Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 851/2004 ustanawiające Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (COM(2020)0726 – C9-0366/2020 – 2020/0320(COD))

P9_TA(2022)0332 A9-0253/2021

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0726),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 168 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0366/2020),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną - na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności - przez Senat Francji, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 27 kwietnia 2021 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 7 maja 2021 r.(2),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 8 grudnia 2021 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając opinię przedstawioną przez Komisję Budżetową,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A9-0253/2021),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(3);

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 851/2004 ustanawiającego Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2022/2370.)

(1) Dz.U. C 286 z 16.7.2021, s. 109. (2) Dz.U. C 300 z 27.7.2021, s. 76. (3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 14 września 2021 r. (Teksty przyjęte, P9_TA(2021)0376).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie poważnych transgranicznych zagrożeń zdrowia oraz uchylającego decyzję nr 1082/2013/UE (COM(2020)0727 – C9-0367/2020 – 2020/0322(COD))

P9_TA(2022)0333 A9-0247/2021

(Zwykła procedura ustawodawcza pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0727),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 168 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0367/2020),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną - na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności - przez francuski Senat, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 27 kwietnia 2021 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z 7 maja 2021 r.(2),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 29 czerwca 2022 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając opinię przedstawioną przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A9-0247/2021),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(3);

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... w sprawie poważnych transgranicznych zagrożeń zdrowia oraz uchylenia decyzji nr 1082/2013/UE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2022/2371.)

(1) Dz.U. C 286 z 16.7.2021, s. 109. (2) Dz.U. C 300 z 27.7.2021, s. 76. (3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 14 września i 11 listopada 2021 r. (Teksty przyjęte, P9_TA(2021)0377 i P9_TA(2021)0449).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie dążenia do zrównoważonej i konkurencyjnej akwakultury w UE: dalsze działania (2021/2189(INI))

P9_TA(2022)0334 A9-0215/2022

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 maja 2021 r. zatytułowany „Strategiczne wytyczne dotyczące bardziej zrównoważonej i konkurencyjnej akwakultury w UE na lata 2021–2030” (COM(2021)0236),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie planu działania dotyczącego rozwoju produkcji ekologicznej (COM(2021)0141),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 maja 2020 r. zatytułowany „Strategia »Od pola do stołu« na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego” (COM(2020)0381) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 20 października 2021 r.(1) w tej sprawie,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 maja 2020 r. zatytułowany „Unijna strategia na rzecz bioróżnorodności 2030: Przywracanie przyrody do naszego życia” (COM(2020)0380) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 9 czerwca 2021 r.(2) w tej sprawie,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (COM(2019)0640) oraz rezolucję Parlamentu z 15 stycznia 2020 r.(3) w tej sprawie,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE(4),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1139 z dnia 7 lipca 2021 r. ustanawiające Europejski Fundusz Morski, Rybacki i Akwakultury oraz zmieniające rozporządzenie (UE) 2017/1004(5),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/89/UE z dnia 23 lipca 2014 r. ustanawiającą ramy planowania przestrzennego obszarów morskich(6),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa(7) (dyrektywa ptasia),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania(8),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań(9),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 98/58/WE z dnia 20 lipca 1998 r. dotyczącą ochrony zwierząt hodowanych dla celów rolniczych(10),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z 22 września 2021 r. w sprawie strategicznych wytycznych dotyczących zrównoważonego rozwoju akwakultury w UE,

–  uwzględniając projekt opinii Komitetu Regionów z 1–3 grudnia 2021 r. w sprawie zrównoważonej niebieskiej gospodarki i akwakultury,

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie przyszłości europejskiej akwakultury,

–  uwzględniając strategię Generalnej Komisji Rybołówstwa Morza Śródziemnego Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) na 2030 r. w zakresie zrównoważonego rybołówstwa i akwakultury w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym,

–  uwzględniając śródokresową ocenę otwartej metody koordynacji w dziedzinie akwakultury w UE(11),

–  uwzględniając specjalne badanie Eurobarometr 515 z 2021 r. dotyczące nawyków konsumentów w UE w odniesieniu do produktów rybołówstwa i akwakultury,

–  uwzględniając badanie zlecone przez Komisję Rybołówstwa (PECH) dotyczące wpływu pandemii COVID-19 na unijne rybołówstwo i akwakulturę, opublikowane 7 lipca 2021 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z 12 czerwca 2018 r. zatytułowaną „W kierunku zrównoważonego i konkurencyjnego europejskiego sektora akwakultury: obecna sytuacja i wyzwania na przyszłość”(12),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie opracowania europejskiego planu zarządzania populacją kormoranów w celu ograniczenia coraz większych szkód wyrządzanych przez kormorany w zasobach rybnych, rybołówstwie i akwakulturze(13),

–  uwzględniając art. 3, 4, 38 i 43 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 54 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A9-0215/2022),

A.  mając na uwadze, że wspólna polityka rybołówstwa stanowi, iż akwakultura powinna przyczyniać się do utrzymania potencjału produkcji żywności na zrównoważonym poziomie w całej Unii, aby zagwarantować obywatelom Unii długoterminowe bezpieczeństwo żywnościowe, w tym dostawy żywności, a także wzrost i zatrudnienie, oraz przyczynić się do zaspokojenia rosnącego światowego zapotrzebowania na żywność pochodzenia wodnego; mając na uwadze, że wspólna polityka rybołówstwa powinna w pełni brać pod uwagę zdrowie zwierząt, dobrostan zwierząt oraz bezpieczeństwo żywności dla ludzi i pasz dla zwierząt; mając na uwadze, że kluczowe znaczenie ma zmniejszenie obciążeń administracyjnych i wdrożenie prawa Unii w bardziej efektywny sposób, który lepiej odpowiada potrzebom zainteresowanych stron;

B.  mając na uwadze, że sektory skorupiaków i akwakultury odgrywają ważną i cenną rolę w UE pod względem gospodarczym, społecznym i środowiskowym oraz przyczyniają się do poprawy jakości życia w przybrzeżnych, wewnętrznych i najbardziej oddalonych regionach UE;

C.  mając na uwadze, że bezpieczeństwo żywnościowe i środki utrzymania zapewniane przez rybołówstwo i akwakulturę mają zasadnicze znaczenie w wielu regionach przybrzeżnych, rzecznych, wyspiarskich i śródlądowych;

D.  mając na uwadze, że Europejski Zielony Ład, unijna strategia na rzecz bioróżnorodności oraz strategia „Od pola do stołu” mają na celu osiągnięcie Europy neutralnej pod względem emisji dwutlenku węgla do 2050 r. oraz zapewnienie, by systemy żywnościowe były sprawiedliwe, zdrowe i przyjazne dla środowiska w całej Unii; mając na uwadze, że akwakultura może zapewniać zdrową żywność oraz mniejszy ślad klimatyczny i środowiskowy niż niewodne rolnictwo oparte na gruntach;

E.  mając na uwadze, że w deklaracji FAO w sprawie zrównoważonego rybołówstwa i akwakultury potwierdzono, że akwakultura była najszybciej rozwijającą się globalną branżą produkcji żywności w ostatnich pięciu dekadach oraz że odpowiada za podwojenie globalnego spożycia ryb na mieszkańca od 1960 r. i w coraz większym stopniu zapewnia żywność i źródła utrzymania rosnącej populacji;

F.  mając na uwadze, że strategiczne wytyczne UE na rzecz bardziej zrównoważonej i konkurencyjnej akwakultury w UE, deklaracja FAO z Szanghaju z września 2021 r. w sprawie akwakultury na rzecz żywności i zrównoważonego rozwoju oraz Kodeks zdrowia zwierząt wodnych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt z 2021 r. ustanawiają cele w zakresie dobrostanu zwierząt w akwakulturze, aby wspierać producentów i konsumentów;

G.  mając na uwadze, że według najnowszych danych (2018 r.) produkcja akwakultury w UE stanowi zaledwie 1,15 % światowej produkcji(14);

H.  mając na uwadze, że zakładanie lub rozbudowa gospodarstwa akwakultury w UE wymaga różnych koncesji i zezwoleń oraz że jest to ogólnie powolna i złożona procedura, gdzie czasami brakuje pewności prawa i ekonomicznej przewidywalności; mając na uwadze, że sytuacja ta utrudnia rozwój sektora, zniechęca przedsiębiorstwa do inwestowania i generuje nadmierne koszty dla tego sektora, a jednocześnie wspiera przywóz z państw trzecich;

I.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu FAO z 2020 r. w sprawie światowego rybołówstwa i akwakultury stwierdzono, iż w ujęciu globalnym odsetek kobiet w ogólnej sile roboczej w akwakulturze (19 %) jest większy niż w rybołówstwie (12 %) oraz że zasadniczo kobiety odgrywają kluczową rolę w całym łańcuchu wartości rybołówstwa i akwakultury, a także są siłą roboczą zarówno w ogólnej produkcji komercyjnej, jak i rzemieślniczej; mając na uwadze, że sektor akwakultury ogólnie zatrudnia bezpośrednio ponad 74 000 osób w UE w ponad 12 000 przedsiębiorstw(15);

J.  mając na uwadze, że co czwarty produkt rybołówstwa spożywany w Europie pochodzi z akwakultury; mając na uwadze, że w latach 2018–2019 widoczna konsumpcja produktów rolnych na mieszkańca wzrosła o 2 %; mając na uwadze, że w 2019 r. UE była samowystarczalna w odniesieniu do ryb i owoców morza w 41,2 %, przy czym jedynie 10 % unijnej konsumpcji owoców morza pochodzi z akwakultury w UE, która stanowi mniej niż 2 % światowej produkcji;

K.  mając na uwadze, że niemal 70 % produkcji akwakultury w UE koncentruje się w czterech państwach członkowskich (Hiszpania, Francja, Włochy i Grecja), przy czym omułki, pstrąg, pagrus pangafer, ostrygi, labraks, karp i małże stanowią zdecydowaną większość produkcji; mając na uwadze, że nadal istnieje duży potencjał dalszego wzrostu i dywersyfikacji pod względem krajów produkujących i hodowanych gatunków;

L.  mając na uwadze, że choć prawie dwie trzecie Europejczyków spożywało produkty rybołówstwa lub akwakultury w swoim kraju co najmniej raz w miesiącu w 2021 r., jest to tendencja spadkowa w porównaniu z 2018 r.; mając na uwadze, że w 2021 r. konsumenci byli podzieleni co do preferencji dla produktów naturalnie występujących w przyrodzie lub produktów hodowlanych, przy czym około jedna trzecia preferowała produkty naturalnie występujące w przyrodzie, jedna trzecia preferowała produkty hodowlane, a podobna grupa nie miała preferencji;

M.  mając na uwadze, że niektóre wstępne szacunki wskazują na spadek wielkości sprzedaży o 17 % i spadek całkowitego dochodu o 18 %, co ma szczególnie poważny wpływ na sektor skorupiaków;

N.  mając na uwadze, że produkcja skorupiaków w UE obejmuje głównie mięczaki, w szczególności omułki, ostrygi i małże, i jest zasadniczo tradycyjną, pracochłonną działalnością w zakresie akwakultury prowadzoną przez przedsiębiorstwa rodzinne, która jest w pełni zintegrowana ze środowiskiem lokalnym;

O.  mając na uwadze, że w strategii Generalnej Komisji Rybołówstwa Morza Śródziemnego na 2030 r. w zakresie zrównoważonego rybołówstwa i akwakultury w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym stwierdzono, iż produkcja akwakultury musi zaspokajać popyt, wzrastać w sposób zrównoważony, kapitalizować innowacje, cyfryzację i wymianę wiedzy oraz zwiększać swoją atrakcyjność dla inwestycji; mając na uwadze, że w strategii stwierdzono ponadto, że monitorowanie i ograniczanie śladu środowiskowego sektora, przeciwdziałanie zmianie klimatu i zanieczyszczeniom oraz zapewnienie zdrowia i dobrostanu zwierząt mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia zrównoważonego rozwoju;

P.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu gospodarczym Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa z 2020 r. w sprawie unijnego sektora akwakultury wskazano, że prawie 80 % wszystkich przedsiębiorstw akwakultury w UE stanowią mikroprzedsiębiorstwa zatrudniające mniej niż 10 pracowników;

Q.  mając na uwadze, że w ocenie śródokresowej otwartej metody koordynacji stwierdzono, że państwa członkowskie powinny dołożyć większych starań, aby rozwijać unijny sektor akwakultury, zwiększyć jego odporność i konkurencyjność oraz zagwarantować w szczególności dostęp do przestrzeni i wody, a także przejrzystych i skutecznych ram regulacyjnych i administracyjnych;

R.  mając na uwadze, że pomimo potencjału tego sektora rozwój akwakultury w regionach najbardziej oddalonych nadal pozostaje w tyle;

S.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu Europejskiego Centrum Monitorowania Rynku Produktów Rybołówstwa i Akwakultury w sprawie mączki rybnej i oleju z ryb z września 2021 r. wskazano, iż większość mączki rybnej w paszy dla zwierząt akwakultury jest spożywana w Azji, a w 2019 r. 34 % mączki rybnej wykorzystano w Chinach, 35 % w innych krajach azjatyckich i 9 % w Europie; mając na uwadze, że co roku odławia się 20 mln ton ryb dzikich na potrzeby żywienia zwierząt; mając na uwadze, że na globalnych rynkach materiałów paszowych akwakulturą i hodowcy zwierząt gospodarskich coraz silniej konkurują o mączkę rybną; mając na uwadze, że wyższe ceny pasz zwiększają potrzebę dalszego rozwoju alternatywnych produktów paszowych, a także wydajności pasz w celu zapewnienia rentowności produktów akwakultury o wysokiej wartości;

T.  mając na uwadze, że dokument techniczny FAO z 19 lutego 2019 r. zatytułowany „A third assessment of global marine fisheries discards” [Trzecia ocena światowych odrzutów w rybołówstwie morskim] pokazuje, że odrzuty wynoszą łącznie 9,1 mln ton, co odpowiada 10,8 % rocznych średnich połowów w latach 2010–2014;

U.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu Europejskiego Centrum Monitorowania Rynku Produktów Rybołówstwa i Akwakultury z maja 2017 r. w sprawie akwakultury ekologicznej w UE wskazano, że produkcja akwakultury ekologicznej istotnie zwiększa się w niektórych państwach członkowskich, podczas gdy inne nadal znajdują się na wczesnych etapach rozwoju tej metody produkcji;

V.  mając na uwadze, że akwakultura jest szczególnie wrażliwa na ekstremalne zdarzenia pogodowe w korytach rzecznych i na obszarach przybrzeżnych, takie jak susze, powodzie, burze i fale, które występują coraz częściej w wyniku globalnego ocieplenia i które powodują poważne szkody dla infrastruktury akwakultury i hodowanych gatunków;

W.  mając na uwadze, że dyrektywa 2014/89/UE ustanawiająca ramy planowania przestrzennego obszarów morskich wzywa wszystkie nadbrzeżne państwa członkowskie do przedstawienia Komisji krajowych planów zagospodarowania przestrzennego obszarów morskich „jak najszybciej, a najpóźniej do dnia 31 marca 2021 r.”;

X.  mając na uwadze, że regiony najbardziej oddalone są szczególnie narażone na niestabilne warunki klimatyczne i ekstremalne zjawiska pogodowe, które mogą zagrozić potencjałowi sektora w tych regionach;

Y.  mając na uwadze, że populacja kormoranów znacznie wzrosła; mając na uwadze, że wzrost ten powoduje poważne szkody w wielu sektorach morskich, w tym w sektorze akwakultury;

Z.  mając na uwadze, że w przyjętej 13 lat temu rezolucji w sprawie opracowania europejskiego planu zarządzania populacją kormoranów w celu ograniczenia coraz większych szkód wyrządzanych przez kormorany w zasobach rybnych, rybołówstwie i akwakulturze Parlament zaproponował kilka możliwych działań, by rozwiązać problemy stwarzane wciąż przez kormorany;

AA.  mając na uwadze, że w rezolucji zatytułowanej „W kierunku zrównoważonego i konkurencyjnego europejskiego sektora akwakultury: obecna sytuacja i wyzwania na przyszłość” zwrócono uwagę na znaczenie między innymi ograniczenia coraz większych szkód wyrządzanych przez kormorany w akwakulturze;

AB.  mając na uwadze, że podmioty działające w sektorze akwakultury i rybołówstwa otrzymują rekompensatę finansową za straty wynikające z interakcji kormoranów z rybołówstwem;

AC.  mając na uwadze, że cały sektor akwakultury w Europie będzie musiał ponosić ciężar rosnących kosztów energii elektrycznej i gazu, a perspektywy są jeszcze bardziej pesymistyczne ze względu na rosnące koszty produkcji i niepewność marketingową spowodowaną również kryzysem związanym z pandemią COVID-19;

