemysłowe, ochrona środowiska i efektywność energetyczna”.

(142)

W 13. planie pięcioletnim wspomniano o nowych materiałach w kilku przypadkach: „Będziemy działać szybciej, aby dokonać przełomów w podstawowych technologiach w dziedzinach takich jak informacje i komunikacja nowej generacji, nowa energia, nowe materiały […]” (35). W planie przewidziano ponadto realizację projektów związanych z badaniem, rozwojem i zastosowaniem kluczowych nowych materiałów (36).

(143)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył swoje podstawowe stanowisko w sprawie chińskich planów pięcioletnich, twierdząc, że nie są one obowiązkowe ani prawnie wiążące, lecz stanowią jedynie wytyczne, ponieważ nie zawierają rzeczywistych przepisów prawnych, sankcji ani żadnych zasad dotyczących ich stosowania. Rząd ChRL stwierdził ponadto, że 12. plan pięcioletni nie ma już zastosowania i nawet jeśli 13. plan pięcioletni byłby prawnie wiążący, co nie jest prawdą, nie wspomina on o materiałach z włókna szklanego. Dodatkowo, chociaż plan odnosi się do „nowych materiałów”, nie definiuje tego terminu. Ponadto 13. plan pięcioletni nie dotyczy konkretnie przemysłu materiałów z włókna szklanego ani „przemysłu nowych materiałów”, ale obejmuje prawie całą gospodarkę.

(144)

Komisja nie zgodziła się z tym stanowiskiem. W rozdziale 17 13. planu pięcioletniego stwierdzono, że: „krajowa strategia i plan rozwoju będą odgrywać rolę przewodnią i ograniczającą”. W związku z tym plan ten nie służy jedynie do wyrażenia ogólnych twierdzeń w celu zachęty – używa się w nim języka wskazującego na jego wiążący charakter.

(145)

Nawet jeżeli 12. plan pięcioletni nie ma już zastosowania, to właśnie w poprzedzającym go planie podkreślono znaczenie przemysłu nowych materiałów jako „strategicznie rozwijającego się przemysłu”, który został rozwinięty w 13. planie pięcioletnim. Jak wykazano w motywach 148 i 149, przemysł nowych materiałów obejmuje przemysł materiałów z włókna szklanego. Jak wspomniano w motywie 141, w 13. planie pięcioletnim podkreślono strategiczną wizję rządu ChRL dotyczącą poprawy funkcjonowania i promowania najważniejszych gałęzi przemysłu; w związku z tym priorytetowo traktuje się w nim niektóre sektory i technologie, w tym materiały z włókna szklanego.

(146)

Zarzuty rządu ChRL w tym zakresie zostały zatem odrzucone.

(147)

Przemysł nowych materiałów jest również przemysłem promowanym w ramach inicjatywy „Made in China 2025” (37) i w związku z tym kwalifikuje się do korzystania ze znacznego finansowania ze strony państwa. Stworzono szereg funduszy w celu wspierania inicjatywy „Made in China 2025”, a w związku z tym pośrednio również przemysłu materiałów z włókna szklanego, takich jak narodowy fundusz przemysłu układów scalonych, fundusz na rzecz zaawansowanej produkcji oraz fundusz inwestycyjny na rzecz powstających gałęzi przemysłu (38).

(148)

Ponadto materiały z włókna szklanego często uznaje się za należące do kategorii „nowych materiałów”. W planie działania „Made in China 2025” (39) wymieniono 10 sektorów strategicznych, które dla rządu ChRL stanowią kluczowe gałęzie przemysłu. Opisuje on w części dotyczącej sektora 9 „nowe materiały” i ich podkategorie, które obejmują zaawansowane materiały podstawowe (pkt 9.1), kluczowe materiały strategiczne (pkt 9.2), w tym wysokowydajne włókna i materiały kompozytowe oraz nowe materiały energetyczne (40). Sektor nowych materiałów korzysta zatem z wymienionych w dokumencie mechanizmów wsparcia, w tym między innymi z polityki wsparcia finansowego, polityki fiskalnej i podatkowej, nadzoru i wsparcia Rady Państwa (41).

(149)

Ponadto oprócz planu działania inicjatywy „Made in China 2025”, w listopadzie 2016 r. wykaz 10 sektorów strategicznych został dopracowany do postaci Katalogu czterech niezbędnych elementów opublikowanego przez Komitet Doradczy ds. Krajowej Strategii Produkcyjnej (NMSAC), grupę doradczą przy Krajowej Wiodącej Małej Grupie ds. Budowy Krajowej Siły Wytwórczej. W katalogu tym każdy z 10 sektorów strategicznych rozdzielono na cztery rozdziały: (i) podstawowe niezbędne części zamienne, (ii) podstawowe niezbędne materiały, (iii) zaawansowane niezbędne procesy/technologie oraz (iv) przemysłowe platformy technologiczne. Włókno szklane znajduje się w sektorze 7: sprzęt elektryczny, pkt II kluczowy niezbędny materiał: ppkt 16. Płyty izolacyjne z włókna szklanego oraz w sektorze 9: nowe materiały, pkt II kluczowy niezbędny materiał, ppkt 10. Wysokowydajne włókna, monomery i materiały kompozytowe oraz 24. Materiały na bazie szkła.

(150)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że materiały z włókna szklanego nie zostały wymienione w inicjatywie „Made in China 2025”, która jest szeroko dostępna w całej gospodarce, oraz że inicjatywa ta nie jest obowiązkowa, lecz stanowi jedynie wytyczną.

(151)

W tym względzie Komisja powtarza, że inicjatywa „Made in China 2025” jest wyraźnie ukierunkowana na gałęzie przemysłu nowych materiałów, w tym na przemysł materiałów z włókna szklanego, co zostało już wykazane. Przewiduje ona strategiczne wsparcie i gwarancję poprzez m.in. ulepszoną politykę wsparcia finansowego i zwiększone wsparcie polityki podatkowej. Na przykład w inicjatywie wyraźnie przewidziano „zwiększenie wsparcia dla nowej generacji technologii informacyjnej, sprzętu najwyższej klasy, nowych materiałów itp.”.

(152)

W inicjatywie „Made in China 2025” stwierdza się, że jest to „program działań w pierwszych dziesięciu latach wdrażania strategii siły wytwórczej”, i określa się w nim jasne polityki i cele strategiczne. W inicjatywie „Made in China 2025” przewiduje się również, że „różne regiony opracują konkretny program wdrożeniowy i dopracują środki polityki w celu zapewnienia realizacji różnych zadań”, a następnie stwierdza, że „Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej wzmocni analizę śledzenia, nadzór i kierownictwo wspólnie z odpowiednimi departamentami, a także będzie terminowo informować Radę Państwa o najważniejszych wydarzeniach”. Ponadto inicjatywa „Made in China 2025” jest wspierana przez środki wykonawcze, takie jak plan działania „Made in China 2025” oraz „Zawiadomienie Urzędu Generalnego Ministerstwa Przemysłu i Technologii Informacyjnej w sprawie wydania przewodnika finansowania transformacji przemysłowej i modernizacji (»Made in China 2025«) na 2017 r.” (42), przewidujące środki finansowe, z których skorzystali niektórzy współpracujący producenci eksportujący materiały z włókna szklanego. Ponadto Plan rozwoju przemysłu materiałów budowlanych (2016–2020), o którym mowa w motywie 153, „przygotowano w oparciu o zarys 13. planu pięcioletniego na rzecz rozwoju gospodarki narodowej i rozwoju społecznego Chińskiej Republiki Ludowej oraz strategię Made in China 2025”. Biorąc pod uwagę powyższe, wydaje się, że inicjatywa „Made in China 2025” nie jest jedynie wytyczną; wręcz przeciwnie, wydaje się mieć faktycznie skutek obowiązkowy i jest w dużej mierze realizowana. W związku z powyższym argumenty rządu ChRL odrzucono.

(153)

Ponadto w ramach Planu rozwoju przemysłu materiałów budowlanych (2016–2020) promuje się również przemysł materiałów z włókna szklanego. W planie tym wezwano do zoptymalizowania struktury przemysłowej, między innymi poprzez rozwijanie powstających sektorów, takich jak przemysł materiałów na bazie szkła, ceramiki przemysłowej, soczewek wewnątrzgałkowych, wysokosprawnych włókien i materiałów kompozytowych oraz grafenu i materiałów modyfikowanych. Ma to zostać osiągnięte dzięki rządowym środkom finansowym, polityce podatkowej, finansowej, cenowej, energetycznej i polityce ochrony środowiska oraz wspieraniu kapitału przeznaczonego na udział w fuzjach, przejęciach i restrukturyzacji przedsiębiorstw z branży materiałów budowlanych za pośrednictwem różnych środków, w tym udzielania kredytów (43).

(154)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że Plan rozwoju przemysłu materiałów budowlanych ma zastosowanie do wszystkich materiałów budowlanych, a zatem jest również szeroko dostępny w całej gospodarce. Co więcej, plan ten dotyczy jedynie ogólnych informacji na temat polityki rządu.

(155)

W Planie rozwoju przemysłu materiałów budowlanych przewiduje się szczególne środki ukierunkowane na przemysł materiałów budowlanych, do którego należy przemysł materiałów z włókna szklanego, jak wyjaśniono w motywie 166. Komisja nie zgadza się zatem ze stwierdzeniem rządu ChRL, że jest on dostępny w całej gospodarce.

(156)

Chociaż Plan rozwoju przemysłu materiałów budowlanych może wyglądać jedynie na wytyczne, jak wspomniano w motywie 152, jest on realizacją 13. planu pięcioletniego oraz strategii „Made in China 2025”. Ma on na celu „promowanie transformacji i modernizacji przemysłu materiałów budowlanych, ułatwienie przekształcenia przemysłu materiałów budowlanych z dużego przemysłu w potężny przemysł oraz osiągnięcie zrównoważonego rozwoju w okresie realizacji »13. planu pięcioletniego«” oraz określa jasne zadania i projekty w celu osiągnięcia ustalonych celów w określonym, konkretnym okresie pięcioletnim (44). Dlatego też traktowanie go czysto jako wytycznych jest dyskusyjne, a tym bardziej, gdy rozpatruje się go w szerszym kontekście.

(157)

Przemysł materiałów z włókna szklanego jest również ujęty w planie rozwoju inteligentnej produkcji (2016–2020) opublikowanym przez chińskie Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej („MIIT”), w którym określono 10 kluczowych zadań mających na celu skrócenie cyklu rozwoju produktu, poprawę wydajności produkcji, jakości produktu, zmniejszenie kosztów operacyjnych, zasobów i zużycia energii oraz przyspieszenie rozwoju inteligentnej produkcji. W 2018 r. Rada Państwowa ogłosiła plany Chin dotyczące rozszerzenia programu inteligentnej produkcji poprzez dodanie około 100 projektów pilotażowych w tym samym roku, a zgodnie z publicznie dostępnymi informacjami jeden ze współpracujących producentów eksportujących, Taishan Fiberglass, Inc., został w 2015 r. zaliczony przez MIIT do „Inteligentnych zakładów produkcyjnych” (45).

(158)

Według rządu ChRL plan rozwoju inteligentnej produkcji (2016–2020) nie ma znaczenia, ponieważ nie dotyczy on konkretnie przemysłu materiałów z włókna szklanego, ale całego przemysłu wytwórczego. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że plan nie jest dokumentem obowiązkowym, lecz zwykłą wytyczną.

(159)

Plan rozwoju inteligentnej produkcji (2016–2020) został „opracowany zgodnie z zarysem 13. planu pięcioletniego na rzecz rozwoju gospodarki narodowej i rozwoju społecznego Chińskiej Republiki Ludowej oraz strategią »Made in China 2025«” (46). W związku z tym realizuje on strategię określoną w tych dokumentach. Jak już wcześniej wyjaśniono, 13. plan pięcioletni i strategia „Made in China 2025” są ukierunkowane w szczególności na niektóre gałęzie przemysłu, wśród których można wymienić przemysł materiałów z włókna szklanego jako część przemysłu nowych materiałów. Ponadto w wielu przypadkach plan rozwoju inteligentnej produkcji odnosi się do dziesięciu kluczowych obszarów strategii „Made in China 2025”. W szczególności w „Kolumnie specjalnej 6 – nacisk na inteligentną transformację w kluczowej dziedzinie” przewiduje się, że „w odniesieniu do technologii informacyjnych nowej generacji, […] nowych materiałów, […] materiałów budowlanych […] promowane jest intensywne zastosowanie inteligentnych i cyfrowych technologii w badaniach i rozwoju oraz projektowaniu, produkcji, logistyce i magazynowaniu, obsłudze i zarządzaniu, usłudze posprzedażnej i innych kluczowych ogniwach przedsiębiorstw”. Plan rozwoju inteligentnej produkcji (2016–2020) dotyczy zatem kluczowych gałęzi przemysłu określonych w strategii „Made in China 2025” i obejmuje m.in. sektory nowych materiałów i materiałów budowlanych, do których należy przemysł materiałów z włókna szklanego.

(160)

Komisja zauważa również, że język użyty w planie rozwoju inteligentnej produkcji (2016–2020) sugeruje obowiązkowy charakter tego dokumentu. W szczególności sekcja II (III) „Cele rozwojowe” stanowi, że „Przed 2025 r. wdrożona zostanie strategia »dwuetapowa« w celu promowania rozwoju inteligentnej produkcji: na pierwszym etapie, do 2020 r., wzmocnione zostaną oczywiście podstawy rozwoju inteligentnej produkcji i zdolności wspierające, produkcja cyfrowa będzie zasadniczo realizowana w kluczowej dziedzinie tradycyjnego przemysłu wytwórczego, a inteligentna transformacja kluczowych gałęzi przemysłu wraz z warunkami i podstawami poczyni oczywiste postępy; na drugim etapie, do 2025 r., system wsparcia inteligentnej produkcji jest w zasadzie ustanowiony, a inteligentna transformacja jest początkowo realizowana w kluczowych gałęziach przemysłu”. Ponadto sekcja V „Organizacja i wdrażanie” stanowi, że „Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej oraz Ministerstwo Finansów są odpowiedzialne za organizację i realizację planu, wzmocnienie przywództwa, staranne organizowanie, terminowe rozwiązywanie problemów napotkanych w trakcie procesu wdrażania planu, a także promowanie wdrażania różnych zadań i środków” oraz że „właściwe departamenty przemysłu i technologii informacyjnej oraz finansów w różnych regionach szybko sformułują schemat wdrażania związany z planem, wdrożą odpowiednie polityki wspierające oraz zakończą prace związane z przekazywaniem informacji zwrotnych zgodnie z podziałem odpowiedzialności”. W związku z tym Komisja stwierdziła, że w planie rozwoju inteligentnej produkcji jasno określono cele, które są obowiązkowe dla zaangażowanych przedsiębiorstw.

(161)

W świetle powyższych ustaleń twierdzenia rządu ChRL zostały odrzucone.

(162)

Ponadto chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów eksportowych wydany przez Ministerstwo Nauki i Technologii, Ministerstwo Handlu Zagranicznego i Główny Urząd Ceł zawiera wykaz 1900 zaawansowanych technologicznie produktów podzielonych na 8 kategorii, które są przedmiotem preferencyjnej polityki eksportowej rządu ChRL. Jedną z tych kategorii jest kategoria „Nowe materiały”, która obejmuje materiały z włókna szklanego (47). Ponadto chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów wydany przez Ministerstwo Nauki i Technologii, Ministerstwo Finansów oraz Państwowy Urząd Podatkowy odnosi się do 11 obszarów, w tym do „kategorii nowych materiałów”. Ponadto, zgodnie z ustawą ChRL o postępie naukowo-technologicznym, przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii utworzone w strefach rozwoju zaawansowanych technologii mogą korzystać z wykazu polityk preferencyjnych obejmujących: (i) stawkę podatku dochodowego od przedsiębiorstw w wysokości 15 %, zamiast normalnej stawki w wysokości 25 %; (ii) jeżeli wartość produkcji produktów przeznaczonych na wywóz osiągnie 70 % całkowitej wartości w danym roku, stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw jest dalej obniżana do 10 %; (iii) nowo utworzone przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii są zwolnione z podatku dochodowego od przedsiębiorstw przez pierwsze dwa lata od daty rozpoczęcia produkcji; (iv) nowopowstałe przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii są zwolnione z podatku budowlanego; (v) w przypadku rozwoju nowych technologii oraz zakładów produkcyjnych i operacyjnych, grunty przeznaczone na badania i rozwój są zwolnione z podatku; (vi) sprzęt używany przez przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii do produkcji i rozwoju zaawansowanych technologii podlega przyspieszonej amortyzacji; (vii) produkty eksportowe produkowane przez przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii są zwolnione z ceł wywozowych, z wyjątkiem tych ograniczonych przez państwo lub dotyczących konkretnych produktów itp. (48).

(163)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów, w związku z ustawą ChRL o postępie naukowo-technologicznym, nie dotyczy niektórych gałęzi przemysłu, ponieważ dokumenty te określają obiektywne kryteria kwalifikowalności, które stosuje się automatycznie.

(164)

W tym względzie, jak już wspomniano w motywie 162, chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów eksportowych zawiera wykaz zaawansowanych technologicznie produktów podzielonych na 8 kategorii, do których należą „nowe materiały”. Komisja zauważa ponadto, że chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów odnosi się do 11 obszarów – jednym z nich jest obszar „6. Nowe materiały”. Biorąc pod uwagę, że oba katalogi ograniczają się do pewnej liczby obszarów, nie można stwierdzić, że mają one zastosowanie do wszystkich gałęzi przemysłu. W związku z powyższym argument rządu ChRL odrzucono.

(165)

W rozdziale III tymczasowych przepisów w zakresie promowania dostosowania struktury przemysłowej (decyzja nr 40 2005 Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej) („decyzja nr 40”) mowa o „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, który obejmuje trzy kategorie, a mianowicie projekty promowane, projekty ograniczone i projektów zlikwidowane. Zgodnie z art. XVII decyzji, jeżeli „projekt inwestycyjny należy do grupy projektów promowanych, jest on badany i zatwierdzany oraz rejestrowany zgodnie z odpowiednimi krajowymi przepisami dotyczącymi inwestycji; wszystkie instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego zgodnie z zasadami udzielania kredytów; urządzenia samoobsługowe importowane w łącznej kwocie inwestycji, z wyjątkiem towarów uwzględnionych w katalogu niezwolnionych z cła towarów importowanych w ramach krajowych projektów inwestycyjnych (zmienionym w 2000 r.) wydanym przez Ministerstwo Finansów, mogą być zwolnione z należności celnych przywozowych i podatku od wartości dodanej związanego z przywozem, chyba że pojawią się nowe przepisy dotyczące niezwolnionych z cła projektów inwestycyjnych. Inne polityki sprzyjające w zakresie promowanych projektów przemysłowych wdraża się zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi”.

(166)

W Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2011 r.) (poprawiona w 2013 r.) (49) w kategorii I „Promowanie” wymieniono:

„XII.   Materiały budowlane:

[…]

(167)

Według rządu ChRL decyzja nr 40 nie jest specyficzna dla danego przedsiębiorstwa lub gałęzi przemysłu, zgodnie z art. 2 ust. 1 porozumienia SCM, lecz dla niektórych projektów promowanych. Ponadto decyzja nr 40 nie jest obowiązkowa. Rząd ChRL potwierdził, że wspomniany przez Komisję Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu jest nieistotny, ponieważ Komisja odnosi się do wersji tego katalogu z 2011 r., która już wygasła. Według rządu ChRL w nowej wersji tego katalogu nie wspomniano o materiałach z włókna szklanego.

(168)

Po pierwsze, Komisja wskazuje, że odwołała się do „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2011 r.) (poprawiona w 2013 r.)”; nie odniosła się zatem do wersji z 2011 r., lecz do wersji poprawionej w 2013 r. Zgodnie z wiedzą Komisji ostatnia zmiana katalogu została zatwierdzona dekretem Krajowej Komisji Rozwoju i Reform Chińskiej Republiki Ludowej nr 29 z dnia 27 sierpnia 2019 r. i weszła w życie z dniem 1 stycznia 2020 r. (50) Ten nowy „katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2019 r.)” rzeczywiście uchylił „Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2011 r.) (poprawka)”. Został on jednak przyjęty i wszedł w życie po okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym „Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2011 r.) (poprawiona w 2013 r.)” stosowano w okresie objętym dochodzeniem. W każdym razie, wbrew oświadczeniu rządu ChRL, wersja „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu” z 2019 r. odnosi się do materiałów z włókna szklanego w sekcji I „Promowane sektory” w następujący sposób:

„XII.   Materiały budowlane

[…]

(169)

Po drugie, Komisja nie zgadza się z tym, że decyzja nr 40 nie ma skutku obowiązkowego. Decyzja nr 40 ustanawia tymczasowe przepisy wspierające restrukturyzację przemysłową i odnosi się do „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, w którym zdefiniowano trzy rodzaje treści: treści dotyczące projektów promowanych, projektów ograniczonych i projektów zlikwidowanych. W art. XVII decyzji nr 40 ustanowiono obowiązkowy sposób postępowania z projektami inwestycyjnymi należącymi do promowanych treści, np. „wszystkie instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego zgodnie z zasadami udzielania kredytów”, „inne polityki sprzyjające w zakresie promowanych projektów przemysłowych wdraża się zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi”. Ponadto art. XXI stanowi, że „odpowiednie polityki preferencyjne wdrażane zgodnie z katalogiem sektorów przemysłu, produktów i technologii obecnie szczególnie wspieranych przez państwo (zmienionym w 2000 r.) są dostosowywane w celu ich wdrożenia zgodnie z zachęcającą zawartością Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”. W związku z tym decyzja nr 40 ma w tym względzie skutek obowiązkowy. W kategorii I „Promowanie” Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu wymieniono pewną liczbę projektów w ramach pewnej liczby sektorów przemysłu. Jak wyjaśniono w motywie 166, obejmuje on przemysł materiałów budowlanych i konkretne projekty związane z przemysłem materiałów z włókna szklanego. W związku z tym decyzja nr 40 wraz z „Katalogiem wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu” przewiduje szczególne traktowanie niektórych projektów w ramach pewnych promowanych sektorów przemysłu. A zatem, mimo że dokumenty te odnoszą się do konkretnych projektów, najpierw ustanawiają one konkretne sektory przemysłu, które są promowane, a następnie pewne projekty w tych sektorach, które mogłyby korzystać z preferencyjnego traktowania przewidzianego w decyzji nr 40. W związku z powyższym Komisja odrzuciła argumenty rządu ChRL.

(170)

Ponadto materiały z włókna szklanego są objęte Planem rozwoju przemysłu materiałów budowlanych na lata 2016–2020 (51), w którym przewidziano między innymi przejście przemysłu materiałów budowlanych od dużego przemysłu do silnego przemysłu. Przewidziano w nim także optymalizację struktur sektora budowlanego, zwiększenie bezpieczeństwa dostaw kluczowych materiałów, zwiększenie poziomu koncentracji w przemyśle oraz zwiększenie konkurencyjności międzynarodowej. W planie przewidziano ilościowe cele rozwoju, kontrolę rządową nad zdolnością produkcyjną, szczegółowe cele produkcji, geograficzne rozmieszczenie gałęzi przemysłu w prowincjach ChRL, bezpieczeństwo dostaw, rozwój konkretnych gałęzi przemysłu, kontrolę i wpływ rządu w odniesieniu do przedsiębiorstw oraz środki wspierania przemysłu (52). Świadczy to o silnie zaznaczającej się obecności i interwencji państwa w przemyśle włókien szklanych.

(171)

13. plan pięcioletni na rzecz przemysłu materiałów z włókna i materiałów kompozytowych (53) jest planem skierowanym głównie do przemysłu materiałów z włókna. Zawiera on jasne wytyczne dotyczące rozwoju sektora, na przykład w sekcji III.3 ustalono następujący cel:

(172)

„Aktywna integracja i modernizacja łańcucha przemysłowego na jego początku i końcu w celu utrzymania zdrowego i stabilnego rozwoju przemysłu materiałów z włókna i materiałów kompozytowych: Zachęcanie dużych przedsiębiorstw dysponujących piecami (wannami) szklarskimi do stałego wdrażania strategii rozwoju „go global”, wdrażania globalnych wzorców zdolności produkcyjnych. Na tej podstawie: – utrzymywanie kontroli nad krajowym wskaźnikiem wzrostu wielkości produkcji włókna szklanego na stosunkowo niskim poziomie; – jednoczesne ograniczanie wskaźnika wywozu krajowych włókien szklanych i produktów; – aktywne dostosowywanie struktur produktów; […] – aktywne dostosowywanie struktury produktu i prowadzenie przedsiębiorstw do realizacji zróżnicowanego rozwoju, energiczne rozwijanie wysoce intensywnego przetwarzania produktów z włókna szklanego, zwiększanie rozmiarów rynku produktów z włókien i materiałów kompozytowych w obszarach zastosowań od średniego do wysokiego szczebla oraz zwiększenie jakości produktu i wartości dodanej. Zapewnienie, aby roczna stopa wzrostu głównych przychodów z działalności gospodarczej przemysłu materiałów z włókien i z kompozytu była wyższa niż krajowa stopa wzrostu PKB o około 5–6 punktów procentowych, tj. aby od 2020 r. łączne przychody przedsiębiorstw powyżej wskazanej wielkości osiągnęły 500 mld juanów, czyli dwa razy więcej w porównaniu z sytuacją przeważającą pod koniec obowiązywania 12. planu pięcioletniego”. (54)

(173)

Ponadto w sekcji IV.3.4 tego planu ustanowiono podstawy rządowego programu dla przedsiębiorstw i całego przemysłu:

(174)

„Prowadzenie różnych rodzajów przedsiębiorstw do zaangażowania się w zróżnicowane działania, z uwzględnieniem ich indywidualnych zalet i konkretnych segmentów rynku. W szczególności konieczne jest skierowanie małych i średnich przedsiębiorstw na ścieżkę wzrostu polegającą na wypełnianiu konkretnych luk, na komplementarności małych przedsiębiorstw z dużymi, na postrzeganiu specjalizacji jako drogi do sukcesu. Dzięki zróżnicowanym działaniom unika się konkurencji skali między dużymi przedsiębiorstwami oraz konkurencji między podobnymi przedsiębiorstwami, a tym samym eliminuje się rynek konkurencji wyrobów wytwarzanych po niskich kosztach. Jednocześnie przy wyspecjalizowanej produkcji małe i średnie przedsiębiorstwa mogą również zyskać szacunek i uwagę dużych przedsiębiorstw, nawiązać bliskie powiązania kooperacyjne z dużymi przedsiębiorstwami i skutecznie wspierać i propagować rozwój dużych przedsiębiorstw”.

(175)

Stowarzyszenia przemysłowe są ściśle powiązane z państwem, w większości ze względu na znaczenie budowania KPCh w tych stowarzyszeniach (55). Przepisy sekcji IV.3.6 tego samego planu również wskazują na ingerencję państwa w produkcję włókna, w tym w sektor materiałów z włókna szklanego:

(176)

ChRL aktywnie wspiera przemysł materiałów z włókna szklanego na różnych szczeblach rządowych; przykład lokalnej inicjatywy obejmującej jedną ze spółek objętych próbą można znaleźć w 13. planie pięcioletnim miasta Jiujiang dotyczącym rozwoju gospodarczego i społecznego:

(177)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że 13. plan pięcioletni na rzecz przemysłu materiałów z włókna i materiałów kompozytowych oraz 13. plan pięcioletni miasta Jiujiang dotyczą jedynie ogólnych informacji na temat polityki rządu, bez bezpośredniego związku z którymkolwiek z domniemanych programów subsydiowania, o których mowa, i w związku z tym nie stanowią „wystarczających dowodów” na jego szczególność.

(178)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Jak wyjaśniono w motywach 171–172, 13. plan pięcioletni na rzecz przemysłu materiałów z włókna i materiałów kompozytowych jest planem skierowanym głównie do przemysłu materiałów z włókna i wyraźnie kieruje rozwojem sektora. Nawet jeżeli dokument ten może nie mieć bezpośredniego związku z domniemanymi programami subsydiowania, jak twierdzi rząd ChRL, wskazano w nim szczególne środki promujące przemysł materiałów z włókna i materiałów kompozytowych. Ponadto, jak wspomniano w motywie 176, 13. plan pięcioletni miasta Jiujiang dotyczący rozwoju gospodarczego i społecznego jest skierowany w szczególności do grupy Jushi, która jest jednym ze współpracujących producentów eksportujących. Z dokumentów tych wynika zatem, że władze chińskie ukierunkowują swoje działania w szczególności na dany sektor przemysłu, w tym na przemysł materiałów z włókna szklanego, oraz na niektóre przedsiębiorstwa z tego sektora. Co za tym idzie argumenty rządu ChRL odrzucono.

(179)

Biorąc pod uwagę powyższe informacje, przemysł materiałów z włókna szklanego jest zatem traktowany jako gałąź przemysłu o znaczeniu podstawowym/strategicznym, o której rozwój aktywnie zabiega rząd ChRL w ramach celu politycznego.

(180)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL zgłosił sprzeciw wobec oceny Komisji, zgodnie z którą przemysł materiałów z włókna szklanego jest sektorem promowanym, a z zarzutu Komisji, że przemysł materiałów z włókna szklanego jest w Chinach promowany, nie wynika, że przedmiotowe środki są specyficzne w rozumieniu art. 2 porozumienia SCM.

(181)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem rządu ChRL. Z ustaleń przedstawionych w motywach 140–178 wynika, że przemysł materiałów z włókna szklanego, jako część przemysłu „materiałów budowlanych” i „nowych materiałów”, jest szczególnym celem różnych narzędzi politycznych i regulacyjnych oraz jest przez nie promowany, a także jest wymieniany w katalogach promowanych sektorów. Fakt, że w dokumentach tych przewiduje się szczególne środki w odniesieniu do niektórych sektorów przemysłu, w tym przemysłu materiałów z włókna szklanego, jest wystarczający do wykazania, że są one specyficzne w rozumieniu art. 2 porozumienia SCM.

(182)

Ze względów organizacyjnych Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnych kwestionariuszy dwóm konkretnym bankom będącym własnością państwa, do których odniesiono się w skardze, Sinosure oraz każdej innej instytucji finansowej, która udziela kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą.

(183)

Rząd ChRL przekazał bankom specjalne kwestionariusze. 15 oddziałów banków potwierdziło niespłacone kredyty udzielone przedsiębiorstwom objętym próbą w OD, jednak nie dostarczyło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Tylko wewnętrzny bank jednego z producentów eksportujących (CNBM Finance) oraz jeden bank państwowy (Eksportowo-Importowy Bank Chiński) rzeczywiście odpowiedziały na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ponadto CDB nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, ale był gotów odpowiadać na pytania podczas wizyty weryfikacyjnej.

