Tschechowitz (II)
Podobóz utworzony w drugiej połowie września 1944 r. na terenie gospodarstwa rolnego w pobliżu przystanku kolejowego przy rafinerii Czechowice (niem. Tschechowitz- Vacuum). Pierwszych prawie 300 więźniów, Żydów z getta Litzmannstadt, umieszczono w dużej murowanej stajni, do której wstawiono trzypiętrowe prycze. Później wzniesiono obok dwie przybudówki (umywalnię i magazyn), po czym ogrodzono sąsiadujący ze stajnią plac płotem z drucianej siatki. W październiku do podobozu skierowano kolejną grupę 305 Żydów pochodzących z transportów z getta Theresienstadt. Więźniów zatrudniano przy rozbiórce uszkodzonych w trakcie bombardowań rafinerii obiektów fabrycznych, pracach ziemnych, murarskich i betoniarskich, budowie dróg i remoncie torów kolejowych. Kierownikiem podobozu był esesman nazwiskiem Knoblik, poza kilkoma członkami załogi służbę wartowniczą pełnili także funkcjonariusze straży zakładowej, członkowie Organizacji Todt oraz policjanci. W chwili ewakuacji podobozu przebywało w nim 561 więźniów. Większość z nich poprowadzono pieszo do Wodzisławia Śląskiego i następnie przewieziono koleją do obozu Buchenwald. Dnia 21 stycznia 1945 r. pozostałym w izbie chorych więźniom nakazano wykopanie w pobliżu głębokiego dołu, rzekomo w celu pochowania zwłok zmarłych. Po kilku godzinach do budynku wkroczyli esesmani i zastrzelili wszystkich tych, którzy nie mogli zejść z prycz. Pozostawieni przy życiu więźniowie musieli przenieść ciała do przygotowanego dołu. Następnie nakazano im przykryć grób siennikami i w chwili, gdy podeszli nad jego skraj, również zostali zastrzeleni. Powstały w ten sposób stos esesmani oblali benzyną i podpalili. Masakrę przeżyło tylko kilku więźniów, którym zawczasu udało się ukryć w znajdującym się obok kurniku.