AD.  mając na uwadze, że duzi producenci ryb i produktów rybnych w sąsiedztwie UE planują do 2030 r. podwojenie produkcji akwakultury w porównaniu z poziomami z 2020 r., co może zwiększyć presję na produkcję UE;

AE.  mając na uwadze, że nie wszystkie państwa członkowskie w wystarczającym stopniu uwzględniają potencjał rozwoju akwakultury lub jej potencjalne skutki społeczno-gospodarcze i środowiskowe;

AF.  mając na uwadze, że roczne spożycie produktów rybnych na mieszkańca w UE jest bardzo zróżnicowane, od około 6 kg do około 60 kg; mając na uwadze, że popyt na produkty akwakultury w UE może zatem wzrosnąć w najbliższej przyszłości;

AG.  mając na uwadze, że wiele przedsiębiorstw ma trudności z utrzymaniem swojego udziału w rynku, zarówno w kraju, jak i za granicą;

AH.  mając na uwadze, że według najnowszych danych Eurostatu i FAO w 2019 r. około 76 % ryb spożywanych w UE było dziko żyjących, a 24 % pochodziło z hodowli;

AI.  mając na uwadze, że zarejestrowano jedynie 62 produkty z chronionym oznaczeniem geograficznym (ChOG) w klasie 1.7 – Świeże ryby, mięczaki i skorupiaki oraz produkty wytwarzane z nich, z łącznej liczby 1 382 produktów objętych ChOG; mając na uwadze, że procedury ochrony są w toku w odniesieniu do 14 innych produktów; mając na uwadze, że rejestr gwarantowanych tradycyjnych specjalności (GTS) zawiera tylko cztery produkty z tej klasy; mając na uwadze, że niektóre ze zwieńczonych sukcesem rejestracji dotyczą produktów akwakultury;

AJ.  mając na uwadze, że unijne fundusze rybołówstwa (Europejski Fundusz Rybacki (EFR), Europejski Fundusz Morski i Rybacki (EFMR) oraz Europejski Fundusz Morski, Rybacki i Akwakultury (EFMRA)) zapewniają wsparcie finansowe dla unijnego sektora akwakultury;

AK.  mając na uwadze, że wydostawanie się osobników z gospodarstw akwakultury może powodować zmiany genetyczne w dzikich populacjach;

Wkład akwakultury w Europejski Zielony Ład

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany „Strategiczne wytyczne dotyczące bardziej zrównoważonej i konkurencyjnej akwakultury w UE na lata 2021–2030”; uważa, że wytyczne te są kompleksowe, solidne i dostosowane do celu promowania zrównoważonej i konkurencyjnej akwakultury w UE oraz skupiają się w perspektywie długoterminowej na zrównoważonym rozwoju sektora akwakultury i na jego wkładzie w Europejski Zielony Ład; ubolewa jednak nad faktem, że są one w dużym stopniu skoncentrowane na aspektach środowiskowych i że brak im ambicji, aby pobudzić zrównoważoną produkcję i rozwój prawdziwie dobrze prosperującego i konkurencyjnego sektora akwakultury w UE; uważa, że ważne jest określenie celów ilościowych dotyczących wzrostu tego sektora w ramach wytycznych, na wzór strategii na rzecz bioróżnorodności, strategii „Od pola do stołu” i innych strategii Zielonego Ładu, które wyznaczają cele środowiskowe; wzywa państwa członkowskie i Komitet Doradczy ds. Akwakultury do wdrożenia działań zalecanych w wytycznych; wzywa Komisję do regularnego monitorowania przestrzegania tych zaleceń oraz do informowania Parlamentu na bieżąco;

2.  podkreśla znaczenie właściwego i skoordynowanego wdrażania wytycznych przez państwa członkowskie dla osiągnięcia ich celów; zwraca uwagę na znaczenie roli Komisji we wspieraniu i koordynowaniu wdrażania przez państwa członkowskie, aby zapewnić równe warunki działania dla unijnych rolników z sektora akwakultury; zachęca Komisję do stałego śledzenia wdrażania tych wytycznych i innych aktów prawnych mających wpływ na akwakulturę, takich jak rozporządzenie w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych(16), oraz, w stosownych przypadkach, do przedstawiania zmian do tego rozporządzenia i potencjalnie innych, aby usunąć przeszkody utrudniające realizację celów UE w zakresie produkcji ekologicznej, takich jak te określone w strategii „Od pola do stołu”;

3.  zwraca uwagę na potencjał wkładu sektora akwakultury w osiągnięcie celów Europejskiego Zielonego Ładu oraz podkreśla potrzebę zapewnienia długoterminowego zrównoważonego rozwoju i odporności sektora, w szczególności w świetle kryzysu związanego z COVID-19; uważa, że przejście na zrównoważony system żywnościowy w Europie musi zrobić użytek z niewykorzystanego potencjału w sektorze akwakultury, ponieważ może on odgrywać dużą, a nawet większą rolę w gospodarce o obiegu zamkniętym i jako sektor zapewniający wkład netto w przekształcanie nadmiarowych substancji odżywczych w wysokiej jakości białko;

4.  podkreśla, że akwakultura w UE spełnia wysokie normy pod względem jakości produktów i zdrowia zwierząt, ale nadal istnieje pole do poprawy pod względem dywersyfikacji, konkurencyjności i efektywności środowiskowej; zauważa, że akwakultura o niskim wpływie na środowisko (np. akwakultura niskotroficzna, multitroficzna i ekologiczna) oraz usługi środowiskowe związane z akwakulturą, jeśli zostaną dalej rozwinięte, mogą w znacznym stopniu przyczynić się do realizacji Europejskiego Zielonego Ładu, strategii „Od pola do stołu” i zrównoważonej niebieskiej gospodarki(17);

5.  wskazuje, że zgodnie z oczekiwaniami akwakultura ma wnieść wkład w zaopatrzenie w żywność i bezpieczeństwo żywnościowe przez uzupełnienie niedoboru ryb, przejawiający się tym, że UE przywozi 70 % żywności pochodzenia wodnego, co skutkuje deficytem handlowym o rocznej wartości 21 mld EUR (w 2019 r.); uważa, że akwakultura wykazuje istotny potencjał rozwoju i wzrostu, który należy zwiększać pozostając w granicach ekologicznych, tak aby mogła zapewniać zrównoważone produkty spożywcze wysokiej jakości, ograniczać naszą zależność od przywozów żywności pochodzenia wodnego oraz tworzyć więcej miejsc pracy i innych możliwości społeczno-ekonomicznych, w szczególności w regionach przybrzeżnych, ale również na obszarach wiejskich wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia solidnych, wiarygodnych, przewidywalnych, usprawnionych i przyjaznych dla biznesu ram prawnych oraz pełnego wykorzystania dostępnych zasobów finansowych w ramach EFMRA, gdyż jest to instrument finansowania specjalnie pomyślany do celów zarządzania rybołówstwem i akwakulturą w UE; wzywa państwa członkowskie do przeznaczenia wystarczających środków finansowych w ramach Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności na wspieranie innowacji, zrównoważonego rozwoju i odporności unijnego sektora akwakultury;

6.  podkreśla, że akwakultura została rozwinięta jako konieczność społeczna, aby zapewnić stałe dostawy świeżej żywności pochodzenia wodnego w sezonach i regionach, w których nie udało się jej zapewnić dzięki połowom, i spełnia w ten sposób jedną z najważniejszych funkcji dla społeczeństwa: dostarczanie zdrowej świeżej żywności głównie na rynek lokalny lub regionalny; podkreśla w związku z tym, że ekspansja akwakultury w Europie jest silnie związana z tradycyjnymi praktykami kulturalnymi, które są mniej lub bardziej specyficzne dla ich konkretnej części kontynentu;

7.  zwraca uwagę na znaczenie dokładnych danych i statystyk dotyczących produktów akwakultury, zwłaszcza w odniesieniu do konsumpcji, przywozu i wywozu, aby zapewnić osiągnięcie celów i założeń, które wyznaczamy dla tego sektora; wzywa do udostępnienia większej liczby danych w tym zakresie;

8.  stwierdza, że brak równowagi w handlu zagranicznym produktami akwakultury Unii jest nie do przyjęcia zarówno z gospodarczego punktu widzenia – ze względu na wywoływany przez niego deficyt handlowy – ani z perspektywy społecznej, gdyż marnuje się w ten sposób szansę na tworzenie zatrudnienia.

9.  podkreśla, że postępy w realizacji celów Europejskiego Zielonego Ładu muszą być dostosowane do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego państw trzecich;

10.  popiera ustanowienie nowego mechanizmu wsparcia unijnego w dziedzinie akwakultury jako innowacyjnego narzędzia udzielającego pomocy Komisji, państwom członkowskim, władzom regionalnym, przemysłowi i innym zainteresowanym stronom w opracowywaniu dalszych wytycznych i konsolidowaniu najlepszych praktyk w różnych odpowiednich obszarach; uważa, że wszystkie zainteresowane strony, w tym Parlament, należy zaangażować w tworzenie tego mechanizmu, w szczególności wszystkich członków Komitetu Doradczego ds. Akwakultury, zgodnie z art. 11 TUE, który uznaje demokrację uczestniczącą za podstawową zasadę demokracji; wzywa do nawiązania konstruktywnego dialogu ze społeczeństwem obywatelskim;

11.  podkreśla, że potencjał wzrostu unijnego sektora akwakultury należy rozwijać w zrównoważony sposób, uwzględniając wszystkie trzy filary zrównoważonego rozwoju – gospodarczy, społeczny i środowiskowy; wskazuje na potrzebę posiadania sektora ukierunkowanego na rynek, również dla nowych hodowców ryb, którego ramy prawne gwarantowałyby przyciąganie inwestycji biznesowych, tworzenie i utrzymywanie dobrych warunków pracy oraz ochronę środowiska poprzez wykorzystanie zrównoważonych źródeł pasz i poprawę zdrowia wodnego, dobrostanu zwierząt i bioasekuracji, a także ograniczenie stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych zgodnie z najlepszym dostępnym doradztwem naukowym, co sprzyja odpowiedzialnym i ostrożnym praktykom, zgodnie ze strategią „Od pola do stołu”;

12.  uważa, że sektor akwakultury jest zdolny do zapewniania stałego wkładu w usługi ekosystemowe dla społeczeństwa, a akwakultura stawowa, hodowla alg i skorupiaków, mięczaków i innych bezkręgowców wodnych mogą przyczynić się do obniżenia emisyjności unijnej gospodarki i łagodzenia zmiany klimatu; podkreśla jednak, że sekwestracja dwutlenku węgla przez hodowlę alg i skorupiaków jest ograniczona w zależności od metody produkcji i wykorzystania przy odławianiu produktu; popiera zaproponowane działania w dziedzinie zmiany klimatu, ale zwraca uwagę na potrzebę wprowadzenia wspólnej metodyki, aby mierzyć ślad węglowy poszczególnych zakładów akwakultury, oraz postuluje przeprowadzenie ocen skutków wszystkich zaproponowanych środków, w tym ich wpływu na poszczególne sektory akwakultury; wzywa państwa członkowskie do promowania, w stosownych przypadkach, skutecznych krótkich łańcuchów dostaw w celu przyczynienia się do walki ze zmianą klimatu;

13.  uważa, że konieczne są inwestycje na dużą skalę za pomocą środków łagodzących i dostosowawczych w celu zapobiegania katastrofom i ekstremalnym zjawiskom pogodowym i ograniczania ich wpływu na sektor rybołówstwa i akwakultury, aby wzmocnić produktywne i odporne ekosystemy wodne oraz utrzymać korzyści dla konsumentów i dobrostanu zwierząt;

14.  wskazuje, że podczas wdrażania strategicznych wytycznych należy zwrócić większą uwagę na mikroprzedsiębiorstwa i małe przedsiębiorstwa akwakultury oraz ich szczególne potrzeby;

15.  wzywa Komisję do wspierania tworzenia szkoleń zawodowych dla sektora akwakultury poprzez zapewnienie środków technicznych i finansowych, aby przyciągnąć młodych ludzi i umożliwić przekwalifikowanie rybaków, co przyczyni się do tworzenia miejsc pracy w regionach przybrzeżnych i wyspiarskich tradycyjnie bardziej uzależnionych od działalności połowowej;

16.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewniania odpowiedniego wsparcia na rzecz akwakultury przyjaznej dla środowiska, na przykład akwakultury ekologicznej, akwakultury w systemie zamkniętym, hodowli glonów, skorupiaków, mięczaków i innych bezkręgowców wodnych oraz hodowli ryb w stawach i systemów zintegrowanej akwakultury multitroficznej i akwaponicznej, a także do ułatwiania takich działań i zachęcania do nich;

17.  uważa, że należy wspierać rozwój systemów akwaponicznych, które są zamkniętymi systemami produkcji na gruntach łączących produkcję akwakulturową z produkcją roślinną, z wykorzystaniem materii organicznej w wodzie, zmniejszając w ten sposób skutki zanieczyszczenia spowodowanego nadmiarem materii organicznej;

18.  uważa, że akwakultura słodkowodna jest bardzo ważna w wielu regionach wiejskich Europy oraz zapewnia nie tylko wysokiej jakości żywność i zatrudnienie, ale także interesujące usługi ekosystemowe; wzywa Komisję do uogólnienia stosowania terminu „żywność pochodzenia wodnego”, który jest pełniejszym sformułowaniem o włączającym charakterze, niepomijającym hodowców ryb słodkowodnych;

19.  zwraca uwagę, że zwłaszcza w akwakulturze słodkowodnej drapieżniki i susze również stanowią wyzwanie, odzwierciedlone w ilości, wielkości i jakości ryb utrzymywanych w gospodarstwie rybackim, a ostatecznie mają negatywny wpływ na rentowność sektora;

20.  przypomina o zapotrzebowaniu na system identyfikowania żywności w UE, który wzmocni zrównoważony rozwój sektora akwakultury i będzie odpowiadać na potrzeby konsumentów, dostarczając informacji na temat miejsca, czasu i sposobu hodowli ryb lub żywności pochodzenia wodnego oraz hodowanych gatunków, przede wszystkim aby zwiększyć bezpieczeństwo żywności, ale także umożliwić kontrolę w całym łańcuchu zarówno unijnych produktów, jak i przywozów spoza UE, oraz zwalczać nadużycia; uważa, że system ten powinien angażować wszystkie podmioty w łańcuchu wartości, tak aby mogły one współpracować ze sobą w stosowaniu systemów cyfrowych, sztucznej inteligencji i innych innowacji technologicznych;

21.  podkreśla wartość, jaką europejscy konsumenci przywiązują do oznaczeń jakości, w tym zarówno nazw pochodzenia, jak i chronionych oznaczeń geograficznych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zachęcania do ich stosowania w produktach akwakultury, które oferują niezbędne właściwości i spełniają wymogi określone w rozporządzeniu europejskim w sprawie jakości, na przykład w odniesieniu do ChNP Mexillón de Galicia;

22.  z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, by wspierać ekologiczne modele biznesowe, takie jak te oparte na sekwestracji węgla, w celu zwiększenia zrównoważonego charakteru łańcuchów dostaw; podkreśla w związku z tym, że niektóre praktyki w dziedzinie akwakultury, takie jak hodowla omułków lub ostryg oraz polikultura stawowa, mogą być skutecznymi modelami dla przyszłych systemów jednostek emisji w kontekście systemu handlu emisjami; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wsparcia tego typu ekologicznych przedsiębiorstw w świetle celów strategii;

23.  podkreśla znaczenie stosowania opartych na dowodach norm i interwencji w celu poprawy dobrostanu ryb podczas przetrzymywania, transportu i uboju, w tym utrzymania jakości wody w granicach dobrostanu i norm środowiskowych, jako sposobu na zmniejszenie częstości występowania i rozprzestrzeniania się chorób oraz dalsze zmniejszenie potrzeby stosowania antybiotyków, które w każdym razie należy jeszcze bardziej ograniczyć; wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na metody karmienia w celu kontrolowania poziomów materii organicznej, zarówno w obiegu otwartym, jak i zamkniętym, w celu utrzymania i poprawy dobrych praktyk środowiskowych; podkreśla znaczenie dalszego usprawniania praktyk rolniczych zgodnie z dostępną najnowszą wiedzą naukową, aby zapewnić dobrostan zwierząt, który przyczyni się do lepszych rezultatów środowiskowych, odporności na zmianę klimatu oraz optymalizacji wykorzystania zasobów;

24.  przypomina, że różne zalecenia dotyczące dobrostanu zwierząt nie mają zastosowania do sektora rybołówstwa i akwakultury ze względu na ich charakter;