(184)

Rząd ChRL twierdził, że nie jest uprawniony do żądania informacji od banków będących własnością państwa, które nie wypełniły kwestionariusza, ponieważ banki te funkcjonują niezależnie od rządu ChRL.

(185)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Po pierwsze z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa (przedsiębiorstw lub instytucji publicznych/finansowych) w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Zgodnie z ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o państwowych aktywach przedsiębiorstw (57) agencje ds. administracji i nadzoru nad aktywami państwowymi ustanowione przez Komisję ds. Administracji i Nadzoru nad Aktywami Państwowymi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej i lokalne ludowe władze państwowe wykonują w imieniu rządu zadania i obowiązki polegające na wnoszeniu wkładu do przedsiębiorstwa, w które inwestuje państwo. Agencje takie mają zatem prawo do otrzymywania zwrotu z aktywów, udziału w podejmowaniu ważnych decyzji i wyborze personelu kierowniczego przedsiębiorstw, w które inwestuje państwo. Zgodnie z art. 17 wyżej wymienionej ustawy o aktywach państwowych przedsiębiorstwa, w które inwestuje państwo, wyrażają ponadto zgodę na administrację i nadzór ze strony władz państwowych oraz właściwych departamentów i agencji rządowych, wyrażają zgodę na nadzór publiczny i odpowiadają przed podmiotami wnoszącymi kapitał.

(186)

Poza tym rząd ChRL posiada uprawnienia niezbędne do interakcji z instytucjami finansowymi, nawet jeżeli nie znajdują się one w posiadaniu państwa, ponieważ wszystkie podlegają jurysdykcji chińskiego bankowego organu regulacyjnego. Na przykład zgodnie z art. 33 i 36 ustawy o nadzorze bankowym (58) Chińska Komisja Regulacyjna ds. Banków i Ubezpieczeń („CBIRC”) jest uprawniona do wymagania od wszystkich instytucji finansowych mających siedzibę w ChRL przekazywania informacji, takich jak sprawozdania finansowe, sprawozdania statystyczne i informacje dotyczące operacji biznesowych i zarządzania. CBIRC może również nakazać instytucjom finansowym podanie informacji do wiadomości publicznej.

(187)

Co więcej, mimo że jedyny współpracujący bank będący własnością państwa przedstawił ogólne wyjaśnienia dotyczące funkcjonowania swoich systemów przyznawania kredytów i zarządzania ryzykiem, nie przedstawił on jednak konkretnych informacji dotyczących kredytów udzielonych przedsiębiorstwom objętym próbą. Bank ten twierdził, że jest związany wymogami ustawowymi i regulacyjnymi oraz klauzulami umownymi zobowiązującymi go do zachowania poufności informacji dotyczących przedsiębiorstw objętych próbą.

(188)

Komisja zwróciła się zatem do objętych próbą grup producentów eksportujących o udzielenie dostępu do informacji znajdujących się w posiadaniu wszystkich banków, od których otrzymali kredyty, państwowych i prywatnych, na temat poszczególnych przedsiębiorstw. Choć przedsiębiorstwa objęte próbą wyraziły zgodę na udostępnienie danych bankowych w ich sprawie, współpracujący bank odmówił przekazania wymaganych szczegółowych informacji.

(189)

Ostatecznie Komisja otrzymała informacje na temat struktury korporacyjnej i struktury własności wyłącznie od współpracującego banku będącego własnością państwa, lecz nie otrzymała żadnych informacji od pozostałych instytucji finansowych, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą. Żadna z tych instytucji finansowych nie przekazała ponadto jakichkolwiek konkretnych informacji dotyczących oceny ryzyka związanego z kredytami udzielonymi objętym próbą grupom producentów eksportujących.

(190)

Ponieważ Komisja nie posiadała żadnych informacji w odniesieniu do większości banków będących własnością państwa, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą, ani też żadnych informacji dotyczących konkretnych przedsiębiorstw w odniesieniu do kredytów udzielonych przez banki współpracujące, Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(191)

W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych.

(192)

W odpowiedzi na pismo Komisji rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Zasadniczo rząd ChRL twierdził przede wszystkim, że szczegółowe informacje, o które wystąpiono, nie były konieczne, ponieważ postępowanie opierało się na skardze, która nie spełniała wystarczających wymogów dowodowych określonych w porozumieniu SCM i rozporządzeniu podstawowym. Komisja uznała, że wystarczające dowody zawarte w skardze zostały już omówione w sekcji 1.1.1 powyżej i w związku z tym podtrzymuje swój wniosek, że w skardze przedstawiono dostateczne dowody wskazujące na istnienie domniemanego subsydiowania przez rząd ChRL.

(193)

Rząd ChRL sprzeciwił się również konkretnie stosowaniu przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego dotyczących kredytów preferencyjnych. Rząd ChRL stwierdził ponownie, że nie posiada żadnych uprawnień w stosunku do banków. Rząd ChRL stwierdził ponadto, że współpracował w miarę swoich najlepszych możliwości, że Komisja nałożyła na niego nadmierny dodatkowy ciężar oraz że brakujące informacje nie były „niezbędne” w rozumieniu art. 28 rozporządzenia podstawowego, ponieważ były dostępne w odpowiedziach udzielonych na kwestionariusze. Rząd ChRL powtórzył te argumenty po ujawnieniu ostatecznych ustaleń.

(194)

Komisja podtrzymała swoje stanowisko, że rząd ChRL jest upoważniony do zwrócenia się o informacje do banków z powodów wyjaśnionych w motywach 185 i 186 powyżej. Przyznała, że rząd ChRL przekazał odpowiednie kwestionariusze bankom oraz że otrzymała ona konstruktywną odpowiedź od jednego banku będącego własnością państwa. Komisja wykorzystała przekazane w ten sposób informacje i uzupełniła je na podstawie dostępnych faktów wyłącznie w odniesieniu do brakujących elementów.

(195)

Brakujące informacje dotyczą głównie dwóch aspektów. Po pierwsze informacje dotyczące struktury własności i ładu korporacyjnego niewspółpracujących banków były Komisji niezbędne do stwierdzenia, czy banki te są organami publicznymi, czy też nie. Po drugie są to informacje dotyczące konkretnych przedsiębiorstw pochodzące od współpracującego banku, np. informacje dotyczące wewnętrznego procesu zatwierdzania kredytów przez bank oraz oceny zdolności kredytowej przeprowadzanej przez bank w odniesieniu do kredytów udzielanych przedsiębiorstwom objętym próbą, niezbędne w rozumieniu art. 28 rozporządzenia podstawowego do ustalenia, czy przedsiębiorstwom objętym próbą udzielano kredytów po stawkach preferencyjnych. Co więcej, takie wewnętrzne dokumenty mogą przekazać wyłącznie banki, a zatem informacje te nie mogły się znaleźć w odpowiedziach na kwestionariusze udzielonych przez przedsiębiorstwa objęte próbą.

(196)

Rząd ChRL stwierdził również, że informacje dotyczące konkretnych przedsiębiorstw nie mogły zostać przekazane ze względów regulacyjnych. Nawet gdyby Komisja posiadała ogólną pisemną zgodę przedsiębiorstw objętych próbą zrzekających się swoich praw w zakresie poufności, rząd ChRL utrzymywał, że właściwe banki lub instytucje finansowe będą musiały zwrócić się do stron o wyraźną zgodę w odniesieniu do każdej poszczególnej transakcji kredytowej oraz że zgody te będą musiały zostać zweryfikowane przez właściwe instytucje finansowe.

(197)

Komisja zwróciła jednak uwagę, że o zgodę zwrócono się oddzielnie do każdego przedsiębiorstwa w odniesieniu do transakcji kredytowych każdego konkretnego banku. Komisja uznała, że taka szczególna zgoda jako taka powinna być wystarczająca do udzielenia dostępu do dokumentacji związanej z przedsiębiorstwami objętymi próbą. Ponadto niektóre banki w rzeczywistości przedstawiły przegląd swoich niespłaconych kredytów udzielonych przedsiębiorstwom, wykazując tym samym, że nie obowiązywały je ograniczenia w zakresie dostarczania informacji jako takich na temat konkretnych transakcji. Żaden z tych banków nie dostarczył jednak jakichkolwiek informacji związanych z ich własną wewnętrzną oceną transakcji, które zostały ujawnione.

(198)

Wreszcie zdaniem Komisji nie nałożyła ona nadmiernego ciężaru na rząd ChRL. Komisja od samego początku ograniczyła swoje dochodzenie do instytucji finansowych, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą. Nie obciążyła ona też rządu ChRL identyfikacją tych instytucji finansowych, jako że wykaz nazw i adresów odpowiednich banków wraz z prośbą o przekazanie im kwestionariuszy został przekazany rządowi ChRL na samym początku dochodzenia w czerwcu 2019 r. Zapewniło to rządowi ChRL wystarczająco dużo czasu na spełnienie prośby Komisji. W związku z powyższym Komisja uznała, że dołożyła wszelkich starań, aby ułatwić wykonanie zadań, o których wykonanie wystąpiła do rządu ChRL.

(199)

W związku tym Komisja podtrzymała swoje stanowisko, że przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych Komisja była zmuszona oprzeć się na dostępnych faktach.

(200)

Sinosure odpowiedziało częściowo na zawarte w specjalnym kwestionariuszu pytania dotyczące ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielonego przedsiębiorstwom objętym próbą. W szczególności Sinosure nie przekazało konkretnych informacji dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielonego przemysłowi materiałów z włókna szklanego, poziomu składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności swojej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych.

(201)

Ponadto Sinosure nie przedstawiło żądanej dokumentacji uzupełniającej dotyczącej swojego ładu korporacyjnego, takiej jak statut, twierdząc, że są to informacje poufne.

(202)

W tych okolicznościach Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(203)

Z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa (przedsiębiorstw lub instytucji publicznych/finansowych) w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Dotyczy to również Sinosure, które jest podmiotem będącym w całości własnością państwa. W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ocenie istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznawanych za pośrednictwem ubezpieczenia kredytów eksportowych.

(204)

W odpowiedzi na pismo Komisji rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do ubezpieczenia kredytów eksportowych, wskazując na fakt, że Sinosure przekazało odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz udzieliło odpowiedzi na pytania Komisji podczas weryfikacji na miejscu.

(205)

Sinosure faktycznie przekazało odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu, a przedstawiciele przedsiębiorstwa byli obecni podczas weryfikacji w siedzibie rządu ChRL. Jak wspomniano jednak w motywach 200 i 201 powyżej, dostarczone informacje były niekompletne. Na przykład Sinosure przedstawiło globalne dane liczbowe na temat swojej rentowności, ale nie na temat jako takiej rentowności swojej działalności w zakresie krótkoterminowego ubezpieczenia kredytów eksportowych. Przekazane informacje nie pozwoliły zatem Komisji na wyciągnięcie wniosków na temat zasadniczych części dochodzenia dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych, a mianowicie nie pozwalały na ustalenie, czy Sinosure jest organem publicznym oraz czy składki płacone przez przedsiębiorstwa objęte próbą były zgodne z warunkami rynkowymi.

(206)

Komisja stwierdziła więc, że w przypadku swoich ustaleń dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach.

(207)

Zgodnie z kwestionariuszem w sprawie subsydiów wysłanym do producentów eksportujących spółki holdingowe muszą udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w sekcjach A i E kwestionariusza. China National Building Materials Co. Ltd. („CNBM”), nadrzędny właściciel producentów eksportujących Jushi, Hengshi i Taishan, nie udzielił jednak takiej odpowiedzi.

(208)

CNBM oznajmił, że nie był zaangażowany w działalność związaną z materiałami z włókna szklanego i że nie przeprowadzał żadnych bezpośrednich transakcji z producentami eksportującymi. Komisja stwierdziła jednak, że miały miejsce finansowane ze środków CNBM przypadki znacznego podwyższenia kapitału dotyczące jednego z producentów eksportujących. Komisja znalazła również dowody na to, że dotacje przyznane niektórym podmiotom w ramach grupy przeszły przez konta bankowe należące do CNBM i że niektóre dotacje rozdzielono pomiędzy różnymi podmiotami w ramach grupy za pośrednictwem kont rezerw kapitałowych.

(209)

Komisja uważa, że ponieważ spółka dominująca CNBM nie udzieliła odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, nie ma możliwości ustalenia pełnej skali subsydiów otrzymanych przez grupę CNBM. W tych okolicznościach Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(210)

W związku z tym Komisja powiadomiła grupę CNBM, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ocenie istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznawanych CNBM, spółce dominującej grupy CNBM.

(211)

W odpowiedzi na pismo Komisji Jushi sprzeciwiło się zastosowaniu przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do CNBM. Jushi ponownie oznajmiło, że CNBM pełni rolę inwestora kapitałowego, a nie faktycznej spółki kontrolującej China Jushi, że nie było zaangażowane w działalność związaną z materiałami z włókna szklanego i że nie przeprowadzało żadnych bezpośrednich transakcji z producentami eksportującymi. Ponadto chociaż CNBM jest największym udziałowcem China Jushi, posiada zaledwie 26,97 % udziałów.

(212)

Jeżeli chodzi o podwyższanie kapitału, Jushi oznajmiło, że stan posiadanych przez CNBM udziałów w China Jushi spadł z 60,25 % w 1998 r. do 26,97 % na koniec okresu objętego dochodzeniem. Przez ostatnie trzy lata kapitał zakładowy China Jushi został podwyższony jedynie z własnych rezerw kapitałowych przedsiębiorstwa, więc udziały posiadane przez CNBM pozostały na stabilnym poziomie 26,97 %.

(213)

Po pierwsze Komisja – biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności – uznała, iż spółki holdingowe powinny udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w celu ustalenia, czy na szczeblu spółki dominującej udzielono jakichkolwiek subsydiów, które mogą mieć związek z producentem eksportującym. Bez odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu nie ma możliwości ustalenia pełnej skali subsydiów związanych z producentami eksportującymi.

(214)

Po drugie, jeżeli chodzi o zapewnienia dotyczące sprawowania przez CNBM faktycznej kontroli nad Jushi, Komisja odesłała do argumentacji rozwiniętej powyżej w motywach 93–96 dotyczących stosunków między Jushi i Taishan. Na tej podstawie zapewnienia te zostały odrzucone.

(215)

Po trzecie, jeżeli chodzi o podwyższanie kapitału, chociaż w ujęciu względnym udziały posiadane przez CNBM faktycznie spadły z biegiem czasu, w rzeczywistości w latach 2010–2018 wzrosły w ujęciu bezwzględnym.

(216)

Ponadto kwestie, o których mowa w motywie 208 powyżej, dotyczą nie tylko Jushi i Hengshi, ale również Taishan. W rezultacie nawet gdyby Komisja przyjęła argumenty Jushi, nie zmieniłoby to ustaleń Komisji dotyczących samej grupy CNBM.

(217)

Komisja stwierdziła zatem, że w przypadku swoich ustaleń dotyczących CNBM, spółki dominującej grupy CNBM, była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach.

(218)

Przedsiębiorstwo Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd. nie dostarczyło w terminie pełnych informacji dotyczących środków otrzymanych przez niektórych jej akcjonariuszy za pośrednictwem innych instrumentów kapitałowych.

(219)

Pomimo ponawianych wniosków ze strony Komisji w trakcie i po zakończeniu weryfikacji na miejscu przedsiębiorstwo nie dostarczyło żądanych informacji. Dlatego też Komisja powiadomiła to przedsiębiorstwo, że rozważy możliwość oparcia swoich ustaleń częściowo na dostępnym stanie faktycznym zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (w zakresie, w jakim stosowne informacje będą dotyczyły innych instrumentów kapitałowych). W odpowiedzi na pismo Komisji przedsiębiorstwo wskazało, że z powodu oficjalnego wstrzymania działalności w Chinach w ostatnim tygodniu stycznia i pierwszym tygodniu lutego nie było w stanie odpowiedzieć na wniosek Komisji o udzielenie informacji w wyznaczonym terminie.

(220)

Ponieważ na tym etapie nie przekazano żadnych dodatkowych dowodów dotyczących środków otrzymanych za pośrednictwem innych instrumentów kapitałowych, o których mowa w motywie 218, w swoich ustaleniach dotyczących przedmiotowych środków otrzymanych przez niektórych akcjonariuszy za pośrednictwem innych instrumentów kapitałowych Komisja nadal częściowo opierała się na dostępnym stanie faktycznym, co opisano szczegółowo w sekcji 3.4.3.4 poniżej.

(221)

Na podstawie informacji zawartych w skardze, zawiadomieniu o wszczęciu postępowania i odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszach Komisji zbadano domniemane subsydiowanie w postaci następujących subsydiów udzielanych przez rząd ChRL:

(222)

Z informacji przekazanych przez dwie objęte próbą grupy producentów eksportujących wynika, że finansowania udzieliło im 36 instytucji finansowych z siedzibą w ChRL. Spośród tych 36 instytucji finansowych 29 stanowiły banki będące własnością państwa (59). Pozostałe instytucje finansowe albo były przedsiębiorstwami prywatnymi (cztery instytucje), albo Komisja nie była w stanie ustalić, czy były przedsiębiorstwami państwowymi, czy prywatnymi (trzy instytucje). Specjalny kwestionariusz wypełnił jednak tylko jeden bank będący własnością państwa, mimo że Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie kwestionariusza wszystkim instytucjom finansowym, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą.

(223)

EXIM udziela po stawkach preferencyjnych kredytów uwarunkowanych wywozem chińskim przedsiębiorstwom, które wytwarzają produkty z wykorzystaniem nowych i zaawansowanych technologii, produkty wykorzystujące lokalne prawa własności intelektualnej, własne marki, produkty o wysokiej wartości dodanej oraz oprogramowanie zarejestrowane w organach ds. przemysłu i handlu (60). Według informacji dostępnych Komisji chińscy producenci materiałów z włókna szklanego kwalifikują się do kredytów ukierunkowanych na wywóz z tytułu produktów wytwarzanych z wykorzystaniem nowych i zaawansowanych technologii lub własnych marek, ponieważ kilku producentów posiada status „krajowych przedsiębiorstw sektora zaawansowanych technologii” lub otrzymały status znanej marki, najlepszej marki itp.

(224)

Ponadto EXIM wspiera eksporterów również za pomocą eksportowych kredytów kupieckich. Eksportowych kredytów kupieckich udziela się przedsiębiorstwom zagranicznym na finansowanie prowadzenia przez nie przywozu chińskich produktów, technologii i usług (61).

(225)

Komisja sprawdziła, czy banki będące własnością państwa działały w charakterze organów publicznych w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W tym względzie w celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo będące własnością państwa jest organem publicznym, należy zastosować następujący test (62): „Istotną kwestią jest to, czy danemu podmiotowi powierzono wykonywanie funkcji rządowych, a nie sposób, w jaki zostało to osiągnięte. Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie rząd w wąskim rozumieniu tego słowa może nadać podmiotom tego rodzaju uprawnienie. W związku z tym fakt przekazania danemu podmiotowi tego rodzaju uprawnienia można wykazać w oparciu o wiele różnego rodzaju dowodów. Dowód świadczący o tym, że dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe, może służyć jako dowód na to, że posiada on lub powierzono mu władzę publiczną, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę. W związku z tym w naszej opinii dowód na to, że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem może w niektórych przypadkach świadczyć o tym, iż podmiot ten dysponuje władzą publiczną i sprawuje taką władzę w ramach wykonywania funkcji rządowych. Należy jednak podkreślić, że oprócz wyraźnego przekazania uprawnienia w ramach instrumentu prawnego mało prawdopodobne jest, aby istnienie zwykłych formalnych powiązań między danym podmiotem a rządem w wąskim znaczeniu tego słowa wystarczyło do ustalenia koniecznego sprawowania władzy publicznej. Dlatego też przykładowo sam fakt, że rząd jest akcjonariuszem większościowym w danym podmiocie nie oznacza, że dysponuje on znaczną kontrolą nad postępowaniem tego podmiotu, a tym bardziej nie oznacza, że powierzył mu sprawowanie władzy publicznej. W niektórych przypadkach, gdy dowody wskazują jednak, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot sprawuje władzę publiczną”.

(226)

Komisja dążyła do uzyskania informacji na temat struktury własności państwa, a także na temat formalnych znamion kontroli rządu w odniesieniu do banków będących własnością państwa. Komisja zbadała również, czy kontrolę sprawowano w znaczący sposób. W tym celu Komisja była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach ze względu na odmowę przekazania przez rząd ChRL i banki będące własnością państwa dowodów dotyczących procesu decyzyjnego, który doprowadził do udzielenia kredytów preferencyjnych.

(227)

Aby przeprowadzić taką analizę, Komisja zbadała w pierwszej kolejności informacje otrzymane od banków będących własnością państwa, które udzieliły odpowiedzi na pytania w specjalnym kwestionariuszu i które wyraziły zgodę na przeprowadzenie wizyty weryfikacyjnej.

(228)

Tylko jeden bank będący własnością państwa, a mianowicie EXIM, dostarczył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, które zostały zweryfikowane na miejscu.

(229)

Na podstawie informacji otrzymanych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz podczas wizyty weryfikacyjnej Komisja stwierdziła, że rząd ChRL bezpośrednio lub pośrednio posiadał ponad 50 % udziałów w tej instytucji finansowej.

(230)

Jeżeli chodzi o formalne znamiona kontroli rządu nad współpracującym bankiem będącym własnością państwa, Komisja uznała bank za „kluczową instytucję finansową będącą własnością państwa”. W szczególności zawiadomienie pt. „Interim Regulations on the Board of Supervisors in Key State-owned Financial Institutions” (regulamin przejściowy rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa) stanowi, że: „kluczowe instytucje finansowe, o których mowa w niniejszym regulaminie, oznaczają będące własnością państwa banki realizujące politykę rządu, banki komercyjne, przedsiębiorstwa zarządzające aktywami finansowymi, przedsiębiorstwa zajmujące się papierami wartościowymi, zakłady ubezpieczeń itp. (zwane dalej instytucjami finansowymi będącymi własnością państwa), których rady nadzorcze powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej”.

(231)

Radę nadzorczą kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa” (dekret Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej nr 282). Na podstawie art. 3 i 5 tego regulaminu przejściowego Komisja ustaliła, że członkowie rady nadzorczej są powoływani przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, przed którą ponoszą odpowiedzialność, co potwierdza sprawowanie kontroli instytucjonalnej nad działalnością prowadzoną przez współpracujące banki będące własnością państwa. Poza ustaleniem istnienia tych powszechnych znamion kontroli rządu Komisja poczyniła następujące ustalenia w odniesieniu do EXIM:

(232)

EXIM został utworzony i prowadzi działalność na podstawie obwieszczenia o utworzeniu Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego wydanego przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej oraz na podstawie statutu EXIM. Zgodnie ze statutem EXIM jego kadrę kierowniczą powołuje bezpośrednio państwo. Radę nadzorczą powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa” oraz innymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi; rada nadzorcza podlega Radzie Państwa Chińskiej Republiki Ludowej.

(233)

W statucie zaznaczono również, że komitet partii w ramach EXIM odgrywa przewodnią i kluczową rolę polityczną w dążeniu do tego, aby strategie polityczne i istotne działania partii i państwa były wdrażane przez EXIM. Kierownictwo partii jest zaangażowane we wszystkie aspekty ładu korporacyjnego.

(234)

W statucie stwierdzono również, że EXIM jest zaangażowany we wspieranie rozwoju handlu zagranicznego i współpracy gospodarczej, inwestycji transgranicznych, koncepcji „Jeden pas i jeden szlak” oraz międzynarodowej współpracy w zakresie mocy produkcyjnych i produkcji wyposażenia. Zakres jego działalności gospodarczej obejmuje udzielanie krótko-, średnio- i długoterminowych kredytów zatwierdzonych przez państwo i zgodnych ze strategiami politycznymi państwa w zakresie handlu zagranicznego i otwarcia na pozyskanie nowych rynków (ang. going out), takich jak kredyty eksportowe, kredyty importowe, kredyty na obsługę zagranicznych zleceń w zakresie inżynierii, kredyty na inwestycje zagraniczne, kredyty chińskiego rządu na pomoc zagraniczną oraz kredyty eksportowe dla nabywców.

(235)

Komisja stwierdziła również, że instytucje finansowe będące własnością państwa zmieniły w 2017 r. swoje statuty, aby zwiększyć rolę Komunistycznej Partii Chin („KPCh”) na najwyższym szczeblu decyzyjnym tych banków.

(236)

Nowe statuty stanowią, że:

(237)

Dowody te wskazują na to, że rząd sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem tej instytucji.

(238)

Komisja zwróciła się również o informacje w kwestii, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka, w przypadku gdy udzielał on kredytów przemysłowi materiałów z włókna szklanego. W tym względzie wzięto pod uwagę następujące dokumenty regulacyjne:

(239)

Podczas przeglądu tych dokumentów regulacyjnych Komisja stwierdziła, z następujących powodów, że instytucje finansowe w ChRL funkcjonują w ogólnym otoczeniu prawnym, które wymaga od nich, by podczas podejmowania uchwał w kwestiach finansowych dostosowywały się one do celów polityki przemysłowej rządu ChRL.

(240)

Publiczny mandat polityczny EXIM ustanowiono w obwieszczeniu o utworzeniu EXIM oraz w jego statucie.

(241)

Na poziomie ogólnym art. 34 ustawy bankowej, który ma zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych prowadzących działalność w Chinach, stanowi, że „banki komercyjne prowadzą swoją działalność kredytową stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z polityką przemysłową państwa”. Chociaż art. 4 ustawy bankowej stanowi, że „zgodnie z prawem w działalność gospodarczą banków komercyjnych nie ingerują żadne jednostki ani osoby fizyczne. Banki komercyjne samodzielnie ponoszą odpowiedzialność cywilną całością majątku, jaki posiadają jako osoby prawne”, dochodzenie wykazało, że art. 4 ustawy bankowej jest stosowany z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa.

(242)

Dodatkowo art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów stanowi, że: „zgodnie z polityką państwa odpowiednie departamenty mogą subsydiować oprocentowanie pożyczek w celu promowania rozwoju określonych sektorów oraz promowania rozwoju gospodarczego pewnych obszarów”.

(243)

Podobnie w decyzji nr 40 poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego w szczególności na rzecz projektów „promowanych”. Jak już wyjaśniono w sekcji 3.1 i bardziej szczegółowo w motywie 166, projekty przemysłu materiałów z włókna szklanego należą do kategorii projektów „promowanych”. Decyzja nr 40 potwierdza zatem wcześniejsze ustalenia w odniesieniu do ustawy bankowej, że banki sprawują władzę publiczną w postaci udzielania kredytów preferencyjnych. Komisja stwierdziła również, że CBIRC ma daleko idące uprawnienia do zatwierdzania wszystkich aspektów dotyczących zarządzania wszystkimi instytucjami finansowymi mającymi siedzibę w ChRL (w tym instytucjami finansowymi będącymi własnością prywatną i własnością zagraniczną), takie jak (63):

(244)

Ustawa bankowa jest prawnie wiążąca. Obowiązkowy charakter planów pięcioletnich i decyzji nr 40 został określony powyżej w sekcji 3.1. Obowiązkowy charakter dokumentów regulacyjnych CBIRC wynika z jej uprawnień jako bankowego organu regulacyjnego. O obowiązkowym charakterze pozostałych dokumentów świadczą zawarte w nich klauzule dotyczące nadzoru i oceny.

(245)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że żaden z dokumentów regulacyjnych, na których oparła się Komisja, nie był wystarczający, aby wykazać, że rząd ChRL sprawował faktyczną kontrolę nad EXIM. W szczególności rząd ChRL argumentował, że art. 34 chińskiej ustawy o bankowości komercyjnej jest niczym innym jak ogólnym stwierdzeniem bez żadnych praktycznych konsekwencji. Rząd ChRL dodał, że art. 34 nie powinien być interpretowany oddzielnie, lecz w związku z art. 4, 5 i 41 ustawy bankowej, rzekomo dotyczącymi autonomii banku oraz braku ingerencji ze strony podmiotów, osób fizycznych lub rządów. Rząd ChRL zwrócił się również o pominięcie art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów, ponieważ nie jest on obowiązkowy. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że decyzja nr 40 Rady Państwa nie jest wiążąca, i powołał się na art. 17 tej decyzji, zgodnie z którym wszystkie instytucje finansowe są zobowiązane do podejmowania decyzji kredytowych w oparciu o zasady rynkowe.

(246)

Komisja przypomniała najpierw, że – jak wspomniano w motywie powyżej – uznała, iż ustawa bankowa i decyzja nr 40 są obowiązkowe. Ponadto ustalenia niniejszego dochodzenia (oraz ustalenia poczynione przez Komisję w poprzednich dochodzeniach dotyczących tego samego programu subsydiów (64)) nie potwierdzają twierdzenia, że banki nie uwzględniają polityki i planów rządu. W toku dochodzenia wykazano raczej, że art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów był faktycznie stosowany w praktyce oraz że art. 4, 5 i 41 ustawy bankowej były stosowane z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa. Ustalenia obecnego dochodzenia nie potwierdzają twierdzenia, że banki nie uwzględniają polityki i planów rządu podczas podejmowania decyzji kredytowych. Na przykład Komisja stwierdziła, że producenci eksportujący korzystają z podobnie niskich stóp procentowych dzięki kredytom preferencyjnym.

(247)

Komisja zauważyła również, że w decyzji nr 40 Rady Państwa poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, oraz obiecuje się wdrożenie „innych preferencyjnych strategii w odniesieniu do projektów promowanych”. Na podstawie powyższych stwierdzeń banki otrzymały instrukcje udzielania wsparcia kredytowego na rzecz przemysłu materiałów z włókna szklanego. Chociaż art. 17 tej samej decyzji wymaga również od banku przestrzegania zasad kredytowania, Komisja nie mogła ustalić podczas dochodzenia, czy zasady tej przestrzegano w praktyce. Decyzja nr 40 potwierdziła zatem wcześniejsze ustalenia w odniesieniu do ustawy bankowej, że banki sprawują władzę publiczną w postaci udzielania kredytów preferencyjnych.

(248)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. W związku z tym rząd ChRL uciekał się do ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielał kredytów na rzecz przemysłu materiałów z włókna szklanego.

(249)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych kredytów. Podczas wizyty weryfikacyjnej współpracujący bank będący własnością państwa utrzymywał, że – udzielając przedmiotowych kredytów – w praktyce stosował skomplikowaną politykę i modele oceny ryzyka kredytowego. Jak wspomniano już w motywach 187 i 190 powyżej, nie przedstawiono jednak żadnych konkretnych przykładów dotyczących przedsiębiorstw objętych próbą. Współpracujący bank będący własnością państwa z przyczyn regulacyjnych i umownych odmówił przedstawienia informacji dotyczących przedsiębiorstw objętych próbą, w tym ich szczegółowych ocen ryzyka kredytowego, mimo że Komisja otrzymała od przedsiębiorstw objętych próbą pisemne zgody, w których zrzekły się one swoich praw w zakresie poufności.

