Kobier
Największy spośród podobozów „leśnych” w lasach między Pszczyną a Tychami, powstały w grudniu 1942 r. na terenie miejscowości Kobiór (niem. Kobier). W dwóch barakach otoczonych ogrodzeniem z drutu kolczastego przebywało początkowo około 60, a potem 150 więźniów. Osadzono w nim w większości więźniów Żydów, głównie z Polski, Francji, Belgii i Czech, ponadto zaś kilku Niemców, Polaków i Rosjan. Najliczniejsze komando pracowało przy wyrębie lasu i wstępnej obróbce pni. Pozyskane drewno przekazywano nadleśnictwu, a gałęzie i materiał odpadowy były wykorzystywane do spalania zwłok ofiar zagłady w dołach i na stosach w Birkenau. Stanowisko kierownika (Lagerführera) sprawował SS‑U nterscharführer Franz Baumgartner Załoga podobozu liczyła ok. 20 esesmanów. Z częściowo zachowanych dokumentów wynika, że do kostnicy w Auschwitz I trafiło 31 zwłok więźniów z tego podobozu. W następnych miesiącach liczba więźniów wynajmowanych przez nadleśnictwo zmalała. Wiązało się to z uruchamianiem w Birkenau krematoriów opalanych koksem, a tym samym zmniejszeniem zapotrzebowania na drewno opałowe. Podobóz istniał do końca sierpnia 1943 r.
