Gleiwitz I
Podobóz założony w marcu 1944 r. przy warsztatach naprawczych taboru kolejowego w Gliwicach (niem. Gleiwitz). Pierwszych kilkudziesięciu więźniów przeniesionych z Auschwitz skierowano do pracy przy składaniu drewnianych siedmiu baraków mieszkalnych oraz kuchni, szpitala, magazynów i warsztatów. Obóz od strony drogi i linii kolejowej został otoczony murem z płyt betonowych zwieńczonych drutem kolczastym, zaś w pozostałej części drutem kolczastym rozpiętym na betonowych słupach. Wzdłuż ogrodzenia ustawiono osiem drewnianych wież wartowniczych. Kierownikiem obozu był początkowo SS‑Hauptscharführer Otto Moll, którego w maju oddelegowano czasowo do nadzorowania zagłady Żydów węgierskich w krematoriach Birkenau, wówczas to zastępowali go SS‑Oberscharführerzy Jansen i Richard Stolten. Więźniowie pracowali przy naprawie uszkodzonych burt wagonów, w ślusarni, kuźni oraz przy budowie drogi i pobliskiego lotniska. Od końca lata 1944 r. wprowadzono pracę na dwie 12‑godzinne zmiany. Więźniowie, dla których z jakichś powodów brakowało zajęcia, kierowani byli przez Molla do tzw. Steinetragen – bezsensownego przenoszenia kamieni ze znajdującej się obok hałdy do obozu i z powrotem. Wskutek złego traktowania, głodu i wyniszczającej pracy blisko 100 więźniów obozu zmarło, co najmniej 5 zastrzelono w czasie próby ucieczki, powieszono także dwóch schwytanych Rosjan, liczby wywiezionych w rezultacie selekcji do Birkenau nie udało się ustalić. Stan osobowy obozu w przededniu ewakuacji w styczniu 1945 r. wynosił 1 336 więźniów, głównie Żydów, Polaków i Rosjan. Zostali oni ewakuowani pieszo do obozu Gross‑Rosen.