(250)

Wobec braku konkretnych dowodów na przeprowadzenie ocen zdolności kredytowej Komisja przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 238–245 w połączeniu z zachowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do kredytów udzielonych przedsiębiorstwom objętym próbą. Zachowanie to było sprzeczne z oficjalnym stanowiskiem banku przedstawionym podczas wizyty weryfikacyjnej, ponieważ w praktyce nie zachowywał się on w sposób uwzględniający dokładną ocenę ryzyka opartą na zasadach rynkowych.

(251)

Wizyty weryfikacyjne wykazały, że – z wyjątkiem niektórych kredytów w walucie obcej – dwóm grupom producentów eksportujących objętych próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od referencyjnych stóp procentowych Ludowego Banku Chin („LBCh”) lub do nich zbliżonym, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw. Kredytów udzielono zatem poniżej rynkowych stóp procentowych w porównaniu ze stopami odpowiadającymi profilowi ryzyka producentów eksportujących objętych próbą. Przedsiębiorstwa objęte próbą otrzymały ponadto kredyty odnawialne, które umożliwiają im natychmiastowe zastąpienie kapitału wykorzystanego na spłatę kredytów w terminie zapadalności świeżym kapitałem uzyskanym z nowych kredytów.

(252)

Komisja ustaliła również, że współpracujący bank będący własnością państwa nie zawsze wskazywał w krajowym centralnym rejestrze kredyty, które powinny były zostać zgłoszone jako kredyty „inne niż zwykłe”. Obowiązek zgłaszania kredytów „innych niż zwykłe” istnieje w szczególności wtedy, gdy kredyty zostały poddane restrukturyzacji, gdy dłużnik nie wykonał zobowiązań lub gdy udzielono kredytów odnawialnych. Tego typu przypadki wykryto w odniesieniu do dwóch grup producentów eksportujących objętych próbą. Zgodnie z dokumentem CBIRC pt. „Guidelines on risk-based loan classification” („Wytyczne w sprawie klasyfikacji kredytów w oparciu o ryzyko”) wszystkie te przypadki wymagały uwzględnienia w centralnym rejestrze kredytów. Niezgłoszenie tych informacji przez instytucje finansowe prowadzi do zniekształcenia obrazu sytuacji kredytowej przedsiębiorstwa w centralnym rejestrze kredytów, ponieważ rejestr nie odzwierciedla rzeczywistej zdolności kredytowej przedsiębiorstwa. W rezultacie, nawet jeżeli instytucja finansowa miałaby zastosować ocenę ryzyka opartą na zasadach rynkowych, musiałaby tego dokonać na podstawie niedokładnych informacji.

(253)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka dotyczących przemysłu materiałów z włókna szklanego.

(254)

Komisja ustaliła, że współpracująca instytucja finansowa będąca własnością państwa wdrożyła określone powyżej ramy prawne w ramach wykonywania funkcji rządowych w odniesieniu do sektora materiałów z włókna szklanego. Instytucja ta działała zatem w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO.

(255)

Jak określono w sekcji 3.2 powyżej, żaden z pozostałych banków będących własnością państwa, które udzieliły kredytów na rzecz przedsiębiorstw objętych próbą, nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu. CDB nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, ale był gotów odpowiadać na pytania podczas wizyty weryfikacyjnej w MOFCOM. W trakcie wizyty CDB oznajmił, że oświadczenia, które złożył podczas wcześniejszego dochodzenia antysubsydyjnego przeprowadzonego przez UE w 2012 r., są nadal aktualne i że od tamtego czasu nie zaistniały żadne istotne zmiany. CDB nie udzielił żadnych dalszych informacji szczegółowych na temat swojej struktury zarządzania, oceny ryzyka lub przykładów dotyczących konkretnych kredytów udzielonych przemysłowi materiałów z włókna szklanego.

(256)

W związku z tym, zgodnie z wnioskami przedstawionymi w motywach 182–199 powyżej, Komisja zdecydowała się wykorzystać dostępne fakty w celu określenia, czy wspomniane banki będące własnością państwa można zaliczyć do organów publicznych.

(257)

We wcześniejszych dochodzeniach antysubsydyjnych (65) Komisja ustaliła, że następujące banki, które udzieliły kredytów grupom producentów eksportujących objętych próbą w przedmiotowych dochodzeniach, były w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa: China Development Bank, China Construction Bank, Industrial and Commercial Bank of China, Bank of Communications, China Everbright Bank, Postal Savings Bank, China Merchants Bank, Shanghai Pudong Development Bank, China Industrial Bank, Shenyang Rural Commercial Bank, Bank of Shanghai, Ningbo Bank, China CITIC Bank, China Guangfa Bank, China Bohai Bank, Huaxia Bank, Hankou Bank, Hubei Bank, Huishang Bank, Dongying Bank, Bank of Tianjin, Bank of Kunlun, Shanghai Rural Commercial Bank, China Industrial International Trust Limited, Daye Trust Co., Ltd. oraz Sinotruk Finance Co., Ltd. Komisja podtrzymała ten sam wniosek w obecnym dochodzeniu, ponieważ nie przedstawiono żadnych informacji wskazujących inaczej.

(258)

Korzystając z ogólnodostępnych informacji, takich jak strona internetowa banku, sprawozdania roczne, informacje dostępne w katalogach banku lub w internecie, Komisja ustaliła też, że następujące banki, które udzieliły kredytów lub leasingu finansowego dwóm objętym próbą grupom producentów eksportujących, były w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa:

(259)

Komisja stwierdziła ponadto – ze względu na brak konkretnych informacji od instytucji finansowych wskazujących inaczej – że ustalenie własności i kontroli rządu ChRL opierało się na formalnych przesłankach z tych samych powodów, co powody opisane powyżej w sekcji 3.4.1.2. W szczególności na podstawie najlepszego dostępnych faktów wydaje się, że menedżerowie i osoby nadzorujące w niewspółpracujących bankach będących własnością państwa są powoływani przez rząd ChRL i odpowiadają przed nim w ten sam sposób, jak w przypadku współpracującego banku będących własnością państwa.

(260)

Jeżeli chodzi o sprawowanie znacznej kontroli, Komisja uznała, że ustalenia dotyczące współpracującej instytucji finansowej można uznać za reprezentatywne również w odniesieniu do niewspółpracujących instytucji finansowych będących własnością państwa. Ramy normatywne przeanalizowane w sekcji 3.4.1.2 powyżej mają do nich zastosowanie w identyczny sposób. Z powodu braku jakichkolwiek wskazań prowadzących do przeciwnych wniosków na podstawie dostępnych faktów można przyjąć, że brakuje konkretnych dowodów na to, że przeprowadzano oceny zdolności kredytowej, podobnie jak to miało miejsce w przypadku współpracującego banku będącego własnością państwa, tak więc analiza dotycząca konkretnego stosowania ram normatywnych określonych w sekcji 3.4.1.2 powyżej ma zastosowanie do innych niewspółpracujących instytucji finansowych w identyczny sposób.

(261)

Komisja zauważyła ponadto, że większość umów kredytowych, które Komisja uzyskała od przedsiębiorstw objętych próbą, sporządzono na podobnych warunkach oraz że uzgodnione oprocentowanie kredytów było podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez współpracujący bank będący własnością państwa i częściowo się z nim pokrywało.

(262)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że ze względu na podobieństwa warunków kredytowych i oprocentowania kredytów ustalenia dotyczące tego współpracującego banku będącego własnością państwa stanowiły dostępne fakty zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego, które można wykorzystać do oceny pozostałych banków będących własnością państwa.

(263)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że pozostałe banki będące własnością państwa, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(264)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że Komisja oparła się jedynie na poprzednich dochodzeniach i znamionach formalnej kontroli w celu ustalenia, że niewspółpracujące banki będące własnością państwa działają jako organy publiczne. Nie przeprowadzono oddzielnej analizy dla każdego banku. Ponadto, ponieważ EXIM jest bankiem realizującym politykę rządu, jego sytuacja nie mogła zostać przeniesiona na banki komercyjne.

(265)

W tym względzie Komisja przypomniała, że wobec braku współpracy ze strony pozostałych banków będących własnością państwa Komisja musiała opierać się na dostępnych faktach. Komisja stwierdziła, że informacje z poprzednich dochodzeń, w połączeniu z formalnym znamionami kontroli oraz ustaleniami z samego dochodzenia dotyczącymi EXIM i faktycznego postępowania banków wobec producentów eksportujących, stanowią najlepsze dostępne fakty w tej sprawie. W każdym razie rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów ani argumentów obalających ustalenia Komisji dotyczące faktu, że pozostałe banki będące własnością państwa, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym Komisja podtrzymała swoje stanowisko.

(266)

W związku z powyższymi ustaleniami Komisja ustaliła, że wszystkie chińskie instytucje finansowe będące własnością państwa, które udzieliły kredytów lub leasingu finansowego dwóm grupom współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(267)

Co więcej, Komisja ustaliła, że nawet gdyby instytucje finansowe będące własnością państwa nie zostały uznane za organy publiczne, uznano by – z tych samych powodów, co te określone w motywach 269–272 poniżej – że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań rządu, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W każdym przypadku zachowanie tych instytucji zostanie zatem przypisane rządowi ChRL.

(268)

Następnie Komisja zwróciła się do pozostałych instytucji finansowych. Poniższe instytucje finansowe uznano za prywatne w oparciu o ustalenia w ramach wcześniejszych dochodzeń antysubsydyjnych (67), w tym także dostępnych publicznie informacji: China Minsheng Bank, Sumitomo Mitsui Banking (China) Co., Ltd, Standard Chartered Bank, Ping An Bank. W odniesieniu do następujących instytucji finansowych, wobec braku współpracy oraz wystarczających publicznie dostępnych informacji, Komisja nie mogła ustalić, czy są one własnością państwa, czy prywatną: Chongqing Runyin Financial Leasing Co., Ltd., Wuxi International Platinum Co., Ltd., Liangjiang Financial Leasing Co., Ltd., Taian Bank oraz Taian Daiyue Rural Commercial Bank Co., Ltd. Stosując podejście zachowawcze, Komisja sprawdziła te ostatnie instytucje w taki sam sposób jak instytucje finansowe będące własnością prywatną – są one zwane dalej „instytucjami finansowymi będącymi własnością prywatną”. Komisja sprawdziła, czy rząd Chin powierzył lub wyznaczył tym instytucjom finansowym zadanie polegające na udzieleniu subsydiów na rzecz sektora materiałów z włókna szklanego w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(269)

Zdaniem Organu Apelacyjnego „powierzenie” ma miejsce, gdy rząd nakłada odpowiedzialność na organ prywatny, a „wyznaczenie” odnosi się do sytuacji, w których rząd sprawuje władzę nad organem prywatnym (68). W obu przypadkach władza publiczna wykorzystuje podmiot prywatny jako pełnomocnika przekazującego wkład finansowy i „w większości przypadków można spodziewać się, że powierzanie lub wyznaczanie odnoszące się do podmiotu prywatnego wiąże się z pewną formą groźby lub nakłaniania” (69). Jednocześnie postanowienia ppkt (iv) nie zezwalają członkom na wprowadzanie środków wyrównawczych względem produktów, „gdy władza publiczna wykonuje jedynie swoje funkcje regulacyjne” (70) lub gdy interwencje rządu „niekoniecznie mogą przynieść konkretny wynik z prostego powodu związanego z okolicznościami faktycznymi i dokonywaniem wolnego wyboru przez podmioty na danym rynku” (71). Powierzanie lub wyznaczanie wiążą się raczej z „bardziej aktywną rolą władzy publicznej niż tylko samo zachęcanie” (72).

(270)

Komisja zauważyła, że ramy normatywne dotyczące przemysłu stalowego, o których mowa w motywach 238–245 powyżej, mają zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych w ChRL, w tym do instytucji finansowych będących własnością prywatną. Na przykład ustawa bankowa i poszczególne zarządzenia CBIRC odnoszą się do wszystkich banków finansowanych ze środków chińskich i z kapitałem zagranicznym zarządzanych przez CBIRC.

(271)

Podczas wizyt weryfikacyjnych w przedsiębiorstwach objętych próbą wykryto ponadto, że większość umów kredytowych, które Komisja uzyskała od przedsiębiorstw objętych próbą, sporządzono na podobnych warunkach oraz że uzgodnione oprocentowanie kredytów było podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez publiczne instytucje finansowe i częściowo się z nim pokrywało.

(272)

Wobec braku rozbieżności między informacjami otrzymanymi od prywatnych instytucji finansowych Komisja stwierdziła, że – w odniesieniu do przemysłu materiałów z włókna szklanego – państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach pod nadzorem CBIRC (w tym prywatnym instytucjom finansowym) zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów podmiotom z przemysłu materiałów z włókna szklanego po stawkach preferencyjnych.

(273)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna ze stron stwierdziła, że fakt, iż każda z objętych próbą grup przedsiębiorstw korzystała w okresie objętym dochodzeniem z różnych rodzajów kredytów lub leasingu finansowego różniących się pod względem terminu zapadalności, zabezpieczenia, gwarancji i innych dołączonych warunków, jak wspomniano w motywie 281 poniżej, wskazuje, że państwo nie powierza im wykonywania działań ani nie kieruje nimi. Strona ta stwierdziła również, że pokrywanie się stawek stosowanych przez banki prywatne i publiczne wskazuje na to, że banki publiczne udzielały kredytów na warunkach rynkowych, a nie odwrotnie. Komisja starała się również przenieść ciężar dowodu, stwierdzając, że jej wnioski mają zastosowanie „[w]obec braku rozbieżności między informacjami otrzymanymi od prywatnych instytucji finansowych”. Komisja powinna była jednak najpierw ustalić fumus boni iuris.

(274)

W odpowiedzi na te twierdzenia Komisja przypomniała, że wobec braku współpracy ze strony banków musiała opierać się na faktach dostępnych dla banków prywatnych. W związku z tym nie przeniosła ona ciężaru dowodu. Ponadto, ponieważ współpracował tylko jeden bank będący własnością państwa, Komisja wykorzystała informacje pochodzące od strony współpracującej, którą uznano za organ publiczny, aby porównać je z warunkami oferowanymi przez banki prywatne, które nie współpracowały. Fakt, że stopy procentowe nakładały się na siebie, świadczy o tym, że banki prywatne udzielały również kredytów poniżej warunków rynkowych, a nie odwrotnie. Postępowanie zgodne z tokiem rozumowania strony byłoby równoznaczne z uznaniem, że informacje oparte na dostępnych faktach są bardziej wiarygodne niż wnioski bazujące na zweryfikowanych informacjach. Nie zmienia tego fakt, że w okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwa korzystały z różnych rodzajów kredytów, z którymi wiązały się różne warunki. W każdym razie strona nie przedstawiła żadnych dowodów ani argumentów obalających ustalenia Komisji. Twierdzenia te zostały zatem odrzucone.

(275)

Dodatkowo ramy normatywne mające zastosowanie do wszystkich banków w Chinach są znacznie szersze niż dwa rozporządzenia regulujące CBIRC, jak pokazano w motywie 238 powyżej; prawnie wiążący charakter ma cały zestaw dokumentów regulacyjnych, jak wyjaśniono w motywie 244 powyżej, a zatem ramy te przewidują więcej niż tylko samo zachęcanie. Co więcej, wizyty weryfikacyjne w przedsiębiorstwach objętych próbą nie ujawniły żadnych istotnych różnic pomiędzy warunkami kredytowymi lub oprocentowaniem kredytów udzielanych przez prywatne instytucje finansowe a warunkami i oprocentowaniem kredytów udzielanych przez instytucje finansowe będące własnością państwa.

(276)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL stwierdził, że przepisy, na które powołuje się Komisja, pełnią jedynie rolę przewodnią, a sama rola przewodnia rządu nie jest wystarczająca do stwierdzenia powierzenia lub wydania polecenia. W tym kontekście rząd ChRL podkreślił, że art. 34 ustawy bankowej jest niczym innym jak ogólnym stwierdzeniem bez żadnych praktycznych konsekwencji.

(277)

Stosowanie art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów również nie jest obowiązkowe, a jedynie umożliwia instytucjom finansowym uwzględnienie polityki państwa. Decyzja nr 40 również nie jest wiążącym dokumentem i wyraźnie upoważnia instytucje finansowe do udzielania wsparcia finansowego „zgodnie z zasadami udzielania kredytów”.

(278)

Komisja nie zgodziła się z tą opinią, ponieważ ramy normatywne mające zastosowanie do wszystkich banków w Chinach są prawnie wiążące, jak wyjaśniono w motywie 244 powyżej, tak więc są one czymś więcej niż tylko zachętą lub wskazówką ze strony rządu. W odniesieniu do decyzji nr 40 Komisja ustaliła już w motywie 247 powyżej, że w decyzji nr 40 poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, mimo że w art. 17 tej samej decyzji wymaga się również od banku przestrzegania zasad udzielania kredytów. W związku z tym Komisja podtrzymała swoje stanowisko.

(279)

Już w trakcie wcześniejszych dochodzeń antysubsydyjnych Komisja ustaliła na podstawie badania opublikowanego przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (73), wskazującego na rozbieżności pomiędzy międzynarodowymi a chińskimi ratingami kredytowymi, oraz na podstawie ustaleń wynikających z dochodzenia dotyczącego przedsiębiorstw objętych próbą, że krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom są niewiarygodne. Jak podaje MFW, ponad 90 % chińskich obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating od AA do AAA. Nie jest to porównywalne z innymi rynkami, takimi jak rynek unijny lub amerykański. Na rynku amerykańskim na przykład takimi doskonałymi ratingami może się pochwalić mniej niż 2 % przedsiębiorstw. Oceny chińskich agencji ratingowych są zatem mocno przesunięte w kierunku najwyższych wyników na skali ratingowej. Agencje te stosują skale ratingowe o bardzo dużej rozpiętości i zazwyczaj uwzględniają obligacje o znacznie zróżnicowanych poziomach ryzyka kredytowego w jednej szerokiej kategorii ratingowej (74).

(280)

Co więcej, gdy zagraniczne agencje ratingowe, takie jak Standard & Poor’s i Moody’s, dokonują oceny chińskich obligacji emitowanych za granicą, stosują zazwyczaj podwyższenie ratingu w stosunku do bazowego ratingu kredytowego emitenta w oparciu o szacunkowe strategiczne znaczenie przedsiębiorstwa dla chińskiego rządu oraz istotność wszelkich dorozumianych gwarancji (75). Przykładowo agencja Fitch jednoznacznie wskazuje, w stosownych przypadkach, że takie gwarancje są jednym z kluczowych czynników, które wpływają na ratingi kredytowe przyznawane przez nią chińskim przedsiębiorstwom (76).

(281)

Komisja pozyskała również dalsze informacje potrzebne do uzupełnienia niniejszej analizy. Po pierwsze, Komisja ustaliła, że państwo może wywierać pewien wpływ na rynek ratingów kredytowych. Jak wynika z dwóch badań opublikowanych w 2016 r., na rynku chińskim działało około 12 agencji ratingowych, z których większość jest własnością państwa. Ogółem 60 % wszystkich obligacji korporacyjnych ocenionych w Chinach oceniały agencje ratingowe będące własnością państwa (77).

(282)

Rząd ChRL potwierdził, że w okresie objętym dochodzeniem na chińskim rynku obligacji działało 15 agencji ratingowych, wśród których znajdowało się 12 krajowych agencji ratingowych, w tym Shanghai Brilliance Credit Rating & Investors Service Co., Ltd, Dagong Global Credit Rating Co., Ltd, Golden Credit Rating International Co., Ltd, China Bond Rating Co., Ltd, CSCI Pengyuan Credit Rating Co., Ltd, Fareast Credit Rating Co., Ltd, China Chengxin Securities Rating Co., Ltd, United Credit Ratings Co., Ltd, Shanghai Credit Information Services Co., Ltd, China Securities Index Co., Ltd, Beijing North Joint Credit Evaluation Co., Ltd oraz Sichuan Dapu Credit Rating Limited Company. Większość krajowych agencji ratingowych było własnością państwa. Ponadto działały 3 agencje ratingowe joint venture z kapitałem mieszanym, chińsko-zagranicznym, a mianowicie China Lianhe Credit Rating Co. Ltd, S&P Global China Rating oraz China Chengxin International Credit Rating Co., Ltd.

(283)

Po drugie, dostęp do chińskiego rynku ratingów kredytowych jest ograniczony. Jest to zasadniczo rynek zamknięty, ponieważ rozpoczęcie działalności przez agencje ratingowe wymaga wcześniejszego zatwierdzenia przez Chińską Komisję Papierów Wartościowych („CSRC”) lub LBCh (78). W połowie 2017 r. LBCh ogłosił, że zagraniczne agencje ratingowe będą mogły pod pewnymi warunkami wystawiać ratingi kredytów na części krajowego rynku obligacji. Niemniej w okresie objętym dochodzeniem żadna zagraniczna agencja ratingowa nie została jeszcze dopuszczona (79). W międzyczasie agencje zagraniczne i niektóre lokalne agencje ratingowe tworzyły jednak spółki joint venture, które zapewniają ratingi kredytowe dla obligacji krajowych. Niemniej ratingi te opierają się na chińskich skalach ratingowych i tym samym nie są dokładnie porównywalne z ratingami międzynarodowymi, jak wyjaśniono powyżej.

(284)

Ponadto w niedawnym badaniu przeprowadzonym przez sam LBCh potwierdzono ustalenia Komisji, stwierdzając we wnioskach, że „jeżeli poziom inwestycyjny obligacji zagranicznych określono ratingiem międzynarodowym BBB- lub wyższym, rating na poziomie inwestycyjnym obligacji krajowych można określić na poziomie AA lub wyższym, uwzględniając różnice między ratingiem krajowym i ratingiem międzynarodowym na poziomie 6 punktów lub większej ich liczby” (80).

(285)

Z uwagi na sytuację opisaną w motywach 279–284 powyżej Komisja stwierdziła, że chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego aktywów bazowych. W związku z powyższym, mimo że chińska agencja ratingowa przyznała niektórym przedsiębiorstwom objętym próbą dobry rating kredytowy, Komisja uznała ten rating za niewiarygodny. Ratingi te zostały również zniekształcone przez cele polityki promujące kluczowe gałęzie przemysłu o znaczeniu strategicznym, jak np. przemysł materiałów z włókna szklanego.

(286)

Zgodnie z ustaleniami poczynionymi w toku dochodzeń dotyczących wyrobów płaskich walcowanych na gorąco i opon (81) kredyty odnawialne to kredyty, które umożliwiają przedsiębiorstwom zastąpienie kapitału wykorzystanego na spłatę kredytów w terminie zapadalności świeżym kapitałem uzyskanym z nowych kredytów. Kredyty odnawialne są zazwyczaj oznaką problemów kredytobiorcy z płynnością krótkoterminową i dla udzielających je banków oznaczają większą ekspozycję na ryzyko. Istnienie kredytów odnawialnych w przypadku danego przedsiębiorstwa zostało zatem uznane za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z problemami z płynnością krótkoterminową.

(287)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że kredyty odnawialne niekoniecznie są oznaką problemów z płynnością. Wynika to jasno ze stron internetowych wiodących banków europejskich. Na przykład odnawialne linie kredytowe i kredyty odnawialne stanowią część standardowej działalności banków takich jak ING (82) i BNP Paribas (83) i nie są związane z wyższymi stopami procentowymi.

(288)

Komisja nie zgodziła się z oceną rządu ChRL. Władze chińskie uważają kredyty odnawialne za dodatkowy czynnik ryzyka kredytowego. Jak stwierdzono w dokumencie CBRC „Wytyczne w sprawie klasyfikacji kredytów w oparciu o ryzyko”, kredyty odnawialne powinny być zgłaszane co najmniej jako kredyty „niepewne” (84). Kredyt objęty tą kategorią oznacza, że nawet jeżeli kredytobiorca może na chwilę obecną zapłacić kwotę główną i odsetki kredytu, istnieją pewne czynniki, które mogą mieć negatywny wpływ na spłatę.

(289)

Kredyty odnawialne rzeczywiście istnieją w Europie, ale ich zasady i warunki bardzo się różnią od chińskich kredytów odnawialnych. Odnawialne instrumenty kredytowe w Unii to właściwie linie kredytowe, o z góry określonej maksymalnej kwocie, którą można wypłacić oraz spłacić kilkakrotnie w ciągu uprzednio ustalonego okresu czasu. Ponadto takie instrumenty kredytowe wiążą się z dodatkowymi kosztami, niezależnie od tego, czy chodzi o marżę umowną wyższą od zwykłych krótkoterminowych stawek rynkowych (85), czy też o ustaloną z góry opłatę za zarządzanie. W podanym przez rząd ChRL przykładzie BNP Paribas przewidziano również opłatę z tytułu niewykorzystanego kapitału w okresie trwania kredytu.

(290)

Z drugiej strony kredyty odnawialne, których istnienie stwierdzono podczas wizyt weryfikacyjnych u chińskich przedsiębiorstw objętych próbą, nie różniły się pod względem warunków od innych kredytów krótkoterminowych. Nie zostały one oznaczone jako linie kredytowe lub odnawialny instrument kredytowy, nie zgłoszono także żadnych dodatkowych opłat ani marż z nimi związanych. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że są to zwykłe kredyty krótkoterminowe. Czasami jednak cel kredytu odnosił się do „spłaty kredytów”. Ponadto po sprawdzeniu spłat tych kredytów podczas wizyty weryfikacyjnej okazało się, że kwota kapitału była faktycznie spłacana za pomocą nowych kredytów otrzymywanych z tego samego banku na taką samą kwotę w ciągu jednego tygodnia przed upływem terminu zapadalności początkowego kredytu lub po tym terminie. Następnie Komisja rozszerzyła swoją analizę o inne kredyty uwzględnione w wykazach kredytowych i w większości przypadków spotkano się z dokładnie taką samą sytuacją. Z powyższych powodów Komisja podtrzymała swoje stanowisko w sprawie kredytów odnawialnych.

(291)

W toku dochodzenia Komisja stwierdziła, że niektóre przedsiębiorstwa objęte próbą wyemitowały obligacje konkretnie w celu spłaty zadłużenia, a mianowicie pożyczek. Komisja ustaliła, że poprzez restrukturyzację swojego zadłużenia za pomocą tego instrumentu niektóre przedsiębiorstwa mogły przeprowadzić reorganizację swoich zobowiązań i je odroczyć, a także uzyskać środki, bez których nie byłyby w stanie wypełnić swoich obowiązków w zakresie spłaty, potwierdzając zatem problemy ze zgromadzeniem środków.

(292)

Wykorzystanie w tym celu obligacji budzi obawy co do zdolności danego przedsiębiorstwa do spłaty długów, a zatem podaje w wątpliwość nie tylko jego krótkoterminową płynność, ale także wypłacalność w perspektywie długoterminowej. Istnienie obligacji wyemitowanych w celu spłaty pożyczek w przypadku danego przedsiębiorstwa zostaje zatem uznane za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z jego finansowaniem krótko- i długoterminowym.

(293)

Jak wykazano w motywach 238–245, w kilku dokumentach prawnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze, wyznaczono instytucje finansowe do udzielania kredytów preferencyjnych dla przemysłu materiałów z włókna szklanego. Z dokumentów tych wynika, że instytucje finansowe udzielają kredytów preferencyjnych jedynie ograniczonej liczbie sektorów/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednie strategie rządu ChRL.

(294)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL zakwestionował wnioski dotyczące szczególności kredytów preferencyjnych. Według rządu ChRL art. 4 i 34 ustawy bankowej zawierają jedynie ogólne wytyczne dotyczące postępowania banków komercyjnych i nie określają, którym przedsiębiorstwom lub sektorom przemysłu należy udzielić kredytów. Ponadto art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów nie ogranicza w sposób wyraźny i jednoznaczny dostępności tego szczególnego subsydium dla przedsiębiorstw z sektora materiałów z włókna szklanego. Decyzja nr 40 nie jest specyficzna dla danego przedsiębiorstwa lub gałęzi przemysłu, lecz dla niektórych projektów promowanych, co nie jest synonimem. Ponadto decyzja nr 40 nie jest obowiązkowa, a w świetle niezwykle szerokiego zakresu sektorów gospodarki i branż objętych decyzją nr 40 nie można stwierdzić, że dokumenty te wyraźnie ograniczają dostęp niektórym przedsiębiorstwom do domniemanego subsydium.

(295)

W tym względzie Komisja zauważyła, że nawet jeśli ustawa bankowa i zasady ogólne dotyczące kredytów nie określają materiałów z włókna szklanego jako takich, odnoszą się one do polityki przemysłowej państwa, która została określona w dokumentach wymienionych w sekcji 3.1 powyżej. Komisja odniosła się zatem do wymienionych dokumentów oraz do wniosków wyciągniętych w sekcji 3.1 powyżej. Ponadto Komisja uważa, że odniesienia do przemysłu materiałów z włókna szklanego są wystarczająco jasne, ponieważ sektor ten jest identyfikowany na podstawie nazwy lub odniesienia do produktu, który wytwarza, lub grupy przemysłu, do której należy. Co więcej, fakt, że rząd ChRL wspiera ograniczoną grupę promowanych sektorów, w tym przemysł materiałów z włókna szklanego, powoduje, że dane subsydium ma szczególny charakter. W związku z tym Komisja podtrzymała swoje wnioski.

(296)

Komisja stwierdziła zatem, że subsydia w formie kredytów preferencyjnych nie są powszechnie dostępne, lecz są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów sugerujących, że kredyty preferencyjne są udzielane w oparciu o obiektywne kryteria lub warunki w rozumieniu w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(297)

Następnie Komisja obliczyła kwotę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych. Na potrzeby tych obliczeń Komisja oceniła korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się różnicę między kwotą odsetek, jaką przedsiębiorstwo płaci od kredytu preferencyjnego, a kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalny kredyt komercyjny, jaki mogłaby faktycznie uzyskać na wolnym rynku.

(298)

W tym względzie Komisja zauważyła szereg szczególnych cech na chińskim rynku materiałów z włókna szklanego. Jak wyjaśniono w sekcjach 3.4.1.1–3.4.1.7 powyżej, kredyty udzielane przez chińskie instytucje finansowe odzwierciedlają istotną interwencję rządu i nie odzwierciedlają oprocentowania, jakie można zwykle uzyskać na funkcjonującym rynku.

