PROJEKT REZOLUCJI z wnioskiem o zasięgnięcie opinii Trybunału Sprawiedliwości w kwestii zgodności z traktatami planowanej Umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim, protokołu wykonawczego do niej oraz wymiany listów towarzyszącej umowie

Parlament Europejski,

–  uwzględniając planowaną Umowę o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim, protokół wykonawczy do niej oraz wymianę listów towarzyszącej umowie,

–  uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim, protokołu wykonawczego do niej oraz wymiany listów towarzyszącej umowie,

–  uwzględniając art. 218 ust. 11 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych, a w szczególności jej art. 73 w rozdziale XI dotyczącym terytoriów niesamodzielnych,

–  uwzględniając Konwencję wiedeńską o prawie traktatów między państwami i organizacjami międzynarodowymi lub między organizacjami międzynarodowymi, w szczególności jej art. 34 i 35,

–  uwzględniając rezolucję nr 34/37 Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając wyrok Sądu z dnia 10 grudnia 2015 r. w sprawie T-512/12[1],

–  uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C‑104/16 P z dnia 21 grudnia 2016 r.[2],

–  uwzględniając wyrok TSUE z dnia 27 lutego 2018 r. w sprawie C-266/16[3],

–  uwzględniając postanowienie Sądu z dnia 19 lipca 2018 r. w sprawie T-180/14[4],

–  uwzględniając postanowienie Sądu z dnia 30 listopada 2018 r. w sprawie T-275/18[5],

–  uwzględniając art. 108 ust. 6 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej UE i jej państwa członkowskie są zobowiązane do poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego; mając na uwadze, że art. 1 pkt 2 i art. 55 Karty Narodów Zjednoczonych zawierają odniesienie do poszanowania zasady samostanowienia narodów;

B.  mając na uwadze, że TSUE w wyroku z dnia 21 grudnia 2016 r. stwierdził, że układy o stowarzyszeniu i liberalizacji między UE a Marokiem nie dają podstawy prawnej do objęcia ich zakresem Sahary Zachodniej, a zatem nie mogą one mieć zastosowania do tego terytorium, ponieważ Sahara Zachodnia nie jest częścią Maroka; mając na uwadze, że w pkt 106 tego wyroku Trybunał stwierdził, że lud Sahary Zachodniej powinien być postrzegany jako podmiot trzeci w stosunkach UE z Marokiem oraz że należy uzyskać zgodę ludności tego terytorium, aby wszelkie tego typu porozumienia dwustronne miały zastosowanie do Sahary Zachodniej; mając na uwadze, że Komisja uważa, iż Trybunał nie określił dokładnie, w jaki sposób taka zgoda powinna zostać wyrażona;

C.  mając na uwadze, że TSUE w wyroku z dnia 27 lutego 2018 r. w sprawie C-266/16 uznał, że Porozumienie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa między Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka, która weszła w życie w dniu 28 lutego 2007 r., od strony prawnej nie ma zastosowania do terytorium Sahary Zachodniej i przylegających do niej wód;

D.  mając na uwadze, że w pkt. 64 wyroku C-266/16 TSUE uznał, że terytorium Sahary Zachodniej nie wchodzi w zakres pojęcia „terytorium Maroka” w rozumieniu art. 11 Porozumienia o partnerstwie w sektorze rybołówstwa;

E.  mając na uwadze, że w pkt. 69 wyroku w sprawie C-266/16 TSUE uznał, że pojęcie „wód podlegających jurysdykcji lub władzy suwerennej” tego państwa, o którym mowa w art. 2 lit. a) porozumienia o partnerstwie z 2007 r., nie obejmuje wód przyległych do terytorium Sahary Zachodniej;

F.  mając na uwadze, że Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych przeprowadziły konsultacje w celu „odpowiedniego zaangażowania” mieszkańców Sahary Zachodniej, zgodnie z wymogami Rady zawartymi w wytycznych negocjacyjnych; mając na uwadze, że nie można z całą pewnością ustalić, czy działania podjęte przez Komisję spełniają wskazany przez TSUE wymóg wyrażenia zgody przez mieszkańców Sahary Zachodniej;

1.  uważa, że istnieje niepewność prawa w kwestii zgodności planowanej umowy z postanowieniami traktatów, a w szczególności z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie C-104/16 P oraz z dnia 27 lutego 2018 r. w sprawie C-266/16;

2.  postanawia zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o opinię w sprawie zgodności planowanej Umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim, protokołu wykonawczego do niej oraz wymiany listów towarzyszącej umowie z traktatami, a w szczególności z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie C-104/16 P oraz z dnia 27 lutego 2018 r. w sprawie C-66/16;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podjęcia niezbędnych działań w celu uzyskania opinii TSUE i do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji tytułem informacji.