25.  wzywa państwa członkowskie do dalszego zachęcania do promowania hodowli alg oraz do ułatwiania stosowania i rozwoju alg jako żywności i paszy, w tym poprzez umożliwienie łatwiejszego procesu wydawania zezwoleń, bez zaniedbywania innych gatunków hodowlanych w akwakulturze; podkreśla, że w rolnictwie alg istnieje niewykorzystany potencjał tworzenia nowych miejsc pracy i świadczenia usług ekosystemowych oraz żywności i paszy bardziej przyjaznych dla środowiska; uważa, że lepsze zarządzanie populacjami alg mogłoby być do pewnego stopnia skutecznym sposobem, poza ich rolnictwem, aby pomóc w zwalczaniu eutrofizacji i usuwaniu nadmiaru azotu i fosforu z wody, a także nadmiaru węgla, jeżeli algi pozostaną w wodzie i będą mogły osadzać się na dnie morza; z zadowoleniem przyjmuje zamiar przedstawienia przez Komisję specjalnej inicjatywy na rzecz wspierania konsumpcji alg w UE; zwraca uwagę, że lepsza ochrona populacji wodorostów morskich może zapewnić usługi ekosystemowe, pełnić rolę pochłaniacza dwutlenku węgla i przyczyniać się do poprawy różnorodności biologicznej;

26.  z zadowoleniem przyjmuje rolę kobiet w łańcuchach wartości akwakultury i w związku z tym wzywa do zagwarantowania im godnych warunków pracy, a także do przestrzegania zasady równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę; uważa ponadto, że należy zwiększyć ich widoczność i reprezentację w strukturach i procesach decyzyjnych;

Główne przeszkody dla akwakultury w Unii i możliwe rozwiązania

27.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby krajowe plany zrównoważonego rozwoju akwakultury uwzględniały główne przeszkody w rozwoju potencjału tego sektora, oraz do uznania potrzeby przydzielenia obszarów na akwakulturę poprzez odpowiednie planowanie przestrzenne; podkreśla znaczenie przejrzystego i partycypacyjnego mechanizmu, zgodnie z dyrektywą 2014/89/UE w sprawie planowania przestrzennego obszarów morskich, dla sprawiedliwego podziału przestrzeni między wszystkie zainteresowane strony, w tym istniejące i nowe łowiska oraz zakłady akwakultury, a także morskie obszary chronione i obszary ograniczonych połowów; ubolewa, że niektóre państwa członkowskie nie przedstawiły jeszcze Komisji swoich krajowych planów zagospodarowania przestrzennego obszarów morskich pomimo terminu określonego w dyrektywie, i wzywa je do jak najszybszego przedstawienia swoich planów;

28.  popiera cel Komisji, jakim jest zainicjowanie kampanii promocyjnych mających na celu zachęcenie do konsumpcji produktów akwakultury w UE, zwrócenie uwagi na akwakulturę w UE oraz dalsze wspieranie jej zrównoważonego rozwoju; podkreśla w związku z tym potrzebę kompleksowych i łatwo dostępnych informacji dla konsumentów, w tym na temat zdrowej diety, korzyści dla środowiska i innych parametrów zrównoważonego rozwoju, takich jak wpływ na klimat;

29.  uważa, że miejsca produkcji akwakultury planowane i założone na otwartych wodach nie powinny pokrywać się ze strefami połowowymi ani z nimi kolidować; uważa ponadto, że sektor rybołówstwa oraz jego podmioty gospodarcze i przedstawiciele powinni być w pełni zaangażowani w ten proces;

30.  zwraca uwagę, że produkcja akwakultury w UE jest nadal bardzo skoncentrowana zarówno pod względem państw członkowskich, jak i gatunków hodowanych, a zatem istnieje znaczny potencjał dywersyfikacji;

31.  wskazuje, że planowanie przestrzenne stanowi jedno z najważniejszych narzędzi do stworzenia warunków wstępnych długoterminowego rozwoju akwakultury oraz powinno zapewniać odpowiednie lokalizacje do planowania akwakultury z uwzględnieniem pozostałej działalności na danych obszarach;

32.  podkreśla, że rozwój akwakultury wymaga stabilnych, wiarygodnych, jasnych i prostych pod względem administracyjnym ram prawnych dotyczących wykorzystania przestrzeni i koncesji, które zagwarantują pewność i bezpieczeństwo inwestycji w tym sektorze; podkreśla, że planowanie przestrzenne powinno skutkować skutecznym i elastycznym planem, uwzględniającym stale zmieniające się środowiska morskie i słodkowodne, w których funkcjonuje akwakultura, oraz że nadmiernie restrykcyjny podział na strefy może powstrzymywać inwestycje i rozwój;

33.  podkreśla znaczenie pewności prawa i przewidywalności inwestycji dla zrównoważonego wzrostu unijnego sektora akwakultury; podkreśla, że wszystkie środki przyjęte przez różne organy publiczne w państwach członkowskich muszą przyczynić się do uproszczenia terminów i procedur administracyjnych, tak aby administracja publiczna spełniała wymogi, rozwiązywała problemy na czas i unikała niepotrzebnych opóźnień w procedurach udzielania zezwoleń lub koncesji; odrzuca działania wsteczne ograniczające okres ważności koncesji lub przedłużeń i wzywa państwa członkowskie do ochrony zaufania i uzasadnionych oczekiwań posiadaczy koncesji;

34.  zwraca uwagę, że jeśli chodzi o udzielanie zezwoleń i planowanie, istniejąca złożoność biurokratyczna i opóźnienia pociągają za sobą dodatkowe koszty dla potencjalnych inwestorów; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia jasnych i przejrzystych procedur udzielania koncesji w celu mobilizowania inwestorów;

35.  podkreśla, że należy nadal wdrażać otwartą metodę koordynacji, aby osiągnąć koordynację z krajowymi, regionalnymi i lokalnymi administracjami publicznymi, które mają kompetencje w sektorze akwakultury; uważa, że koordynacja ta jest bardzo potrzebna, aby usprawnić ustawodawstwo krajowe i zapewnić wytyczne dotyczące ram regulacyjnych mających zastosowanie do sektora; wzywa Komisję do opublikowania zaleceń dla poszczególnych krajów w celu zapewnienia państwom członkowskim wytycznych dotyczących rozwoju akwakultury w UE;

36.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia lepszej koordynacji w zakresie kompetencji dzielonych UE oraz koordynacji między władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi;

37.  podkreśla znaczenie zrównoważonych składników pasz dla akwakultury w Unii; uważa, że akwakultura może wyeliminować niedobór ryb tylko wtedy, gdy wszystkie hodowane gatunki będą zapewniać przyrost netto białka rybiego, co oznacza, że akwakultura nie będzie łowić na paszę więcej dzikich ryb z oceanów i innych jednolitych części wód, niż ich wyprodukuje; podkreśla, że na całym świecie duża część ryb wykorzystywanych do produkcji mączki rybnej i oleju rybnego jest poławiana w wyłącznych strefach ekonomicznych krajów rozwijających się; podkreśla potrzebę propagowania ekologicznie zrównoważonych białek i olejów z organizmów morskich jako paszy w formie produktów ubocznych i mięsa drobnego, innych białek i innowacyjnych rozwiązań, takich jak mączka z owadów i mikroalgi, oraz częściowego zastępowania białek i olejów z organizmów morskich alternatywami niepochodzącymi z morza, które są wynikiem zrównoważonej produkcji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do inwestowania w badania naukowe i innowacje, aby wspierać przejście na zrównoważone i nowe źródła białka oraz zwraca się do Komisji o ocenę, czy w tym zakresie potrzebne są jakiekolwiek zmiany legislacyjne; wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania zrównoważonych praktyk oraz zwiększenia zawartości procentowej niezależnie certyfikowanej mączki rybnej i oleju z ryb w paszach, a także zaznacza, że certyfikacja powinna bazować na wiarygodnych i niezależnych systemach certyfikacji środowiskowej i społecznej, które stosują kryteria oceny niskiego indeksu stanu troficznego, oraz kodeksie postępowania FAO;

38.  przyznaje, że obecnie nie jest możliwe zapewnienie akwakulturze wystarczającej ilości mączki rybnej i oleju z ryb pochodzących wyłącznie z odrzutów i produktów ubocznych z przemysłu rybnego, po części ze względu na coraz większy popyt na rynku mączki rybnej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia zrównoważonej produkcji mączki rybnej i oleju rybnego oraz do wspólnego zwiększenia wysiłków w zakresie badań naukowych i innowacji, aby rozwiązać problem zwiększonego popytu na rynku mączki rybnej poprzez opracowanie zrównoważonych alternatyw;

39.  wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą fabryk mączki rybnej i oleju rybnego wzdłuż wybrzeża Afryki Zachodniej, zarządzanych głównie przez chińskie przedsiębiorstwa, których niezrównoważona produkcja powoduje problemy egzystencjalne dla rybołówstwa regionalnego i nieprzemysłowego, i w związku z tym wzywa Komisję do dopilnowania, aby pasza z takiej produkcji nie była wykorzystywana w zakładach akwakultury w UE;

40.  wzywa Komisję do wykorzystania systemów cyfrowych i sztucznej inteligencji do poprawy identyfikowalności i zrównoważonego charakteru produktów akwakultury oraz do rozszerzenia identyfikowalności na wykorzystywane pasze;

41.  apeluje do Komisji, aby dostrzegła znaczenie przeprowadzania ogólnounijnych kampanii informacyjnych na temat zrównoważonej akwakultury w UE oraz znaczenia produkcji z wykorzystaniem funduszy w oparciu o zarządzanie bezpośrednie, zgodnie z celami wytycznych strategicznych; wzywa państwa członkowskie i Komisję, by włączyły organizację kampanii informacyjnych i komunikacyjnych do wszystkich programów operacyjnych, zgodnie z celami wytycznych strategicznych, dotyczących poszczególnych podsektorów zrównoważonej akwakultury w UE;

42.  wzywa Komisję do promowania programów w ramach unijnej polityki promocji rolnictwa, za pomocą których produkty akwakultury mogą być promowane w sposób szczególny i indywidualny; podkreśla znaczenie wykorzystania obecnego przeglądu polityki promocji rolnictwa w celu lepszego umiejscowienia promocji produktów zrównoważonej akwakultury i zachęca Komisję do wykorzystania polityki promocji rolnictwa do wspierania sektorów i podmiotów gospodarczych, które z natury przyczyniają się do osiągnięcia celów Zielonego Ładu lub przewodzą tym procesom;

43.  z zadowoleniem przyjmuje jakość prac prowadzonych przez Europejskie Centrum Monitorowania Rynku Rybołówstwa i Akwakultury (EUMOFA); wzywa Komisję do przyznania EUMOFA dodatkowego ukierunkowanego finansowania na tłumaczenie sprawozdań Obserwatorium na wszystkie języki urzędowe UE, ponieważ są one często dostępne tylko w jednym lub nie więcej niż pięciu językach urzędowych UE; uważa, że takie informacje pomogą sektorowi akwakultury w uzyskiwaniu aktualnych i wysokiej jakości informacji w celu poprawy jego wyników marketingowych;

44.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do znacznego zwiększenia funduszy na badania i innowacje w sektorze akwakultury (zarówno morskiej, jak i słodkowodnej), w szczególności w nowych dziedzinach wiedzy, takich jak badania nad mikrobiomem lub naukowe monitorowanie usług środowiskowych akwakultury; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia lub zwiększenia finansowania badań i rozwoju w sektorze akwakultury oraz do zwiększenia transferu wiedzy naukowej do sektora i innych zainteresowanych stron;

45.  wzywa państwa członkowskie i ich administracje do zapewnienia szerszego wykorzystania potencjału produktów rolnych i systemów jakości żywności w odniesieniu do produktów akwakultury; przypomina o możliwości ustanowienia regionalnych lub krajowych systemów jakości, które mogą pomóc producentom zwiększyć ich widoczność, a tym samym wyniki marketingowe i dochody;

46.  podkreśla, że wiedza i innowacje (w tym wykorzystanie technologii cyfrowych) mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia innych celów określonych dla unijnego sektora akwakultury oraz że program ramowy UE w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont Europa” stanowi istotną okazję do poczynienia postępów w tej dziedzinie;

47.  wzywa Komisję do poprawy i gromadzenia informacji na temat potencjału sektora akwakultury w regionach najbardziej oddalonych poprzez analizy rentowności i informacje zwrotne, a także do zapewnienia szczególnego wsparcia przedsiębiorstwom typu start-up, które chcą pracować w tym sektorze w tych regionach;

48.  wyraża zdecydowane poparcie dla innowacji i postępów w hodowli nowych gatunków akwakultury;

49.  zwraca uwagę na fakt, że innowacyjny sektor akwakultury wymaga również rozwoju odpowiednich umiejętności uzyskanych dzięki promowaniu specjalistycznych programów nauczania i wiedzy na temat akwakultury (np. specjalistyczne badania weterynaryjne dotyczące ryb i szkolenia w zakresie zdrowia ryb dla podmiotów z sektora akwakultury), a także szkolenia przez całe życie rolników w zakresie innowacyjnych podejść do sektora akwakultury;

50.  wzywa Komisję do dalszych prac nad wyrównaniem warunków działania dla akwakultury w UE w stosunku do producentów z państw trzecich poprzez przegląd międzynarodowych umów handlowych i ewentualne podpisanie nowych umów w przyszłości w odniesieniu do przywozu produktów, które nie mają takiego samego dostępu do rynku, zrównoważenia środowiskowego i społecznego lub norm w zakresie dobrostanu ryb, jak te produkowane w UE, w tym poprzez aktualizację przepisów dotyczących lepszego wdrażania etykietowania żywności pochodzenia wodnego; uważa, że w szczególnych przypadkach takich jak etykietowanie kawioru należy przeprowadzić przegląd ram prawnych dotyczących informacji dla konsumentów; wzywa Komisję do przeanalizowania, za pomocą oceny skutków, włączenia zrównoważonych sektorów akwakultury do unijnego mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2, aby stworzyć zachęty dla europejskiego przemysłu i partnerów handlowych UE do obniżenia emisyjności ich przemysłu na rzecz środków wykonawczych, które w pozytywny sposób przyczynią się do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych z myślą o osiągnięciu neutralności klimatycznej, a tym samym wspierania unijnej i globalnej polityki klimatycznej w kierunku neutralności pod względem emisji gazów cieplarnianych, bez dyskryminacji lub ukrytego ograniczenia handlu międzynarodowego;

51.  przypomina o możliwościach zwiększenia przez sektor handlu produktami akwakultury, zwłaszcza w krajach i regionach, w których spożycie tych produktów jest niskie;

52.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania wiedzy naukowej na temat dobrostanu ryb, promowania najlepszych praktyk w akwakulturze dotyczących dobrostanu ryb oraz promowania utworzenia unijnych ośrodków referencyjnych do spraw dobrostanu ryb; podkreśla, że dobre praktyki w zakresie dobrostanu zwierząt stanowią najlepszy krok zapobiegawczy, aby zmniejszyć zapotrzebowanie na leki oraz zapewnić zdrowie i dobrostan ryb; zachęca do dalszego wykorzystywania technologii i innowacji, aby rozwiązać problem chorób w bardziej ukierunkowany sposób, zmniejszając ilość potrzebnych leków; podkreśla potrzebę poprawy dostępności leków weterynaryjnych, w razie potrzeby w sektorze akwakultury;

53.  zaleca, aby na podstawie najnowszej wiedzy naukowej Komisja opracowała wnioski ustawodawcze o potrzebach ryb i innych zwierząt wodnych oraz o metodach ich transportu w celu zminimalizowania ich cierpienia podczas przewozów; podkreśla, że nowe przepisy powinny obejmować szczegółową listę kontrolną na potrzeby planowania i przygotowania transportu, szczegółowe przepisy dotyczące parametrów jakości wody, gęstości, obchodzenia się ze zwierzętami podczas załadunku i wyładunku oraz kontroli dobrostanu zwierząt po przewozie; apeluje do Komisji, aby aktualizowała swoje wytyczne zgodnie z najnowszą wiedzą naukową i by były one zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1/2005; wzywa do wprowadzenia szczegółowych wymogów dotyczących transportu ryb w celach handlowych; podkreśla ponadto, że należy zapewnić specjalne szkolenia i certyfikację w zakresie transportu ryb;

54.  popiera zwiększenie zdolności programu Copernicus oraz europejskiej sieci informacji i obserwacji środowiska morskiego w zakresie obserwowania, modelowania i prognozowania, zarówno na lądzie, jak i na morzu, aby lepiej przewidywać skutki ekstremalnych zdarzeń pogodowych, na które szczególnie wrażliwe są zakłady akwakultury;

55.  podkreśla znaczenie odpowiedniego szkolenia zarówno dla właściwych organów, jak i rolników, w zakresie sposobów ograniczenia wpływu praktyk akwakultury na środowisko oraz zapewnienia przestrzegania wysokich standardów w zakresie dobrostanu i zdrowia zwierząt;

