Explications de vote écrites - 9ème législature Witold Jan WASZCZYKOWSKI

Celem wniosku ustawodawczego jest ustanowienie aktu o solidarności w cyberprzestrzeni, który zapewni UE odporność na zagrożenia cybernetyczne przy jednoczesnym wzmocnieniu istniejącego mechanizmu współpracy. Ma to się przyczynić do zagwarantowania bezpieczeństwa cyfrowego dla obywateli i przedsiębiorstw oraz do ochrony podmiotów krytycznych i podstawowych usług, takich jak szpitale i obiekty użyteczności publicznej. Określono środki mające na celu wzmocnienie zdolności Unii do wykrywania zagrożeń i reagowania na incydenty związane z cyberbezpieczeństwem.
Głosowałem za przyjęciem tego wniosku ponieważ przedstawione rozwiązania mają usprawnić system ostrzegania o cyberbezpieczeństwie i mechanizm reagowania kryzysowego w zakresie cyberbezpieczeństwa. Rosja nasila działania wojny hybrydowej mającej na celu zmniejszenie poczucia bezpieczeństwa obywateli Unii. Cyberataki putinowskiwgo reżimu zagrażają fundamentom demokracji UE i stabilności społeczeństwa. Musimy szybko i skutecznie wykrywać poważne zagrożenia i wdrażać działania mające na celu wzmocnienie infrastruktury cyfrowej i cyberbezpieczenstwo infrastruktury krytycznej.

Parlament Europejski przyjął zmienione ramy ekoprojektu, które umożliwią wprowadzenie wymogów tzw. zrównoważonego rozwoju środowiskowego dla większości produktów sprzedawanych w UE.
Podmioty gospodarcze, które niszczą niesprzedane towary, będą musiały co roku zgłaszać ilość wyrzuconych produktów wraz z podaniem powodów. Przepisy wyraźnie zabraniają niszczenia niesprzedanej odzieży, dodatków odzieżowych i obuwia dwa lata po wejściu w życie ustawy (sześć lat w przypadku średnich przedsiębiorstw). Prawo wymaga, aby Komisja w swoim pierwszym planie pracy potraktowała priorytetowo szereg grup produktów, w tym żelazo, stal, aluminium, tekstylia (zwłaszcza odzież i obuwie), meble, opony, detergenty, farby, smary i chemikalia.
Głosowałem przeciwko zaktualizowanemu rozporządzeniu. Obecna aktualizacja przyznaje Komisji Europejskiej nadmierną kontrolę nad wytwarzaniem produktów i kryteriami. Pewność prawa jest zagrożona ze względu na nadmierną liczbę odniesień do aktów delegowanych i wykonawczych. Kryteria, w sprawie których Komisja może przyjmować akty delegowane, nadmiernie ograniczają producentów, wpływając na ich zdolność do innowacji. Należy zrównoważyć cele środowiskowe ze swobodą przedsiębiorstw w zakresie innowacji i działania w stabilnych ramach prawnych.

Głosowałem przeciwko rozporządzeniu, które zapowiada reformę obecnego systemu dublińskiego i jest centralną częścią nowego Paktu o Migracji i Azylu. Rozporządzenie zapowiada, że odpowiedzialność państwa pierwszego wjazdu za ochronę międzynarodową z czasem ustanie.
Ponadto mechanizm solidarności z państwami członkowskimi będzie oparty na relokacji, której alternatywą będą wkłady finansowe lub środki na rzecz budowania zdolności przyjmowania migrantów, w wysokości co najmniej 20 000 EUR od osoby. W rozporządzeniu nie uwzględniono współpracy z państwami trzecimi. Ponadto usunięto konkretny artykuł dotyczący powrotów i readmisji.
Powyższe rozwiązania zachęcają jedynie potencjalnych nielegalnych migrantów do relokacji do Europy. Zamiast przyczyniać się do zmniejszenia presji migracyjnej, skutkują dynamicznym rozwojem procederu handlu ludźmi. Migranci są wykorzystywani jako broń hybrydowa do ataku na nasz kontynent. Pakt migracyjny podważa suwerenność państw członkowskich i jest katastrofalny w skutkach dla bezpieczeństwa obywateli.