(299)

Grupy przedsiębiorstw objęte próbą różnią się pod względem ogólnej sytuacji finansowej. Każda z nich korzystała w okresie objętym dochodzeniem z różnych rodzajów kredytów lub leasingu finansowego różniących się pod względem terminu zapadalności, zabezpieczenia, gwarancji i innych dołączonych warunków. Z tych dwóch powodów każdemu przedsiębiorstwu przysługiwało inne średnie oprocentowanie ustalane w oparciu o zbiór otrzymanych kredytów.

(300)

Komisja oceniła indywidualnie sytuację finansową każdej objętej próbą grupy producentów eksportujących w celu odzwierciedlenia tej specyfiki. W tej kwestii Komisja przyjęła metodę obliczeń stosowaną w odniesieniu do kredytów preferencyjnych, wypracowaną w trakcie dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego wyrobów płaskich ze stali walcowanych na gorąco pochodzących z ChRL oraz dochodzenia antysubsydyjnego w sprawie opon pochodzących z ChRL (86), jak wyjaśniono w motywach poniżej. W rezultacie Komisja obliczyła, indywidualnie dla każdego przypadku, korzyść wynikającą z praktyk przyznawania kredytów preferencyjnych dla objętej próbą grupy producentów eksportujących i przyporządkowała taką korzyść produktowi objętemu postępowaniem.

(301)

Jak wspomniano w motywach 250–252 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty przyznane grupie CNBM miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(302)

Według sprawozdań finansowych producentów eksportujących z grupy CNBM ogólna sytuacja finansowa tych producentów przedstawiała się korzystnie. Jeden z producentów eksportujących nie miał żadnych kredytów. Komisja zauważyła jednak, że 65 % zakupów tego producenta sfinansowano przy pomocy pewnego rodzaju krótkoterminowych instrumentów finansowych (akceptów bankowych). Jak wyjaśniono w sekcji 3.4.3.2 poniżej, akcepty bankowe są rodzajem instrumentu dłużnego; ich częste stosowanie wskazuje zatem na krótkoterminowe problemy z płynnością. Drugi producent eksportujący wypracowywał stałe zyski w latach 2016–2018 i na pierwszy rzut oka miał dobre wskaźniki finansowe, takie jak wskaźnik ogólnego zadłużenia. Wydawało się jednak, że ma krótkoterminowe problemy z płynnością z następujących powodów: pozostałe do spłaty zadłużenie krótkoterminowe przedsiębiorstwa stanowiło blisko 100 % jego obrotów; przedsiębiorstwo wyemitowało obligację, aby spłacić pożyczki bankowe; korzystało z wielu akceptów bankowych, aby sfinansować zakupy, oraz z kredytów odnawialnych, co sugeruje, że przedsiębiorstwo to może się znajdować w bardziej niestabilnej sytuacji finansowej niż wynikałoby to po wstępnym zapoznaniu się ze sprawozdaniem finansowym. Sytuacja trzeciego producenta eksportującego przedstawiała się podobnie – wykazywał rentowność, ale często korzystał z akceptów bankowych i wyemitował obligację, aby spłacić pożyczki bankowe.

(303)

W latach 2016–2017 i w okresie objętym dochodzeniem pierwsza pośrednia spółka dominująca, tj. China Jushi, wypracowywała zyski, ale często finansowała swoje zakupy za pomocą akceptów bankowych. Co więcej, Komisja ustaliła, że część kredytów, których udzielono na poziomie China Jushi, stanowiły kredyty odnawialne oraz że China Jushi wyemitowała dwie obligacje na potrzeby spłaty kredytów bankowych. Kredyty odnawialne stwierdzono również w drugiej pośredniej spółce dominującej – Sinoma Technology.

(304)

Jak wspomniano w motywach 207–217 powyżej, spółka dominująca CNBM nie podjęła współpracy. Jednak po zapoznaniu się z publicznie dostępnym sprawozdaniem rocznym spółki za rok 2018 wyłania się podobny obraz: przedsiębiorstwo ma wysoki poziom dźwigni finansowej – wskaźnik zadłużenia netto wynosi 130 %, a wskaźnik ogólnego zadłużenia wynosi 68 %. W okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwo zawarło umowę z bankami będącymi własnością państwa o zamianie długu na udziały w kapitale własnym, aby poprawić strukturę zadłużenia. Na podstawie takiej umowy przedsiębiorstwo mogło zamienić część swojego długu wobec banków będących własnością państwa na akcje, a tym samym zmniejszyć zobowiązania w bilansie.

(305)

Komisja odnotowała, że chińska agencja ratingowa przyznała różnym przedsiębiorstwom z grupy CNBM rating od AA- do AA+. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi wspomnianych w motywach 279–285 Komisja stwierdziła, że rating ten jest niewiarygodny.

(306)

Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi BB, będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”. „Rating na poziomie inwestycyjnym” oznacza, że według oceny agencji ratingowej istnieje wystarczające prawdopodobieństwo spłaty obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwo, by banki mogły w nie inwestować.

(307)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa CNBM stwierdziła, że Komisja przyznała całej grupie CNBM wspólny rating kredytowy oparty głównie na ratingu kredytowym CNBM, mimo że poziom zadłużenia CNBM nie mógł mieć szkodliwego wpływu na spółkę China Jushi, w której posiada jedynie 27 % udziałów. Ponadto spółka CNBM nie mogła przenieść swoich zobowiązań dłużnych na spółkę China Jushi, ponieważ przedsiębiorstwa należące do grupy są odrębnymi podmiotami prawnymi z ograniczoną odpowiedzialnością, co oznacza, że nie można było przenieść zobowiązań udziałowców lub spółek zależnych. Ponadto, ponieważ grupa CNBM uważa, że akcepty bankowe nie są równoważne z kredytami i pożyczkami krótkoterminowymi, nie powinny być również brane pod uwagę przy ocenie ratingu kredytowego przedsiębiorstw.

(308)

Komisja nie zgadza się z tymi twierdzeniami. Jak wykazano w motywach 301–304 powyżej, Komisja przeprowadziła indywidualną ocenę każdego z przedsiębiorstw należących do tych grup. W szczególnym przypadku grupy CNBM, niezależnie od sytuacji opisanej na poziomie CNBM, większość przedsiębiorstw objętych przeglądem wykazywała podobny obraz, obejmujący kredyty odnawialne, szerokie wykorzystanie akceptów bankowych oraz obligacje zaciągnięte w celu spłaty kredytów. Ponadto w przeciwieństwie do tego, co twierdziło przedsiębiorstwo, zadłużenie zostało faktycznie przeniesione między różnymi przedsiębiorstwami grupy w drodze pożyczek wewnątrz przedsiębiorstwa. W związku z tym Komisja podjęła decyzję o przyznaniu grupie jednego ratingu kredytowego. Ponadto, jak wspomniano w sekcji 3.4.3.2 poniżej, Komisja uznała akcepty bankowe za inny rodzaj instrumentu finansowego odpowiadającego pożyczce krótkoterminowej, który może być zatem wykorzystany przy ustalaniu ratingów kredytowych. W związku z tym argumenty przedsiębiorstwa zostały odrzucone.

(309)

Następnie w celu ustalenia kursu rynkowego do standardowego oprocentowania kredytów LBCh zastosowano premię przewidywaną w przypadku obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa z takim ratingiem.

(310)

Wysokość tej marży ustalono poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh w dniu udzielenia kredytu (87) i na taki sam okres, jak kredyt, o którym mowa. Działania te przeprowadzono indywidualnie dla każdego kredytu udzielonego przedsiębiorstwu.

(311)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń kilka stron twierdziło, że wykorzystanie spreadu względnego było błędne. Wszystkie te podmioty twierdziły, że Komisja powinna była użyć spreadu bezwzględnego zamiast spreadu względnego między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB. Podano następujące powody:

(312)

Kwestie te były już prezentowane w poprzednim dochodzeniu (88). Jak wynika z motywów 175–187 w sprawie dotyczącej wyrobów płaskich walcowanych na gorąco i z motywu 256 w sprawie dotyczącej opon Komisja odrzuciła te argumenty z następujących powodów:

(313)

Po pierwsze, chociaż Komisja uznała, że banki komercyjne stosują zazwyczaj marżę wyrażoną w wartościach bezwzględnych, praktyka ta wydaje się być oparta głównie na względach praktycznych, ponieważ stopa oprocentowania jest ostatecznie liczbą bezwzględną. Liczba bezwzględna odzwierciedla jednak ocenę ryzyka, która opiera się na ocenie względnej. Ryzyko niewywiązania się ze zobowiązań ze strony przedsiębiorstwa ocenionego na BB jest X % bardziej prawdopodobne niż ryzyko niewywiązania się ze zobowiązań ze strony rządu lub przedsiębiorstwa wolnego od ryzyka. Jest to ocena względna.

(314)

Po drugie, stopy procentowe odzwierciedlają nie tylko profil ryzyka przedsiębiorstwa, lecz także konkretne profile ryzyka kraju i walutowego. Względny spread odzwierciedla zatem zmiany w warunkach rynkowych, które nie są uwzględniane w przypadku kierowania się bezwzględnym spreadem. Często, jak ma to miejsce w omawianej sprawie, ryzyko kraju i ryzyko walutowe zmieniają się z biegiem czasu i są one zróżnicowane w poszczególnych krajach. W związku z tym stopy wolne od ryzyka różnią się znacznie na przestrzeni czasu i czasami są niższe w USA, a czasami w Chinach. Różnice te wiążą się z takimi czynnikami jak odnotowany i spodziewany wzrost PKB, nastroje gospodarcze i poziom inflacji. Zważywszy, że stopa wolna od ryzyka zmienia się z biegiem czasu, ten sam nominalny bezwzględny spread może oznaczać bardzo różną ocenę ryzyka. Na przykład, jeśli bank szacuje ryzyko niewykonania zobowiązania ze strony konkretnego przedsiębiorstwa na poziomie o 10 % wyższym niż stopa wolna od ryzyka (ocena względna), otrzymany bezwzględny spread może wynosić od 0,1 % (przy stopie wolnej od ryzyka wynoszącej 1 %) do 1 % (przy stopie wolnej od ryzyka wynoszącej 10 %). Z perspektywy inwestora względny spread jest zatem lepszym wskaźnikiem, ponieważ odzwierciedla wielkość wynagrodzenia za ryzyko oraz sposób, w jaki wpływa na nią podstawowy poziom stóp procentowych.

(315)

Po trzecie, względny spread jest również neutralny wobec krajów. Na przykład, jeżeli stopa wolna od ryzyka w USA jest niższa od stopy wolnej od ryzyka w Chinach, metoda ta doprowadzi do wyższych bezwzględnych marż. Jeżeli natomiast stopa wolna od ryzyka w Chinach jest niższa od stopy wolnej od ryzyka w USA, metoda ta doprowadzi do niższych bezwzględnych marż.

(316)

Jeżeli chodzi o punkt trzeci, dane historyczne pokazujące ewolucję spreadu bezwzględnego i względnego w czasie zostały już przeanalizowane w ramach sprawy dotyczącej opon. Z analizy Komisji wynika, że bezwzględny spread nie jest tak stabilny, jak twierdzono, ale raczej zmienia się z biegiem czasu i wynosi od 1 % do 4,5 %. Względny spread charakteryzował się ponadto dokładnie taką samą tendencją jak bezwzględny spread na przestrzeni ostatnich 23 lat, tj. gdy względny spread zwiększa się, bezwzględny spread również rośnie i vice versa. Jeśli chodzi o rzekome wahania względnego spreadu, wielkość zmian była podobna – różnica między najwyższą i najniższą wartością wyniosła 530 % dla względnego spreadu i 450 % dla bezwzględnego spreadu (89).

(317)

Rząd ChRL sprzeciwił się również wykorzystaniu pozapaństwowego poziomu referencyjnego jako takiego. W tym względzie rząd ChRL zauważył, że Komisja powinna była najpierw poszukać porównywalnych kredytów komercyjnych, które producenci eksportujący mogliby faktycznie uzyskać na rynku. W przeciwnym razie poziom referencyjny powinien opierać się na konkretnych dowodach i uzasadnionych wyjaśnieniach, że wszystkie pożyczki na danym rynku zostały zakłócone przez interwencję rządową w taki sposób, że na rynku krajowym nie istniała żadna porównywalna pożyczka.

(318)

W tym względzie, jak wyjaśniono w sekcji 3.4.1.7 powyżej, Komisja ustaliła, że krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom nie były wiarygodne jako takie, a także zostały zniekształcone przez cele polityki promujące kluczowe gałęzie przemysłu o znaczeniu strategicznym, jak np. przemysł materiałów z włókna szklanego. W związku z tym chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego aktywów bazowych, a Komisja musiała szukać poziomu referencyjnego opartego na niezakłóconych ratingach kredytowych. Ponadto Komisja odnotowała, że uzyskana stopa procentowa wynosząca około 9 % w przypadku przedsiębiorstw ocenionych na BB nie jest nieuzasadniona, ze względu na fakt, iż stopa zwrotu z obligacji korporacyjnych ocenionych na BB na chińskim rynku krajowym wynosiła 21 % na koniec okresu objętego dochodzeniem (90). Dlatego też powyższe argumenty zostały odrzucone.

(319)

Rząd ChRL stwierdził również, że zastosowanie pozapaństwowego poziomu referencyjnego jest nieprawidłowe, ponieważ ten poziom referencyjny nie spowodował korekt niezbędnych do odzwierciedlenia warunków panujących na chińskim rynku finansowym oraz że Komisja nie uwzględniła między innymi różnic, które istniały w zakresie wielkości pożyczek, warunków ich spłaty oraz tego, czy pożyczki były objęte gwarancją.

(320)

Komisja nie podzielała tego stanowiska, ponieważ stopa referencyjna LBCh jest używana jako punkt wyjścia do obliczeń. Wykorzystanie względnego spreadu umożliwia też odzwierciedlenie zmiany w warunkach rynkowych danego państwa, które nie są uwzględniane w przypadku kierowania się bezwzględnym spreadem, jak wyjaśniono w motywie powyżej. Ponadto Komisja zauważyła, że nie jest możliwe uwzględnienie w pełnomocnictwie wszystkich czynników indywidualnej oceny ryzyka danego banku. Metoda obliczeń stosowana przez Komisję uwzględnia jednak parametry poszczególnych pożyczek, takie jak data rozpoczęcia i czas trwania pożyczki, a także zmienność stopy procentowej. Wobec tego argumenty rządu ChRL zostały odrzucone.

(321)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie w ChRL ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(322)

Ponadto, jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.1, istnienie kredytów odnawialnych w przypadku danego przedsiębiorstwa zostało uznane za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z problemami z płynnością krótkoterminową. W istocie kredytów odnawialnych udziela się zwykle na krótki okres. Jest mało prawdopodobne, aby termin zapadalności kredytu odnawialnego był dłuższy niż dwa lata, co potwierdziły dowody dotyczące kredytów zweryfikowanych wśród przedsiębiorstw objętych próbą.

(323)

W związku z tym w celu uwzględnienia zwiększonej ekspozycji banków na ryzyko przy zapewnianiu krótkoterminowego finansowania przedsiębiorstwom posiadającym kredyty odnawialne Komisja obniżyła ocenę ryzyka o jeden punkt i dostosowała obliczenie względnego spreadu w odniesieniu do całego krótkoterminowego finansowania przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Komisja dokonała zatem porównania obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA i obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B (zamiast BB) o tym samym czasie trwania. Zgodnie z definicjami dotyczącymi ratingu kredytowego opracowanymi przez agencję Standard & Poor’s dłużnik oceniony na B jest bardziej podatny na zagrożenia niż dłużnicy ocenieni na BB, ale w danym czasie nadal jest zdolny do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Niekorzystne warunki biznesowe, finansowe lub gospodarcze mogą jednak osłabić zdolność lub gotowość dłużnika do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Ten poziom referencyjny stanowi zatem odpowiednie odzwierciedlenie dodatkowego ryzyka wynikającego z korzystania z kredytów odnawialnych jako finansowania krótkoterminowego.

(324)

W związku z tym Komisja użyła go jako właściwego poziomu referencyjnego w odniesieniu do całości zadłużenia krótkoterminowego, w tym kredytów, o terminie zapadalności nie dłuższym niż 2 lata, których udzielono przedsiębiorstwom korzystającym z kredytów odnawialnych.

(325)

Jeżeli chodzi o pozostałe kredyty z dłuższym niż dwuletnim terminem zapadalności i o przedsiębiorstwa, które nie posiadały kredytów odnawialnych, Komisja powróciła do ogólnego poziomu referencyjnego przyznającego najwyższą ocenę obligacji o „ratingu nieinwestycyjnym”, jak wyjaśniono w motywie 306.

(326)

Komisja stwierdziła, że niektóre przedsiębiorstwa grupy wyemitowały obligacje w celu restrukturyzacji długu. W tym przypadku, jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.2, Komisja uznała, że przedmiotowe przedsiębiorstwa znajdują się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z finansowaniem krótko- i długoterminowym. W związku z tym w celu uwzględnienia zwiększonej ekspozycji na ryzyko Komisja obniżyła ocenę ryzyka o jeden punkt i dostosowała obliczenie względnego spreadu również w odniesieniu do ich finansowania długoterminowego, w tym pożyczek, przez porównanie obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA i obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B.

(327)

Ponadto z uwagi na fakt, że spółka dominująca CNBM nie współpracowała, korzyść wynikającą z kredytów preferencyjnych na poziomie CNBM ustalono przy pomocy metodyki objaśnionej w niniejszej sekcji, którą zastosowano do publicznie dostępnych informacji zawartych w sprawozdaniu rocznym tej spółki za 2018 r., takich jak zobowiązania pozostałe do spłaty, średni koszt kapitału i średni okres trwania pożyczek.

(328)

Jak wspomniano w motywach 250–252 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty przyznane grupie Yuntianhua miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(329)

Według sprawozdań finansowych producentów eksportujących z grupy Yuntianhua ogólna sytuacja finansowa tych producentów przedstawiała się korzystnie.

(330)

Analiza płynności krótkoterminowej budzi jednak wątpliwości w przypadku dwóch przedsiębiorstw eksportujących, ponieważ zadłużenia krótkoterminowe w okresie objętym dochodzeniem stanowią od 90 % do ponad 100 % obrotów przedsiębiorstw, z tendencją wzrostową w stosunku do roku poprzedniego. Oba przedsiębiorstwa w znacznym stopniu korzystają z zadłużenia krótkoterminowego. Pomimo że jeden z producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem nie miał zaciągniętych żadnych pożyczek, finansował większość swoich zakupów, a także część innych kosztów nieoperacyjnych, za pomocą akceptów bankowych – instrumentu o terminie zapadalności zwykle krótszym niż rok.

(331)

Przedsiębiorstwo CPIC, pierwszy bezpośredni udziałowiec i główny dostawca producentów eksportujących – wypracowało zyski w okresie objętym dochodzeniem. Zmniejszyło to jednak stosunek zwrotu do kapitału własnego z roku poprzedniego. Ponadto przedsiębiorstwo ma problemy z płynnością, ponieważ krótkoterminowe zadłużenie stanowi 80–90 % jego całkowitego zadłużenia. Wynikiem porównania aktywów krótkoterminowych przedsiębiorstwa z jego obecnymi zobowiązaniami krótkoterminowymi jest wskaźnik kapitału obrotowego (91) o niskiej wartości – poniżej 1 – co budzi obawy co do zdolności przedsiębiorstwa do spłacenia zadłużenia krótkoterminowego. Komisja stwierdziła również częste korzystanie z akceptów bankowych do finansowania zakupów.

(332)

Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd., spółka dominująca Yuntianhua Group będąca częścią łańcucha dostaw produktu objętego dochodzeniem, ponosiła straty w okresie objętym dochodzeniem. Porównanie aktywów krótkoterminowych przedsiębiorstwa z jego bieżącymi zobowiązaniami, którego wynikiem jest wskaźnik kapitału obrotowego wynoszący poniżej 1, budzi poważne obawy co do płynności i zdolności przedsiębiorstwa do spłaty zadłużenia krótkoterminowego. Ponadto w toku dochodzenia ujawniono, że przedsiębiorstwo wyemitowało obligacje, których wyraźnym celem była spłata zadłużenia. Ustalono również, że korzystano z kredytów odnawialnych.

(333)

Komisja odnotowała, że chińska agencja ratingowa przyznała grupie Yuntianhua rating AA. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi wspomnianych w motywach 279–285 powyżej Komisja stwierdziła, że rating ten jest niewiarygodny.

(334)

Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi BB, będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”. „Rating na poziomie inwestycyjnym” oznacza, że według oceny agencji ratingowej istnieje wystarczające prawdopodobieństwo spłaty obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwo, by banki mogły w nie inwestować.

(335)

Następnie w celu ustalenia kursu rynkowego do standardowego oprocentowania kredytów LBCh zastosowano premię przewidywaną w przypadku obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa z takim ratingiem.

(336)

Wysokość tej marży ustalono poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh w dniu udzielenia kredytu (92) i na taki sam okres, jak kredyt, o którym mowa. Działania te przeprowadzono indywidualnie dla każdej pożyczki i leasingu finansowego udzielonych przedsiębiorstwu.

(337)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie w ChRL ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(338)

Ponadto, jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.1, istnienie kredytów odnawialnych w przypadku danego przedsiębiorstwa zostało uznane za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z problemami z płynnością krótkoterminową. W istocie kredytów odnawialnych udziela się zwykle na krótki okres. Jest mało prawdopodobne, aby termin zapadalności kredytu odnawialnego był dłuższy niż dwa lata, co potwierdziły dowody dotyczące kredytów zweryfikowanych wśród przedsiębiorstw objętych próbą.

(339)

W związku z tym w celu uwzględnienia zwiększonej ekspozycji banków na ryzyko przy zapewnianiu krótkoterminowego finansowania przedsiębiorstwom posiadającym kredyty odnawialne Komisja obniżyła ocenę ryzyka o jeden punkt i dostosowała obliczenie względnego spreadu w odniesieniu do całego krótkoterminowego finansowania przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Komisja dokonała zatem porównania obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA i obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B (zamiast BB) o tym samym czasie trwania. Zgodnie z definicjami dotyczącymi ratingu kredytowego opracowanymi przez agencję Standard & Poor’s dłużnik oceniony na B jest bardziej podatny na zagrożenia niż dłużnicy ocenieni na BB, ale w danym czasie nadal jest zdolny do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Niekorzystne warunki biznesowe, finansowe lub gospodarcze mogą jednak osłabić zdolność lub gotowość dłużnika do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Ten poziom referencyjny stanowi zatem odpowiednie odzwierciedlenie dodatkowego ryzyka wynikającego z korzystania z kredytów odnawialnych jako finansowania krótkoterminowego.

(340)

W związku z tym Komisja użyła go jako właściwego poziomu referencyjnego w odniesieniu do całości zadłużenia krótkoterminowego, w tym kredytów, o terminie zapadalności nie dłuższym niż 2 lata, których udzielono przedsiębiorstwom korzystającym z kredytów odnawialnych.

(341)

Jeżeli chodzi o pozostałe kredyty z dłuższym niż dwuletnim terminem zapadalności i o przedsiębiorstwa, które nie posiadały kredytów odnawialnych, Komisja powróciła do ogólnego poziomu referencyjnego przyznającego najwyższą ocenę obligacji o „ratingu nieinwestycyjnym”, jak wyjaśniono w motywie 306.

(342)

Komisja stwierdziła, że niektóre przedsiębiorstwa grupy wyemitowały obligacje w celu restrukturyzacji długu. W tym przypadku, jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.2, Komisja uznała, że przedmiotowe przedsiębiorstwa znajdują się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z finansowaniem krótko- i długoterminowym. W związku z tym w celu uwzględnienia zwiększonej ekspozycji na ryzyko Komisja obniżyła ocenę ryzyka o jeden punkt i dostosowała obliczenie względnego spreadu również w odniesieniu do ich finansowania długoterminowego, w tym pożyczek, przez porównanie obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA i obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B.

(343)

W wyniku dochodzenia ustalono, że wszystkie objęte próbą grupy producentów eksportujących skorzystały w okresie objętym dochodzeniem z kredytów preferencyjnych. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności Komisja uznała kredyty preferencyjne za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(344)

Kwota subsydiów ustalona w odniesieniu do kredytów preferencyjnych przyznanych w okresie objętym dochodzeniem na rzecz grup przedsiębiorstw objętych próbą wynosi:

Finansowanie preferencyjne: udzielanie kredytów

(345)

W toku dochodzenia wykazano, że w związku z zapewnianiem finansowania każdemu z przedsiębiorstw objętych próbą chińskie instytucje finansowe przyznawały także linie kredytowe na preferencyjnych warunkach. Obejmowały one umowy ramowe, zgodnie z którymi bank zezwalał przedsiębiorstwom objętym próbą na wykorzystanie różnych instrumentów dłużnych, takich jak m.in. pożyczki obrotowe, akcepty bankowe, weksle dokumentowe i inne formy finansowania handlu, w określonej kwocie maksymalnej.

(346)

Celem linii kredytowej jest ustanowienie limitu kredytu, który przedsiębiorstwo może wykorzystać w dowolnym momencie, aby sfinansować bieżące operacje, tym samym sprawiając, że finansowanie kapitału obrotowego jest elastyczne i natychmiast dostępne w razie potrzeby. W toku dochodzenia wykazano, że w celu finansowania kosztów operacyjnych producenci eksportujący objęci próbą zawarli z różnymi bankami umowy w sprawie linii kredytowej obejmujące różnorodne krótkoterminowe instrumenty finansowania. W konsekwencji Komisja uznała, że co do zasady wszelkie krótkoterminowe finansowanie przedsiębiorstw objętych próbą powinno mieć pokrycie w pewnym rodzaju instrumentów linii kredytowej, w tym akcepty bankowe wystawiane regularnie na potrzeby finansowania bieżących operacji.

(347)

W związku z tym aby ustalić, czy wszelkie finansowanie krótkoterminowe miało pokrycie w linii kredytowej, Komisja porównała kwotę linii kredytowych dostępną dla współpracujących przedsiębiorstw w okresie objętym dochodzeniem z kwotą krótkoterminowego finansowania wykorzystanego przez te przedsiębiorstwa w tym samym okresie. Na wypadek gdyby kwota finansowania krótkoterminowego przekroczyła limit linii kredytowej, Komisja zwiększyła kwotę istniejącej linii kredytowej o kwotę rzeczywiście wykorzystaną przez producentów eksportujących poza limitem linii kredytowej.

(348)

W normalnych warunkach rynkowych linie kredytowe podlegałyby tzw. opłacie „administracyjnej” lub „za zaangażowanie”, by zrekompensować bankowi jego koszty i ryzyko w chwili otwarcia linii kredytowej, a także opłacie pobieranej co roku za przedłużenie ważności linii kredytowych. Komisja ustaliła jednak, że wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą skorzystały z linii kredytowych przyznanych nieodpłatnie.

(349)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL argumentował, że twierdzenie Komisji, iż w normalnych warunkach rynkowych linie kredytowe podlegają opłatom za zaangażowanie, jest nieuzasadnione w świetle jej własnych ustaleń w sprawach dotyczących statków powietrznych. Według rządu ChRL opłaty za zaangażowanie mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy linia kredytowa jest zaciągniętą linią kredytową. Komisja nie ustaliła jednak, że przedmiotowe linie kredytowe były liniami kredytowymi, na które zaciągnięto zobowiązania. Rząd ChRL przypomniał, że w sprawie „WE – statki powietrzne” sama UE utrzymywała, że fakt, iż EBI nie pobiera opłat za zaangażowanie, jest uzasadniony, ponieważ „[…] (i) w przypadku umów o »otwartej stopie procentowej« (tj. umów, w których stopy nie są ustalane ex ante), nie ma pewności co do terminu dostępności środków, a EBI nie zobowiązuje się do określenia dokładnej stopy procentowej”.

(350)

W odpowiedzi na ten argument Komisja zauważyła, że w swoich ostatecznych ustaleniach zespół orzekający nie odniósł się do argumentu UE w postępowaniu WE – Statki powietrzne dotyczącego opłat za zaangażowanie. W szczególności zespół orzekający ustalił, że brak pobierania opłat za zaangażowanie przez EBI w celu zrekompensowania zobowiązania EBI do udostępnienia finansowania był korzystniejszy niż porównywalna pożyczka od komercyjnego kredytodawcy i stanowił korzyść (93). W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(351)

Zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną w ten sposób odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo zapłaciło jako opłatę za otwarcie lub odnowienie linii kredytowych przez chińskie instytucje finansowe, a kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalną komercyjną linię kredytową, jaką mogłaby faktycznie uzyskać na rynku.

(352)

Po ujawnieniu ustaleń kilka stron twierdziło, że Komisja nie przeprowadziła analizy szczególności w odniesieniu do linii kredytowych. Ponadto rząd ChRL powtórzył swoje uwagi omówione bardziej szczegółowo w sekcji 3.1 powyżej, twierdząc, że materiały z włókna szklanego nie są promowanym sektorem oraz że żaden z dokumentów, do których odnosi się Komisja w tym w względzie, nie wykazuje, że linie kredytowe zapewnione przemysłowi materiałów z włókna szklanego są specyficzne w rozumieniu art. 2 porozumienia SCM.

(353)

Komisja nie przeprowadziła oddzielnej analizy szczególności, ponieważ linie kredytowe są nierozerwalnie związane z innymi rodzajami kredytów preferencyjnych, takimi jak pożyczki, a zatem opierają się na tej samej analizie szczególności, którą bardziej szczegółowo omówiono w sekcji 3.4.2.3 powyżej w odniesieniu do pożyczek. W rezultacie powyższe argumenty zostały odrzucone.

(354)

Ustalono w odniesieniu do ogólnodostępnych danych (94) dotyczących otwierania podobnych linii kredytowych w podobnych (ale niezniekształconych) sytuacjach, że poziom referencyjny dla opłaty przygotowawczej wynosi 1,5 %. Kwota opłaty przygotowawczej jest płatna na zasadzie ryczałtu w momencie otwierania linii kredytowej. W związku z tym Komisja zastosowała poziom referencyjny do kwoty linii kredytowych otwartych w okresie objętym dochodzeniem.

(355)

W przypadku linii kredytowych istniejących przed rozpoczęciem okresu objętego dochodzeniem i odnowionych w trakcie tego okresu jako poziom referencyjny na podstawie tego samego źródła zastosowano opłatę za odnowienie w wysokości 1,25 %. Kwota opłaty za odnowienie jest płatna corocznie na zasadzie ryczałtu w momencie otwierania linii kredytowej. W związku z tym Komisja zastosowała poziom referencyjny do kwoty linii kredytowych odnowionych w okresie objętym dochodzeniem.