56.  wzywa Komisję do przygotowania wniosku dotyczącego unijnego planu zarządzania zasobami kormoranów, który mógłby w odpowiedni i definitywny sposób rozwiązać problem, z jakim boryka się sektor akwakultury od wielu lat, w oparciu o najlepsze dostępne opinie naukowe oraz doświadczenia i praktyki już przetestowane w państwach członkowskich; nalega, aby plan ten został opracowany z myślą o skutecznym łagodzeniu i kontrolowaniu ich wpływu na gospodarstwa akwakultury, aby zmniejszyć skutki gospodarcze, środowiskowe i społeczne dla produkcji i różnorodności biologicznej; podkreśla, że plan powinien zawierać wykaz kwalifikujących się środków dotyczących rozwiązań zapobiegawczych w zakresie współistnienia oraz odpowiednich rekompensat za straty oraz środki finansowane z funduszy unijnych lub krajowych; podkreśla, że kluczowe znaczenie ma wsparcie finansowe dla dostosowanych do potrzeb badań mających na celu znalezienie i przetestowanie środków zapobiegawczych, ale również umożliwienie właściwego monitorowania, w tym rejestrowania i analizowania skutków podjętych środków; wzywa państwa członkowskie do wdrożenia tych środków w poszczególnych przypadkach na szczeblu lokalnym oraz do składania co roku Komisji sprawozdań z realizacji planu, w tym ze skuteczności wybranych środków; wzywa Komisję, aby co pięć lat oceniała unijny plan zarządzania kormoranami czarnymi i składała sprawozdania Parlamentowi; wzywa Komisję do przygotowania, w ramach natychmiastowego działania, wytycznych dotyczących sposobu stosowania odstępstw przewidzianych w art. 9 dyrektywy ptasiej oraz do oceny potrzeby zmiany obowiązujących przepisów, w przypadkach gdy środki zapobiegawcze okazały się niewystarczające, a skutki finansowe i społeczne nie pozwalają na rozwiązania w zakresie współistnienia, zgodnie z najlepszymi opiniami naukowymi;

57.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do uproszczenia procedur udzielania koncesji oraz do podjęcia dalszych wysiłków i zapewnienia dodatkowej pomocy niezbędnej do umożliwienia użytkownikom EFMRA dostępu do finansowania;

Akwakultura ekologiczna

58.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie planu działania dotyczącego rozwoju produkcji ekologicznej oraz 23 działania zawarte w załączniku do niego; wskazuje, że akwakultura ekologiczna musi odgrywać kluczową rolę w planowanym wzroście sektora akwakultury ze względu na swój ogromny, niewykorzystany potencjał rozwoju, zgodnie z planem przejścia na zrównoważony system żywnościowy w Europie, oraz że należy udzielić jej wsparcia za pośrednictwem EFMRA;

59.  zgadza się, że akwakultura ekologiczna ma potencjał, ale podkreśla różnice w produkcji ekologicznej akwakultury w poszczególnych państwach członkowskich;

60.  zgadza się z celem znacznego rozwoju akwakultury ekologicznej do 2030 r. bez określenia konkretnej wartości procentowej w tym planie, gdyż jest to stosunkowo nowy sektor, a jego wzrostu nie można łatwo przewidzieć; zachęca jednak państwa członkowskie do wyznaczenia celów, w stosownych przypadkach, z uwzględnieniem ich wiedzy na temat specyfiki lokalnej i regionalnej oraz rozwoju sytuacji na rynku; wskazuje, że chociaż akwakultura ekologiczna w UE doświadczyła wzrostu w hodowli pewnych gatunków i w niektórych krajach w ostatnich latach (w tym łososia w Irlandii oraz omułków w Danii i Irlandii), popyt na akwakulturę ekologiczną w UE nie jest pewny, a ponadto wyniki gospodarcze akwakultury ekologicznej są nadal niewystarczające w niektórych obszarach;

61.  uważa, że zrównoważona akwakultura ogólnie, a akwakultura ekologiczna w szczególności, będzie odgrywać kluczową rolę w osiąganiu ambitnego celu UE dotyczącego Europy neutralnej pod względem emisji dwutlenku węgla do 2050 r. dzięki redukcji emisji gazów cieplarnianych i przyczynieniu się do łagodzenia zmiany klimatu, zapewniając jednocześnie dodatkowe korzyści dla środowiska i różnorodności biologicznej;

62.  wskazuje, że zrównoważona akwakultura w ujęciu ogólnym oraz w szczególności akwakultura ekologiczna mogą pomóc w zaspokajaniu popytu konsumpcyjnego na zróżnicowaną żywność wysokiej jakości produkowaną w sposób, który chroni środowisko i zapewnia dobrostan ryb, tym samym wypełniając lukę między popytem i podażą produktów rybołówstwa w UE oraz zmniejszając presję wywieraną na dzikie stada ryb;

63.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w ramach krajowych planów zrównoważonego rozwoju akwakultury przeanalizowały główne przeszkody w rozwoju akwakultury ekologicznej i zaproponowały odpowiednie środki; wzywa ponadto państwa członkowskie, aby w oparciu o ocenę skutków ex ante włączyły rozwój akwakultury ekologicznej do celów zmienionych wieloletnich krajowych planów strategicznych dotyczących akwakultury; uważa, że EFMRA należy wykorzystać do promowania zrównoważonych praktyk w akwakulturze, w tym produkcji ekologicznej, oraz do udzielania wsparcia w okresie dostosowawczym, co zapewniłoby równe warunki działania względem innych rolników ekologicznych;

64.  podkreśla potrzebę zwiększenia wsparcia na rzecz badań naukowych i innowacji w obszarze alternatywnych źródeł substancji odżywczych, leczenia, hodowli i dobrostanu ryb w akwakulturze; uważa, że konieczne jest promowanie inwestycji w dostosowane systemy polikultury i akwakultury multitroficznej oraz promowanie działań w dziedzinie wylęgarni i podchowalni dla niedojrzałych organizmów hodowanych ekologicznie; z zadowoleniem przyjmuje otwartą metodę koordynacji wymiany najlepszych praktyk i innowacji w akwakulturze ekologicznej;

65.  podkreśla, że innowacje, w tym różne rodzaje akwakultury, rozwinęły się od czasu przyjęcia rozporządzenia w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych; wskazuje w związku z tym, że niektóre przepisy, takie jak przepisy dotyczące reprodukcji, są słabo przygotowane, by opracowywać nowe innowacyjne i zrównoważone metody akwakultury; wzywa Komisję do dokonania odpowiedniej oceny tego rozporządzenia i przedstawienia niezbędnych zmian;

66.  wzywa Komisję, by przeanalizowała sposób interpretowania, wdrażania i monitorowania przepisów w sprawie akwakultury ekologicznej w każdym państwie członkowskim; wzywa Komisję do opublikowania – na podstawie wyników tej analizy – wytycznych dla państw członkowskich, jednostek certyfikujących i hodowców ryb, by zmniejszyć niejednorodność wdrażania rozporządzenia w sprawie produkcji ekologicznej;

67.  wzywa Komisję, by rozważyła ponowne zezwolenie nowym podmiotom w sektorze akwakultury ekologicznej na zaspakajanie 30 % dziennego zapotrzebowania mączką rybną i olejem z ryb z mięsa drobnego z akwakultury nieekologicznej lub mięsa drobnego z ryb poławianych do spożycia przez ludzi, a pochodzących ze zrównoważonych produktów rybołówstwa z UE, na pięcioletni okres przejściowy, gdyż taka decyzja miałaby pozytywny wpływ na gospodarkę o obiegu zamkniętym, a jest koniecznym środkiem wsparcia wobec niewielkiej dostępności i wysokich cen paszy ekologicznej; wzywa Komisję do rozważenia wykorzystania również gatunków (w przypadku których tarło może nie odbywać się naturalnie w Europie), dla których indukowana reprodukcja odbywa się z wykorzystaniem ekstraktów przysadki, gatunków stosowanych w praktykach polikulturowych w celu wykorzystania innych nisz troficznych w środowisku hodowlanym, przyczyniając się w ten sposób do sekwestracji dwutlenku węgla, łagodzenia eutrofizacji, zwiększenia ogólnej produktywności stawów i zmniejszenia ilości ładunku substancji biogennych w hodowli ryb;

68.  zwraca uwagę na potrzebę wprowadzania równych warunków działania dla unijnych rolników ekologicznych w całej Unii, a także w stosunku do przywożonych produktów ekologicznych, przez zapewnianie takich samych zasad, wsparcia i zharmonizowanych metod leczenia chorób stosowanych w akwakulturze ekologicznej i ekologicznej hodowli zwierząt gospodarskich;

69.  przypomina, że w rezolucji Parlamentu zatytułowanej „W kierunku zrównoważonego i konkurencyjnego europejskiego sektora akwakultury: obecna sytuacja i wyzwania na przyszłość” zaproponowano 92 działania mające na celu uwolnienie potencjału akwakultury w UE poprzez: uproszczenie procedur administracyjnych; zapewnianie równości w stosunkach z innymi sektorami; wzmocnienie konkurencyjności unijnej akwakultury w Unii i poza jej granicami; udoskonalenie informacji dla konsumentów; zapewnienie dobrostanu zwierząt i dostępności produktów weterynaryjnych; kontynuowanie lepszych kampanii promocyjnych i lepszej komunikacji; wspieranie badań i innowacji; promowanie szkolenia i zatrudnienia; poprawę zrównoważonego charakteru sektora akwakultury w UE; zapewnianie odpowiedniego finansowania za pośrednictwem EFMR i innych funduszy strukturalnych; oraz osiągnięcie harmonijnej symbiozy z rybołówstwem; wzywa Komisję do ścisłej współpracy z państwami członkowskimi w celu wdrożenia tych działań;

70.  zwraca uwagę, że konflikt między rybołówstwem a akwakulturą nie ma sensu w obecnym kontekście, w którym rośnie popyt na produkty morskie, podczas gdy presja na populacje dzikich ryb stopniowo zaczyna się zmniejszać w Unii, i podkreśla, że te dwa rodzaje działalności wzajemnie się uzupełniają;

71.  podkreśla, że współpraca między akwakulturą, z jednej strony, a sektorem konserw i przetwórstwa, z drugiej strony, może przynieść znaczną wartość dodaną dla produktów akwakultury, jeżeli współpraca będzie prowadzona w synergii i będzie sprzyjać obu rodzajom działalności;

o
o   o

72.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, jak również komitetom doradczym w zakresie polityki rybołówstwa.

(1) Dz.U. C 184 z 5.5.2022, s. 2. (2) Dz.U. C 67 z 8.2.2022, s. 25. (3) Dz.U. C 270 z 7.7.2021, s. 2. (4) Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22. (5) Dz.U. L 247 z 13.7.2021, s. 1. (6) Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 135. (7) Dz.U. L 20 z 26.1.2010, s. 7. (8) Dz.U. L 303 z 18.11.2009, s. 1. (9) Dz.U. L 3 z 5.1.2005, s. 1. (10) Dz.U. L 221 z 8.8.1998, s. 23. (11) Komisja Europejska, Dyrekcja Generalna ds. Gospodarki Morskiej i Rybołówstwa, Study on the interim evaluation of the Open Method of Coordination (OMC) for the sustainable development of EU aquaculture [Badanie dotyczące śródokresowej oceny otwartej metody koordynacji (OMC) na rzecz zrównoważonego rozwoju akwakultury w UE], 2019. (12) Dz.U. C 28 z 27.1.2020, s. 26. (13) Dz.U. C 21 E z 28.1.2010, s. 11. (14) Komisja Europejska, Dyrekcja Generalna ds. Gospodarki Morskiej i Rybołówstwa, Rynek rybny UE, wydanie z 2020 r., Urząd Publikacji, 2021 r. (15) Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF): sprawozdanie gospodarcze za 2020 r. na temat sektora akwakultury w UE (STECF-20-12). EUR 28359 EN, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg, 2021. (16) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/848 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych (Dz.U. L 150 z 14.6.2018, s. 1). (17) Przekształcenie niebieskiej gospodarki UE na rzecz zrównoważonej przyszłości (2021) – https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/HTML/?uri=CELEX:52021DC0240&from=PL

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wpływu nowych technologii na opodatkowanie: technologie kryptograficzne i łańcuch bloków (2021/2201(INI))

P9_TA(2022)0335 A9-0204/2022

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji z 15 lipca 2020 r. pt. „Plan działania na rzecz sprawiedliwego i prostego opodatkowania wspierającego odbudowę gospodarczą” (COM(2020)0312),

–  uwzględniając wniosek Komisji z 24 września 2020 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rynków kryptoaktywów (COM(2020)0593),

–  uwzględniając komunikat Komisji z 24 września 2020 r. w sprawie europejskiej strategii w zakresie finansów cyfrowych (COM(2020)0591),

–  uwzględniając sprawozdanie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) z 12 października 2020 r. zatytułowane „Taxing Virtual Currencies: An Overview of Tax Treatments and Emerging Tax Policy Issues” [Opodatkowanie walut wirtualnych – przegląd rozwiązań podatkowych i nowych problemów polityki podatkowej],

–  uwzględniając komunikat Komisji z 18 maja 2021 r. zatytułowany „Opodatkowanie działalności gospodarczej w XXI wieku” (COM(2021)0251),

–  uwzględniając dokument roboczy Wspólnego Centrum Badawczego Komisji z 2021 r. w sprawie opodatkowania i reform strukturalnych zatytułowany „Cryptocurrencies; an empirical view from a tax perspective” [Kryptowaluty – ujęcie empiryczne z perspektywy podatkowej],

–  uwzględniając wniosek Komisji z 20 lipca 2021 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji towarzyszących transferom środków pieniężnych i niektórych kryptoaktywów (COM(2021)0422),

–  uwzględniając dokument roboczy Banku Światowego pt. „Crypto-Assets Activity around the World: Evolution and Macro-Financial Drivers” [Działalność związana z kryptoaktywami na świecie – ewolucja i czynniki makrofinansowe], opublikowany 8 marca 2022 r.,

–  uwzględniając dokument OECD dotyczący konsultacji publicznych pt. „Crypto-Asset Reporting Framework and Amendments to the Common Reporting Standard” [Ramy sprawozdawczości dotyczącej kryptoaktywów i zmiany we wspólnym standardzie do wymiany informacji], opublikowany 22 marca 2022 r.,

–  uwzględniając badanie z 15 października 2018 r. pt. „VAT fraud: economic impact, challenges and policy issues” [Oszustwa związane z VAT: skutki gospodarcze, wyzwania i kwestie polityczne], badanie z lipca 2018 r. pt. „Cryptocurrencies and blockchain – Legal context and implications for financial crime, money laundering and tax evasion” [Kryptowaluty i łańcuch bloków– kontekst prawny oraz związek z przestępczością finansową i uchylaniem się od opodatkowania] oraz badanie z 15 lutego 2018 r. pt. „Impact of Digitalisation on International Tax Matters” [Wpływ cyfryzacji na międzynarodowe kwestie podatkowe],

–  uwzględniając badanie z 21 października 2021 r. pt. „Exploring the opportunities and challenges of new technologies for EU tax administration and policy” [Badanie możliwości i wyzwań związanych z nowymi technologiami dla administracji i polityki podatkowej UE],

–  uwzględniając art. 54 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0204/2022),

A.  mając na uwadze, że wykorzystanie nowych technologii na rynku wewnętrznym UE oraz cyfryzacja administracji podatkowych w całej Europie zmieniają relacje między podatnikami, czyli obywatelami i przedsiębiorstwami z jednej strony, a krajowymi organami podatkowymi z drugiej; mając na uwadze, że UE mogłaby odgrywać czołową rolę w zapewnianiu koordynacji proceduralnych i technicznych aspektów cyfryzacji administracji podatkowych, aby uniknąć barier utrudniających interoperacyjność krajowych platform technicznych;

B.  mając na uwadze, że poszczególne cechy różnych rodzajów kryptoaktywów i granice między tymi rodzajami mogą być istotne dla określenia ich traktowania pod względem podatkowym;

C.  mając na uwadze, że dynamika rynkowa kryptoaktywów wskazuje na potrzebę stworzenia jasnych, stabilnych i przejrzystych ram prawnych;

D.  mając na uwadze, że organy podatkowe stoją obecnie przed wieloma wyzwaniami związanymi ze skuteczną ściągalnością podatków, a zwłaszcza współpracą transgraniczną, zważywszy na przyspieszenie transakcji cyfrowych, rosnącą mobilność podatników, liczbę transakcji transgranicznych oraz internacjonalizację operacji gospodarczych lub modeli biznesowych, a także ryzyko podwójnego opodatkowania i złożone systemy agresywnego planowania podatkowego;

E.  mając na uwadze, że organy podatkowe muszą nadążać za potencjalnym ryzykiem dla stabilności systemów podatkowych i dla ich zdolności do egzekwowania krajowych i europejskich ram prawnych dotyczących opodatkowania;