Głosowałem przeciwko temu rozporządzeniu. Jednym z problemów jest uwzględnienie przepisów dotyczących gleby i rolnictwa, zwłaszcza w świetle protestów rolników w całej Unii. Pomimo że inne grupy polityczne zgodziły się z obawą wyrażoną przez EKR, że działalność w zakresie upraw emisyjnych nie powinna negatywnie wpływać na bezpieczeństwo żywnościowe Unii i nie powinno prowadzić do wywłaszczania z ziemi lub spekulacji gruntami, proponowane przepisy nie zapewniają takich zabezpieczeń.
Kolejnym problematycznym elementem jest brak metodologii certyfikacji, której opracowanie odłożono w czasie. Do 2026 r. Komisja ma obowiązek sporządzić raport na temat wykonalności certyfikacji działań skutkujących redukcją emisji innych niż te związane z glebą (węgla i podtlenku azotu). Raport będzie oparty na pilotażowej metodyce certyfikacji działań ograniczających emisje z rolnictwa. Trudno ocenić, czy rolnicy pogodzą się z tak fragmentaryczną pracą, co wpisuje się w szerszy problem dokumentu, a mianowicie jego dużą niekompletność.

Wniosek dotyczący europejskiego aktu o wolności mediów (EMFA) ustanawia wspólne zasady funkcjonowania rynku wewnętrznego usług medialnych, w tym ustanawia Europejską Radę ds. Usług Medialnych.
Podczas negocjacji wzięto pod uwagę obawy dotyczące art. 17, który dotyczy treści medialnych na bardzo dużych platformach internetowych. Dostawcy usług medialnych mają teraz do 24 godzin okresu ochronnego przed usunięciem ich treści z powodu naruszenia warunków świadczenia usług. W tym czasie przysługuje im prawo do odwołania.
Pod naciskiem Komisji tekst doprecyzowano, stwierdzając, że nie koliduje to z przepisami aktu o usługach cyfrowych dotyczącymi treści nielegalnych lub niebezpiecznych. W takich przypadkach platformy internetowe mają możliwość natychmiastowego działania.
Informacje o wydatkach na reklamę finansowaną z budżetu państwa będą podawane do wiadomości publicznej, łącznie z całkowitą kwotą roczną i kwotą przypadającą na punkt sprzedaży. Wszystkie organizacje medialne będą musiały ujawnić informacje o tym, kto jest ich właścicielem.
Głosowałem przeciwko temu rozporządzeniu, ponieważ nie ma gwarancji, że nowa Europejska Rada ds. Usług Medialnych będzie niezależna. Istnieje uzasadniona obawa, że treści konserwatywne, odbiegające od liberalno-lewicowej ortodoksji, znajdą się na celowniku aktu o wolności mediów.

Rewizja dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków jest elementem pakietu Europejskiego Zielonego Ładu. Podstawowym głównym celem dyrektywy EPBD jest osiągnięcie pełnej dekarbonizacji zasobów budowlanych UE do 2050 r., a inne cele obejmują: przyspieszenie tempa renowacji, poprawę jakości powietrza oraz rozwój infrastruktury na rzecz zrównoważonej mobilności.
Głosowałem przeciwko rewizji dyrektywy ze względu na nierealne cele i ogromne koszty, jakie poniosłyby państwa członkowskie, a zwłaszcza obywatele UE. Od 2025 r. nie będzie już finansowania instalacji kotłów na paliwa kopalne, co wynika m.in. z funkcjonowania programu Czyste Powietrze w Polsce. Ważnym programem, w ramach którego wnioski o dotacje składa prawie 700 000 Polaków, jest wymiana kotłów węglowych na kotły gazowe.
Zgodnie z dyrektywą od 2030 r. wszystkie nowe budynki będą musiały być zeroemisyjne, a do 2050 r. wszystkie istniejące budynki będą musiały być zeroemisyjne. Dyrektywa zobowiązuje także państwa członkowskie do określenia działań mających na celu wycofywanie paliw kopalnych w procesie ogrzewania i chłodzenia z myślą o całkowitym wycofaniu pieców na paliwa kopalne do 2040 r.
Ostateczna umowa zmienia także wymagania dotyczące świadectw charakterystyki energetycznej, co oznacza, że świadectwa charakterystyki energetycznej będą wystawiane częściej i będą zawierać więcej informacji o budynku. To nieuchronnie doprowadzi do wyższych cen świadectw.

