Parlament Europejski,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 63/168 wzywającą do wprowadzenia w życie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. apelującej o wprowadzenie ogólnoświatowego moratorium na karę śmierci i egzekucje,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 65/206 z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie moratorium na stosowanie kary śmierci,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2007 r. w sprawie powszechnego moratorium na wykonywanie kary śmierci(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zniesienia kary śmierci w Japonii, Korei Południowej i na Tajwanie(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 października 2010 r. w sprawie Światowego Dnia przeciwko Karze Śmierci(3),

–  uwzględniając wspólne oświadczenie Catherine Ashton, wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, oraz Thorbjørna Jaglanda, sekretarza generalnego Rady Europy, w sprawie Europejskiego i Światowego Dnia przeciwko Karze Śmierci, przypadającego w dniu 10 października 2011 r.

–  uwzględniając oświadczenie Unii Europejskiej z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie zniesienia kary śmierci, w którym zachęca się kraje o statusie obserwatora w Radzie Europy, w tym Japonię, do zniesienia kary śmierci,

–  uwzględniając Konwencję ONZ przeciwko torturom i innemu okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu, ratyfikowaną przez Japonię w 1999 r.,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Unia Europejska ma poważne zobowiązanie do działania na rzecz powszechnego zniesienia kary śmierci i stara się osiągnąć powszechną zgodę na podstawową zasadę, jaką jest prawo do życia;

B.  mając na uwadze, że rok 2011 był pierwszym rokiem, w którym nie wykonano żadnego wyroku śmierci od 1992 r.; mając jednak na uwadze, że według doniesień prasowych, nowy minister sprawiedliwości Toshio Ogawa ogłosił, że nie zamierza kontynuować polityki „ostrożności”, jaką prowadził jego poprzednik Hiraoka Hideo, i wyraził gotowość do wznowienia podpisywania nakazów wykonania wyroków śmierci;

C.  mając na uwadze, że nastąpił znaczny postęp w kierunku powszechnego zniesienia kary śmierci oraz, że w coraz większej ilości krajów kara śmierci została zniesiona;

D.  mając na uwadze, że powzięcie przez Japonię, będącą wiodącą demokracją w Azji i kluczowym członkiem społeczności międzynarodowej, oficjalnego zobowiązania w zakresie zniesienia kary śmierci, będzie nie tylko zgodne z międzynarodową tendencją, ale będzie również stanowiło silny sygnał dla całego świata, że prawo do życia musi być szanowane i chronione;

E.  mając na uwadze, że obecnie około 130 osób skazanych na karę śmierci w Japonii oczekuje na wykonanie wyroku;

F.  mając na uwadze, że więźniowie i ich przedstawiciele prawni nie otrzymują informacji o wykonaniu wyroku aż do dnia, w którym ma ono się odbyć, a rodziny dowiadują się o jego wykonaniu dopiero po fakcie, co stanowi przejaw szczególnego okrucieństwa, zważywszy na długie lata oczekiwania na wykonanie wyroku śmierci;

1.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że stosunki UE z Japonią opierają się na wspólnym przywiązaniu do wolności, demokracji, rządów prawa i praw człowieka;

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od lipca 2010 r. w Japonii nie został wykonany żaden wyrok śmierci i że w 2010 r. powołano w ministerstwie sprawiedliwości grupę analityczną ds. kary śmierci;

3.  pilnie wzywa ministra sprawiedliwości Toshia Ogawę, aby w przyszłości nie zatwierdzał wykonania żadnego wyroku śmierci oraz aby wspierał prace grupy analitycznej;

4.  wzywa Japonię do kontynuowania wysiłków w kierunku powrotu do faktycznego moratorium, które obowiązywało od listopada 1981 r. do marca 1993 r. oraz do zachęcania władz publicznych, członków parlamentu, organizacji społeczeństwa obywatelskiego i mediów do udziału w krajowej debacie na temat stosowania kary śmierci w kraju;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji, parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ i komisarzowi ONZ ds. praw człowieka, japońskiemu premierowi i ministrowi sprawiedliwości oraz japońskiemu Zgromadzeniu Narodowemu.

(1) Dz.U. C 219 E z 28.8.2008, s. 306. (2) Dz.U. C 261 E z 30.10.2003, s. 597. (3) Dz.U. C 371 E z 20.12.2011, s. 5.