(356)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna ze stron stwierdziła, że banki powszechnie zrzekają się kosztów związanych z opłatą przygotowawczą i opłatą za odnowienie w celu zabezpieczenia dużych klientów komercyjnych. Przedsiębiorstwo to przedstawiło ponadto przykład banku w Stanach Zjednoczonych, który nie pobierał opłaty przygotowawczej, a jedynie roczną opłatę za odnowienie w wysokości 0,25 % w odniesieniu do zaciągniętej linii kredytowej w wysokości od 100 001 USD do 3 mln USD (95). Ponadto, biorąc pod uwagę, że Stany Zjednoczone są znacznie większym rynkiem niż Zjednoczone Królestwo oraz że Komisja ustalała zdolność kredytową na podstawie ratingów obligacji ze Stanów Zjednoczonych, taki poziom referencyjny uznano za znacznie bardziej odpowiedni niż wykorzystywany przez Komisję poziom referencyjny Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do małych przedsiębiorstw.

(357)

Komisja zauważyła, że twierdzenie, zgodnie z którym banki powszechnie zrzekają się kosztów związanych z opłatą przygotowawczą i opłatą za odnowienie w celu zabezpieczenia dużych klientów komercyjnych, nie jest poparte żadnymi dowodami. Ponadto Komisja dokonała przeglądu poziomu referencyjnego zaproponowanego przez to przedsiębiorstwo i ustaliła, że ten poziom referencyjny dotyczył konkretnie linii kredytowych dla małych przedsiębiorstw o maksymalnej kwocie wynoszącej 3 mln USD, a konkretniej był związany z krótkoterminowymi potrzebami w zakresie kapitału obrotowego. W przeciwieństwie do niego poziom referencyjny wykorzystany przez Komisję miał minimalny limit w wysokości 25 000 GBP, ale nie miał górnego limitu, nie istniały żadne ograniczenia w zakresie wykorzystania udostępnionego kapitału ani czasu trwania oraz był on odrębny od innego produktu finansowego wymienionego w tym samym dokumencie, ale specjalnie dostosowany do potrzeb małych przedsiębiorstw. Własny poziom referencyjny Komisji był zatem bardziej dopasowany do dużych klientów. Ponadto bank ze Stanów Zjednoczonych zapewniający linie kredytowe w przykładzie wybranym przez skarżącego był bankiem działającym wyłącznie na rynku amerykańskim, podczas gdy HSBC (poziom referencyjny stosowany przez Komisję) jest bankiem o charakterze globalnym, działającym również na rynku chińskim. Komisja nie dysponuje dowodami wskazującymi, że HSBC zrzeka się opłat w zależności od rozmiaru klienta. Również w tym względzie poziom referencyjny Komisji wydawał się zatem bardziej odpowiedni. W związku z tym argumenty przedsiębiorstwa zostały odrzucone.

(358)

Akcepty bankowe są produktem finansowym służącym zwiększaniu aktywności krajowego rynku pieniężnego poprzez rozszerzanie instrumentów kredytowych. Jest to forma finansowania krótkoterminowego, które może „zmniejszyć koszt finansowania i zwiększyć efektywność kapitałową” trasanta (96).

(359)

Akcepty bankowe można wykorzystać wyłącznie w celu rozliczenia rzeczywistych transakcji handlowych, a trasant musi w tym względzie przedstawić wystarczające dowody, np. w postaci umowy zakupu/sprzedaży, faktury lub polecenia dostawy itp. Akcepty bankowe można zastosować jako standardowy sposób płatności w umowach zakupu wraz z innymi sposobami, takimi jak przekaz pocztowy lub przekaz pieniężny.

(360)

Akcept bankowy jest sporządzany przez wnioskodawcę (trasanta, który jest również nabywcą w podstawowej transakcji handlowej) i akceptowany przez bank. Akceptując akcept, bank wyraża zgodę na dokonanie bezwarunkowej wypłaty kwoty środków pieniężnych określonej w akcepcie na rzecz odbiorcy płatności/okaziciela w wyznaczonym terminie (terminie zapadalności).

(361)

Co do zasady umowy dotyczące akceptów bankowych zawierają wykaz transakcji objętych kwotą akceptu ze wskazaniem terminu płatności u dostawcy oraz terminu zapadalności akceptu bankowego.

(362)

Komisja ustaliła, że akcepty bankowe są zwykle wystawiane w ramach umowy o akcepcie bankowym, w której określa się nazwę banku, dostawców i nabywcy oraz zobowiązania banku i nabywcy, a także szczegółową wartość dla każdego dostawcy, termin płatności uzgodniony z dostawcą oraz termin zapadalności akceptu bankowego.

(363)

Komisja ustaliła również, że w umowach w sprawie linii kredytowej obok innych krótkoterminowych instrumentów finansowych takich jak pożyczki obrotowe jako możliwe wykorzystanie limitu finansowego wymienia się akcepty bankowe.

(364)

W zależności od warunków ustanowionych przez każdy bank od trasanta może być wymagane dokonanie niewielkiego depozytu na specjalnym rachunku, dokonanie zastawu i wpłata prowizji od akceptu. W każdym przypadku trasant jest zobowiązany do przelania pełnej kwoty akceptu bankowego na specjalny rachunek najpóźniej w dniu, na który przypada termin zapadalności akceptu bankowego.

(365)

Po zaakceptowaniu przez bank trasant zatwierdza akcept bankowy i przekazuje go odbiorcy płatności, który jest również dostawcą w podstawowej transakcji handlowej, jako płatność za fakturę. W konsekwencji obowiązek nabywcy w zakresie płatności (trasanta) wobec dostawcy (odbiorcy płatności) wygasa. Nowy obowiązek nabywcy w zakresie płatności względem banku udzielającego akceptu powstaje na tę samą kwotę (trasant jest zobowiązany dokonać płatności na rzecz banku w środkach pieniężnych przed upływem terminu zapadalności akceptu bankowego). W związku z tym wystawianie akceptów bankowych skutkuje zastąpieniem obowiązku trasanta względem dostawcy obowiązkiem względem banku.

(366)

Termin zapadalności akceptów bankowych różni się w zależności od warunków określonych przez każdy bank i może wynosić do 1 roku.

(367)

Odbiorca płatności (lub okaziciel), na którego wystawiono akcept bankowy, ma trzy możliwości przed upływem terminu zapadalności:

(368)

Data wystawienia akceptu bankowego zazwyczaj pokrywa się z terminem płatności uzgodnionym z dostawcą, ale może również wypadać przed upływem terminu płatności lub po nim. W toku dochodzenia ustalono, że w przypadku przedsiębiorstw objętych próbą data wystawienia zwykle wypadała w dniu, w którym upływał termin płatności na rzecz dostawcy, lub przed tym terminem, a w niektórych przypadkach nawet po upływie tego terminu płatności. Komisja ustaliła, że w większości przypadków termin zapadalności akceptów bankowych przedsiębiorstw objętych próbą wynosi 6–12 miesięcy po terminie zapłaty faktury.

(369)

Jeżeli chodzi o podejście księgowe do akceptów bankowych, uznaje się je za zobowiązania na rzecz banku na rachunkach trasantów, tj. producentów eksportujących objętych próbą.

(370)

Ośrodek informacji kredytowej Ludowego Banku Chin („LBCh”) uznaje akcepty bankowe za „nierozliczoną pożyczkę” udzieloną przez banki na równi z kredytami, akredytywami lub finansowaniem handlu. Należy również zwrócić uwagę, że ośrodek informacji kredytowej LBCh jest finansowany przez instytucje finansowe, które udzielają różnego rodzaju kredytów, i że takie instytucje finansowe uznały zatem akcepty bankowe za zobowiązania na rzecz siebie samych. Ponadto zgromadzone w toku dochodzenia umowy o akceptach bankowych przewidują, że niezależnie od dokonania przez nabywcę pełnej płatności w terminie wykupu akceptów bankowych, bank będzie traktował niezapłaconą kwotę jako zaległy kredyt.

(371)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń jeden producent eksportujący z grupy CNBM stwierdził, że LBCh nie uznaje w sprawozdaniach na temat sytuacji kredytowej akceptów bankowych za zobowiązanie wobec banku. Zainteresowana strona powołała się na notę do zobowiązań w sprawozdaniu LBCh na temat sytuacji kredytowej, w której stwierdzono, że „Na saldo zadłużenia składają się nierozliczone zaliczki, pożyczki, pożyczki klasowe, finansowanie handlu, faktoring, dyskontowanie weksli, gwarancje i należności wyrównane przez osoby trzecie oraz zadłużenia obsługiwane przez spółkę zarządzającą aktywami w czasie gromadzenia danych statystycznych”. Dodała ponadto, że w jednej ze spółek należących do grupy „informacje podsumowujące” w sprawozdaniu na temat sytuacji kredytowej odnoszą się do „bieżącego salda zobowiązań”, które nie obejmuje kwot akceptów bankowych, a jedynie kwotę pożyczek.

(372)

W tym względzie Komisja wskazuje, że w sprawozdaniach na temat sytuacji kredytowej wymienia się akcepty bankowe w „Podsumowaniu nierozliczonych informacji kredytowych” na tym samym poziomie co pożyczki, akredytywy dokumentowe, zdyskontowane weksle, faktoring i finansowanie handlu. Fakt, że akcepty bankowe nie są uwzględnione w „saldzie zadłużenia” ani w „bieżącym saldzie zobowiązań” w momencie sporządzania sprawozdania, nie ma wpływu na ich klasyfikację jako kredyty, co wyraźnie uznał LBCh w sprawozdaniach na temat sytuacji kredytowej.

(373)

Jak już wspomniano w motywie 358, akcepty bankowe są formą finansowania krótkoterminowego. Ponadto, jak stwierdził Ludowy Bank Chin na swojej stronie internetowej, „akcepty bankowe mogą zagwarantować zawarcie umowy między nabywcą i sprzedawcą oraz jej wykonanie, jak również stanowić wsparcie dla obrotu kapitałowego za pośrednictwem interwencji w ramach kredytu udzielonego przez Bank Chin” (97). Co więcej, bank DBS na swojej stronie internetowej przedstawia akcepty bankowe jako sposób na „zwiększenie kapitału obrotowego dzięki odroczonym płatnościom” (98).

(374)

Komisja stwierdziła, że akcepty bankowe są w dużym stopniu wykorzystywane jako sposób płatności w transakcjach handlowych jako alternatywa dla przekazu pieniężnego, tym samym ułatwiając trasantowi obrót środkami pieniężnymi i stanowiąc wsparcie dla jego kapitału obrotowego. Z punktu widzenia środków pieniężnych instrument ten faktycznie zapewnia trasantowi odroczony termin płatności wynoszący 6 miesięcy lub 1 rok, ponieważ rzeczywista płatność pieniężna kwoty transakcji następuje z upływem terminu zapadalności akceptu bankowego, a nie w momencie, w którym trasant musi zapłacić dostawcy. W przypadku braku takiego instrumentu finansowego, aby zapłacić swojemu dostawcy, trasant wykorzystałyby własny kapitał obrotowy, co wiąże się z kosztami, albo zawarł z bankiem umowę w sprawie krótkoterminowej pożyczki obrotowej, co również wiąże się z kosztami. W rzeczywistości, płacąc akceptem bankowym, trasant korzysta z dostarczonych towarów lub świadczonych usług przez okres 6 miesięcy do 1 roku, nie dokonując przedpłaty środków pieniężnych i nie ponosząc żadnych kosztów. Wykorzystanie akceptów bankowych jako alternatywy dla pożyczek krótkoterminowych ilustruje ustalenie przez Komisję, że producenci eksportujący objęci próbą nie zaciągnęli żądanych pożyczek. Akcepty bankowe wystawione przez tego producenta eksportującego w okresie objętym dochodzeniem stanowiły jednak 70 % jego kosztów operacyjnych. Podobnie na koniec okresu objętego dochodzeniem udział akceptów bankowych w jego zobowiązaniach ogółem wynosił ponad 53 %.

(375)

W normalnych warunkach rynkowych akcepty bankowe, jako instrument finansowy, oznaczałyby koszt finansowania dla trasanta. W toku dochodzenia wykazano, że wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą, które korzystały z akceptów bankowych w okresie objętym dochodzeniem, płaciły jedynie prowizję od usługi polegającej na obsłudze akceptu świadczonej przez bank, która wahała się od 0,05 % do 0,1 % wartości nominalnej akceptu. Żadne z przedsiębiorstw objętych próbą nie poniosło jednak kosztu finansowania za pośrednictwem akceptów bankowych przez odroczenie płatności pieniężnej za dostawę towarów i świadczenie usług. W związku z tym Komisja uznała, że przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem odniosły korzyść z finansowania w formie akceptów bankowych, za które nie poniosły żadnych kosztów.

(376)

Biorąc pod uwagę powyższe, Komisja stwierdziła, że system akceptów bankowych wprowadzony w ChRL zapewnił wszystkim producentom eksportującym bezpłatne finansowanie ich bieżących operacji, wskutek czego przyznawano im korzyść stanowiącą podstawę środków wyrównawczych opisaną w motywach 395–399 poniżej zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego.

(377)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń obaj współpracujący producenci eksportujący stwierdzili, że akcepty bankowe nie stanowią pożyczki ani żadnej innej formy pomocy finansowej oraz że Komisja dokonała błędnego założenia, że wykorzystanie akceptów bankowych ma taki sam skutek jak pożyczka krótkoterminowa. Twierdzili oni, że wydłużony termin płatności, który wynika z wykorzystania akceptu bankowego, nie jest nieoprocentowaną pożyczką krótkoterminową udzieloną przez bank, a przedłużeniem terminu płatności, które sprzedawca decyduje się przyznać. Grupa Yuntianhua stwierdziła, że Komisja nie wykazała istnienia wkładu finansowego w przypadku akceptów bankowych. Obaj współpracujący producenci eksportujący utrzymywali, że akcepty bankowe nie wiążą się z żadnym finansowaniem, ponieważ żadne pieniądze nie zostały przekazane z banku na rzecz żadnej ze stron.

(378)

Jedno przedsiębiorstwo z grupy CNBM stwierdziło, że akcept bankowy służy jedynie ułatwieniu transakcji pomiędzy nieznajomymi stronami w taki sposób, że bank dodaje własną gwarancję, że płatność zostanie dokonana w terminie zapadalności. Co więcej, akcept bankowy nie zmienia daty płatności przewidzianej pierwotnie w umowie sprzedaży i w związku z tym bank – korzystając z akceptu bankowego – nie udziela krótkoterminowej pożyczki. Przedsiębiorstwo to stwierdziło ponadto, że sposób księgowania akceptów bankowych w wewnętrznych księgach rachunkowych tego przedsiębiorstwa nie zmienia wniosku, że akcepty bankowe nie są rodzajem krótkoterminowego finansowania. Przedsiębiorstwo to stwierdziło również, że ponieważ zgodnie z umową sprzedaży sprzedawca otrzymuje płatność dopiero po 6 miesiącach lub po 1 roku, nabywca nie musi wykorzystywać swojego własnego kapitału obrotowego ani zaciągać krótkoterminowej pożyczki, aby dokonać płatności na żądanie, ponieważ sprzedawca już akceptuje fakt, że płatność będzie miała charakter odroczony.

(379)

W tym względzie Komisja wskazała, że nie ustaliła, iż akcepty bankowe stanowią pożyczkę. Komisja stwierdziła jednak, że mają one skutek gospodarczy podobny do krótkoterminowego finansowania.

(380)

Jak wspomniano w motywie 374, Komisja ustaliła, że akcepty bankowe są w dużym stopniu wykorzystywane jako sposób płatności w transakcjach handlowych jako alternatywa dla przekazu pieniężnego, tym samym ułatwiając trasantowi obrót środkami pieniężnymi i stanowiąc wsparcie dla jego kapitału obrotowego. Komisja stwierdziła również, że z punktu widzenia środków pieniężnych instrument odracza płatność gotówkową do terminu zapadalności akceptu bankowego. W rzeczywistości w terminie płatności uzgodnionym w umowie dostawca otrzymuje akcept bankowy zamiast gotówki. Płatność gotówkowa z upływem terminu zapadalności to płatność dokonywana przez trasanta na rzecz banku w ramach stosunku umownego powstałego pomiędzy trasantem a bankiem w ramach akceptu bankowego. Dostawcy mogą również zatwierdzać akcepty bankowe w celu zapłacenia innym dostawcom (zamiast gotówki). W związku z tym, jak wskazano w motywie 374, użycie akceptu bankowego umożliwiało trasantom korzystanie z dostarczonych towarów lub świadczonych usług przez okres 6 miesięcy do 1 roku bez konieczności dokonania przedpłaty środków pieniężnych i bez ponoszenia żadnych kosztów. Komisja przypomniała również, że Ludowy Bank Chin przedstawia akcepty bankowe jako instrument, który może „zmniejszyć koszt finansowania i zwiększyć efektywność kapitałową” trasanta, „jak również stanowić wsparcie dla obrotu kapitałowego za pośrednictwem interwencji w ramach kredytu udzielonego przez Bank Chin” (99), a bank DBS przedstawia akcepty bankowe jako sposób na „zwiększenie kapitału obrotowego dzięki odroczonym płatnościom” (100). Ponadto rząd ChRL nie zakwestionował wniosku Komisji, zgodnie z którym akcepty bankowe są formą finansowania. Co więcej, CBIRC wydała niedawno zawiadomienie, w którym stwierdza, że w celu wzmocnienia wsparcia kredytowego dla przedsiębiorstw na dalszym szczeblu łańcucha dostaw w przedsiębiorstwach podstawowych, bankowe instytucje finansowe mogą udzielać wsparcia kredytowego dla przedsiębiorstw na dalszym szczeblu łańcucha dostaw w celu uzyskania towarów i zapłacenia za towary poprzez otwarcie bankowych weksli akceptowanych, krajowe akredytywy dokumentowe, płatności zaliczkowe itp. (101) Jest to kolejny dowód na to, że rząd ChRL postrzega akcepty bankowe jako kolejną formę wsparcia kredytowego.

(381)

Fakt, że w momencie wydania akceptu bankowego nie ma miejsca przelew środków pieniężnych z banku na rzecz jakiejkolwiek strony, nie zmienia powyższego rozumowania i wniosków. Jak już wyjaśniono, wprowadzone w ChRL akcepty bankowe są środkiem płatniczym w transakcjach handlowych, który faworyzuje trasantów, ułatwiając im obrót środkami pieniężnymi i stanowiąc wsparcie dla ich kapitału obrotowego. Z gospodarczego i finansowego punku widzenia wykorzystanie tego instrumentu umożliwia trasantowi zapłacenie jego zobowiązań bez wykorzystywania zasobów finansowych przedsiębiorstwa, a w związku z tym stanowi formę finansowania jego działalności gospodarczej. Sprzecznie z tym, co twierdzą współpracujący producenci eksportujący, finansowanie to nie jest przyznawane przez dostawcę, ale przez bank. Jak wyjaśniono w motywie 365, po zaakceptowaniu akceptu bankowego przez bank i zatwierdzeniu go przez odbiorcę płatności (tj. dostawcę) obowiązek nabywcy (trasanta) w zakresie płatności wobec dostawcy (odbiorcy płatności) wygasa. Odbiorca płatności (dostawca) faktycznie otrzymuje zapłatę w formie akceptu bankowego w momencie uzgodnionym w umowie sprzedaży (tj. w terminie płatności). Zostało to potwierdzone przez rząd ChRL w trakcie wizyty weryfikacyjnej – mianowicie po tym, jak przedsiębiorstwo zapłaci dostawcy z wykorzystaniem akceptu bankowego, nie ma już obowiązku w odniesieniu do dostawcy, ale w odniesieniu do banku, ponieważ podmiot, który zażądał wystawienia akceptu bankowego, będzie musiał zapłacić bankowi w całości w terminie zapadalności. Ponadto jako środek płatności akcept bankowy może być wykorzystywany przez dostawcę do zapłacenia jego własnych zobowiązań wobec innych stron. W związku z tym dostawca nie przyznaje przedłużenia daty płatności. Przeciwnie – bank udziela przedłużenia faktycznej płatności gotówkowej z tytułu transakcji objętej akceptem bankowym o 6 miesięcy lub 1 rok i tym samym umożliwia trasantowi uniknięcie wszelkich kosztów finansowania.

(382)

Komisja nie zgodziła się z uwagą, że ponieważ zgodnie z umową sprzedaży sprzedawca otrzymuje płatność dopiero po 6 miesiącach lub po 1 roku, nabywca nie musi wykorzystywać swojego własnego kapitału obrotowego ani zaciągać krótkoterminowej pożyczki, aby dokonać płatności na żądanie. Komisja nie zgodziła się również z twierdzeniem, że sposób, w jaki objęci próbą producenci eksportujący księgują akcepty bankowe w swoich wewnętrznych księgach rachunkowych, jest nieistotny. W rzeczywistości, jak już wspomniano powyżej, akcepty bankowe są środkiem płatności stosowanym przez trasanta w celu wywiązania się ze swoich zobowiązań wobec odbiorcy płatności. Stwierdzenie, że „sprzedawca otrzymuje płatność dopiero po 6 miesiącach lub po 1 roku”, jest niezgodne z prawdą, ponieważ sprzedawca otrzymuje płatność z wykorzystaniem akceptu bankowego w terminie płatności uzgodnionym w umowie. Jak już wskazano w motywie 374, akcepty bankowe są przewidziane jako sposób płatności w transakcjach handlowych zamiast płatności gotówkowej i zostało to uzgodnione zarówno przez sprzedawcę jak i nabywcę. Płatność gotówką za towary i usługi jest jednak odroczona do terminu zapadalności akceptu bankowego, a odroczenie to jest przyznawane przez bank. Jak już wyjaśniono w motywie 365, gdy sprzedawca otrzymuje zapłatę w formie akceptu bankowego, zobowiązanie trasanta wobec sprzedawcy zostaje anulowane i powstają dwa nowe zobowiązania: zobowiązanie trasanta wobec banku udzielającego akceptu oraz zobowiązanie banku udzielającego akceptu wobec sprzedawcy (odbiorcy płatności) lub okaziciela, na którego wystawiono akcept bankowy. Wbrew przedstawionym twierdzeniom sposób, w jaki objęci próbą producenci eksportujący księgują akcepty bankowe w swoich wewnętrznych księgach rachunkowych, jest ważnym elementem, który ukazuje, że z jednej strony zobowiązanie wobec sprzedawcy jest anulowane w momencie zapłaty z wykorzystaniem akceptu bankowego, a z drugiej strony tworzone jest nowe zobowiązanie trasanta wobec banku. Jest to dodatkowy dowód na to, że przez wykorzystanie akceptów bankowych jako środka płatności – na co zezwala bank akceptujący akcept – trasant nie musi płacić w gotówce dostawcy (odbiorcy płatności) w terminie płatności uzgodnionym w umowie. Trasant jest zamiast tego zobowiązany do zapłaty w gotówce bankowi w dniu, na który przypada termin zapadalności akceptu bankowego, czyli 6 miesięcy lub 1 rok później. Potwierdził to rząd ChRL podczas wizyty weryfikacyjnej, stwierdzając, że akcepty bankowe „są interesującym sposobem na odciążenie przedsiębiorstwa w zakresie przepływu środków pieniężnych”.

(383)

Komisja nie zgodziła się również z uwagą, że akceptując akcept bankowy, bank w pewnym sensie dodaje jedynie własną gwarancję, że płatność zostanie dokonana w terminie zapadalności. Po pierwsze, jak stwierdzono wcześniej, akcept bankowy jest środkiem płatniczym, w ramach którego trasant wywiązuje się ze swojego zobowiązania wobec odbiorcy płatności (dostawcy). W związku z tym płatność na rzecz dostawcy ze strony trasanta odbywa się w momencie zatwierdzenia akceptu bankowego, podczas gdy w terminie zapadalności trasant wywiązuje się ze swojego obowiązku zapłaty wobec banku. Po drugie, akcept bankowy nie może być klasyfikowany jedynie jako dodatkowa gwarancja przyszłej płatności, ponieważ akcept bankowy jest środkiem płatniczym uznanym w umowach sprzedaży, a obowiązek płatności trasanta wobec dostawcy jest anulowany przez płatność z wykorzystaniem akceptu bankowego. Płatność w gotówce należna bankowi w terminie zapadalności nie stanowi przedłużenia terminu płatności przyznanego przez dostawcę – jest natomiast zobowiązaniem wobec banku. Ponadto zostało to potwierdzone przez rząd ChRL podczas wizyty weryfikacyjnej, kiedy to stwierdził on, że z prawnego punktu widzenia różnica między gwarancją bankową a akceptem bankowym polega na tym, że „w przypadku gwarancji to przedsiębiorstwo A jest w pierwszej linii odpowiedzialne za płatność, podczas gdy w przypadku akceptów bankowych jest to bank wydający”.

(384)

Uwzględniając powyższe stwierdzenie, Komisja powtórzyła swój wniosek, zgodnie z którym pod względem skutków akcepty bankowe są formą krótkoterminowego finansowania, ponieważ umożliwiają producentom eksportującym sfinansowanie ich zakupów. Korzyścią zapewnianą współpracującym producentom eksportującym są oszczędności kosztów finansowania ze względu na fakt, że wykorzystanie finansowania poprzez akcepty bankowe nie było wynagradzane.

(385)

Biorąc pod uwagę fakt, że akcepty bankowe faktycznie mają ten sam cel i skutki co krótkoterminowe pożyczki obrotowe oraz że były one szeroko stosowane przez współpracujących producentów eksportujących w celu finansowania ich bieżącej działalności zamiast korzystania z krótkoterminowych pożyczek obrotowych, powinny one nieść ze sobą koszt równoważny z finansowaniem krótkoterminowej pożyczki obrotowej. Wniosek ten został potwierdzony przez rząd ChRL podczas wizyty weryfikacyjnej, kiedy to stwierdził on, że w odniesieniu do dokonania przez przedsiębiorstwo wyboru pomiędzy akceptem bankowym a pożyczką krótkoterminową decyzja należy do przedsiębiorstwa, lecz „z natury rzeczy są one podobne”.

(386)

W świetle powyższych rozważań Komisja odrzuciła twierdzenia, że akcepty bankowe nie stanowią formy krótkoterminowego finansowania.

(387)

Jeżeli chodzi o szczególność wspomnianą w motywie 165, zgodnie z decyzją nr 40 instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego promowanym sektorom.

(388)

Komisja uznała, że akcepty bankowe stanowią kolejną formę preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych sektorów, takich jak sektor materiałów z włókna szklanego. Jak określono w sekcji 3.1 powyżej, sektor materiałów z włókna szklanego istotnie należy do promowanych sektorów i w związku z tym kwalifikuje się do wszelkiego możliwego wsparcia finansowego. Nie przedstawiono żadnych dowodów, że każde przedsiębiorstwo w ChRL (inne niż należące do promowanych sektorów) może odnieść korzyść z akceptów bankowych na tych samych warunkach preferencyjnych.

(389)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń grupa CNBM stwierdziła, że akcept bankowy jest powszechną praktyką handlową w ChRL dostępną dla wszystkich sektorów, a jedyny ustawowy limit dla użytkownika akceptu bankowego wskazano w art. 6 ustawy Chińskiej Republiki Ludowej o instrumentach podlegających negocjacjom, tj. „jeżeli osoba nieposiadająca zdolności prawnej lub posiadająca ograniczoną zdolność do czynności prawnych w zakresie prawa cywilnego podpisuje dokument podlegający negocjacji, podpis jest nieważny”. Stwierdziła również, że producenci eksportujący nie są odpowiedzialni za obalenie domniemania, że rzekomy program subsydiów jest szczególny oraz że obowiązkiem Komisji jest uzasadnienie swojego ustalenia szczególności na podstawie konkretnych dowodów, w szczególności poprzez porównanie warunków oferowanych przedsiębiorstwom objętym próbą z warunkami oferowanymi innym chińskim przedsiębiorstwom. Ponadto jedno przedsiębiorstwo z grupy CNBM zwróciło się do Komisji o wyjaśnienie, dlaczego podobny system w Kanadzie, do którego Komisja odniosła się w sprawie dotyczącej e-rowerów, nie jest uznawany za szczególny program subsydiów, podczas gdy Komisja uznaje system w ChRL za szczególne subsydium.

(390)

W tym względzie Komisja odniosła się do motywu 165, w którym przedstawiła dowody na to, że zgodnie z decyzją nr 40 od instytucji finansowych wymaga się udzielania wsparcia kredytowego promowanym sektorom. Akcepty bankowe jako forma finansowania stanowią część systemu preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych sektorów takich jak przemysł materiałów z włókna szklanego.

(391)

Komisja wskazała, że dokonała swojej oceny dotyczącej szczególności programu subsydiów na podstawie dostępnych dokumentów rządowych, takich jak plany i regulacje, dotyczących promowanych sektorów. W tym względzie Komisja zauważyła, że rząd ChRL jasno określił, które sektory są promowane, ograniczając szczególne finansowanie preferencyjne wyłącznie do tych sektorów. W związku z tym nawet jeśli szereg innych sektorów określonych konkretnie jako promowane również korzysta z takich samych lub podobnych warunków preferencyjnych co przemysł materiałów z włókna szklanego, nie sprawia to, że finansowanie preferencyjne, a w szczególności akcepty bankowe, są ogólnie dostępne dla wszystkich sektorów.

(392)

Ponadto nawet jeśli forma finansowania mogłaby być zasadniczo dostępna dla wszystkich przedsiębiorstw we wszystkich sektorach przemysłu, konkretne warunki, na jakich takie finansowanie jest oferowane przedsiębiorstwom z danego sektora przemysłu, takie jak odpłatność finansowania i wielkość finansowania, mogą sprawiać, że forma ta jest szczególna. Jak wspomniano powyżej, w przypadku współpracujących producentów eksportujących Komisja istotnie ustaliła, że wszyscy ci producenci korzystali z krótkoterminowego finansowania w formie akceptów bankowych bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów oraz że niektórzy z nich korzystali ze znacznej ilości akceptów bankowych w porównaniu z innymi krótkoterminowymi formami finansowania, takimi jak pożyczki krótkoterminowe. Żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów wykazujących, że finansowanie preferencyjne przedsiębiorstw w przemyśle materiałów z włókna szklanego poprzez akcepty bankowe jest udzielane w oparciu o obiektywne kryteria lub warunki w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(393)

W odniesieniu do uwagi dotyczącej systemu akceptów bankowych w Kanadzie Komisja wskazała, że zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia podstawowego oceny szczególności programu subsydiów dokonuje się wyłącznie w odniesieniu do subsydiów będących przedmiotem dochodzenia. W związku z tym od Komisji nie wymaga się wykazania, że podobne systemy w innych krajach również są szczególne.

(394)

Z uwzględnieniem powyższych argumentów twierdzenia współpracujących producentów eksportujących dotyczące szczególności akceptów bankowych zostały odrzucone.

(395)

W celu obliczenia kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych Komisja oceniła korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem.