F.  mając na uwadze, że nowe rozwiązania technologiczne, takie jak łańcuch bloków, mogą być wykorzystywane przez administracje podatkowe, by mogły lepiej służyć potrzebom podatników, by wymieniać informacje między jurysdykcjami, prowadzić różnego rodzaju rejestry, zapobiegać korupcji i zwalczać ją, przy czym technologie te mogą być również nadużywane i służyć jako narzędzie nielegalnej działalności prowadzonej z przestępczym zamiarem unikania płacenia podatków; mając na uwadze, że większa przejrzystość transakcji w łańcuchu bloków może przede wszystkim ułatwić działania administracji podatkowych w dziedzinie zwalczania oszustw podatkowych;

G.  mając na uwadze, że niektóre administracje podatkowe w całej Europie już teraz podejmują istotne kroki w kierunku cyfryzacji procesów, chociaż w różnym stopniu, dzięki czemu przestrzeganie przepisów podatkowych staje się łatwiejsze, szybsze i dużo skuteczniejsze; mając na uwadze, że stosowanie nowych technologii nadal różni się znacznie w poszczególnych państwach członkowskich; mając na uwadze, że krajowe administracje podatkowe przeważnie potrzebują dodatkowego bodźca i większej liczby zachęt oraz środków zwiększania świadomości, aby wykorzystać potencjał w dziedzinie transformacji technologicznej i cyfrowej; mając na uwadze, że w dziedzinach związanych z opodatkowaniem technologia może ułatwiać współpracę między różnymi organami rządowymi;

H.  mając na uwadze, że rosnące wykorzystanie kryptoaktywów zmusza administracje podatkowe do dostosowania obecnych praktyk podatkowych na rynku wewnętrznym; mając na uwadze, że rynek kryptoaktywów bardzo komplikuje identyfikację działań mających znaczenie podatkowe, ponieważ w mniejszym stopniu opiera się on na tradycyjnych pośrednikach finansowych, którzy z reguły przekazują informacje do celów podatkowych;

I.  mając na uwadze, że pięć z 27 państw członkowskich posiada szczegółowe przepisy prawne dotyczące opodatkowania kryptoaktywów; mając na uwadze, że 19 państw członkowskich posiada wytyczne administracyjne dotyczące opodatkowania kryptoaktywów;

J.  mając na uwadze, że przyjęty przez OECD wspólny standard do wymiany informacji (CRS) poprawił międzynarodową przejrzystość podatkową przez wprowadzenie dla jurysdykcji wymogu uzyskiwania informacji na temat aktywów zagranicznych przechowywanych w instytucjach finansowych i wymogu automatycznej wymiany tych informacji z jurysdykcjami miejsca rezydencji podatników w ujęciu rocznym; mając jednak na uwadze, że w większości przypadków kryptoaktywa nie będą wchodzić w zakres CRS, który ma zastosowanie do tradycyjnych aktywów finansowych i walut fiat;

K.  mając na uwadze, że podejmowane są międzynarodowe wysiłki i zobowiązania na rzecz lepszego uregulowania sprawiedliwego opodatkowania gospodarki cyfrowej; mając na uwadze, że jak zauważyło OECD, kryptoaktywa mogą zostać wykorzystane do osłabienia istniejących międzynarodowych inicjatyw dotyczących przejrzystości podatkowej; mając na uwadze, że w tym kontekście UE powinna odgrywać wiodącą rolę, w szczególności w drodze ścisłej współpracy między państwami członkowskimi na potrzeby sprawiedliwego i przejrzystego opodatkowania kryptoaktywów;

L.  mając na uwadze, że gospodarka światowa zmienia się i staje się coraz bardziej cyfrowa, a zasady leżące u podstaw obecnych międzynarodowych ram podatkowych są coraz bardziej przestarzałe i nie mogą już zagwarantować, że zyski będą opodatkowane tam, gdzie prowadzona jest działalność gospodarcza generująca te zyski i gdzie powstaje wartość;

M.  mając na uwadze, że nie ma żadnego międzynarodowego instrumentu dotyczącego opodatkowania kryptoaktywów oraz że istnieje szerokie spektrum podejść do tej kwestii stosowanych przez różne kraje; mając na uwadze, że UE musi na odpowiednich platformach międzynarodowych przewodzić działaniom na rzecz bardziej włączającego udziału finansowego obywateli, zarówno w obrębie swoich granic, jak i poza nimi;

N.  mając na uwadze, że w swoim sprawozdaniu z 2020 r. w sprawie opodatkowania walut wirtualnych OECD wskazuje szereg istotnych kwestii, którymi należy się zająć, w tym m.in. definicję zdarzenia podatkowego, formy dochodu związane z walutami wirtualnymi, sposoby dostosowania opodatkowania do charakteru i dynamiki kryptoaktywów w celu uczciwego i skutecznego wychwytywania zysków;

O.  mając na uwadze, że Unia podjęła już istotne kroki w kierunku stworzenia jasnej definicji niektórych kryptoaktywów i dostawców usług związanych z kryptoaktywami oraz, szerzej, w kierunku ustanowienia odpowiednich ram regulacyjnych dotyczących kryptoaktywów, czyli rozporządzenia w sprawie rynków kryptoaktywów; mając na uwadze, że takie ramy i takie definicje ułatwią sprawiedliwe i proste opodatkowanie tych aktywów; mając na uwadze, że definicje tych kryptoaktywów muszą być zgodne z międzynarodowymi normami, zwłaszcza ustanowionymi przez OECD i Grupę Specjalną ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy;

P.  mając na uwadze, że definicje kryptoaktywów muszą być jednolite w całej UE i dostosowane do standardów międzynarodowych; mając na uwadze, że te same kryptoaktywa można zaklasyfikować jako „przedmiot podatku” na wiele różnych sposobów w całej UE, co prowadzi do różnego traktowania pod względem podatkowym;

Q.  mając na uwadze, że niektóre obszary polityki podatkowej należą do kompetencji krajowych, a współpraca między państwami członkowskimi jest konieczna i ma zasadnicze znaczenie dla sprostania wyzwaniom dla integralności rynku wewnętrznego i stabilności systemów podatkowych, takim jak rosnące wykorzystanie kryptoaktywów; mając na uwadze, że ramy obejmujące 27 znacznie różniących się podejść do opodatkowania kryptoaktywów mogą prowadzić do poważnych przeszkód w osiąganiu celów europejskiego jednolitego rynku cyfrowego; mając na uwadze, że w związku z tym istnieje wyraźna potrzeba koordynacji i współpracy na szczeblu UE;

R.  mając na uwadze, że UE i jej jednolity rynek muszą zapewnić otoczenie sprzyjające innowacyjności przedsiębiorstw (zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz przedsiębiorstw typu start-up) w dziedzinie nowych technologii w obszarze usług finansowych i kryptoaktywów; mając na uwadze, że ten główny cel wymaga zdecydowanego zaangażowania ze strony państw członkowskich w strategie polityczne w zakresie opodatkowania mające zapewnić stabilne, jasne i bezpieczne ramy regulacyjne dla podmiotów gospodarczych, aby mogły one prosperować i przyczyniać się do wzrostu gospodarczego; mając ponadto na uwadze, że wysiłki te wymagają zdecydowanego zaangażowania w ochronę praw obywateli jako podatników i konsumentów usług finansowych;

S.  mając na uwadze, że jasne wytyczne są niezbędne dla sprawiedliwego i sprawnego systemu podatkowego, który, jeśli zostanie skutecznie wdrożony przez państwa członkowskie, mógłby doprowadzić do korzystnych reform przez zmniejszenie kosztów administracyjnych i skrócenie czasu na czynności administracyjne, obniżenie barier wejścia oraz zapewnienie pewności i stabilności, co jest warunkiem wstępnym konkurencyjności, a także niwelowania różnic między przedsiębiorstwami, zwłaszcza MŚP;

T.  mając na uwadze, że kryptoaktywa są szybko zmieniającym się otoczeniem, a decydenci polityczni muszą realizować cele na równych warunkach; mając na uwadze, że należy uważnie przyjrzeć się skutkom polityki podatkowej i uchylania się od opodatkowania, ponieważ stanowią one ważny aspekt ogólnych ram regulacyjnych;

U.  mając na uwadze, że Parlament podkreślał już, że „obecne międzynarodowe przepisy dotyczące podatku od osób prawnych nie są już odpowiednie w kontekście cyfryzacji i globalizacji gospodarki” oraz że „rozwój cyfryzacji i coraz większa rola wartości niematerialnych i prawnych oraz wzrost ich udziału w łańcuchach wartości stwarzają perspektywy i wyzwania pod względem identyfikowalności operacji gospodarczych i zdarzeń podatkowych, w tym z powodu nowych możliwości unikania opodatkowania, zwłaszcza gdy operacje mają charakter transgraniczny lub dochodzi do nich poza Unią”(1);

V.  mając na uwadze, że w przeciwieństwie do tradycyjnych finansów świat kryptoaktywów jest czasami zorganizowany w sposób zdecentralizowany, co utrudnia korzystanie z pośredników w celu wsparcia organów podatkowych; mając na uwadze, że tacy pośrednicy często pełnią funkcję dostawców istotnych informacji w tradycyjnych systemach sprawozdawczości podatkowej osób trzecich; mając na uwadze, że na styku sektora kryptoaktywów i tradycyjnego systemu finansowego zazwyczaj zaangażowany jest pośrednik, taki jak giełda;

Potencjał nowych technologii, takich jak łańcuch bloków, w zakresie lepszej obsługi podatników, zapobiegania praktykom korupcyjnym, wzmocnienia pozycji administracji podatkowych oraz zwalczania oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania

1.  uważa, że krajowe administracje podatkowe powinny być lepiej wyposażone w odpowiednie zasoby, aby ułatwiać skuteczne pobieranie podatków, egzekwować przepisy, lepiej służyć podatnikom i zapewniać przestrzeganie przepisów; wzywa państwa członkowskie, by zobowiązały się, w świetle coraz większych wyzwań związanych z transformacją cyfrową, do dokonania wystarczających inwestycji w zasoby ludzkie, w tym w szkolenia, infrastrukturę cyfrową oraz wyspecjalizowany personel i sprzęt;

2.  wzywa Komisję do zbadania w przyszłych wnioskach ustawodawczych, jak można zagwarantować, by technologia leżąca u podstaw nowoprzyjętych przepisów była nierozerwalnie związana z prawidłowym wdrażaniem przepisów;

3.  zwraca uwagę, że dostosowanie zdolności informatycznych organów podatkowych za pomocą nowych technologii, takich jak technologie rozproszonego rejestru (DLT), np. łańcuch bloków lub sztuczna inteligencja, może zapewnić wsparcie inteligentnych, skutecznych i sprawnych procedur podatkowych i administracyjnych, przeciwdziałać korupcji i ograniczyć ją, ułatwić przestrzeganie przepisów podatkowych przez obywateli i przedsiębiorstwa, zwiększyć identyfikowalność i poprawić identyfikację transakcji podlegających opodatkowaniu oraz własności rzeczowych aktywów trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, w zglobalizowanym otoczeniu, w którym zwiększyła się ilość transakcji transgranicznych, stwarzając w ten sposób możliwości dla lepiej i sprawiedliwiej zaprojektowanych systemów podatkowych w celu równego opodatkowania mobilnych podatników i aktywów; zwraca się do Komisji o przeanalizowanie i ocenę wpływu wprowadzenia ewentualnego podatku od przechowywania danych osobowych na ochronę danych i dochody;

4.  podkreśla, że nowe technologie, takie jak technologia rozproszonego rejestru i łańcuch bloków, dzięki swoim unikalnym cechom, takim jak identyfikowalność i zdolność do przechowywania danych w niezawodnym i niezmienialnym rejestrze, ochrona integralności tych danych, mogłyby stanowić nowy sposób automatyzacji poboru podatków; uważa, że zagwarantowałoby to, że ludzie zapłacą tyle, ile są winni, zapewniłoby skuteczne przestrzeganie przepisów prawa podatkowego i ułatwiłoby pobór podatków u źródła na różnych etapach cyklu życia produktu lub usługi w odpowiednim czasie, przy jednoczesnej ochronie danych osobowych obywateli i zagwarantowaniu wysokich standardów ochrony danych;

5.  podkreśla potrzebę określenia najlepszych sposobów wykorzystania technologii na potrzeby wzmocnienia zdolności analitycznych administracji podatkowych (przez lepszą analizę danych), standaryzacji danych w celu ułatwienia przestrzegania przepisów podatkowych dla MŚP i podatników (w tym dzięki wspólnym standardom do wymiany informacji) oraz zadbania o to, by opodatkowanie lepiej odzwierciedlało otoczenie biznesu w epoce cyfrowej, a jednocześnie gwarantowało wysoki poziom ochrony danych;

6.  odnotowuje uruchomienie unijnej wspólnoty międzynarodowej zaawansowanej współpracy administracyjnej (unijna wspólnota AIAC) oraz cenny wkład szczytu administracji podatkowych UE (TADEUS) w debatę na temat wpływu nowych technologii na pracę krajowych organów podatkowych; wzywa zatem Komisję do zaangażowania tych forów w opracowanie specjalnego programu szkoleniowego dla pracowników administracji podatkowych w zakresie wykorzystania nowych technologii w walce z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania, a także do wykorzystania ich roli w poprawie interoperacyjności systemów podatkowych w odniesieniu do standaryzacji danych i automatycznej wymiany danych w czasie rzeczywistym w kontekście transgranicznym; przypomina, że taki program musi być zintegrowany z działalnością programu Fiscalis;

7.  podkreśla jednak, że stosowanie technologii łańcucha bloków, sztucznej inteligencji i innych narzędzi cyfrowych przez administracje podatkowe ma plusy, ale też wiąże się z ryzykiem, które należy odpowiednio ograniczyć, zwłaszcza aby zapobiec naruszaniu prywatności oraz stronniczemu i dyskryminacyjnemu traktowaniu podatników;

8.  podkreśla w szczególności zagrożenia związane z jakością danych; zauważa w związku z tym, że licencjonowany rejestr rozproszony, z ograniczonym dostępem danym pośrednikom, ma kluczowe znaczenie w kontekście administracji podatkowych i może przyczynić się do poprawy integralności systemu, ponieważ umożliwia udostępnianie informacji podatkowych, a także innych danych, w zabezpieczonym środowisku;

9.  wzywa Komisję do oceny sposobów opodatkowania kryptoaktywów w różnych państwach członkowskich oraz różnych strategii krajowych na rzecz zwalczania oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania w dziedzinie kryptoaktywów, z podkreśleniem najlepszych praktyk i potencjalnych luk prawnych oraz z wykorzystaniem platform współpracy w dziedzinie opodatkowania, jak na przykład programu Fiscalis; wzywa Komisję, aby przy wsparciu Grupy ds. Kodeksu Postępowania w zakresie Opodatkowania Działalności Gospodarczej zajęła się szkodliwymi praktykami podatkowymi w dziedzinie kryptoaktywów w UE;

10.  uznaje, że wpływ nowych technologii, takich jak łańcuch bloków, na kwestie podatkowe można różnie postrzegać, w zależności od tego, czy nacisk położony jest na opodatkowanie bezpośrednie (na przykład podatek u źródła), opodatkowanie pośrednie (VAT lub cła) czy na przestrzeganie przepisów; zwraca uwagę na potencjał technologii rozproszonego rejestru w zakresie zwiększania skuteczności systemu poboru podatku u źródła w każdym kraju, a także w obszarze zwiększania płynności procedur transgranicznych i zapobiegania oszustwom; zaleca Komisji uwzględnienie specyficznych cech każdego z tych wymiarów; wzywa Komisję do uwzględnienia istniejących rozwiązań cyfrowych w państwach członkowskich oraz do oceny możliwości włączenia rozwiązań opartych na łańcuchu bloków do platform wymiany informacji w celu promowania audytu i wymiany informacji w czasie rzeczywistym przy pełnym poszanowaniu unijnych przepisów o ochronie danych;

11.  zachęca Komisję, aby przeanalizowała potrzebę utworzenia nowej platformy szkoleń i wymiany najlepszych praktyk między krajowymi organami podatkowymi w dziedzinie zwalczania oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania w gospodarce cyfrowej, zwłaszcza z wykorzystaniem kryptoaktywów; rozumie, że tę nową platformę można by połączyć z bieżącymi inicjatywami, takimi jak program Fiscalis;

12.  zachęca Komisję do dalszej oceny wpływu operacyjnego i aspektów zarządzania podatkami związanych z technologią łańcucha bloków i innymi technologiami rozproszonego rejestru, zwłaszcza w ramach programu Fiscalis;

13.  przypomina swój wniosek dotyczący inicjatywy Komisji w sprawie standardu przekazywania online danych dotyczących (w pierwszej kolejności) transgranicznego handlu unijnego, najlepiej z wykorzystaniem danych z fakturowania elektronicznego (lub alternatywnego, ale z zachowaniem zasady, że dane muszą być przekazane tylko raz), w tym wydajnego i wysoce bezpiecznego scentralizowanego/zdecentralizowanego przetwarzania danych w celu wykrywania oszustw(2);