Instrument na rzecz Ukrainy ma zapewnić stabilne finansowanie odbudowy i modernizacji Ukrainy w latach 2024–2027, w tym kluczowych reform niezbędnych do jej przystąpienia do UE. Całkowita kwota instrumentu wynosi 50 miliardów euro: 17 miliardów euro w formie dotacji i 33 miliardy euro w formie pożyczek.
Parlament Europejski znacznie wzmocnił legitymację demokratyczną Instrumentu na rzecz Ukrainy poprzez wzmocnienie zaangażowania Werchownej Rady (Parlamentu Ukrainy) w jego rozwój i nadzór. W procesie tym przewiduje się także zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego i różnorodnych ukraińskich organizacji społecznych.
Od dłuższego czasu opowiadam się za większym wsparciem dla Ukrainy i jej stopniową integracją z UE, pomimo wątpliwości co do kosztów finansowania Instrumentu na rzecz Ukrainy. Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, gdyż w kontekście nadania Ukrainie statusu kraju kandydującego do UE tym bardziej uzasadnione jest szybkie przyjęcie Instrumentu na rzecz Ukrainy jako istotnego mechanizmu wspierającego jej procesy modernizacyjne.
Porozumienie ma także wzmocnić działania antykorupcyjne i przewiduje zdecydowane kroki w kierunku uwolnienia Ukrainy od oligarchów. Raport wzywa w końcu do poczynienia postępów w zakresie wykorzystania zamrożonych aktywów rosyjskich do wsparcia wysiłków Ukrainy na rzecz ożywienia gospodarczego i odbudowy.

Wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie odbudowy przyrody, przyjęty przez Komisję w czerwcu 2022 r., stanowi część Europejskiego Zielonego Ładu i ma na celu realizację jednego z kluczowych elementów unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej do 2030 roku. W świadomości dużej części opinii publicznej Europy, w tym protestujących rolników, regulacja ta kojarzy się negatywnie, ponieważ faworyzuje ochronę przyrody kosztem produkcji rolnej.
Chociaż proponowany tekst pozostawia państwom członkowskim elastyczność w przygotowywaniu krajowych planów odbudowy, cele tzw. przywracania przyrody wymagają, aby każde państwo członkowskie dokonało inwentaryzacji i zmapowało całe swoje terytorium pod kątem stanu naturalnych ekosystemów, a następnie przywróciło co najmniej 20% powierzchni lądowej i morskiej obszarów zdegradowanych do 2030 r. i 100% do 2050 r. Cele te są nierealne czasowo, niedostosowane do warunków krajowych i niezwykle kosztowne.
Cele odbudowy mogą być szczególnie kłopotliwe na obszarach rolniczych, ponieważ rozporządzenie określa szczegółowe i ambitne cele w zakresie różnorodności biologicznej ekosystemów rolniczych i leśnych oraz wymogi dotyczące ponownego nawadniania osuszonych torfowisk. Oznacza to w praktyce zalewanie obszarów rolnych i tworzenie w zamian mokradeł.
Z powyższych powodów głosowałem przeciwko temu rozporządzeniu. Obecnie dyrektywa siedliskowa, a także wiele innych obowiązujących aktów prawnych UE chroni przyrodę w całej Europie. Dlatego też, jeśli te przepisy nie zostaną przyjęte, nie będzie próżni prawnej ani katastrofy ekologicznej.