(396)

Jak już wspomniano w motywach 358 i 373, akcepty bankowe są formą finansowania krótkoterminowego, które zwiększa efektywność kapitałową trasanta, stanowiąc wsparcie dla jego kapitału obrotowego i zaspokajając jego potrzeby w zakresie środków pieniężnych, ponieważ są w dużym stopniu wykorzystywane jak środek płatności w transakcjach handlowych zamiast środków pieniężnych. Komisja ustaliła, że producenci eksportujący objęci próbą korzystają z akceptów bankowych, aby zaspokoić swoje potrzeby dotyczące finansowania krótkoterminowego bez płacenia wynagrodzenia. Ponadto, jak stwierdzono w motywie 346, Komisja uznała, że wszelkie krótkoterminowe finansowanie przedsiębiorstw objętych próbą, w tym akcepty bankowe, powinno mieć pokrycie w linii kredytowej. Korzyść związaną z liniami kredytowymi ustalono w sekcji 3.4.3.1 powyżej.

(397)

Komisja stwierdziła zatem, że trasanci akceptów bankowych powinni płacić wynagrodzenie za okres finansowania. Do celów obliczeń Komisja uznała, że okres finansowania rozpoczął się albo w dniu upływu terminu płatności ustalonego z dostawcą, w przypadkach gdy akcept bankowy wydano przed upływem terminu płatności, albo w dniu wydania akceptu bankowego, w przypadkach gdy akcept bankowy wydano w dniu upływu terminu płatności albo po nim. Uznano, że okres finansowania zakończył się w terminie zapadalności akceptu bankowego.

(398)

Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną w ten sposób odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo rzeczywiście zapłaciło jako wynagrodzenie finansowania poprzez akcepty bankowe, a kwotą, jaką powinno zapłacić, stosując stopę procentową finansowania krótkoterminowego.

(399)

Komisja określiła korzyść wynikającą z niepłacenia kosztu finansowania krótkoterminowego. W tym względzie, jak wspomniano w motywie 358, akcepty bankowe są formą finansowania krótkoterminowego. W rzeczywistości służą temu samemu celowi co krótkoterminowe pożyczki obrotowe. W związku z tym Komisja uznała, że akcepty bankowe powinny pociągać za sobą koszt równoważny finansowaniu pożyczek krótkoterminowych. Komisja zastosowała zatem tę samą metodykę co do finansowania pożyczek krótkoterminowych denominowanych w RMB opisaną w sekcji 3.4.2.4 powyżej.

(400)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń jedno przedsiębiorstwo z grupy CNBM przedstawiło uwagę, zgodnie z którą ze względu na fakt, że akcept bankowy stanowi kredyt udzielany nabywcy przez sprzedawcę, Komisja powinna obliczać korzyść w kontekście programu subsydiów „dostarczanie towarów i świadczenie usług za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia” oraz powinna w pierwszej kolejności określić, czy dostawcy zaliczają się do „organów publicznych” w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(401)

Jak już wyjaśniono w motywach 379–383, Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem, że akcepty bankowe są kredytem udzielanym przez sprzedawcę, oraz stwierdziła, że akcepty bankowe stanowią formę finansowania preferencyjnego udzielanego trasantowi przez bank. W związku z tym powyższa uwaga została odrzucona.

(402)

Inne przedsiębiorstwo z grupy CNBM stwierdziło, że Komisja powinna była odliczyć rzeczywisty przyznany termin płatności od zakładanego okresu finansowania bankowego.

(403)

Jak wyjaśniono w motywie 397, przy obliczaniu okresu finansowania Komisja uwzględniła termin płatności uzgodniony z dostawcą. W przypadku przedsiębiorstwa z grupy CNBM, które zgłosiło ten argument, dochodzenie wykazało, że w praktyce termin płatności podstawowych faktur albo już minął w czasie wydania odpowiednich akceptów bankowych, albo nie można było ustalić żadnego związku między przedstawionymi fakturami a akceptami bankowymi. Argument ten został zatem odrzucony.

(404)

Jedno przedsiębiorstwo z grupy CNBM stwierdziło, że Komisja powinna odliczyć od domniemanej korzyści opłaty rzeczywiście zapłacone przez producentów objętych próbą. Ponadto grupa Yuntianhua stwierdziła, że zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego Komisja musi odliczyć opłaty pobierane przy składaniu wniosków lub inne koszty obowiązkowo poniesione w celu zakwalifikowania się do uzyskania subsydium lub koszty jego uzyskania.

(405)

Komisja zauważyła już w motywie 375, że współpracujący producenci eksportujący płacili prowizję od usługi polegającej na obsłudze akceptu świadczonej przez bank, która wahała się od 0,05 % do 0,1 % wartości nominalnej akceptu bankowego. Prowizja ta – płacona za przetwarzanie akceptu bankowego przez bank – jest istotnie elementem odrębnym od finansowania przyznanego przez bank, w przypadku którego współpracujący producenci eksportujący nie ponieśli żadnych kosztów. Opłata ta jest uiszczana w celu pokrycia kosztów administracyjnych ponoszonych przez bank podczas przetwarzania akceptów bankowych. Komisja wyrównała tylko część finansową akceptów bankowych (mianowicie część równoważną krótkoterminowemu finansowaniu); nie przeanalizowała tego, czy prowizja za akceptację obejmowała również subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych. W każdym przypadku wpływ opłaty na kwotę subsydium wynosi od 0,01 % do 0,04 % w zależności od producenta eksportującego i w związku z tym jest nieistotny. Komisja nie uznała zatem za konieczne przeanalizowania tego twierdzenia pod kątem jego zasadności, a także dokonania oceny stosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do tej korzyści.

(406)

Jedno przedsiębiorstwo z grupy CNBM twierdziło, że podstawę obliczenia korzyści należy obniżyć o kwotę depozytów, które złożyła jako gwarancję za akcepty bankowe.

(407)

W tym względzie, jak stwierdziła Komisja w poprzednich dochodzeniach (102), należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że żądanie od klientów gwarancji i zabezpieczeń podczas przyznawania finansowania jest powszechną praktyką banków. Ponadto należy zauważyć, że gwarancje takie są wykorzystywane w celu zapewnienia, że producent eksportujący poniesie swoją odpowiedzialność finansową wobec banku, a nie wobec dostawcy. W toku dochodzenia wyjawiono również, że chińskie banki nie żądają systematycznie tych gwarancji oraz że nie zawsze są one związane ze szczególnymi akceptami bankowymi. W tym względzie domniemane depozyty nie stanowią zaliczki wypłacanej przez trasanta na rzecz banków, a jedynie dodatkową gwarancję, której czasem wymagają banki i która nie ma żadnego wpływu na decyzję banku o wydaniu akceptów bankowych, bez dodatkowych odsetek od pożyczki dla trasanta. Ponadto mogą one przyjmować różne formy, w tym depozytów terminowych i zastawów. Depozyty te są oprocentowane na rzecz trasanta, a zatem nie stanowią kosztów dla trasanta akceptu bankowego. Na tej podstawie twierdzenie to zostało odrzucone.

(408)

Jedno przedsiębiorstwo z grupy CNBM stwierdziło, że Komisja powinna wyłączyć ze swoich obliczeń akcepty bankowe wydane na rzecz powiązanych stron, ponieważ przedłużenie terminu płatności na rzecz powiązanej strony z wykorzystaniem akceptu bankowego nie daje odbiorcy płatności żadnej korzyści w zakresie zwiększonej płynności, ponieważ zmniejsza płynność powiązanego kontrahenta o proporcjonalną kwotę.

(409)

W tym względzie Komisja przypomina, że – tak jak stwierdzono powyżej – akcept bankowy jest środkiem płatniczym i w związku z tym nie ma skutku przedłużającego termin płatności uzgodniony z dostawcą, ale ma skutek odraczający płatność gotówkową. Jako środek płatniczy akcept bankowy może być zatwierdzany przez odbiorcę płatności (dostawcę) w celu uregulowania jego zobowiązań wobec innych stron. W związku z tym nie występuje proporcjonalne zmniejszenie płynności powiązanych stron, które otrzymały akcept bankowy. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(410)

Grupa Yuntianhua stwierdziła, że podczas obliczania kwoty akceptów bankowych w przypadku niektórych przedsiębiorstw powiązanych Komisja nie wykorzystała danych przekazanych w odpowiedzi na kwestionariusz.

(411)

Komisja zauważyła, że obliczenia dokonano na podstawie najnowszych danych przekazanych przez przedsiębiorstwa, które to dane poddano sprawdzeniu podczas weryfikacji na miejscu. W związku z tym argument został odrzucony.

(412)

Ponadto jedno przedsiębiorstwo z grupy CNBM wyraziło konkretny argument dotyczący akceptów bankowych wydawanych przez przedsiębiorstwo powiązane w celu uniknięcia podwójnego liczenia. Komisja odrzuciła ten argument. Ponieważ szczegóły tego twierdzenia są jednak poufne, Komisja odniosła się do niego w ujawnieniu dotyczącym konkretnego przedsiębiorstwa objętego postępowaniem.

(413)

W toku dochodzenia wykazano, że chińskie instytucje finansowe zdyskontowały należności niektórym przedsiębiorstwom objętym próbą w zamian za środki pieniężne.

(414)

Dzięki tej operacji pośrednicy finansowi dokonali na rzecz przedsiębiorstw przedpłaty kwot należności przed upływem terminu ich zapłaty. Przedsiębiorstwa otrzymały wczesne środki, przenosząc prawa do przyszłych należności na instytucje finansowe po odliczeniu opłat i obowiązujących stóp dyskontowych.

(415)

Obowiązująca stopa dyskontowa powinna w szczególności rekompensować ryzyko niewykonania zobowiązania, na które duży wpływ ma rating kredytowy ostatniego podmiotu odpowiedzialnego za wykonanie obowiązku w zakresie płatności.

(416)

Zdyskontowane należności, na które natrafiono w toku dochodzenia, miały różne formy, takie jak weksle, obligacje, faktoring, akcepty bankowe i akcepty handlowe. Każda z tych form funkcjonuje na szczególnych warunkach, a także jest obarczona różnym stopniem podstawowego ryzyka. Jeżeli chodzi o akcepty bankowe, ostatnim odpowiedzialnym podmiotem jest wystawca akceptu bankowego, czyli bank. W przypadku innego rodzaju należności, np. weksli, akredytywy, ostatnim odpowiedzialnym podmiotem zazwyczaj byłoby jednak przedsiębiorstwo handlowe.

(417)

W normalnych warunkach rynkowych mająca zastosowanie stopa dyskontowa powinna zrekompensować bankowi jego koszty i ryzyko. Komisja ustaliła jednak, że niektórym przedsiębiorstwom objętym próbą mogły zostać przyznane stawki preferencyjne, wskutek czego odniosłyby korzyść stanowiącą podstawę środków wyrównawczych.

(418)

Korzyścią przyznaną w ten sposób odbiorcom byłaby różnica między stopą dyskontową stosowaną przez chińskie instytucje finansowe a stopą dyskontową mającą zastosowanie do porównywalnej operacji na rynku, na przykład pożyczek krótkoterminowych.

(419)

Informacje zawarte w aktach sprawy nie pozwalają jednak na dokonanie rozróżnienia między poszczególnymi obowiązującymi stopami dyskontowymi. Ponadto Komisja oszacowała, że korzyść przyznana w ramach tej formy subsydiowania jest nieistotna w przedmiotowym dochodzeniu. W związku z tym Komisja podjęła decyzję o niewyrównywaniu jej.

(420)

Na podstawie publicznie dostępnych informacji Komisja ustaliła, że CNBM dokonał w okresie objętym dochodzeniem zamiany długu na kwotę 4 mld RMB w Chińskim Banku Rolnym („ABC”) i Bank of Communications („COMM”) na udziały w kapitale własnym. Jak wskazano w motywach 208–217 powyżej, CNBM nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i nie współpracował w ramach dochodzenia. W związku z tym Komisja musiała skorzystać z dostępnych faktów, jeżeli chodzi o jej ocenę tej transakcji.

(421)

Zarówno Chiński Bank Rolny, jak i Bank of Communications są bankami będącymi własnością państwa, uznawanymi za organy publiczne lub organy, którym powierzono lub wyznaczono zadania zgodnie z sekcją 3.4.1.4 powyżej. Ponadto w toku poprzednich dochodzeń antysubsydyjnych ustalono, że zarówno Chiński Bank Rolny, jak i Bank of Communications są organami publicznymi lub organami, którym powierzono wykonywanie funkcji należących zazwyczaj do zadań rządu lub które wyznaczono do wykonywania tych funkcji (103). W aktach obecnego dochodzenia nie ma dowodów, które podważałyby te wcześniejsze ustalenia.

(422)

Komisja uznała, że w normalnych warunkach rynkowych bank nie zamieniłby długu na udziały w kapitale własnym bez dodatkowej rekompensaty. Kapitał własny jest w istocie zdecydowanie bardziej ryzykownym instrumentem niż dług, ponieważ w jego przypadku nie ma pewności, czy bank odzyska swoją inwestycję kapitałową. Ponadto – w przeciwieństwie do stopy procentowej pożyczki – kapitał własny niekoniecznie gwarantuje zwrot z inwestycji. Zwiększone ryzyko, które bank podejmuje poprzez tę zamianę długu na udziały w kapitale własnym, potwierdzają dowody na słabą sytuację finansową zawarte w sprawozdaniu rocznym przedsiębiorstwa za rok obrotowy 2018: przedsiębiorstwo ma bardzo wysoki wskaźnik zadłużenia netto (120–145 %), pożyczki krótkoterminowe, które musi spłacić w ciągu roku wynoszą dwukrotność rocznego zysku brutto przedsiębiorstwa, a zobowiązania ogółem stanowią 2/3 jego rocznego obrotu. Ponadto w artykule prasowym zamieszczonym na stronie internetowej CNBM jako przyczynę zamiany wskazano zwłaszcza cele polityki przemysłowej oraz duże znaczenie strategicznej współpracy między CNBM i tymi dwoma bankami. W szczególności w artykule prasowym stwierdzono, że zamiana pomoże CNBM w osiągnięciu „reformy strukturalnej po stronie podaży” jako celu polityki przemysłowej.

(423)

W związku z powyższymi rozważaniami Komisja uznała, że zamiana długu na udziały w kapitale własnym w okresie objętym dochodzeniem przyniosła CNBM korzyść, ponieważ dokonały jej na warunkach preferencyjnych organy publiczne lub podmioty, którym państwo w inny sposób powierzyło lub wyznaczyło zadania w ramach realizacji celów polityki przemysłowej.

(424)

Komisja stwierdziła, że finansowanie preferencyjne za pośrednictwem zamiany długu na udziały w kapitale własnym ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ inwestorzy są podmiotami działającymi zgodnie z wytycznymi polityki państwa, w której wśród sektorów promowanych wymienia się sektor materiałów z włókna szklanego. W każdym razie dostępne informacje wskazują na przyznanie CNBM tego subsydium ad hoc, co sprawia, że subsydium to jest szczególne dla przedsiębiorstwa.

(425)

Wobec braku dalszych dowodów ze względu na brak współpracy Komisja nie miała dostępu do umów zawartych między CNBM i bankami. Komisja nie mogła zatem ocenić, czy znaczne ryzyko podjęte przez banki zostało w jakiś sposób zrekompensowane. Wszystkie elementy wyjaśnione w motywie 422 wskazują jednak na trudną sytuację finansową CNBM oraz na cele polityki przemysłowej realizowane za pośrednictwem tej transakcji, potwierdzając wniosek, że odzwierciedlając znaczne rzeczywiste ryzyko, z którym się wiązała, była ona niezgodna z logiką rynku. W konsekwencji Komisja uznała transakcję za równoważną z umorzeniem długu i traktowała ją jako dotację w okresie objętym dochodzeniem. Ponieważ dotacja została pobrana w całości w okresie objętym dochodzeniem, obliczono ją na podstawie łącznego obrotu całej grupy. W związku z tym kwota subsydiowania wyniosła 1,83 %.

(426)

W okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwo objęte próbą (Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd) skorzystało ze środków dostarczonych przez podmioty kontrolowane przez państwo za pośrednictwem szczególnych form zastrzyku kapitału własnego.

(427)

Środki te zostały przekazane w formie zwiększenia kapitału własnego, które jednak nie zapewniło inwestorom automatycznego nabycia pełnych praw przysługujących udziałowcom. W tym znaczeniu środki zostały przekazane w zamian za udział kapitałowy w przedsiębiorstwie będącym odbiorcą, który stałby się skuteczny dopiero po upływie nieokreślonego okresu.

(428)

W toku dochodzenia ustalono, że po otrzymaniu środków przez przedsiębiorstwo zostały one zaksięgowane jako inne instrumenty kapitałowe bez oczekiwanej zmiany w udziale własnościowym przedsiębiorstwa. Inwestorzy mimo przekazania środków nie zyskali pełnego dostępu do praw udziałowych ani nie otrzymali w zamian żadnej wypłaty odsetek. Część środków została przekazana do kapitału wpłaconego dopiero po upływie nieokreślonego okresu, ale zazwyczaj dłuższego niż rok, i po zatwierdzeniu przez SASAC. Dopiero w tym momencie inwestorzy otrzymali pełne prawa przysługujące udziałowcom.

(429)

Komisja ustaliła również, że okres między dokonaniem zastrzyku kapitałowego a przyznaniem praw przysługujących udziałowcom mógł być dłuższy niż rok. W tym względzie Komisja zidentyfikowała znaczące kwoty zastrzyków kapitału własnego, w związku z którymi w całym okresie objętym dochodzeniem nie nadano żadnych praw przysługujących udziałowcom.

(430)

W związku z tym w praktyce, aż do czasu uznania praw przysługujących udziałowcom, przez okres dłuższy niż rok, przedsiębiorstwo może dysponować środkami w zamian za przyszłe przekazanie własności, ale bez ponoszenia żadnych kosztów.

(431)

W normalnych warunkach rynkowych, aby zrekompensować stosowanie funduszy, przedsiębiorstwo przeniosłoby część praw własności przedsiębiorstwa niedługo po otrzymaniu funduszy lub zaksięgowałoby fundusze jako dług. Jednak biorąc pod uwagę szczególne okoliczności tych ustaleń w tym przypadku, ta hybrydowa forma finansowania w rzeczywistości przypomina bardziej klasyczną nieoprocentowaną pożyczkę długoterminową udziałowca niż instrument kapitałowy.

(432)

W świetle powyższych rozważań Komisja uznała, że w okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwo Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd., należące do grupy Yuntianhua, korzystało z dostępu do znacznych kwot finansowania przez dłuższy okres, za co nie poniosło żadnych kosztów. Biorąc pod uwagę, że ta szczególna forma przedmiotowych zastrzyków kapitału własnego nie wiązała się z automatycznym przyznaniem udziałowcom praw wobec inwestorów, Komisja uznała, że miały one skutek podobny do skutku pożyczki nieoprocentowanej.

(433)

Aby stwierdzić, czy inwestorów można uznać za podmioty publiczne lub podmioty, którym rząd ChRL powierzył lub wyznaczył pewne funkcje, Komisja zwróciła się do grupy Yuntianhua o udzielenie szczegółowych informacji na temat udziałowców, którzy przekazali fundusze za pośrednictwem innych instrumentów kapitałowych. Inwestorami byli: Kunming Heze Investment Center; Yunnan Jinrun Zhonghao Investment Center; oraz Yunnan State-owned Enterprise Reform No.2 Equity Investment Fund Partnership (Fundusz na rzecz reformy przedsiębiorstw państwowych).

(434)

Informacje, o których udzielenie zwróciła się Komisja, zawierały informacje korporacyjne, takie jak np. nazwy głównych udziałowców oraz struktura i regulamin zarządu każdego inwestora. Komisja zwróciła się również o przekazanie informacji na temat polityk inwestycyjnych wspomnianych inwestorów i bardziej szczegółowych informacji na temat konkretnych operacji przekazania środków za pośrednictwem instrumentów kapitałowych.

(435)

Ponadto Komisja skontaktowała się z rządem ChRL i zwróciła się o udzielenie takich samych informacji, jakie opisano w motywie 434. Rząd ChRL odpowiedział, że nie posiada ani nie przechowuje informacji na temat konkretnych przedsiębiorstw ani informacji dotyczących wszystkich podmiotów w Chinach, w których może posiadać udziały. W związku z tym odmówił udzielenia bezpośredniej odpowiedzi, ale odesłał do odpowiedzi, jaką ma udzielić przedsiębiorstwo objęte próbą.

(436)

Wobec braku pełnej odpowiedzi, zgodnie z motywami 218–220, Komisja zdecydowała się wykorzystać dostępne fakty w celu określenia, czy inwestorów można zaliczyć do organów publicznych.

(437)

Korzystając z ogólnodostępnych informacji, takich jak sprawozdania roczne, informacje dostępne w katalogach biznesowych lub na stronach internetowych inwestorów lub w publicznie dostępnych bazach danych, Komisja ustaliła, że inwestorzy, którzy zapewnili grupie Yuntianhua fundusze za pośrednictwem innych instrumentów kapitałowych, byli w części lub całości własnością państwa.

(438)

Jeżeli chodzi o Kunming Heze Investment Center, Komisja ustaliła, że ponad 98 % udziałów należy ostatecznie do władz lokalnych i przedsiębiorstw państwowych (104). W szczególności w odniesieniu do jego udziałowców Komisja ustaliła, że ponad 24 % udziałów należy do przedsiębiorstwa państwowego Yunnan State Owned Capital Operations Ltd (Yunnan guoyou ziben yunying youxian gongsi). Komisja stwierdziła również, że ponad 74 % udziałów w przedsiębiorstwie Kunming Heze Investment Center należy do przedsiębiorstwa China Fortune International (Huaxin International Trust), które jest spółką finansową przedsiębiorstwa państwowego China Huadian Group Co., Ltd. Ponadto przedsiębiorstwo Kunming Heze Investment Center jest zarządzane przez fundusz inwestycyjny przeznaczony do inwestycji w publiczne przedsiębiorstwa prowincjonalne. Ponadto w strukturze podmiotu oraz wśród udziałowców tego podmiotu Komisja odkryła przedstawicieli prawnych i członków zarządów, którzy zajmowali wcześniej stanowiska wykonawcze wysokiego szczebla w przedsiębiorstwie Yunnan SASAC, a także członków KPCh (105).

(439)

Jeżeli chodzi o Yunnan Jinrun Zhonghao Investment Center (106), Komisja ustaliła, że co najmniej 46 % udziałów należy ostatecznie do władz lokalnych i przedsiębiorstw państwowych. W szczególności Komisja odnalazła w strukturze udziałowców China Construction Bank Trust oraz przedsiębiorstwo Yunnan Province State-owned capital operations Jinrun equity investment fund management.

(440)

Podobnie Komisja ustaliła, że właścicielem przedsiębiorstwa Yunnan State-owned Enterprise Reform No.2 Equity Investment Fund Partnership (Fundusz na rzecz reformy przedsiębiorstw państwowych) było przedsiębiorstwo państwowe Yunnan Energy Investment Group.

(441)

Komisja stwierdziła ponadto istnienie formalnych znamion kontroli państwa nad tymi inwestorami. W szczególności wobec braku konkretnych informacji wskazujących inaczej Komisja uznała, że należy przyjąć, iż osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze w przedsiębiorstwach państwowych będących właścicielami przedmiotowych podmiotów zostały wyznaczone przez państwo i odpowiadają przed nim zgodnie z wnioskami przedstawionymi w sekcjach 3.4.1.5 i 3.4.1.6.

(442)

Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 431, Komisja ustaliła, że ich działanie nie było zgodne z logiką czysto rynkową i nie odzwierciedla faktycznego ryzyka rynkowego związanego z transakcjami objętymi dochodzeniem. Zgodnie z polityką rządu polegającą na promowaniu szczególnych gałęzi przemysłu, jak ustalono w sekcji 3.1 powyżej, inwestorzy ci działali natomiast w sposób nierozsądny, wspierając finansowo producenta eksportującego.

(443)

W związku z powyższymi rozważaniami Komisja ustaliła, że podmioty kontrolowane przez państwo, które zapewniły grupie Yuntianhua finansowanie za pośrednictwem innego instrumentu kapitałowego, są podmiotami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(444)

Co więcej, Komisja ustaliła wstępnie, że nawet gdyby jednostki kontrolowane przez państwo nie zostały uznane za organy publiczne, uznano by – z tych samych powodów, co te określone w motywie 269 – że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań rządu, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W każdym przypadku zachowanie tych instytucji zostanie zatem przypisane rządowi ChRL.

(445)

Komisja stwierdziła, że finansowanie preferencyjne za pośrednictwem zastrzyków kapitału własnego ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ inwestorzy są podmiotami działającymi zgodnie z wytycznymi polityki państwa, w której wśród sektorów promowanych wymienia się sektor materiałów z włókna szklanego. W każdym razie dostępne informacje wskazują na przyznanie tego subsydium ad hoc przedsiębiorstwu Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd, co sprawia, że subsydium to jest szczególne dla przedsiębiorstwa.

(446)

Jak wyjaśniono w motywie 432, Komisja uznała, że przedsiębiorstwo Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd. korzystało ze znacznego finansowania za pośrednictwem zastrzyków kapitału własnego, których skutek był podobny do skutku finansowania za pośrednictwem pożyczki nieoprocentowanej. Komisja zdecydowała się zatem przyjąć metodę obliczeń stosowaną w odniesieniu do kredytów, jak opisano w sekcji 3.4.2 powyżej. Oznacza to, że względny spread między obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na AA i mającymi zastosowanie obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na BB lub B o tym samym czasie trwania stosuje się w odniesieniu do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh w celu ustalenia rynkowej stawki oprocentowania kredytów, a następnie w celu określenia korzyści uzyskaną w ten sposób wartość porównuje się z rzeczywistą stopą odsetek płaconych przez przedsiębiorstwo. W związku z tym kwota subsydiowania wyniosła 0,3 %.

(447)

Wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą skorzystały z finansowania preferencyjnego w formie obligacji.

(448)

W Chinach podmiotami działającymi na rynku obligacji są zasadniczo te same podmioty, które działają na rynku kredytowym. Przedsiębiorstwa, które zamierzają wyemitować obligacje, zmuszone są do korzystania z usług instytucji finansowej działającej jako subemitent. Subemitenci organizują emisję obligacji i proponują oprocentowanie, po jakim obligacja będzie oferowana inwestorom. Subemitentami są te same banki będące własnością państwa, które udzielają również kredytów preferencyjnych omówionych w sekcji 3.4.2 powyżej. Inwestorami nabywającymi obligacje są również głównie chińskie banki (będące własnością państwa), ponieważ ponad 95 % całkowitego wolumenu obrotu obligacjami odnotowuje się na rynku międzybankowym (107).

(449)

Jak opisano w sekcji 3.4.1.1 powyżej, te instytucje finansowe charakteryzują się silną obecnością państwa, a rząd ChRL ma możliwość wywierania na nie znaczącego wpływu.

(450)

Ogólne ramy prawne, w których działają te instytucje finansowe i które zostały już opisane w sekcji 3.4.1 powyżej, mają również zastosowanie do obligacji. Szczególne zastosowanie do obligacji mają ponadto następujące dokumenty regulacyjne:

(451)

Zgodne z uregulowaniami prawnymi obligacje nie mogą być przedmiotem swobodnej emisji ani swobodnego obrotu w Chinach. Emisja każdej obligacji wymaga zatwierdzenia przez poszczególne organy rządowe, takie jak LBCh, Krajowa Komisja Rozwoju i Reform („NDRC”) lub CSRC, w zależności od rodzaju obligacji i rodzaju emitenta. Co więcej, zgodnie z przepisami wykonawczymi dotyczącymi zarządzania obligacjami korporacyjnymi w odniesieniu do obligacji korporacyjnych istnieją roczne kwoty emisji.

(452)

Zgodnie z art. 16 ustawy o papierach wartościowych publiczna emisja obligacji powinna ponadto spełniać następujące wymogi: „inwestowanie zgromadzonych środków jest zgodne z polityką przemysłową państwa […]” oraz „zgromadzone środki […] są wykorzystywane w sprawdzonym celu”. Art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi również potwierdza, że cel zgromadzonych środków musi być zgodny z polityką przemysłową państwa.

(453)

Zgodnie z dokumentem „Środki administracyjne dotyczące emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi” tylko niektóre obligacje spełniające ścisłe kryteria jakościowe, takie jak rating kredytowy AAA, mogą być oferowane w ramach emisji publicznej. Większość obligacji będzie zatem emitowana prywatnie w ramach emisji kierowanych do tzw. inwestorów kwalifikowanych, którzy zostali zatwierdzeni przez CSRC i którymi są zasadniczo chińscy inwestorzy instytucjonalni.

(454)

Wreszcie oprocentowanie obligacji korporacyjnych nie jest swobodnie ustalane, ponieważ art. 18 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi stanowi, że „oprocentowanie oferowane w przypadku wszelkich obligacji korporacyjnych nie przekracza 40 % obowiązującego oprocentowania wypłacanego przez banki osobom fizycznym od terminowych lokat oszczędnościowych o tym samym terminie zapadalności”.

(455)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych emisji obligacji. Przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 450–454 w połączeniu z konkretnymi ustaleniami wynikającymi z dochodzenia.

(456)

Wizyty weryfikacyjne wykazały, że obligacje o oprocentowaniu zbliżonym do referencyjnych stóp procentowych Ludowego Banku Chin („LBCh”) emitują zazwyczaj dwie grupy producentów eksportujących objętych próbą, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw.

(457)

W praktyce na oprocentowanie obligacji wpływ ma rating kredytowy, podobnie jak w przypadku kredytów. Jak opisano jednak w motywach 279–285 powyżej, lokalny rynek ratingów kredytowych jest zakłócony, a ratingi są niewiarygodne. Świadczy o tym fakt, że prospekty obligacji i sprawozdania dotyczące ratingów kredytowych w odniesieniu do obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa objęte próbą nie odpowiadają faktycznej sytuacji tych przedsiębiorstw.

(458)

Na przykład w jednym przypadku w szczegółowym prospekcie obligacji ostrzegano, że przedsiębiorstwo odnotowało spadek poziomu zysku, że znacząca część aktywów netto została oddana w zastaw na potrzeby gwarancji finansowania wewnętrznego, że spłata zadłużenia krótkoterminowego powodowała znaczną presję oraz że mimo wysokiego wskaźnika ogólnego zadłużenia przedsiębiorstwo przewidziało pewne znaczne projekty o dużej intensywności kapitałowej. W sprawozdaniu ofercie obligacji przyznano jednak ostatecznie rating kredytowy AA+.

