Sosnowitz (II)
Podobóz przy walcowni firmy Oberschlesiesche Maschinen u. Waggonfabrik w Sosnowcu. Pierwszą grupę ok. 200 więźniów, prawie wyłącznie Żydów, przywieziono tam w maju 1944 r. i zakwaterowano w byłym obozie dla zagranicznych robotników przymusowych. Później stan obozu wzrastał, osiągając 600 osób w lecie i prawie 900 pod koniec roku. Mieszkali oni w trzech drewnianych barakach znajdujących się wraz z kuchnią, magazynem, umywalnią i latrynami wewnątrz ogrodzenia z drutu kolczastego pod napięciem, wzdłuż którego ustawiono siedem wież wartowniczych. Kierownikiem obozu był SS‑ Hauptscharführer Albin Vaupel. Warunki bytowe były nieco lepsze niż w Birkenau, podobnie jak relatywnie lżejsza była praca przy prasach i zgniatarkach, skrawaniu i obróbce luf armatnich oraz produkcji pocisków artyleryjskich. Najtrudniejsze warunki panowały w oddziale prasowni, gdzie więźniowie przeciągali rozgrzane elementy dział, w wysokiej temperaturze, narażeni na liczne poparzenia z powodu braku odzieży ochronnej. Pozostali, zwłaszcza fachowcy – ślusarze i tokarze – wykonywali prace nie wymagające tak dużego wysiłku fizycznego. W styczniu 1945 r. więźniów ewakuowano pieszo do Opawy w Czechach, skąd wywieziono ich koleją do obozu Mauthausen.