14.  ponownie wzywa państwa członkowskie „do dalszego reformowania organów podatkowych, przyspieszenia cyfryzacji i przystąpienia do wdrażania podejścia strategicznego w celu wsparcia MŚP w przestrzeganiu przepisów podatkowych oraz wskazania możliwości zmniejszenia obciążeń”(3);

15.  wzywa Komisję do zbadania wszystkich możliwości stworzonych przez europejską infrastrukturę usług technologii łańcucha bloków (EBSI) – sieć peer-to-peer wzajemnie powiązanych węzłów tworzących infrastrukturę usług technologii łańcucha bloków– dla krajowych organów podatkowych, głównie w obszarze przestrzegania przepisów dotyczących VAT, z pełnym poszanowaniem najwyższych standardów ochrony danych i prywatności, w celu udostępnienia tym organom wielu innowacyjnych protokołów łańcucha bloków oraz z myślą o wspieraniu krajowych administracji podatkowych w dostosowywaniu się do korzystania z takich technologii;

16.  przypomina o znaczeniu europejskiego numeru identyfikacji podatkowej (NIP) i wzywa Komisję do oceny wartości dodanej technologii opartych na łańcuchu bloków w celu zapewnienia właściwej transgranicznej tożsamości podatkowej gwarantującej wysokie standardy ochrony danych i ochrony prywatności;

Wyzwania podatkowe związane z kryptoaktywami

17.  uważa, że kryptoaktywa muszą podlegać sprawiedliwemu, przejrzystemu i skutecznemu opodatkowaniu, aby zagwarantować sprawiedliwą konkurencję i równe warunki opodatkowania aktywów i produktów finansowych oraz sprawiedliwą konkurencję i równe warunki działania dla dostawców usług finansowych; rozumie, że zgodnie z traktatami decyzje w sprawie opodatkowania kryptoaktywów zależą od państw członkowskich; zachęca władze do rozważenia możliwości wprowadzenia uproszczonego opodatkowania dla okazjonalnych lub drobnych przedsiębiorców i małych transakcji; opowiada się za otoczeniem sprzyjającym innowacjom na jednolitym rynku cyfrowym, w którym przedsiębiorcy, MŚP i przedsiębiorstwa typu start-up mogą się rozwijać, generować wzrost, tworzyć miejsca pracy i przyczyniać się do ożywienia gospodarczego dzięki wpływom z podatków w skutecznych ramach prawnych;

18.  zwraca uwagę, że przedsiębiorstwa gospodarki cyfrowej mogą prowadzić znaczącą działalność gospodarczą w państwie członkowskim bez ustanawiania w nim fizycznej obecności, w związku z czym podatki płacone w jednej jurysdykcji nie odzwierciedlają już wartości i zysków generowanych w tej jurysdykcji; podkreśla zatem potrzebę dostosowania koncepcji stałego zakładu, a mianowicie jasnej definicji wirtualnego stałego zakładu, zgodnie z normami międzynarodowymi; przypomina zatem o znaczeniu skutecznej transpozycji pierwszego filaru otwartych ram OECD/G-20 w sprawie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków;

19.  przyznaje, że definicja podstawy opodatkowania kryptoaktywów jest jedną z kluczowych kwestii dla polityki podatkowej; zauważa, że obecnie nie ma uzgodnionej na szczeblu międzynarodowym standardowej definicji kryptoaktywów ani rodzajów aktywów, które należy uwzględnić w tym terminie; uznaje opracowanie takiej definicji za główny priorytet w europejskich ramach legislacyjnych w celu zagwarantowania wiodącej pozycji Unii na szczeblu międzynarodowym; rozumie, że OECD, działając z upoważnienia G-20, pracuje nad nowymi globalnymi ramami przejrzystości podatkowej, które mają zapewnić sprawozdawczość i wymianę informacji w odniesieniu do kryptoaktywów;

20.  uważa, że konieczne jest posiadanie jasnej, szeroko akceptowanej definicji kryptoaktywów dla celów podatkowych; podkreśla, że definicja ta powinna być zgodna z definicją zawartą w rozporządzeniu w sprawie rynków kryptoaktywów; podkreśla potrzebę zagwarantowania stałej spójności między kilkoma instrumentami prawnymi, które regulują lub będą regulować kryptoaktywa (np. rozporządzenie w sprawie rynków kryptoaktywów, rozporządzenie w sprawie transferu środków pieniężnych(4), dyrektywa w sprawie współpracy administracyjnej(5) i inne inicjatywy związane z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy), a co najważniejsze, zagwarantowania pewności i stabilności prawa;

21.  zwraca uwagę, że w przypadku kryptoaktywów mogą istnieć różne możliwości zdefiniowania zdarzenia podatkowego, obejmujące zdarzenia takie jak tworzenie monet w procesie wydobywania, wymiana kryptoaktywów na walutę fiat lub inne kryptoaktywa, rozwidlenie typu hard fork czy tzw. staking kryptoaktywów; zauważa, że należy wypracować spójną definicję zdarzenia podatkowego, aby zapewnić odpowiedni poziom opodatkowania, unikając przy tym przypadków podwójnego opodatkowania;

22.  wzywa Komisję do przedstawienia oceny zamiany jednego rodzaju kryptoaktywów na inny oraz przedstawienia opcji definicji zdarzenia podatkowego, pamiętając o ryzyku znacznego zwiększenia liczby takich zdarzeń i wywołania przy tym poważnych problemów z wyceną; wzywa Komisję do sprawdzenia, czy zamiana kryptoaktywów na walutę fiat nie będzie bardziej odpowiednim wyborem zdarzenia podatkowego, jeśli osiągnięto zyski;

23.  zauważa, że poszczególne kraje z reguły stosują własną terminologię przy opracowywaniu krajowych rozwiązań regulacyjnych dotyczących kryptoaktywów, co może powodować niepewność prawa dla obywateli i przedsiębiorstw, stanowić zagrożenie dla integralności rynku wewnętrznego UE, ponieważ współpraca transgraniczna mogłaby zostać znacznie utrudniona, w sposób niezamierzony tworzyć luki prawne otwierające możliwości nadużyć podatkowych i unikania opodatkowania i być wykorzystywane do osłabiania międzynarodowych standardów przejrzystości podatkowej, takich jak CRS;

24.  podkreśla, że dynamika rynków kryptoaktywów(6) wymaga pilnego wprowadzenia przepisów definiujących rodzaj opodatkowania, które należy zastosować, definicję zdarzenia podatkowego, moment i miejsce wystąpienia zdarzenia podatkowego i jego wycenę;

25.  wskazuje, że opodatkowanie kryptoaktywów w sytuacjach transgranicznych jest związane z kilkoma wymiarami polityki podatkowej, takimi jak podatki dochodowe i VAT, oraz że obecnie wymiary te są podzielone między kompetencje krajowe i europejskie, jednak korzyści wspólnego podejścia europejskiego mogą być najbardziej widoczne w obszarach związanych między innymi ze współpracą administracyjną, wymianą informacji i opodatkowaniem przedsiębiorstw;

26.  wzywa Komisję do uwzględnienia wymiaru kryptoaktywów, cyfryzacji i nowych technologii we wszystkich jej zaplanowanych i przyszłych wnioskach ustawodawczych w kwestiach podatkowych, w szczególności w przygotowywanym wniosku pt. „Działalność gospodarcza w Europie: ramy opodatkowania dochodu” (BEFIT); w związku z tym wzywa państwa członkowskie, by zastosowały ambitne podejście i stały na czele międzynarodowej debaty;

27.  wzywa państwa członkowskie, aby uwzględniły specyfikę wykorzystania kryptoaktywów w krajowych reformach podatkowych oraz rozważyły wdrożenie skuteczniejszych systemów, które zapewniają niższe koszty przestrzegania przepisów i mniejsze obciążenia administracyjne, ale jednocześnie gwarantują sprawiedliwe, przejrzyste, proporcjonalne i skuteczne opodatkowanie kryptoaktywów; podkreśla, że ograniczone w czasie i uzasadnione zachęty podatkowe mogą być właściwe dla wspierania innowacji technologicznych i rozwoju technologicznego, szczególnie sektora technologii łańcucha bloków; podkreśla kluczowe znaczenie wspólnych standardów do wymiany informacji dla dostawców usług związanych z kryptoaktywami, a także osób fizycznych i podmiotów;

28.  wzywa państwa członkowskie do traktowania różnych rodzajów kryptoaktywów w sposób spójny z traktowaniem pod względem podatkowym podobnych aktywów niebędących kryptoaktywami;

29.  wzywa państwa członkowskie do rozważenia celów polityki UE zapisanych w art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, zwłaszcza wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej oraz wysokiego poziomu ochrony i poprawy jakości środowiska, w ramach ich opcji legislacyjnych dotyczących zasad opodatkowania kryptoaktywów;

30.  zwraca się do Komisji o ocenę, czy traktowanie podatkowe kryptoaktywów w porównaniu z traktowaniem podatkowym innych aktywów jest spójne i sprawiedliwe, zwłaszcza pod względem podatku VAT;

Dalsze prace nad stworzeniem skutecznych ram regulacyjnych/prawnych

31.  zwraca uwagę, że rynek kryptoaktywów ma charakter globalny, a zatem zasady opodatkowania kryptoaktywów wymagają skoordynowanego podejścia międzynarodowego; rozumie w tym względzie potrzebę dalszego negocjowania międzynarodowych instrumentów w tej dziedzinie; uważa, że odpowiednim forum w tym zakresie, zwłaszcza jeśli chodzi o przegląd CRS, mogłaby być OECD, która wykonała już znaczącą pracę w zakresie zarówno opodatkowania, jak i traktowania kryptoaktywów;

32.  zauważa, że OECD rozpoczęła już prace nad nowymi ramami sprawozdawczości w zakresie kryptoaktywów;

33.  uważa, że brak międzynarodowego porozumienia w sprawie opodatkowania kryptoaktywów powoduje, że UE i jej państwa członkowskie nie mają podstaw do stworzenia inteligentnego i przyszłościowego podejścia;

34.  wzywa Komisję do przedstawienia oceny głównych zdarzeń podatkowych i form dochodów związanych z kryptoaktywami, ze szczególnym uwzględnieniem skutków podatkowych szeregu kluczowych operacji, takich jak emisja kryptoaktywów, wymiana kryptoaktywów na walutę fiat, towary lub usługi oraz zbycie w formie darowizny lub dziedziczenia, a także utrata lub kradzież itp.;

35.  zwraca się do Komisji o przeprowadzenie oceny skutków dotyczącej najlepszych praktyk zidentyfikowanych w celu sprawiedliwego i skutecznego opodatkowania kryptoaktywów, z poszanowaniem zestawu kompetencji UE w kwestiach podatkowych, o zbadanie roli dostawców usług w zakresie kryptoaktywów oraz o określenie, w jakim stopniu kryptoaktywa mieszczą się w istniejących ramach podatkowych; jest zdania, że polityka podatkowa powinna być zintegrowana z solidnymi ramami regulacyjnymi dla kryptoaktywów oraz spójna z innymi aspektami polityki, w tym z przejrzystością podatkową oraz wymogami prawnymi, finansowymi i dotyczącymi ochrony konsumentów;

36.  przypomina, że w pełni zintegrowany unijny rynek wewnętrzny wymaga wspólnego podejścia do opodatkowania kryptoaktywów, z poszanowaniem kompetencji określonych w traktatach; wzywa zatem Radę, aby na forum Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych zainicjowała w tej sprawie zorganizowany dialog z Parlamentem; wzywa również przewodniczącego Eurogrupy do rozpoczęcia debaty na temat opodatkowania kryptoaktywów z udziałem ministrów finansów strefy euro;

37.  uważa, że należy zmodyfikować zakres dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej, tak aby ramy wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania obejmowały kryptoaktywa i pieniądz elektroniczny; wzywa OECD do bezzwłocznego przyjęcia nowej definicji standardów sprawozdawczości dla wymiany informacji; uważa, że przegląd dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej jest priorytetem w dziedzinie opodatkowania; wzywa Komisję do niezwłocznego uwzględnienia w przyszłym przeglądzie dyrektywy przyszłych zaleceń OECD dotyczących sprawozdawczości w zakresie kryptoaktywów i przeglądów CRS, a także zaleceń Parlamentu zawartych w jego rezolucji w sprawie wdrożenia wymogów UE dotyczących wymiany informacji podatkowych(7); wzywa Radę do szybkiego przyjęcia tych proponowanych zmian;

38.  podkreśla znaczenie zagwarantowania, że przyszły przegląd dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej uzupełni obowiązki sprawozdawcze wynikające z innych instrumentów prawnych, ułatwiając organom automatyczną wymianę danych na temat kryptoaktywów i pieniądza elektronicznego, tak aby mogły one oszacować dochody i przychody z inwestycji i płatności z wykorzystaniem kryptoaktywów i pieniądza elektronicznego; podkreśla potrzebę zagwarantowania stałej spójności, która zapewni pewność prawa dla podmiotów gospodarczych i wskazówki techniczne dla krajowych organów podatkowych;

39.  wzywa Komisję i krajowe organy publiczne do zadbania o to, by technologia łańcucha bloków wykorzystywana do egzekwowania przepisów lub świadczenia usług publicznych nie naruszała praw podstawowych ani standardów związanych z cyberbezpieczeństwem oraz przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu;

40.  zachęca Komisję do uwzględnienia istniejących rozwiązań cyfrowych, przepisów prawnych i wytycznych administracyjnych stosowanych w państwach członkowskich przy ocenie sposobu, w jaki można wykorzystać technologie łańcucha bloków i inne technologie rozproszonego rejestru, aby zapobiegać oszustwom podatkowym i unikaniu opodatkowania oraz zwalczać korupcję; popiera rozwój europejskiej infrastruktury usług technologii łańcucha bloków;

41.  zwraca się do Komisji, aby oceniła, jak wspierać poprawę przestrzegania przepisów prawa podatkowego, biorąc pod uwagę szybko zmieniające się wartości kryptoaktywów i brak oczywistego przeliczenia na walutę fiat w niektórych przypadkach, a także wyzwanie dla administracji podatkowych, jakim jest uzyskanie rzetelnych i podanych na czas informacji na temat tych transakcji;

42.  uważa, że skoro sektor kryptoaktywów znajduje się obecnie w procesie transformacji i nie przewiduje się jego stabilizacji w najbliższej przyszłości, potrzeba oceny sytuacji nie powinna powstrzymywać instytucji UE od stanowienia prawa w zakresie lepszego nadzoru i lepszego opodatkowania kryptoaktywów;

43.  zwraca uwagę na potrzebę częstych przeglądów i dostosowywania polityki podatkowej, aby móc reagować na zmiany w sektorze i zapewnić jego adekwatność w obliczu rozwoju technologii i rynku związanego z walutami wirtualnymi i innymi nowymi rodzajami aktywów;

o
o   o

44.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z 10 marca 2022 r. zawierająca zalecenia dla Komisji w sprawie sprawiedliwego i prostszego opodatkowania wspierającego strategię odbudowy gospodarczej (działania następcze PE w związku z lipcowym planem działania Komisji i jej 25 inicjatywami w dziedzinie VAT, opodatkowania przedsiębiorstw i opodatkowania osób fizycznych) (Dz.U. C 347 z 9.9.2022, s. 211). (2) Dz.U. C 347 z 9.9.2022, s. 211. (3) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z 15 lutego 2022 r. w sprawie wpływu krajowych reform podatkowych na gospodarkę, (Dz.U. C 342 z 6.9.2022, s. 14). (4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/847 z 20 maja 2015 r. w sprawie informacji towarzyszących transferom środków pieniężnych (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 1). (5) Dyrektywa Rady 2011/16/UE z 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania (Dz.U. L 64 z 11.3.2011, s. 1). (6) Wielkość ekonomiczną rynku kryptowalut wyceniono na 2,2 bln EUR w maju 2021 r., a szczytową wartość na 2,5 bln EUR w październiku 2021 r. (Wspólne Centrum Badawcze Komisji, 2021 r.). (7) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z 16 września 2021 r. w sprawie wdrożenia wymogów UE dotyczących wymiany informacji podatkowych: postępy, wyciągnięte wnioski i przeszkody do pokonania (Dz.U. C 117 z 11.3.2022, s. 120).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego środki zarządzania, ochrony i kontroli obowiązujące na obszarze podlegającym kompetencji Komisji ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (IOTC) oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (WE) nr 1936/2001, (WE) nr 1984/2003 i (WE) nr 520/2007 (COM(2021)0113 – C9-0095/2021 – 2021/0058(COD))

P9_TA(2022)0336 A9-0312/2021

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2021)0113),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0095/2021),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 9 czerwca 2021 r.(1),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 22 czerwca 2022 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A9-0312/2021),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... w sprawie ustanowienia środków zarządzania, ochrony i kontroli mających zastosowanie na obszarze podlegającym kompetencji Komisji ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (IOTC) oraz w sprawie zmiany rozporządzeń Rady (WE) nr 1936/2001, (WE) nr 1984/2003 i (WE) nr 520/2007

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2022/2343.)