(459)

W świetle powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że chińskie instytucje finansowe organizujące emisję obligacji dla przedsiębiorstw objętych próbą są organami publicznymi lub podmiotami, którym rząd powierzył lub wyznaczył pewne funkcje w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego, jak wyjaśniono w sekcjach 3.4.1.5 i 3.4.1.6. Objęci próbą producenci eksportujący uzyskali ponadto korzyść, ponieważ obligacje wyemitowano po oprocentowaniu niższym od oprocentowania rynkowego odpowiadającego ich rzeczywistemu profilowi ryzyka.

(460)

Komisja uznała, że finansowanie preferencyjne w formie obligacji ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ emisja obligacji wymaga zatwierdzenia przez organy rządowe, a ustawa o papierach wartościowych ChRL stanowi, że emisja obligacji musi być zgodna z polityką przemysłową państwa. Jak wspomniano już w motywach 140–177, przemysł materiałów z włókna szklanego uznaje się za przemysł kluczowy/strategiczny.

(461)

Ponieważ obligacje stanowią w istocie jedynie inny rodzaj instrumentu dłużnego, podobnego do kredytów, i ze względu na to, że metoda obliczeń w odniesieniu do kredytów już opiera się na koszyku obligacji, Komisja zdecydowała się przyjąć metodę obliczeń stosowaną w odniesieniu do kredytów, jak opisano w sekcji 3.4.2 powyżej. Oznacza to, że względny spread między obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na AA i obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na BB o tym samym czasie trwania stosuje się w odniesieniu do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh w celu ustalenia rynkowej stawki oprocentowania dla obligacji, a następnie w celu określenia korzyści uzyskaną w ten sposób wartość porównuje się z rzeczywistą stopą odsetek płaconych przez przedsiębiorstwo.

(462)

Jak wyjaśniono w motywie 291, Komisja stwierdziła, że niektóre przedsiębiorstwa wyemitowały obligacje na potrzeby restrukturyzacji długu. W tych przypadkach, jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.2, Komisja uznała, że przedmiotowe przedsiębiorstwa znajdują się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z finansowaniem krótko- i długoterminowym. W związku z tym w celu uwzględnienia zwiększonej ekspozycji na ryzyko Komisja obniżyła ocenę ryzyka o jeden punkt i dostosowała obliczenie względnego spreadu również w odniesieniu do ich finansowania, w tym obligacji, przez porównanie obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA i obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B.

(463)

W wyniku dochodzenia ustalono, że w okresie objętym dochodzeniem wszystkie objęte próbą grupy producentów eksportujących skorzystały z finansowania preferencyjnego w formie akceptów bankowych i obligacji, natomiast dwa z przedsiębiorstw objętych próbą skorzystały z finansowania preferencyjnego w formie zastrzyków kapitału własnego. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności Komisja uznała te rodzaje finansowania preferencyjnego za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(464)

Jeżeli chodzi o CNBM, z uwagi na fakt, że przedsiębiorstwo to nie współpracowało, korzyść wynikającą z innych rodzajów finansowania preferencyjnego na poziomie CNBM ustalono przy pomocy metodyki objaśnionej w każdej z powyższych sekcji, którą zastosowano do publicznie dostępnych informacji zawartych w sprawozdaniu rocznym tej spółki za 2018 r., takich jak emisja obligacji oraz kwoty zaległe za zobowiązania wekslowe.

(465)

Kwota subsydiów ustalona w odniesieniu do opisanego powyżej finansowania preferencyjnego w okresie objętym dochodzeniem na rzecz grup przedsiębiorstw objętych próbą wynosi:

Finansowanie preferencyjne: pozostałe rodzaje finansowania

(466)

Skarżący twierdził, że Sinosure oferuje m.in. krótko-, średnio- i długoterminowe ubezpieczenia kredytów eksportowych, ubezpieczenia inwestycyjne i gwarancje na obligacje na warunkach preferencyjnych na rzecz promowanych sektorów. Z badania przeprowadzonego niedawno przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju („OECD”) wynika, że 21 % wszystkich ubezpieczeń kredytów eksportowych udzielonych przez Sinosure (108) zostało zapewnionych na rzecz chińskiego przemysłu hi-tech, którego część stanowi przemysł materiałów z włókna szklanego. Ponadto Sinosure bierze aktywny udział w realizacji inicjatywy „Made in China 2025”, doradzając przedsiębiorstwom, by korzystały z krajowych źródeł kredytowania, dokonując naukowych i technologicznych innowacji oraz modernizacji technologicznych, a także wspierając przedsiębiorstwa, które dokonują ekspansji zagranicznej, w stawaniu się bardziej konkurencyjnymi na rynku światowym (109).

1)

Obwieszczenie w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczeń kredytów eksportowych (Shang Ji Fa [2004] nr 368) wydane wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Sinosure.

2)

Plan 840 uwzględniony w obwieszczeniu Rady Państwa z dnia 27 maja 2009 r.

3)

Obwieszczenie Rady Państwa w sprawie decyzji dotyczącej przyspieszenia tworzenia i rozwijania wschodzących sektorów strategicznych (Guo Fa [2010] nr 32 z dnia 18 października 2010 r.) wydane przez Radę Państwa oraz wytyczne wdrożeniowe związane z tym obwieszczeniem (Guo Fa [2011] nr 310 z dnia 21 października 2011 r.).

4)

Obwieszczenie dotyczące wydania w 2006 r. katalogu wysoko zaawansowanych technologicznie produktów chińskich przeznaczonych na wywóz, Guo Ke Fa Ji Zi [2006] nr 16.

5)

Obwieszczenie Ministerstwa Nauki i Technologii dotyczące zestawienia opracowanego na podstawie katalogu zawierającego wytyczne w zakresie wysoko zaawansowanych technologicznie produktów chińskich, G.K.B.J. [2009] nr 61 z dnia 9 października 2009 r.

(467)

W okresie objętym dochodzeniem dwie grupy przedsiębiorstw objęte próbą posiadały nierozliczone wobec Sinosure umowy ubezpieczeń eksportowych.

(468)

Jak wspomniano w motywie 201 powyżej, Sinosure nie przedstawiło żądanej dokumentacji uzupełniającej dotyczącej swojego ładu korporacyjnego, np. statutu.

(469)

Co więcej, jak wspomniano w motywie 200, Sinosure nie przekazało żadnych bardziej konkretnych informacji dotyczących ubezpieczeń kredytów eksportowych udzielonych przemysłowi materiałów z włókna szklanego, poziomu swoich składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności swojej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych.

(470)

W związku z tym Komisja musiała uzupełnić przekazane informacje w oparciu o dostępne fakty.

(471)

Jak wynika z informacji przekazanych na podstawie poprzednich dochodzeń antysubsydyjnych (110), Sinosure jest zakładem ubezpieczeń będącym własnością państwa, utworzonym i wspieranym przez państwo w celu pobudzania rozwoju i współpracy w zakresie handlu zagranicznego i gospodarki ChRL. Przedsiębiorstwo jest w całości własnością państwa. Posiada zarząd i radę nadzorczą. Rząd jest uprawniony do powoływania i odwoływania kadry kierowniczej wyższego szczebla w przedsiębiorstwie. Na podstawie tych informacji Komisja ustaliła, że istnieją formalne znamiona kontroli rządu w odniesieniu do Sinosure.

(472)

Komisja gromadziła ponadto informacje potrzebne do ustalenia, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem Sinosure w odniesieniu do przemysłu materiałów z włókna szklanego. W tym kontekście Komisja zauważyła, że w katalogu chińskich produktów przeznaczonych na wywóz wytwarzanych z wykorzystaniem zaawansowanych i nowych technologii produkty z włókna szklanego, w tym materiał z włókna szklanego, wymieniono w szczególności jako produkty promowane do wywozu (111).

(473)

Zgodnie z obwieszczeniem w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczania kredytów eksportowych Sinosure powinno ponadto zwiększyć swoje wsparcie dla kluczowych sektorów przemysłu i produktów przez wzmocnienie swojego ogólnego wsparcia dla wywozu produktów wysoko zaawansowanych technologicznie i opartych na nowych technologiach. Przedsiębiorstwo to powinno traktować gałęzie przemysłu takie jak „nowe materiały” i inne sektory zaawansowanej i nowej technologii wymienione w katalogu produktów z Chin wytwarzanych z wykorzystaniem zaawansowanych i nowych technologii przeznaczonych na wywóz jako główną część swojej działalności oraz zapewnić kompleksowe wsparcie pod względem procedur udzielania ubezpieczenia, zatwierdzania ograniczeń, szybkości rozpatrywania wniosków i elastyczności stawek. Jeżeli chodzi o elastyczność stawek, przedsiębiorstwo powinno stosować w odniesieniu do produktów maksymalne zniżki dla składek dopuszczalne w ramach zmiennej wysokości składek, które to zniżki są oferowane przez przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zakresie ubezpieczeń kredytów. Jak wspominano w motywach 148 i 162, przemysł materiałów z włókna szklanego włączono do bardziej ogólnej kategorii „nowych materiałów”. Ponadto w rocznym sprawozdaniu Sinosure za rok 2017 r. stwierdzono, że przedsiębiorstwo Sinosure aktywnie ubezpieczało transakcje strategicznych nowo powstających gałęzi przemysłu takich jak nowe materiały (112).

(474)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. Rząd ChRL uciekał się zatem do ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem Sinosure.

(475)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych umów ubezpieczeniowych. Podczas wizyty weryfikacyjnej Sinosure utrzymywało, że w praktyce jego składki są ukierunkowane na rynek i opierają się na zasadach oceny ryzyka. Nie przedstawiono jednak żadnych konkretnych przykładów w odniesieniu do przemysłu materiałów z włókna szklanego ani przedsiębiorstw objętych próbą.

(476)

Dlatego też, wobec braku konkretnych dowodów, Komisja zbadała konkretne zachowanie Sinosure w odniesieniu do ubezpieczenia udzielonego przedsiębiorstwom objętym próbą. Zachowanie było sprzeczne z ich oficjalnym stanowiskiem, ponieważ nie zachowywały się one w sposób uwzględniający zasady rynkowe.

(477)

Po porównaniu całkowitych wypłaconych roszczeń z całkowitymi sumami ubezpieczenia, w oparciu o dane ze sprawozdania rocznego Sinosure za 2017 r. (113), Komisja stwierdziła, że Sinosure musiałoby pobierać składki wynoszące średnio 0,26 % sumy ubezpieczenia, aby pokryć koszty roszczeń (nawet bez uwzględniania wydatków ogólnych). W praktyce składki płacone przez przedsiębiorstwa objęte próbą były jednak znacznie niższe od minimalnej opłaty koniecznej do pokrycia kosztów operacyjnych.

(478)

Ponadto Komisja stwierdziła, że część producentów eksportujących skorzystała z częściowego lub całkowitego zwrotu składek z tytułu ubezpieczenia kredytów eksportowych zapłaconych na rzecz Sinosure.

(479)

Komisja stwierdziła zatem, że Sinosure wdraża ramy prawne określone powyżej w wykonywaniu funkcji władzy publicznej w odniesieniu do sektora materiałów z włókna szklanego. Sinosure działa w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego interpretowanego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO. Objęci próbą producenci eksportujący uzyskali ponadto korzyść, ponieważ ubezpieczenia udzielono po stawkach niższych od minimalnej opłaty koniecznej przedsiębiorstwu Sinosure do pokrycia swoich kosztów operacyjnych.

(480)

Komisja ustaliła również, że subsydia przyznane w ramach programu ubezpieczeń eksportowych mają szczególny charakter, ponieważ ich uzyskanie nie byłoby możliwe bez wywozu i są tym samym uwarunkowane wynikami wywozu w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(481)

Podczas wizyty weryfikacyjnej przedsiębiorstwo Sinosure oświadczyło, że na rynku jest pięć podmiotów rynkowych oraz że nie posiada ono informacji na temat swojego udziału w rynku. Jednak zgodnie z informacjami przekazanymi na podstawie poprzedniego dochodzenia antysubsydyjnego, w przypadku którego okres objęty dochodzeniem obejmował okres od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia 30 czerwca 2017 r. (114), udział Sinosure w rynku krajowym ChRL wynosił wtedy ok. 90 % dla ubezpieczeń eksportowych i w związku z tym zajmował dominującą pozycję na rynku, dlatego Komisja nie mogła ustalić składki ubezpieczeniowej zgodnej z warunkami panującymi na rynku krajowym. Zgodnie z wcześniejszymi dochodzeniami antysubsydyjnymi Komisja użyła zatem najbardziej właściwego zewnętrznego poziomu referencyjnego, dla którego informacje były łatwo dostępne, tj. stawek składek stosowanych przez Bank Eksportowo-Importowy Stanów Zjednoczonych („Ex-Im Bank”) w odniesieniu do instytucji niefinansowych w przypadku wywozu do państw OECD.

(482)

Zwroty składek z tytułu ubezpieczenia eksportowego przyznane w okresie objętym dochodzeniem uznano za dotacje. Ponieważ brak było dowodów wskazujących na dodatkowe koszty poniesione przez przedsiębiorstwa, w przypadku których należałoby dokonać dostosowania, korzyść obliczono jako pełną kwotę zwrotu uzyskanego w okresie objętym dochodzeniem.

(483)

Kwota subsydiów ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Preferencyjne finansowanie i ubezpieczenie: ubezpieczenie kredytów eksportowych

(484)

Biorąc pod uwagę, że objęte dochodzeniem grupy przedsiębiorstw były zintegrowane pionowo, Komisja objęła dochodzeniem głównych dostawców surowców, a subsydia otrzymane na poziomie tych powiązanych dostawców zostały uwzględnione w obliczeniach dotyczących każdego programu subsydiów.

(485)

Z drugiej strony Komisja nie znalazła wystarczających dowodów na poparcie twierdzenia dotyczącego dostarczania towarów producentom materiałów z włókna szklanego za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia przez niepowiązanych dostawców.

(486)

Zanim tytuł prawny do gruntu lub tytuł oparty na zasadzie słuszności zostanie zastrzeżony lub przyznany osobie prawnej lub fizycznej, wszystkie grunty w ChRL należą do państwa albo są własnością wspólną wsi lub okręgów miejskich. Wszystkie działki w obszarach zurbanizowanych należą do państwa, a wszystkie działki w obszarach wiejskich są własnością wsi lub okręgów miejskich, w których są zlokalizowane.

(487)

Zgodnie z prawem konstytucyjnym ChRL i prawem gruntowym przedsiębiorstwa i osoby fizyczne mogą jednak nabyć „prawa do użytkowania gruntów”. W przypadku gruntów przemysłowych okres dzierżawy wynosi zwykle 50 lat, które można przedłużyć o kolejne 50 lat.

(488)

Zdaniem rządu ChRL art. 137 prawa rzeczowego Chińskiej Republiki Ludowej stanowi, że „grunty wykorzystywane do celów przemysłu, biznesu, rozrywki lub komercyjnych domów mieszkalnych itp. lub grunty, w przypadku których istnieje co najmniej dwóch zamierzonych użytkowników, są przekazywane w drodze aukcji, zaproszenia do składania ofert lub każdej innej metody składania ofert publicznych”. Ponadto rząd ChRL odsyła do art. 3 przepisów przejściowych Chińskiej Republiki Ludowej dotyczących przyznawania i przenoszenia prawa do użytkowania gruntów państwowych na obszarach miejskich. Artykuł ten stanowi, że „każda firma, przedsiębiorstwo, inna organizacja i osoba fizyczna w Chińskiej Republice Ludowej lub poza nią może, o ile prawo nie stanowi inaczej, uzyskać prawo do wykorzystania gruntu i angażować się w zagospodarowanie terenu, jego użytkowanie i gospodarowanie nim zgodnie z postanowieniami niniejszego rozporządzenia”.

(489)

Rząd ChRL jest zdania, że w ChRL istnieje wolny rynek gruntów oraz że cena, jaką przedsiębiorstwo przemysłowe płaci za prawo do dzierżawy gruntu, odzwierciedla cenę rynkową.

(490)

W Chinach przyznawanie praw do użytkowania gruntów regulowane jest ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o zarządzaniu gruntami. Podstawę prawną stanowią również następujące dokumenty:

(491)

Zgodnie z art. 10 dokumentu „Przepisy w sprawie przekazywania praw do użytkowania gruntów budowlanych będących własnością państwa w drodze zaproszenia do przetargu, aukcji oraz oferty” władze lokalne ustalają ceny gruntów zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, który jest aktualizowany raz na trzy lata, oraz zgodnie z polityką przemysłową rządu.

(492)

Podczas wizyty weryfikacyjnej rząd ChRL oświadczył, że w maju 2019 r. Ministerstwo Finansów wydało wytyczne w sprawie wykorzystywania gruntów przemysłowych w celu przedstawienia lepszej jakości informacji na temat prawa do użytkowania gruntów dla uczestników rynku oraz w celu zapewniania dostaw zgodnie z potrzebami rynku. W wytycznych tych stwierdzono, że na rynku istnieją równe szanse oraz że wszystkie podmioty rynkowe mają dostęp do gruntów przemysłowych na takich samych warunkach. Założenia określone w wytycznych nie miały jednak zastosowania podczas okresu objętego dochodzeniem ani w momencie nabycia prawa do użytkowania gruntów przez producentów eksportujących objętych próbą.

(493)

W wyniku poprzednich dochodzeń Komisja stwierdziła, że ceny płacone za prawo do użytkowania gruntów w ChRL nie są reprezentatywne dla ceny rynkowej, która jest określana na podstawie popytu i podaży na wolnym rynku, ponieważ ustalono, że system aukcyjny jest niejasny i nieprzejrzysty i w praktyce nie funkcjonuje, a ceny są ustanawiane dowolnie przez władze. Jak wspomniano w poprzednim motywie, władze ustanawiają ceny zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, w którym jednym z kryteriów jest obowiązek uwzględnienia przy ustalaniu ceny gruntów przemysłowych również polityki przemysłowej.

(494)

W trakcie prowadzonego dochodzenia nie wykazano żadnych widocznych zmian w tym zakresie. Na przykład Komisja stwierdziła, że jedynie kilku producentów eksportujących objętych próbą uzyskało prawa do użytkowania gruntu w drodze przetargu ani podobnej procedury oferty publicznej, nawet w przypadku gdy prawa do użytkowania gruntów zostały uzyskane niedawno. W przypadku większości przedsiębiorstw objętych próbą prawa do użytkowania gruntów były przyznawane przez władze lokalne po cenach wynegocjowanych.

(495)

Komisja zauważyła, że istnieje również system dynamicznego monitorowania cen gruntów uzupełniający system monitorowania cen gruntów miejskich. W przeglądzie wygaśnięcia dotyczącym paneli fotowoltaicznych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (115) Komisja stwierdziła, że ceny te są wyższe niż minimalne ceny odniesienia ustalone zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich i wykorzystywane przez władze lokalne, ponieważ minimalne ceny odniesienia są aktualizowane jedynie co trzy lata, podczas gdy ceny monitorowane dynamicznie są aktualizowane co kwartał. Nic jednak nie wskazuje na to, że ceny gruntów oparto na cenach z systemu monitorowania dynamicznego. W praktyce w trakcie dochodzenia w sprawie paneli fotowoltaicznych rząd ChRL przyznał, że system dynamicznego monitorowania cen gruntów służy monitorowaniu wahania poziomów cen gruntów na niektórych obszarach (tj. w 105 miastach) w ChRL i ma na celu ocenę zmian w cenach gruntów. Ceny wyjściowe w przetargach i aukcjach ustala się jednak na podstawie poziomów referencyjnych ustanowionych w ramach systemu wyceny gruntów. Sytuacja ta występowała nadal w okresie objętym dochodzeniem. W tym przypadku większość grup przedsiębiorstw objętych próbą otrzymała ponadto swoje działki w drodze przydziału.

(496)

W odniesieniu do działek przekazanych w drodze przetargu Komisja stwierdziła, że w każdym przypadku w odniesieniu do omawianego gruntu pojawiał się tylko jeden oferent, a zapłacona cena odpowiadała cenie wyjściowej w przetargu. Wobec braku dodatkowych szczegółowych informacji na temat rzeczywistego procesu aukcyjnego nie było pewności, czy cena początkowa została ustalona niezależnie i odpowiadała wartości rynkowej prawa do użytkowania gruntów.

(497)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że w mechanizmie przetargowym otrzymywana ostatecznie cena nie tylko odzwierciedla cenę, za jaką sprzedawca jest gotowy dokonać sprzedaży, lub pierwotną cenę, na jaką składana jest oferta, ale również cenę, jaką nabywcy są gotowi zapłacić, a zatem cena osiągana ostatecznie poprzez taki mechanizm odzwierciedla zarówno popyt, jak i podaż. Jeśli po zakończeniu działania mechanizmu przetargowego cena końcowa „odpowiadała cenie wyjściowej w przetargu”, oznacza to po prostu, że jest to cena, która odzwierciedla popyt i podaż w tamtym momencie. Komisja zgodziła się z rządem ChRL w kwestii opisanych podstawowych zasad mechanizmów przetargowych, ale zauważyła, że taki mechanizm może działać tylko wtedy, gdy jest kilku oferentów w odniesieniu do konkretnego fragmentu gruntów. Komisja nie znalazła jednak w niniejszym dochodzeniu ani nawet w poprzednich dochodzeniach ani jednego przypadku, w którym istniałby więcej niż jeden oferent w odniesieniu do danego gruntu oraz w którym w związku z tym można było zaobserwować wzajemne oddziaływanie popytu i podaży. Argument ten został zatem odrzucony.

(498)

Ponadto Komisja ustaliła również, że niektóre przedsiębiorstwa otrzymały od władz lokalnych zwroty mające zrekompensować im kwoty, które zapłaciły za prawa do użytkowania gruntów. Ponadto w kilku przypadkach opłaty z tytułu praw do użytkowania gruntów uzyskanych przez przedsiębiorstwa należące do grupy CNBM musiały zostać uiszczone dopiero kilka lat od rozpoczęcia użytkowania gruntu.

(499)

Powyższy dowód przeczy twierdzeniu rządu ChRL, że ceny płacone za prawo do użytkowania gruntów w ChRL są reprezentatywne dla ceny rynkowej, która jest określana na podstawie popytu i podaży na wolnym rynku.

(500)

Ustalenia dokonane podczas dochodzenia pokazują, że sytuacja dotycząca nabywania praw do użytkowania gruntu w ChRL jest nieprzejrzysta, a władze dowolnie ustanawiają ceny.

(501)

Przyznawanie prawa do użytkowania gruntów przez rząd ChRL należy zatem uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w formie dostarczenia towarów, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami. Jak wyjaśniono w motywach 491–499 powyżej, w ChRL nie istnieje funkcjonujący rynek gruntów, a użycie zewnętrznego poziomu referencyjnego (zob. motywy 506–515 poniżej) wskazuje, że kwoty płacone za prawa do użytkowania gruntów przez producentów eksportujących objętych próbą są znacznie niższe od normalnych stawek rynkowych.

(502)

W kontekście preferencyjnego dostępu do gruntów przemysłowych przez przedsiębiorstwa należące do określonych sektorów Komisja odnotowała, że jak wspomniano w motywie 493 powyżej, cena ustalona przez władze lokalne musi uwzględniać politykę przemysłową rządu. W ramach tej polityki przemysłowej przemysł materiałów z włókna szklanego jest wymieniony jako przemysł promowany (116). W decyzji nr 40 Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej organy publiczne zobowiązano ponadto do zapewnienia promowanym sektorom gruntów. Art. 18 decyzji nr 40 wyraźnie stanowi, że sektory „o ograniczonych prawach” nie będą miały dostępu do praw do użytkowania gruntów. W związku z tym przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i c) rozporządzenia podstawowego, ponieważ preferencyjne przyznawanie gruntów ogranicza się do przedsiębiorstw należących do określonych sektorów, w tym przypadku do sektora materiałów z włókna szklanego, a praktyki rządu w tej dziedzinie są niejasne i nieprzejrzyste.

(503)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył uwagi przedstawione w sekcji 3.1 powyżej również w odniesieniu do prawa do użytkowania gruntów, twierdząc, że żaden z dokumentów, do których odniosła się Komisja, nie ma bezpośredniego związku z materiałami z włókna szklanego oraz żaden z nich nie ogranicza domniemanego preferencyjnego przyznawania praw do użytkowania gruntów konkretnym przedsiębiorstwom. W decyzji nr 40 Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej nie wspomniano, że organy publiczne powinny zapewnić promowanym sektorom grunty.

(504)

W odpowiedzi Komisja odwołała się do argumentów opisanych już szerzej w sekcji 3.1 powyżej, ukazujących, że sektor materiałów z włókna szklanego jest w istocie promowanym sektorem. Ponadto w art. XII decyzji nr 40 Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej wspomniano, że „»Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu« jest ważnym punktem odniesienia dla prowadzenia inwestycji, zarządzania przez rząd projektami inwestycyjnymi oraz formułowania i wdrażania polityki podatkowej, kredytowej, polityki w zakresie gruntów (podkreślenie dodane) oraz przywozu i wywozu”. Ponadto we wstępie do decyzji nr 40 stwierdzono, że „Wszystkie zainteresowane departamenty przyśpieszają działania w zakresie formułowania i zmiany odpowiednich polityk w zakresie podatków, kredytów, gruntów (podkreślenie dodane) oraz przywozu i wywozu itp. oraz wzmacniają koordynację z polityką przemysłową w celu dalszego doskonalenia systemu polityki wspierania restrukturyzacji przemysłowej”. Przeciwnie, art. XVIII decyzji nr 40 stanowi, że w przypadku sektorów należących do ograniczonej kategorii „Departamenty zarządzające inwestycjami nie badają, nie zatwierdzają ani nie rejestrują, żadna instytucja finansowa nie może udzielać pożyczek, żadne inne departamenty zarządzające gruntami , planowaniem i budową miast, ochroną środowiska, kontrolą jakości, strażą pożarną, służbami celnymi, przemysłem i handlem itp. nie mogą przechodzić przez odpowiednie procedury” (podkreślenie dodane). Istnieje zatem wyraźny związek między polityką przemysłową na rzecz promowanych sektorów a polityką w zakresie przyznawania gruntów. Wobec tego argumenty rządu ChRL zostały odrzucone.

(505)

W związku z tym Komisja uznała, że subsydium to stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(506)

Podobnie jak w ramach poprzednich dochodzeń (117) i zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego jako zewnętrzny poziom referencyjny zastosowano ceny gruntów z wydzielonego obszaru celnego Tajwanu, Penghu, Kinmen i Matsu („Chińskie Tajpej”) (118). Korzyść dla odbiorców oblicza się poprzez uwzględnienie różnicy między kwotami faktycznie płaconymi przez każdego z objętych próbą producentów eksportujących (tj. ceny faktycznie zapłaconej zgodnie z umową oraz, w stosownych przypadkach, ceny podanej w umowie, pomniejszonej o kwotę zwrotów/dotacji przyznanych przez instytucje samorządowe na szczeblu lokalnym) za prawo do użytkowania gruntów a kwotami, które powinny być normalnie zapłacone, na podstawie poziomu referencyjnego Chińskiego Tajpej.

(507)

Komisja uważa, że Chińskie Tajpej stanowi odpowiedni zewnętrzny poziom referencyjny z następujących powodów:

(508)

Zgodnie z metodyką przyjętą w poprzednich dochodzeniach (119) Komisja zastosowała średnią cenę gruntu za metr kwadratowy ustaloną dla Chińskiego Tajpej, skorygowaną o inflację i zmiany PKB począwszy od dat sporządzenia odpowiednich umów na użytkowanie gruntów. Informacje dotyczące cen gruntów przemysłowych od 2015 r. zostały pozyskane ze stron internetowych Biura Przemysłowego Ministerstwa Spraw Gospodarczych Tajwanu (120). Za poprzednie lata ceny zostały skorygowane na podstawie poziomu inflacji i zmian PKB na mieszkańca według bieżących cen w USD dla Tajwanu opublikowanych przez MFW w 2015 r.

(509)

Po ostatecznym ujawnieniu szereg stron twierdziło, że Chińskie Tajpej nie stanowi odpowiedniego zewnętrznego poziomu referencyjnego. Jedna strona zasugerowała wykorzystanie do tego celu Indii zamiast Chińskiego Tajpej z następujących powodów:

(510)

Przedstawiając ten argument, strona ta pominęła jednak w swojej analizie jeden istotny element, a mianowicie poziom rozwoju gospodarczego tych prowincji. Według źródeł publicznych, poziom PKB na mieszkańca w tych indyjskich prowincjach jest znacznie niższy od poziomu PKB na mieszkańca w miastach/prowincjach, w których znajdują się siedziby producentów eksportujących. W rzeczywistości PKB na mieszkańca Maharasztry (121), który jest najwyższy wśród trzech wymienionych prowincji, w latach 2018–2019 wyniósł zaledwie 3 000 USD, natomiast poziom PKB ustalony w odniesieniu do prowincji Zhejiang (wykorzystanej przez skarżącego w celach porównawczych) wyniósł w 2018 r. 14 907 USD (122). Biorąc pod uwagę powyższe oraz czynniki wymienione w motywie 507 argument ten musiał zostać odrzucony.

(511)

Ponadto rząd ChRL stwierdził, że w tym przypadku powinno się stosować ceny krajowe, ponieważ prywatne przedsiębiorstwa również są zaangażowane w podnajmowanie lub przenoszenie praw do użytkowania gruntów w Chinach, a zatem rząd ChRL nie jest jedynym podmiotem na tym rynku. W celu zbadania tego argumentu Komisja musiałaby w pierwszej kolejności ustalić charakter i rozmiar rynku gruntów dla prywatnych podmiotów w porównaniu z rynkiem prowadzonym przez rząd, a także wszelką ewentualną ingerencję władz centralnych i lokalnych w ten domniemany prywatny rynek gruntów. Ponadto musiałyby być dostępne kompleksowe i aktualne dane na temat wyceny transakcji. Rząd ChRL nie przedstawił jednak żadnych statystyk ani danych, które umożliwiłyby Komisji zbadanie tego wniosku, a Komisja również nie zdołała znaleźć żadnych publicznie dostępnych danych w tym zakresie. Ponadto nawet jeśli takie informacje miałyby zostać przekazane, dotyczyłoby to jedynie rynku wtórnego przeniesień, ponieważ na rynku pierwotnym istnieje tylko jeden podmiot (tj. pierwotnego przydzielenia prawa do użytkowania gruntów zawsze dokonuje rząd ChRL). Rynek pierwotny początkowego przydziału na 50 lat różni się od dzierżawy na rynku wtórnym, która zwykle powinna być ustanawiana na znacznie krótszy okres lub przynajmniej wraz z innymi klauzulami dotyczącymi rewaluacji, zakończenia itp. W związku z tym Komisja w dalszym ciągu polegała na informacjach dostępnych w odniesieniu do rynku pierwotnego, który w niniejszej sprawie jest rynkiem objętym dochodzeniem.

(512)

Rząd ChRL twierdził również, że gdyby Komisja zdecydowała się na zastosowanie zewnętrznego poziomu referencyjnego, należałoby dokonać dostosowania o czynnik gęstości zaludnienia, co z kolei wpływa na popyt, a w konsekwencji na ceny. W istocie w latach 2015–2018 gęstość zaludnienia w Chińskim Tajpej była 4,4 razy wyższa niż w Chinach. W szczególności podczas gdy gęstość zaludnienia w Chinach w latach 2015–2018 wynosiła około 147 osób na kilometr kwadratowy gruntu, gęstość zaludnienia w Chińskim Tajpej wynosiła w tym samym okresie około 650 osób na km2 gruntu. Sytuacja gruntów i ceny w tych dwóch państwach są zatem nieporównywalne.

(513)

Komisja zauważyła jednak, że rząd ChRL porównał dane dotyczące gęstości zaludnienia na poziomie całego państwa. Jeśli przyjrzeć się bliżej gęstości zaludnienia w rzeczywistych lokalizacjach producentów eksportujących, wydaje się, że dane dotyczące gęstości zaludnienia są w rzeczywistości dość podobne. Na przykład w 2018 r. gęstość zaludnienia w Zhejiangu wynosiła 560 osób na km2, a gęstość zaludnienia w Szantung – 640 osób na km2 (123). W związku z tym Komisja uznała, że nie zagwarantowano żadnego dostosowania.

(514)

Rząd ChRL zwrócił się również do Komisji o przekazanie dodatkowych informacji na temat podobieństw w zakresie rodzaju gruntów oraz transakcji wykorzystywanych przy ustalaniu odpowiedniego poziomu referencyjnego wspomnianego w motywie 507 powyżej. W tym względzie Komisja podkreśliła, że w obu przypadkach transakcje dotyczą gruntów przemysłowych o konkretnym rozmiarze zlokalizowanych na obszarach przemysłowych.

(515)

Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego kwota tego subsydium została przypisana do okresu objętego dochodzeniem przy zastosowaniu normalnego okresu korzystania z prawa do użytkowania gruntów przemysłowych, tj. 50 lat. Wartość ta została następnie przypisana do całkowitego obrotu danego przedsiębiorstwa w okresie objętym dochodzeniem, ponieważ subsydium nie jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych towarów.

(516)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń grupa Yuntianhua stwierdziła, że wystąpił błąd pisarski dotyczący wartości wykorzystanej w konkretnej umowie dotyczącej prawa do użytkowania gruntów. Komisja przyjęła ten argument i odpowiednio skorygowała tę wartość.

(517)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń grupa CNBM stwierdziła, że jedna umowa dotycząca prawa do użytkowania gruntów powinna zostać usunięta, ponieważ dostarczono ją po okresie objętym dochodzeniem. Ponadto korzyść w odniesieniu do prawa do użytkowania gruntów zakupionego w 2018 r. należało obliczyć pro rata dla okresu objętego dochodzeniem. Co więcej, grupa CNBM stwierdziła, że w przypadku innej działki, która została zakupiona przez przedsiębiorstwo powiązane w 1998 r. i zainwestowana w producenta eksportującego w 2004 r., w celu obliczenia korzyści Komisja powinna była wykorzystać dane z transakcji z 2004 r. Komisja odrzuciła pierwszy argument, ponieważ umowa zakupu przedmiotowego prawa do użytkowania gruntów w 2018 r. była już podpisana, a zatem własność została przekazana przedsiębiorstwu w okresie objętym dochodzeniem. Komisja zaakceptowała drugi argument dotyczący obliczania pro rata i odpowiednio dostosowała obliczenia korzyści w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorstw, które dokonały zakupu prawa do użytkowania gruntów w 2018 r. Ostatni argument odrzucono, ponieważ transakcja z 2004 r. dotyczyła przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa, a zatem nie odzwierciedlała rzeczywistej wartości, za jaką grunty zostały pierwotnie nabyte przez grupę.

(518)

W następstwie ujawnienia dodatkowych ostatecznych ustaleń grupa CNBM stwierdziła, że za punkt początkowy w obliczaniu korzyści Komisja powinna była przyjąć dzień, w którym otrzymano działki. Jak wspomniano jednak w poprzednim motywie, własność gruntów wraz z odpowiednimi prawami i obowiązkami została już nabyta przez przedsiębiorstwo na dzień zawarcia umowy kupna. Ponadto cenę gruntów, na podstawie której dokonano obliczenia korzyści, również określono w umowie kupna. Wobec tego argumenty przedsiębiorstwa zostały odrzucone.

(519)

Kwota subsydiów ustalona w odniesieniu do tego subsydium dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Przyznawanie praw do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(520)

Wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą kupowały energię elektryczną.

(521)

Co się tyczy niektórych przedsiębiorstw objętych próbą, ceny zakupu energii elektrycznej były zgodne z oficjalnie ustalonym poziomem cen dla dużych klientów przemysłowych na szczeblu prowincji. Jak stwierdzono w ramach poprzednich dochodzeń (124), poziom ten nie przyznał dużym klientom przemysłowym żadnej określonej korzyści. Komisja ustaliła jednak, że przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem w ramach dwóch grup objętych próbą korzystało z obniżek lub zwrotów części ponoszonych przez siebie kosztów energii elektrycznej w formie dotacji.

—

okólnik Krajowej Komisji Rozwoju i Reform i Krajowej Administracji Energetycznej w sprawie aktywnego promowania zorientowanych na rynek transakcji odnoszących się do energii elektrycznej i dalszej poprawy mechanizmu obrotu, Fa Gua Yun Xing [2018] nr 1027, opublikowany dnia 16 lipca 2018 r.,

—

szereg opinii Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin oraz Rady Państwa w sprawie dalszej intensyfikacji reform systemu energetycznego (Zhong Fa [2015] nr 9),

—

obwieszczenie Komitetu ds. Gospodarki i Technologii Informacyjnych prowincji Szantung w sprawie podjęcia wysiłków na rzecz budowy rynku energii elektrycznej w 2017 r., LJXDL [2017] nr 93,

—

obwieszczenie Urzędu Nadzoru Krajowej Administracji Energetycznej w prowincji Szantung w sprawie zmiany przepisów dotyczących bezpośredniego obrotu energią elektryczną z 2017 r., LJNSC [2017] nr 36.

(522)

Komisja ustaliła, że niektórzy kluczowi odbiorcy energii elektrycznej, tj. duże zakłady przemysłowe, mogą kupować energię elektryczną bezpośrednio od podmiotów wytwarzających energię zamiast kupować energię z sieci w wyniku zawierania bezpośrednich umów na zakup albo zakwalifikowania się do uczestnictwa w „Systemie handlu energią elektryczną zorientowanym na rynek”. Niektóre z przedsiębiorstw objętych próbą posiadały takie bezpośrednie umowy na zakup energii elektrycznej lub kwalifikowały się do uczestnictwa w „Systemie handlu energią elektryczną zorientowanym na rynek” w okresie objętym dochodzeniem. W przypadku większości przedsiębiorstw objętych dochodzeniem ceny uzyskane w ramach takich umów/takiego systemu handlowego były niższe niż jednolite ceny ustalone na poziomie prowincji dla dużych klientów przemysłowych.

(523)

Możliwość zawarcia takich bezpośrednich umów lub zakwalifikowania się do uczestnictwa w „Systemie handlu energią elektryczną zorientowanym na rynek” nie jest obecnie dostępna dla wszystkich dużych odbiorców przemysłowych. Na szczeblu krajowym w opiniach Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin oraz Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie dalszej intensyfikacji reform systemu energetycznego przewidziano na przykład, że „przedsiębiorstwa, które nie stosują się do krajowej polityki przemysłowej i których produkty i procesy są eliminowane, nie powinny uczestniczyć w transakcjach bezpośrednich”. (125)

(524)

W praktyce bezpośredni obrót energią prowadzą prowincje. Przedsiębiorstwa muszą złożyć u władz prowincji wniosek o zgodę na udział w pilotażowym systemie bezpośrednich umów na zakup energii elektrycznej oraz muszą spełnić określone kryteria.

(525)

Na przykład w prowincji Szantung obwieszczenie Urzędu Nadzoru Krajowej Administracji Energetycznej w prowincji Szantung w sprawie zmiany przepisów dotyczących bezpośredniego obrotu energią elektryczną z 2017 r. stanowi, że „użytkownicy biorący udział w bezpośrednim handlu energią elektryczną muszą uzyskać potwierdzenie zgodnie z warunkami dostępu z 2017 r. zatwierdzonymi przez Komitet ds. Gospodarki i Technologii Informacyjnych prowincji Szantung. Aby uczestniczyć w bezpośrednim obrocie energią elektryczną, przedsiębiorstwa sprzedające energię elektryczną przedkładają wniosek o rejestrację przedsiębiorstwu Shandong Electric Power Trading Center, a po przejściu kontroli i podaniu do publicznej wiadomości przez wspominane przedsiębiorstwo mogą uczestniczyć w bezpośrednim handlu energią elektryczną”. W tym zakresie wykaz przedsiębiorstw kwalifikujących się do uczestnictwa w systemie handlu energią elektryczną zorientowanym na rynek ustanowiono i ogłoszono w obwieszczeniu Komisji ds. Gospodarczych i Technologii Informacyjnej prowincji Szantung (126).

(526)

W przypadku niektórych przedsiębiorstw nie istnieje obecnie proces negocjacji ani składania ofert oparty na warunkach rynkowych, ponieważ ilości nabywane na podstawie zamówień bezpośrednich nie są oparte na rzeczywistej podaży i popycie. W istocie podmioty wytwarzające energię elektryczną i odbiorcy energii nie mogą swobodnie sprzedawać lub nabywać całej swojej energii elektrycznej bezpośrednio. Ograniczają ich bowiem kontyngenty ilościowe przypisane przez władze lokalne.

(527)

Ponadto chociaż ceny mają być ustalane w bezpośrednich negocjacjach pomiędzy podmiotami wytwarzającymi energię a odbiorcą energii lub za pośrednictwem przedsiębiorstw świadczących usługi pośrednictwa, faktury są w rzeczywistości wystawiane tym podmiotom przez przedsiębiorstwo przesyłowe. Na przykład obwieszczenie Urzędu Nadzoru Krajowej Administracji Energetycznej w prowincji Szantung w sprawie zmiany przepisów dotyczących bezpośredniego obrotu energią elektryczną z 2017 r. stanowi, że „przedsiębiorstwo State Grid Shandong Electric Power Company naliczy opłatę z tytułu bezpośredniego obrotu energią elektryczną” oraz że „przedsiębiorstwo State Grid Shandong Electric Power Company wystawi fakturę VAT użytkownikom oraz przedsiębiorstwom wytwarzającym energię elektryczną”.

(528)

Wreszcie wszystkie podpisane umowy dotyczące zakupu bezpośredniego wymagają przedłożenia do akt władz lokalnych.

(529)

W 2018 r. rząd ChRL wydał okólnik Krajowej Komisji Rozwoju i Reform i Krajowej Administracji Energetycznej w sprawie aktywnego promowania zorientowanych na rynek transakcji odnoszących się do energii elektrycznej i dalszej poprawy mechanizmu obrotu (Fa Gai Yun Xing [2018] nr 1027). Komisja zauważa jednak, że przepisy te wprowadzono w okresie objętym dochodzeniem i nie zostały one jeszcze wdrożone. Ponadto chociaż okólnik ma na celu zwiększenie liczby transakcji bezpośrednich na rynku energii elektrycznej, wymieniono w nim w szczególności niektóre gałęzie przemysłu, w tym przemysł materiałów budowlanych i sektory przemysłu wykorzystujące zaawansowane technologie, jako otrzymujące wsparcie i korzystające z liberalizacji rynku energii elektrycznej. W szczególności w okólniku przewidziano „wsparcie na rzecz użytkowników, których roczne zużycie energii elektrycznej przekracza 5 mln kWh, na potrzeby przeprowadzenia bezpośrednich transakcji związanych z energią elektryczną z przedsiębiorstwami wytwarzającymi energię elektryczną. W 2018 r. plany dotyczące wytwarzania energii elektrycznej w sektorach węgla kamiennego, żelaza i stali, metali nieżelaznych, materiałów budowlanych i innych czterech gałęziach przemysłu zostaną zliberalizowane”. Ponadto w okólniku zwrócono uwagę na „wspieranie nowo powstających gałęzi przemysłu generujących wysoką wartość dodaną, takich jak sektory zaawansowanych technologii, internetu, dużych zbiorów danych i wytwarzania produktów wysokiej klasy, a także przedsiębiorstw wyróżniających się znacznymi zaletami i właściwościami oraz wysokim stopniem zaawansowania technologicznego w zakresie uczestnictwa w transakcjach, w odniesieniu do których nie mają zastosowania ograniczenia poziomów napięcia i zużycia energii”.

(530)

W związku z tym w przepisach przewidziano selektywne stosowanie transakcji bezpośrednich na rynku energii elektrycznej w odniesieniu do niektórych gałęzi przemysłu takich jak materiały budowlane i sektory przemysłu wykorzystujące zaawansowane technologie. To selektywne stosowanie powoduje, że państwo stosuje niższe ceny za energię elektryczną wobec przedsiębiorstw z tych gałęzi przemysłu.

(531)

Komisja uznała, że obniżona stawka za energię elektryczną stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL (tj. operatora sieci), co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa oszczędności wynikającej z ceny energii elektrycznej, ponieważ ta została dostarczona po stawkach niższych niż standardowe ceny w ramach państwowego systemu przesyłowego uiszczane przez innych dużych odbiorców przemysłowych, którzy nie mogą skorzystać z bezpośrednich dostaw. Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego programu tylko do przedsiębiorstw, które stosują się do określonych celów polityki przemysłowej, wyznaczonych przez państwo oraz których produkty lub procesy nie zostały wyeliminowane jako niekwalifikowalne.

(532)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że program subsydiów istniał w okresie objętym dochodzeniem i że ma on charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(533)

Po ujawnieniu ustaleń rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wykazała, iż podmioty dostarczające energię elektryczną po rzekomo obniżonych stawkach, tj. podmioty wytwarzające energię elektryczną i przedsiębiorstwa przesyłowe, są organami publicznymi lub podmiotami, którym rząd powierzył lub wyznaczył pewne funkcje.

(534)

W tym względzie, jak wyjaśniono w motywach 523–528, Komisja zauważyła, że system bezpośredniego obrotu energią elektryczną oraz warunki, na jakich przedsiębiorstwom umożliwia się uczestnictwo, są ustanawiane przez państwo i wykonywane przez prowincje. Przedsiębiorstwa istotnie muszą uzyskać od władz prowincji zgodę na udział w pilotażowym systemie bezpośrednich umów na zakup energii elektrycznej. Ponadto, jak wspomniano w motywie 527, chociaż ceny mają być ustalane w bezpośrednich negocjacjach pomiędzy podmiotami wytwarzającymi energię a odbiorcą energii lub za pośrednictwem przedsiębiorstw świadczących usługi pośrednictwa, faktury są wystawiane tym podmiotom przez przedsiębiorstwo przesyłowe. Biorąc pod uwagę fakt, że system bezpośredniego obrotu energią elektryczną jest opracowywany i kontrolowany przez państwo poprzez wdrażanie go przez władze prowincji oraz że faktury wystawia przedsiębiorstwo przesyłowe, Komisja stwierdziła, że negocjowane obniżone stawki są zapewniane przez organy publiczne. W związku z powyższym argument rządu ChRL odrzucono.

(535)

Ponadto rząd ChRL uznał, że Komisja nie wykazała, w jaki sposób dostarczanie energii elektrycznej po rzekomo obniżonych stawkach ma charakter specyficzny w rozumieniu art. 2 porozumienia SCM. Rząd ChRL stwierdził, że w opiniach Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin oraz Rady Państwa w sprawie dalszej intensyfikacji reform systemu energetycznego, do których odniosła się Komisja, nie ograniczono dostępu do tego domniemanego subsydium do konkretnych przedsiębiorstw, ponieważ nie są one obowiązkowe, lecz stanowią jedynie wytyczne. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że argument Komisji dotyczący szczególności jest niespójny, ponieważ z jednej strony Komisja stwierdziła, że sektor materiałów z włókna szklanego jest promowanym sektorem, a z drugiej strony stwierdziła, że tylko niektóre przedsiębiorstwa objęte próbą kwalifikują się do systemu bezpośredniego obrotu energią elektryczną.

(536)

W tym kontekście, jak stwierdzono w motywie 523, możliwość zawarcia bezpośrednich umów lub zakwalifikowania się do uczestnictwa w „Systemie handlu energią elektryczną zorientowanym na rynek” nie jest obecnie dostępna dla wszystkich dużych odbiorców przemysłowych. Przedsiębiorstwa istotnie muszą złożyć u władz prowincji wniosek o zgodę na udział w pilotażowym systemie bezpośrednich umów na zakup energii elektrycznej oraz muszą spełnić określone kryteria, takie jak „stosowanie się do krajowej polityki przemysłowej”. Fakt, że opinie Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin oraz Rady Państwa w sprawie dalszej intensyfikacji reform systemu energetycznego mogą nie mieć de jure obowiązkowego charakteru, jest nieistotny, ponieważ w dochodzeniu wykazano, że tylko niektóre przedsiębiorstwa otrzymały zgodę na uczestnictwo w systemie bezpośredniego obrotu energią elektryczną i w związku z tym skorzystały z obniżonych cen energii elektrycznej. Ponadto fakt, że przedsiębiorstwa muszą uzyskać szczególną zgodę, aby skorzystać z obniżonych cen energii elektrycznej, również wskazuje na szczególny charakter tego systemu. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(537)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń jedno z przedsiębiorstw z grupy CNBM zakwestionowało wniosek Komisji, zgodnie z którym fakt, że niektóre przedsiębiorstwa uzyskują zgodę na uczestnictwo w „systemie handlu energią elektryczną zorientowanym na rynek” poprzez zakup energii elektrycznej bezpośrednio od dostawców energii elektrycznej zamiast za pośrednictwem przedsiębiorstwa przesyłowego, stanowi „dochody utracone” przez rząd ChRL. Zainteresowana strona wskazała, że w art. 3 rozporządzenia podstawowego określono, iż subsydium istnieje, jeśli „należny dochód władz publicznych normalnie pobierany zostaje utracony lub niepobrany”, oraz że ponieważ rząd ChRL wyraźnie nie odsprzedawał żadnej energii elektrycznej producentom eksportującym za pośrednictwem przedsiębiorstwa przesyłowego, żaden dochód nie był należny rządowi ChRL za wykorzystanie przedsiębiorstwa przesyłowego.

(538)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Jak już wspomniano w motywie 527, chociaż ceny mają być ustalane w bezpośrednich negocjacjach pomiędzy podmiotami wytwarzającymi energię a odbiorcą energii lub za pośrednictwem przedsiębiorstw świadczących usługi pośrednictwa, faktury są wystawiane tym podmiotom zawsze przez przedsiębiorstwo przesyłowe. W związku z tym w motywie 534 Komisja stwierdziła, że ponieważ system bezpośredniego obrotu energią elektryczną jest opracowywany i kontrolowany przez państwo poprzez wdrażanie go przez władze prowincji, a faktury wystawia przedsiębiorstwo przesyłowe, negocjowane obniżone stawki za energię elektryczną są zapewniane przez organy publiczne. W związku z tym, selektywnie stosując obniżone stawki za energię elektryczną w odniesieniu do konkretnych odbiorców przemysłowych, podczas gdy oficjalnie ustanowione ceny mające zastosowanie ogólnie do wszystkich użytkowników przemysłowych są wyższe, państwo za pośrednictwem przedsiębiorstwa przesyłowego nie pobierało dochodu ze sprzedaży energii elektrycznej na poziomie oficjalnie ustalonych cen. Praktyka ta kwalifikuje się do objęcia zakresem stosowania definicji, zgodnie z którą „należny dochód władz publicznych normalnie pobierany zostaje utracony lub niepobrany” w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego. Argument ten został zatem odrzucony.

(539)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotową korzyść obliczono jako różnicę między łączną ceną za energię elektryczną do zapłaty według podstawowej stawki za przesył a łączną ceną za energię elektryczną do zapłaty według obniżonej stawki.

(540)

Kwota subsydiów ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Dostarczanie energii elektrycznej po obniżonej stawce

(541)

Zgodnie z ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o podatku dochodowym od przedsiębiorstw („ustawa o podatku dochodowym od przedsiębiorstw”) (127) przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie, które powinny otrzymać kluczowe wsparcie od państwa, korzystają z obniżonej stawki podatku dochodowego od przedsiębiorstw wynoszącej 15 % zamiast standardowej stawki podatku wynoszącej 25 %.

(542)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 28 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz art. 93 przepisów wykonawczych do ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw (128), jak również:

(543)

Przedsiębiorstwa, które mogą skorzystać z ulgi podatkowej, prowadzą działalność w pewnych kluczowych, wspieranych przez państwo dziedzinach wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie oraz zalicza się je do bieżących priorytetów w zakresie wspieranych przez państwo dziedzin wykorzystujących zaawansowane technologie, które wymieniono w wytycznych dotyczących najnowszych kluczowych priorytetowych obszarów rozwoju w wysoko zaawansowanych technologicznie gałęziach przemysłu. W wytycznych tych technologię produkcyjną i kluczowe surowce dla szkła, w tym materiałów z włókna szklanego, wyraźnie określono jako obszar priorytetowy.

(544)

Co więcej, aby się kwalifikować, przedsiębiorstwa muszą spełniać następujące kryteria:

(545)

Przedsiębiorstwa korzystające z tego środka muszą złożyć deklarację podatkową i odpowiednie załączniki do niej. Rzeczywista kwota korzyści jest uwzględniona w deklaracji podatkowej.

(546)

Komisja uznała, że przedmiotowe odliczenia od podatku stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem.

(547)

Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych. Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego programu tylko do przedsiębiorstw, które działają w pewnych określonych przez państwo obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie, takich jak niektóre kluczowe technologie w ramach sektora materiałów z włókna szklanego.

(548)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że przywileje w zakresie podatku dochodowego od przedsiębiorstw dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie nie mają charakteru szczególnego, ponieważ w przepisach, zgodnie z którymi program ten funkcjonuje, jasno ustanowiono obiektywne kryteria kwalifikowalności (129), a kryteria te stosuje się automatycznie, tj. przedmiotowe władze nie mają żadnej swobody w określaniu tej szczególnej stawki podatkowej, jeżeli spełnione są warunki kwalifikowalności. Rząd ChRL odnosi się do przypisu 2 porozumienia SCM, zgodnie z którym kryteria kwalifikowalności uznaje się za obiektywne, jeśli są to kryteria neutralne, niefaworyzujące pewnych przedsiębiorstw w stosunku do innych, mające z natury charakter ekonomiczny i stosowane według kryteriów horyzontalnych. Rząd ChRL uznał, że jest tak w przypadku kryteriów kwalifikowalności w odniesieniu do przedmiotowej preferencyjnej stawki podatkowej, ponieważ dostęp do tej niższej stawki jest otwarty dla wszystkich przedsiębiorstw i nie faworyzuje się pewnych przedsiębiorstw w stosunku do innych, ponieważ do uzyskania certyfikatu przedsiębiorstwa należącego do branż wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie kwalifikują się przedsiębiorstwa ze wszystkich sektorów obejmujących całą gospodarkę. Ponadto rząd ChRL odniósł się do wyroku Sądu w sprawie T-586/14 Xinyi PV Products przeciwko Komisji (130), wyjaśniając, że: „[…] korzyści te są przyznawane przez właściwe władze nie na podstawie uznaniowej, lecz przy spełnieniu obiektywnych przesłanek ich przyznania, czyli przynależności danego przedsiębiorstwa do sektora wysokich technologii […]. W każdym wypadku z art. 28 Corporate income tax law of the Peoples’s Republic of China (ustawy Chińskiej Republiki Ludowej o podatku dochodowym od osób prawnych) i art. 93 trybu jej stosowania wynika, że korzyści podatkowe przyznane przedsiębiorstwom należącym do sektora wysokich technologii, takim jak skarżąca, czego nie kwestionuje Komisja, są przyznawane tylko wtedy, gdy spełnione są określone przesłanki obiektywne, czyli w szczególności gdy dane przedsiębiorstwa działają w sektorze nowych zaawansowanych technologii, posiadają prawa własności intelektualnej, ich produkty lub usługi należą do zakresu sektorów wysokiej technologii szczególnie wspieranych przez państwo, koszty badań i rozwoju osiągają określony procent łącznych kosztów, dochody generowane przez te produkty lub usługi osiągają określony procent ich łącznych dochodów oraz pewna liczba ich specjalistów stanowi określony procent wszystkich zatrudnionych”.

(549)

Komisja nie zgodziła się ze zdaniem rządu ChRL z następujących powodów. Rozdział IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw zawiera przepisy dotyczące „preferencyjnego traktowania podatkowego”. Art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który stanowi część wstępną rozdziału IV, stanowi, że „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Art. 28 tej ustawy, który również stanowi część tego rozdziału, stanowi, że „stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw należna od przedsiębiorstw z branż wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie wymagających szczególnego wsparcia ze strony państwa zostanie obniżona do 15 %”. W art. 93 zasad wdrażania ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wyjaśniono, że:

„ „Ważne przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo”, o których mowa w art. 28 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, odnoszą się do przedsiębiorstw posiadających kluczowe prawa własności intelektualnej i spełniających następujące warunki:

(550)

W powyższych przepisach jasno określono, że obniżona stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw jest zarezerwowana dla „ważnych przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo”, posiadających kluczowe prawa własności intelektualnej i spełniających pewne warunki, takie jak „zgodność z wymogami uwzględnienia w zakresie wspieranych przez państwo kluczowych obszarów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie”.

(551)

Jak stwierdzono w motywie 543, wspierane przez państwo dziedziny wykorzystujące zaawansowane technologie wymieniono w wytycznych dotyczących najnowszych kluczowych priorytetowych obszarów rozwoju w wysoko zaawansowanych technologicznie gałęziach przemysłu, a w wytycznych tych wyraźnie wymieniono technologię produkcyjną i kluczowe surowce w odniesieniu do szkła, w tym do materiałów z włókna szklanego, jako obszar priorytetowy.

(552)

Biorąc pod uwagę fakt, że obniżona stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw jest zarezerwowana wyłącznie dla ważnych przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo i które spełniają wymogi uwzględnienia w zakresie wspieranych przez państwo kluczowych obszarów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, Komisja stwierdziła, że przedmiotowy środek nie ma zastosowania na podstawie obiektywnych kryteriów ani warunków, które nie faworyzują pewnych przedsiębiorstw w stosunku do innych. Wniosek ten jest dodatkowo potwierdzony przez fakt, że „kluczowe priorytetowe obszary rozwoju w wysoko zaawansowanych technologicznie gałęziach przemysłu” są obszarami w wysoko zaawansowanych technologicznie gałęziach przemysłu wybranymi zgodnie z priorytetami w określonym czasie i prawdopodobnie z czasem ulegną zmianie. W związku z tym wbrew twierdzeniu rządu ChRL w przepisach mających zastosowanie do obniżonej stawki podatku dochodowego od przedsiębiorstw nie ustanowiono obiektywnych kryteriów kwalifikowalności.

(553)

W odniesieniu do ustaleń Sądu w sprawie T-586/14 Komisja zauważyła, że wyrok został uchylony przez Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-301/16 P (131). Ponadto oświadczenie Sądu zostało złożone w kontekście art. 2 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, a zatem w innym kontekście.

(554)

W świetle powyższych rozważań Komisja potwierdziła szczególność środka i odrzuciła twierdzenia rządu ChRL.

(555)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotową korzyść obliczono jako różnicę między łączną wartością podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej a łączną wartością podatku do zapłaty według obniżonej stawki podatkowej.

(556)

Kwota subsydium ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 0,88 % w przypadku Grupy Yuntianhua i 2,98 % w przypadku Grupy CNBM.

(557)

Odliczenia od podatku za badania i rozwój uprawniają przedsiębiorstwa do preferencyjnego traktowania podatkowego w związku z ich działalnością badawczo-rozwojową w niektórych określonych przez państwo obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie oraz wtedy, gdy spełnione zostaną pewne progi dotyczące wydatków na badania i rozwój.

(558)

Mówiąc dokładniej, wydatki na badania i rozwój poniesione w celu rozwijania nowych technologii, nowych produktów i nowych rzemiosł, które nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych i są ujmowane w bieżących zyskach i stratach, zostają dodatkowo pomniejszone o 50 % po odliczeniu w całości w świetle bieżącej sytuacji. Jeżeli wyżej wymienione wydatki na badania i rozwój stanowią aktywa niematerialne i prawne, podlegają one amortyzacji w oparciu o 150 % kosztów wartości niematerialnych i prawnych.

(559)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz zasady wdrażania ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw:

(560)

W trakcie wcześniejszych dochodzeń (132) Komisja ustaliła, że „nowe technologie, nowe produkty i nowe rzemiosła”, które mogą skorzystać z ulgi podatkowej, należą do pewnych wspieranych przez państwo dziedzin wykorzystujących zaawansowane technologie oraz są zaliczane do bieżących priorytetów w zakresie dziedzin wykorzystujących zaawansowane technologie wspieranych przez państwo, które wymieniono w wytycznych dotyczących najnowszych kluczowych priorytetowych obszarów rozwoju w wysoko zaawansowanych technologicznie gałęziach przemysłu.

(561)

Komisja uznała, że przedmiotowe odliczenia od podatku stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych. Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego środka tylko do przedsiębiorstw, które ponoszą określone wydatki na badania i rozwój w pewnych obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie i określonych przez państwo, takich jak sektor materiałów z włókna szklanego.

(562)

W następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że program dodatkowych odliczeń wydatków na badania i rozwój nie ma charakteru szczególnego. Rząd ChRL odniósł się do art. 2 ust. 1 lit. b) porozumienia SCM, który stanowi, że specyficzność nie występuje, jeżeli władza przyznająca subsydium lub przepisy prawne, na podstawie których ona funkcjonuje, ustalają obiektywne kryteria lub warunki określające dostępność subsydium i jego wysokość, pod warunkiem że (i) dostępność jest automatyczna, (ii) kryteria i warunki są ściśle przestrzegane oraz (iii) kryteria lub warunki są jasno zapisane w ustawie, przepisie, lub innym oficjalnym dokumencie tak, aby możliwa była ich weryfikacja. Zdaniem rządu ChRL w przepisach, na podstawie których program funkcjonuje, jasno ustanowiono obiektywne kryteria kwalifikowalności i kryteria te są stosowane automatycznie. Innymi słowy, władze, których to dotyczy, nie mają żadnej swobody w określaniu tej szczególnej stawki podatkowej, jeżeli spełnione są warunki kwalifikowalności.