(1) Dz.U. C 341 z 24.8.2021, s. 106

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1303/2013 i rozporządzenie (UE) 2021/1060 w odniesieniu do dodatkowej elastyczności w celu przeciwdziałania skutkom agresji zbrojnej Federacji Rosyjskiej FAST (Flexible Assistance for Territories – elastyczna pomoc dla terytoriów) – CARE (COM(2022)0325 – C9-0218/2022 – 2022/0208(COD))

P9_TA(2022)0337 A9-0232/2022

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2022)0325),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 177 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0218/2022),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady przekazane pismem z dnia 20 lipca 2022 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A9-0232/2022),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... w sprawie zmiany rozporządzeń (UE) nr 1303/2013 i (UE) 2021/1060 w odniesieniu do dodatkowej elastyczności w celu przeciwdziałania skutkom agresji zbrojnej Federacji Rosyjskiej FAST (Flexible Assistance for Territories – elastyczna pomoc dla terytoriów) – CARE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2022/2039.)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2014/53/UE w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących udostępniania na rynku urządzeń radiowych (COM(2021)0547 – C9-0366/2021 – 2021/0291(COD))

P9_TA(2022)0338 A9-0129/2022

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2021)0547),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0366/2021),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 8 grudnia 2021 r.(1),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 29 czerwca 2022 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A9-0129/2022),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... w sprawie zmiany dyrektywy 2014/53/UE w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących udostępniania na rynku urządzeń radiowych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy (UE) 2022/2380.)

(1) Dz.U. C 152 z 6.4.2022, s. 82.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie Centrum AccessibleEU wspierającego politykę dostępności na rynku wewnętrznym UE (2022/2013(INI))

P9_TA(2022)0339 A9-0209/2022

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 19 i 48, art. 67 ust. 4 oraz art. 153, 165, 168 i 174 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej („Kartę”), w szczególności jej art. 3, 21, 24, 26, 34, 35, 41 i 47,

–  uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i jej wejście w życie 21 stycznia 2011 r. zgodnie z decyzją Rady 2010/48/WE z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych(1),

–  uwzględniając uwagi ogólne do Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych opracowane przez Komitet ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami jako miarodajne wytyczne dotyczące jej wdrażania, a w szczególności uwagę ogólną nr 2 dotyczącą art. 9 o dostępności, przyjętą 11 kwietnia 2014 r.,

–  uwzględniając kodeks postępowania pomiędzy Radą, państwami członkowskimi i Komisją zawierający wewnętrzne ustalenia dotyczące wdrażania przez Unię Europejską i reprezentowania Unii Europejskiej w odniesieniu do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych(2),

–  uwzględniając przyjęte przez Komitet ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami uwagi podsumowujące z dnia 2 października 2015 r. dotyczące wstępnego sprawozdania Unii Europejskiej,

–  uwzględniając dochodzenie strategiczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczące monitorowania przez Komisję środków unijnych mających wspierać prawo do niezależnego życia osób z niepełnosprawnościami i osób starszych,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2021 r. zatytułowany „Unia równości: strategia na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami na lata 2021–2030” (COM(2021)0101),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426, „dyrektywa antydyskryminacyjna”) oraz stanowisko Parlamentu w tej sprawie z 2 kwietnia 2009 r.(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych na okres po roku 2020(4),

–  uwzględniając rozporządzenie (UE) 2021/782 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2021 r. dotyczące praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym(5),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/882 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w wymogów dostępności produktów i usług(6) (europejski akt prawny w sprawie dostępności),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2102 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie dostępności stron internetowych i mobilnych aplikacji organów sektora publicznego(7),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 z dnia 11 grudnia 2018 r. ustanawiającą Europejski kodeks łączności elektronicznej(8),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/612 z dnia 6 kwietnia 2022 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (wersja przekształcona)(9),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Cyfrowy kompas na 2030 r.: europejska droga w cyfrowej dekadzie” (COM(2021)0118),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych)(10),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Strategia na rzecz zrównoważonej i inteligentnej mobilności – europejski transport na drodze ku przyszłości” (COM(2020)0789),

–  uwzględniając Nowy program na rzecz praw konsumentów (COM(2020)0696), którego pięć priorytetów obejmuje szczególne potrzeby niektórych grup konsumentów, w tym osób z niepełnosprawnościami,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającą dyrektywę 2004/18/WE(11) (dyrektywa w sprawie zamówień publicznych),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) 2020/2093 z dnia 17 grudnia 2020 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027(12),

–  uwzględniając decyzję Rady (UE) 2018/254 z dnia 15 lutego 2018 r. w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Traktatu z Marrakeszu o ułatwieniu dostępu do opublikowanych utworów osobom niewidomym, słabowidzącym i osobom z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem(13),

–  uwzględniając normy dostępności wynikające z mandatów Komisji nr 376, 554, 420 i 473,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczące praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004(14),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004(15),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1107/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie praw osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej podróżujących drogą lotniczą(16),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91(17),

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (UE) nr 1300/2014 z dnia 18 listopada 2014 r. w sprawie technicznych specyfikacji interoperacyjności odnoszących się do dostępności systemu kolei Unii dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej możliwości poruszania się(18),

–  uwzględniając art. 54 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A9-0209/2022),

A.  mając na uwadze, że osoby z niepełnosprawnościami mają równe prawa przysługujące im w takim samym stopniu jak innym osobom we wszystkich dziedzinach życia, a także niezbywalne prawo do godności, równego traktowania, niezależnego życia, autonomii oraz pełnego uczestnictwa w społeczeństwie, co przynosi korzyści mu na wszystkich poziomach;

B.  mając na uwadze, że ponad 87 milionów osób w Unii ma jakąś formę niepełnosprawności oraz że należy wziąć pod uwagę tendencję starzenia się społeczeństwa w Unii;

C.  mając na uwadze, że dostępność jest podstawowym warunkiem wstępnym pełnego korzystania przez osoby z niepełnosprawnościami z praw człowieka i podstawowych wolności; mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, aby umożliwić osobom z niepełnosprawnościami samodzielne funkcjonowanie i pełne uczestnictwo we wszystkich aspektach życia, państwa strony muszą podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami, na równych zasadach z innymi osobami, dostępu do środowiska fizycznego, środków transportu, informacji i komunikacji, w tym technologii i systemów informacyjnych i komunikacyjnych (ICT), a także do innych urządzeń i usług, powszechnie dostępnych lub powszechnie zapewnianych, zarówno na obszarach miejskich, jak i wiejskich;

D.  mając na uwadze, że państwa członkowskie muszą zadbać o to, aby dostępność była uwzględniana na wszystkich szczeblach, nie tylko w kwestiach dotyczących budynków publicznych i transportu, ale także ochrony zdrowia i edukacji, jak również że należy zwiększyć mobilność i integrację osób z niepełnosprawnościami;

E.  mając na uwadze, że w Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych zdefiniowano „uniwersalne projektowanie” jako projektowanie produktów, otoczenia, programów i usług w taki sposób, by były użyteczne dla wszystkich w możliwie największym stopniu, bez potrzeby adaptacji lub specjalistycznego projektowania, przy czym nie wyklucza się urządzeń wspomagających dla szczególnych grup osób z niepełnosprawnościami; mając na uwadze, że dostępność jest jedną z ogólnych zasad Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, a Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych jest prawnie wiążąca dla Unii Europejskiej i państw członkowskich na podstawie decyzji 2010/48/WE; mając na uwadze, że w uwadze ogólnej nr 2 do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych zwrócono uwagę na obowiązek przyjęcia przez państwa strony planów działania i strategii, aby zidentyfikować istniejące bariery w dostępności, określić ramy czasowe z konkretnymi terminami oraz zapewnić zarówno zasoby ludzkie, jak i materialne, niezbędne do usunięcia tych barier; mając na uwadze, że dostępność jest niezbędna, aby osoby z niepełnosprawnościami mogły korzystać z prawa do prywatności, niedyskryminacji, zatrudnienia, edukacji włączającej, udziału w życiu politycznym oraz innych praw zapisanych w Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych;

F.  mając na uwadze, że władze lokalne odgrywają kluczową rolę we wspieraniu państw członkowskich w opracowywaniu polityki społecznej, w tym polityki dotyczącej niepełnosprawności i dostępności, poprzez analizę potrzeb w terenie i wdrażanie konkretnych środków;

G.  mając na uwadze, że zapewnienie wysokiej jakości i przystępnych cenowo technologii wspomagających będzie sprzyjać pełnej integracji osób z niepełnosprawnościami w społeczeństwie i przyniesie korzyści zarówno osobom z niepełnosprawnościami, jak i dostawcom tych technologii, a także całemu społeczeństwu; mając na uwadze, że technologie wspomagające przyczynią się do zmniejszenia różnic między państwami członkowskimi oraz że technologie te mogą funkcjonować tylko w dostępnych środowiskach;

H.  mając na uwadze, że wyższy poziom zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami, większa dostępność i większe włączenie tej grupy do siły roboczej mają wyraźny potencjał gospodarczy;

I.  mając na uwadze, że Unia ustanowiła kompleksowe ramy prawne w zakresie dostępności na rynku wewnętrznym, zwłaszcza poprzez przyjęcie szczegółowych przepisów dotyczących dostępności, takich jak europejski akt prawny w sprawie dostępności, oraz włączenie zobowiązań dotyczących dostępności do różnych aktów ustawodawstwa sektorowego, w tym do rozporządzeń dotyczących funduszy UE; mając na uwadze, że w europejskim akcie prawnym w sprawie dostępności, który będzie obowiązywał od 28 czerwca 2025 r., zostaną wprowadzone nowe znaczące wymogi w zakresie dostępności produktów i usług;

J.  mając na uwadze, że faktyczna realizacja strategii politycznych dotyczących niepełnosprawności wpłynie pozytywnie na konkurencyjność rynku wewnętrznego UE, a zatem stanowi ona integralne źródło zasobów dla gospodarki unijnej;

K.  mając na uwadze, że ocena europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności na lata 2010–2020 wykazała, iż jej wkład poprawił sytuację w wielu dziedzinach, ale również podkreśliła fakt, że osoby z niepełnosprawnościami nadal napotykają na znaczne bariery w dostępie do opieki zdrowotnej, edukacji, transportu, środowiska zbudowanego, technologii informacyjno-komunikacyjnych, zatrudnienia i rekreacji, a także w udziale w życiu politycznym i innych dziedzinach życia;

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany „Unia równości: Strategia na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami na lata 2021–2030” („Strategia”), którego celem jest zagwarantowanie, aby wszystkie osoby z niepełnosprawnościami w Europie mogły korzystać ze swoich praw, uczestniczyć w życiu społecznym i gospodarczym na równych warunkach i nie doświadczały już dyskryminacji, oraz zajęcie się znacznymi barierami, na które zwrócono uwagę w ocenie europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020;

2.  z zadowoleniem przyjmuje ogłoszoną w Strategii inicjatywę Komisji dotyczącą utworzenia Centrum AccessibleEU („Centrum”); przyznaje, że celem Centrum jest zwiększenie spójności zharmonizowanych polityk dostępności, wspieranie ich realizacji oraz ułatwienie dostępu do odpowiedniej wiedzy i umiejętności, promowanie kultury równych szans i pełnego uczestnictwa osób z niepełnosprawnościami w życiu społecznym, w tym na poziomie zawodowym, w przestrzeni współpracy pomiędzy administracją publiczną, przedstawicielami biznesu, społeczeństwem obywatelskim osób z niepełnosprawnościami, ekspertami w dziedzinie dostępności i użytkownikami;

3.  zauważa, że lepsze rezultaty pod względem dostępności w społeczeństwie można osiągnąć jedynie wówczas, gdy Centrum będzie kierować się podejściem opartym na „uniwersalnym projektowaniu”; podkreśla konieczność zapewnienia należytego uwzględnienia tego kompleksowego podejścia do dostępności, w szczególności w odniesieniu do środowiska fizycznego, transportu, informacji, komunikacji, usług oraz obszaru umów i przetargów w ramach zamówień publicznych; uważa, że takie podejście zakłada również skuteczny udział wszystkich zainteresowanych stron i podmiotów uprawnionych w ich postępowaniach;

4.  podkreśla, że UE ustanowiła kompleksowe ramy prawne na potrzeby dostępności na jednolitym rynku w oparciu o mandat Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, obejmujące m.in. europejski akt w sprawie dostępności, dyrektywę w sprawie dostępności stron internetowych, dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych i o łączności elektronicznej oraz specyfikacje techniczne dotyczące stacji kolejowych i pojazdów; przypomina, że niektóre aspekty tych ram mają terminy realizacji w przyszłości, i zachęca do dalszych wysiłków na rzecz szybkiego wdrożenia; ubolewa nad faktem, że wdrażanie tego rodzaju kluczowych przepisów – tam, gdzie jest ono już wymagane – różni się znacznie w poszczególnych państwach członkowskich i ogólnie nie jest jeszcze zadowalające, głównie z powodu braku wykwalifikowanych ekspertów ds. dostępności; podkreśla zatem potrzebę poprawy ogólnej wiedzy oraz praktycznej i teoretycznej znajomości polityki dostępności wśród administracji publicznej, podmiotów gospodarczych i społeczeństwa w ogóle, aby pomóc w znalezieniu odpowiednich, trwałych i przystępnych cenowo rozwiązań w każdym państwie członkowskim, a tym samym poprawić wdrażanie istniejących i przyszłych wymogów w zakresie dostępności; podkreśla w tym kontekście, że Centrum powinno być ważnym źródłem wiedzy i wsparcia dla państw członkowskich w fazie wdrażania;

5.  przyjmuje do wiadomości utworzenie grup roboczych ad hoc w celu wdrożenia niektórych przepisów dotyczących dostępności; uważa jednak, że kolejną przeszkodę we wdrażaniu przepisów dotyczących dostępności oraz w ich ujednoliconym egzekwowaniu w całej UE stanowi brak ram koordynacji i współpracy między UE, państwami członkowskimi, w szczególności organami publicznymi monitorującymi lub egzekwującymi przepisy dotyczące dostępności, a odpowiednimi zainteresowanymi stronami, które wspierają rozwiązania przekrojowe, a mianowicie osobami z niepełnosprawnościami za pośrednictwem reprezentujących je organizacji, specjalistami w dziedzinie dostępności i sektorem prywatnym;

6.  wzywa Komisję do zapewnienia odpowiednich środków, zarówno w zakresie finansowania, jak i zasobów ludzkich, na utworzenie i funkcjonowanie Centrum; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia środków niezbędnych do wdrożenia i egzekwowania polityki dostępności, również za pośrednictwem funduszy UE; podkreśla, że wystarczające finansowanie jest niezbędne do prowadzenia skutecznej polityki publicznej w dziedzinie dostępności, a także do osiągnięcia postępu w wielu dziedzinach, takich jak szerzenie wiedzy poprzez działania komunikacyjne, w szczególności wobec organizacji reprezentujących osoby z niepełnosprawnościami, uznawanie niewidocznych niepełnosprawności oraz harmonizacja krajowych kart osoby niepełnosprawnej czy norm dostępności;

Struktura

7.  apeluje do Komisji o ustanowienie sekretariatu i forum na potrzeby sterowania i kierowania pracą Centrum; podkreśla, że forum powinno gwarantować zrównoważone uczestnictwo zainteresowanych stron z sektorów publicznego i prywatnego oraz podmiotów uprawnionych z odpowiednim doświadczeniem w dziedzinie dostępności; zaznacza, że należy zapewnić równowagę płci; podkreśla, że należy zapewnić udział organizacji reprezentujących osoby z niepełnosprawnościami jako zasadniczy element pracy Centrum, w celu zadbania o jak największą przejrzystość jego działań; uważa, że Centrum powinno publikować roczny program prac i powinno włączać do forum przedstawicieli spośród posłów do Parlamentu Europejskiego;

8.  podkreśla szczególne wyzwania związane z poszczególnymi dziedzinami polityki dostępności, takimi jak środowisko zbudowane, zamówienia publiczne, technologie cyfrowe, media i kultura, transport, nowe technologie i technologie wspomagające oraz produkty i usługi dostępne dla ogółu społeczeństwa; wzywa Komisję do utworzenia specjalistycznych podgrup ekspertów dla określonych dziedzin; jest przekonany, że grupy te powinny ściśle współpracować z Centrum, państwami członkowskimi, osobami z niepełnosprawnościami i organizacjami reprezentującymi osoby z niepełnosprawnościami, aby zagwarantować lepszą ocenę, wdrażanie, monitoring i egzekwowanie przepisów dotyczących dostępności;

9.  wzywa państwa członkowskie do ustanowienia krajowych ośrodków dostępności, które mogłyby obejmować punkty kontaktowe i równoległe grupy ekspertów, aby wspólnie z Centrum działały na rzecz wdrażania, monitorowania i egzekwowania przepisów dotyczących dostępności; jest zdania, że krajowe ośrodki dostępności powinny ułatwiać wymianę i koordynację działań między odpowiednimi zainteresowanymi stronami i podmiotami uprawnionymi, w tym podmiotami gospodarczymi, organizacjami osób z niepełnosprawnościami i organami krajowymi odpowiedzialnymi za dostępność i wdrażanie przepisów sektorowych; jest przekonany, że eksperci merytoryczni Centrum powinni udzielać wskazówek i prowadzić szkolenia dla wszystkich zainteresowanych stron; uważa, że tego rodzaju grupy mogłyby pomóc w znalezieniu rozwiązań dotyczących dostępności, uwzględniających specyfikę poszczególnych państw;

Mandat

10.  uważa, że Centrum powinno funkcjonować jako ośrodek zapewniający odpowiednim instytucjom i organom Unii oraz jej państwom członkowskim regularną pomoc i fachową wiedzę dotyczącą polityki dostępności i wymogów technicznych przy wdrażaniu prawa Unii; uważa, że Centrum powinno ustanowić i koordynować ramy współpracy, które pozwalałyby na kontakt odpowiednich organów krajowych i organów Unii oraz wszystkich grup użytkowników, w szczególności organizacji reprezentujących osoby z niepełnosprawnościami, organizacji społeczeństwa obywatelskiego, środowisk naukowych, przedsiębiorstw i specjalistów ze wszystkich dziedzin dostępności i praw konsumentów, aby wspierać ujednolicone wdrażanie i egzekwowanie przepisów w całej UE, zapewnić wskazówki i szkolenie, jak również inspirować rozwój polityki i innowacji na szczeblu krajowym i unijnym, między innymi poprzez identyfikowanie najlepszych praktyk i dzielenie się nimi w różnych sektorach, a także poprzez tworzenie narzędzi mających na celu ułatwienie wdrażania prawa unijnego; uważa ponadto, że Centrum mogłoby wzmocnić współpracę wyżej wymienionych organów i organizacji z wysoce innowacyjnymi zainteresowanymi stronami, aby promować rozwój technologii wspomagających; uważa, że Centrum powinno również udzielać porad, włącznie z wytycznymi, odpowiednim instytucjom i organom UE oraz jej państwom członkowskim w zakresie ich wewnętrznych strategii i praktyk dotyczących dostępności;

11.  podkreśla potencjalne korzyści wynikające z istnienia Centrum pod względem wspierania prac Komisji, w tym między innymi identyfikowania luk i niespójności w aktualnie obowiązujących przepisach oraz pomocy w ich eliminowaniu, zapewnienia zaleceń politycznych w celu aktualizacji i rozwoju przepisów dotyczących dostępności, uwzględniania dostępności w głównym nurcie wszystkich właściwych strategii politycznych, za które odpowiedzialne są różne dyrekcje generalne Komisji, w tym poprzez identyfikację priorytetowych obszarów, w których należy poprawić dostępność, realizacji projektów ukierunkowanych na analizę innowacyjnych sposobów wdrażania dostępności, pomocy w opracowywaniu specyfikacji dostępności technicznej oraz wspierania agencji i organów UE w sprawach związanych z dostępnością;

12.  jest zdania, że Centrum powinno generować wartościową wiedzę na temat dostępności za pośrednictwem badań i opracowań, które winno dostarczać zarówno Komisji, jak i państwom członkowskim, a także powinno gromadzić i konsolidować specjalistyczne i porównywalne informacje oraz w pełni dostępne dane, w tym informacje zwrotne na temat wdrażania przepisów dotyczących dostępności; podkreśla, że te działania pomogłyby w kształtowaniu polityki dostępności mocno opartej na wymogach i doświadczeniach użytkowników; podkreśla, że Centrum powinno pomagać w wypełnianiu luk w gromadzeniu na szczeblu krajowym danych statystycznych na temat sytuacji osób z niepełnosprawnościami i że należy przewidzieć współpracę z odpowiednimi organami statystycznymi, w szczególności z Eurostatem;

13.  uważa, że Centrum odgrywałoby bardzo ważną rolę w zapewnianiu Komisji i państwom członkowskim, zainteresowanym stronom i podmiotom uprawnionym wiedzy i pomocy we wdrażaniu, monitorowaniu i egzekwowaniu polityki dostępności, w tym poprzez szkolenie i wytyczne we wszystkich językach urzędowych UE, sformułowane w sposób przystępny, zrozumiały, łatwy do przyswojenia;

14.  podkreśla, że Centrum powinno pomóc w przezwyciężeniu niespójności między Konwencją o prawach osób niepełnosprawnych a polityką UE, a tym samym powinno pomóc państwom członkowskim w osiągnięciu głównego celu, jakim jest zwiększenie poziomu zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami; zwraca uwagę, że to działanie w zakresie włączania do głównego nurtu polityki musi obejmować UE i państwa członkowskie również poprzez ścisłą współpracę z organizacjami reprezentującymi osoby z niepełnosprawnościami i innymi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, władzami publicznymi i sektorem prywatnym;

15.  zauważa, że wdrażanie polityki dostępności wymaga wysokiego poziomu technicznej wiedzy fachowej i zagadnienie to jest w niedostatecznym stopniu uwzględniane w programach kształcenia wyższego, co przyczynia się do braku wykwalifikowanych ekspertów ds. dostępności w sektorze publicznym i prywatnym w wielu dziedzinach; podkreśla, że Centrum powinno wspierać państwa członkowskie w opracowywaniu specjalnych programów edukacyjnych dotyczących kwestii związanych z dostępnością oraz prowadzić szkolenia dla specjalistów, unijnych i krajowych urzędników państwowych, jak również odpowiednich zainteresowanych stron i podmiotów uprawnionych w celu szerzenia wiedzy o tych kwestiach;

16.  ubolewa, że system normalizacji nie pozwala osobom z niepełnosprawnościami i organizacjom, które je reprezentują, uczestnictwa na równi z innymi zainteresowanymi stronami w działalności europejskich i krajowych organów normalizacyjnych przy opracowywaniu norm dostępności; wzywa zatem do lepszej reprezentacji w systemie normalizacji oraz do zrównoważonej reprezentacji wśród wyznaczonych ekspertów, aby zagwarantować sprawiedliwy wynik prac nad unijnymi przepisami i normami dotyczącymi dostępności; uważa, że Centrum powinno odgrywać znaczącą rolę w systemie normalizacji i mogłoby służyć Komisji wiedzą fachową, gdy Komisja uczestniczy w pracach komitetów normalizacyjnych, w tym poprzez udzielanie porad przez ekspertów ds. normalizacji z organizacji reprezentujących osoby z niepełnosprawnością, a także, w miarę możliwości, pomagać Komisji w sporządzaniu specyfikacji technicznych i wniosków o normy europejskie i rezultaty prac zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1025/2012(19), w tym poprzez zaangażowanie wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron i posiadaczy praw; uważa, że zaangażowanie Centrum przyniosłoby wyraźne korzyści osobom z niepełnosprawnościami w zakresie poruszania się po UE i umożliwiłoby im korzystanie z prawa do pracy, życia i swobodnego podróżowania;

17.  wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny w ciągu pięć lat od utworzenia Centrum w celu oszacowania jego skuteczności i wartości dodanej w kwestii poprawy polityki dostępności w UE; podkreśla, że na podstawie tej oceny Komisja powinna podjąć odpowiednie kroki w celu uaktualnienia i usprawnienia Centrum, w tym ocenić możliwość utworzenia agencji, jeżeli cele wymienione w jego mandacie nie zostaną zrealizowane; wzywa Komisję do monitorowania pracy Centrum i jego osiągnięć za pośrednictwem rocznych sprawozdań przedstawianych Parlamentowi;

o
o   o

18.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz państwom członkowskim.

(1) Dz.U. L 23 z 27.1.2010, s. 35. (2) Dz.U. C 340 z 15.12.2010, s. 11. (3) Dz.U. C 137 E z 27.5.2010, s. 68. (4) Dz.U. C 362 z 8.9.2021, s. 8. (5) Dz.U. L 172 z 17.5.2021, s. 1. (6) Dz.U. L 151 z 7.6.2019, s. 70. (7) Dz.U. L 327 z 2.12.2016, s. 1. (8) Dz.U. L 321 z 17.12.2018, s. 36. (9) Dz.U. L 115 z 13.4.2022, s. 1. (10) Dz.U. L 95 z 15.4.2010, s. 1. (11) Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 65. (12) Dz.U. L 433 I z 22.12.2020, s. 11. (13) Dz.U. L 48 z 21.2.2018, s. 1. (14) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 1. (15) Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 1. (16) Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 1. (17) Dz.U. L 46 z 17.2.2004, s. 1. (18) Dz.U. L 356 z 12.12.2014, s. 110. (19) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie normalizacji europejskiej (Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 12).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego unijne środowisko jednego okienka w dziedzinie ceł i zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 952/2013 (COM(2020)0673 – C9-0338/2020 – 2020/0306(COD))

P9_TA(2022)0340 A9-0279/2021

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0673),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 33 ust. 114 oraz art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C9-0338/2020),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 24 marca 2021 r.(1),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 15 czerwca 2022 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając pismo Komisji Handlu Międzynarodowego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A9-0279/2021),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... ustanawiającego unijne środowisko jednego okienka w dziedzinie ceł oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 952/2013

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2022/2399.)

(1) Dz.U. C 220 z 9.6.2021, s. 62.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie statystyki dotyczącej nakładów i produkcji w rolnictwie oraz uchylającego rozporządzenia (WE) nr 1165/2008, (WE) nr 543/2009, (WE) nr 1185/2009 i dyrektywę Rady 96/16/WE (COM(2021)0037 – C9-0009/2021 – 2021/0020(COD))

P9_TA(2022)0341 A9-0285/2021

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2021)0037),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 338 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9‑0009/2021),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 17 czerwca 2022 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A9-0285/2021),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady załączone do niniejszej rezolucji, które zostanie opublikowane w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej;

3.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji, które zostanie opublikowane w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej;

4.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

5.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... w sprawie statystyk dotyczących nakładów i produkcji w rolnictwie, zmiany rozporządzenia Komisji (WE) nr 617/2008 oraz uchylenia rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1165/2008, (WE) nr 543/2009 i (WE) nr 1185/2009 oraz dyrektywy Rady 96/16/WE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2022/2379.)

ZALACZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

WSPÓLNE OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY W SPRAWIE ROZPORZĄDZENIA (UE) 2022/2379 W ODNIESIENIU DO ZNACZENIA USTANOWIENIA WE WSZYSTKICH PAŃSTWACH CZŁONKOWSKICH DOKUMENTACJI WYKORZYSTANIA ŚRODKÓW OCHRONY ROŚLIN W ROLNICTWIE PROWADZONEJ PRZEZ WŁAŚCIWE ORGANY KRAJOWE

W ramach Europejskiego Zielonego Ładu w strategii „Od pola do stołu” i w strategii na rzecz bioróżnorodności podkreślono potrzebę przejścia na zrównoważony system żywnościowy, w szczególności poprzez ograniczenie stosowania pestycydów i związanego z nimi ryzyka o 50 % do 2030 r. oraz poprzez zwiększenie udziału rolnictwa ekologicznego i elementów krajobrazu bogatych w różnorodność biologiczną na użytkach rolnych.

Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2379(1) (SAIO) pełne gromadzenie danych dotyczących stosowania środków ochrony roślin przez użytkowników zawodowych w ramach działalności rolniczej, tj. 95 % stosowania w każdym państwie członkowskim, wymaga wprowadzenia w Unii wymogu prawnego, zgodnie z którym użytkownicy zawodowi środków ochrony roślin przekazują dokumentację w formie elektronicznej właściwym organom krajowym.

Parlament Europejski i Rada uznają znaczenie wprowadzenia takiego wymogu do prawodawstwa Unii i zobowiązują się współpracować w tym celu.

OŚWIADCZENIE KOMISJI W ZWIĄZKU Z ROZPORZĄDZENIEM (UE) 2022/2379 W ODNIESIENIU DO TRWAJĄCYCH PRAC MAJĄCYCH NA CELU ZAGWARANTOWANIE, ŻE DOKUMENTACJA PROWADZONA I PRZECHOWYWANA PRZEZ PROFESJONALNYCH UŻYTKOWNIKÓW ŚRODKÓW OCHRONY ROŚLIN BĘDZIE DOSTĘPNA W FORMACIE ELEKTRONICZNYM ZGODNIE Z ART. 67 UST. 1 ROZPORZĄDZENIA (WE) NR 1107/2009

Głównym celem Unii w ramach Europejskiego Zielonego Ładu oraz strategii „Od pola do stołu” jest ograniczenie stosowania pestycydów chemicznych oraz zmniejszenie związanego z tym ryzyka. W celu zagwarantowania skutecznej i efektywnej polityki w tym zakresie kluczowe są rzetelne i kompleksowe dane dotyczące stosowania pestycydów na poziomie gospodarstw rolnych. Trwające prace mające na celu zagwarantowanie, że dokumentacja prowadzona i przechowywana przez profesjonalnych użytkowników środków ochrony roślin będzie dostępna w formacie elektronicznym, to ważny czynnik umożliwiający realizację obowiązków sprawozdawczych dotyczących pestycydów, zawartych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2379(2) (SAIO).

W związku z powyższym, na mocy art. 67 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009(3), Komisja przygotowała projekt rozporządzenia wykonawczego w odniesieniu do treści i formatu dokumentacji dotyczącej stosowania środków ochrony roślin, prowadzonej i przechowywanej przez profesjonalnych użytkowników zgodnie z art. 67 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

Jeśli przedmiotowe rozporządzenie wykonawcze zostałoby przyjęte w przewidywanej obecnie formie, to szczegółowo uregulowałoby kwestie dotyczące prowadzenia i przechowywania dokumentacji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009, m.in. przez określenie informacji dokumentowanych przez profesjonalnych użytkowników oraz zagwarantowanie, że dokumentacja ta będzie dostępna w formacie elektronicznym najpóźniej od 1 stycznia 2025 r.

Projekt przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego jest obecnie omawiany przez Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz (sekcja „Fitofarmaceutyki – ustawodawstwo”). Zgodnie z art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011(4) Komisja zamierza w najbliższych miesiącach wystąpić o opinię komitetu.

Komisja zamierza przyjąć przedmiotowe rozporządzenie wykonawcze przed końcem roku 2022.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2379 z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie statystyk dotyczących nakładów i produkcji w rolnictwie, zmiany rozporządzenia Komisji (WE) nr 617/2008 oraz uchylenia rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1165/2008, (WE) nr 543/2009 i (WE) nr 1185/2009 oraz dyrektywy Rady 96/16/WE (Dz.U. L 315 z 7.12.2022, s.1). (2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2379 z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie statystyk dotyczących nakładów i produkcji w rolnictwie, zmiany rozporządzenia Komisji (WE) nr 617/2008 oraz uchylenia rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1165/2008, (WE) nr 543/2009 i (WE) nr 1185/2009 oraz dyrektywy Rady 96/16/WE (Dz.U. L 315 z 7.12.2022, s.1). (3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1). (4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2022 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego załączniki IV i V do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1021 dotyczącego trwałych zanieczyszczeń organicznych (COM(2021)0656 – C9-0396/2021 – 2021/0340(COD))

P9_TA(2022)0342 A9-0092/2022

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2021)0656),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9‑0396/2021),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 8 grudnia 2021 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 29 czerwca 2022 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A9-0092/2022),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(2);

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

4.  zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 października 2022 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/... zmieniającego załączniki IV i V do rozporządzenia (UE) 2019/1021 dotyczącego trwałych zanieczyszczeń organicznych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2022/2400.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji

Oświadczenie Komisji w związku z przyjęciem rozporządzenia (UE) 2022/2400(3) w sprawie włączenia kodu odpadów 17 05 04 „gleba i kamienie, inne niż wymienione w 17 05 03” do części 2 załącznika V do rozporządzenia (UE) 2019/1021

Włączenie kodu odpadów dla „gleby i kamieni, innych niż wymienione w 17 05 03” do części 2 załącznika V nie powinno być rozumiane jako faworyzowanie unieszkodliwiania gleby jako odpadu w stosunku do remediacji w celu zapobiegania wytwarzaniu odpadów.

Jeżeli unieszkodliwianie to najlepszy wariant zagospodarowania odpadów środowiskowych, wyjątkowe odstępstwo od przetwarzania destruktywnego podlega wymogom określonym w art. 7 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/1021.

(1) Dz.U. C 152 z 6.4.2022, s. 197. (2) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 3 maja 2022 r. (Teksty przyjęte, P9_TA(2022)0130). (3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2400 z dnia 23 listopada 2022 r. zmieniające załączniki IV i V do rozporządzenia (UE) 2019/1021 dotyczącego trwałych zanieczyszczeń organicznych (Dz.U. L 317 z 9.12.2022, s. 24).