Akt o interoperacyjnej Europie (IEA) ma na celu wzmocnienie transgranicznej interoperacyjności i współpracy sektora publicznego w całej UE. Aby to osiągnąć, wprowadza ramy współpracy pomiędzy administracjami publicznymi UE oraz obowiązek dzielenia się rozwiązaniami cyfrowymi.
W niniejszym sprawozdaniu Parlament przedstawia swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu wniosku w negocjacjach międzyinstytucjonalnych.
Chociaż istnieje potrzeba wzmożenia wysiłków na rzecz bardziej skutecznej i cyfrowej administracji publicznej w państwach członkowskich, leży to zasadniczo w gestii krajowej, regionalnej, a nawet lokalnej. Z tego powodu ważne jest zapewnienie większej równowagi między nowymi obowiązkami w zakresie interoperacyjności a zasadami pomocniczości i proporcjonalności. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, ponieważ w tym zakresie nastąpiła pewna poprawa. Udoskonalono na przykład Radę Interoperacyjnej Europy, ponieważ ogranicza ona liczbę uczestników i w ten sposób przyznaje większe uprawnienia państwom członkowskim poprzez usunięcie innych przedstawicieli UE.
Mam jednak nadal obawy co do przyszłego rozwoju rozporządzenia, w szczególności tego, że Akt o interoperacyjnej Europie może doprowadzić do potencjalnej centralizacji i ingerencji w administracje państw członkowskich, czego nie przewidują traktaty. Poza tym ustawa może w praktyce wymagać znacznych inwestycji w nowe technologie, infrastrukturę i szkolenia personelu, co będzie miało pośredni wpływ na budżet państw członkowskich.

W sprawozdaniu posłowie wzywają Radę do przyjęcia do końca obecnej kadencji decyzji o włączeniu mowy nienawiści i przestępstw z nienawiści do przestępstw w rozumieniu art. 83 ust. 1 TFUE (tzw. „przestępstwa UE”). Jest to interwencja w prawo pierwotne UE w obszarze współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych. Nie istnieje wyczerpująca definicja mowy nienawiści, a w sprawozdaniu zwrócono się do Komisji o przyjęcie podejścia otwartego. Wyraźnie wymieniono w nim osoby należące do tak zwanych grup szczególnie wrażliwych, takie jak osoby „LGBTIQ+”, uchodźcy i migranci. Jest to neo-marksistowska inżynieria społeczna, w myśl której ludzie dzielą się na dwie grupy: oprawcy i ofiary.
Głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania, ponieważ rozszerzenie katalogu przestępstw o przestępstwa nieokreślone może oznaczać rezygnację z prawa państw członkowskich do prawnego określania granic wolności słowa zgodnie z krajowym systemem prawnym, tradycjami kulturowymi oraz religijnymi. Uznaniowy charakter proponowanych rozwiązań doprowadzi do zniszczenia idei wolności słowa i wprowadzenia cenzury rodem z „Roku 1984” Orwella.
Jak pokazują liczne przykłady krajów, w których podobne przepisy już funkcjonują, termin „mowa nienawiści” stosowany jest jako broń w walce politycznej z poglądami odbiegającymi od przyjętej przez lewicowo-liberalne elity ortodoksji. W rezultacie prowadzi do głębokich podziałów społecznych, autocenzury w środowiskach zdominowanych przez lewicę i celowego wykluczania z życia społecznego osób o poglądach konserwatywnych.

W sprawozdaniu zaproponowano środki mające na celu deklarowane wzmocnienie praw obywateli Europy i ich powiązania z Unią, w szczególności poprzez utworzenie statutu obywatelstwa UE.
Dokument krytykuje państwa członkowskie za domniemane pozbawianie swoich obywateli prawa do głosowania w wyborach do parlamentów krajowych, gdy mieszkają za granicą. W raporcie krytykuje się także państwa członkowskie za brak jednolitych przepisów dotyczących nabywania i utraty obywatelstwa krajowego. Sprawozdawcy zaproponowali także ulubione rozwiązanie neomarksistowskiej lewicy, czyli zrównoważoną pod względem płci reprezentację demokratyczną na listach wyborczych.
Chciałem jednak podkreślić, że obywatelstwo UE jest, zgodnie z Traktatami UE, ściśle powiązane z obywatelstwem państwa członkowskiego i od niego zależne. Głosowałem przeciwko temu sprawozdaniu głównie dlatego, że wzywa ono do zmiany Traktatów i pozbawienia państw członkowskich ich wyłącznych kompetencji w zakresie nadawania obywatelstwa krajowego. Każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość uwzględnienia swoich tradycji i porządku konstytucyjnego w tym zakresie.
Proponowane zmiany są radykalne i stanowią rażące naruszenie zasad, które obowiązywały w momencie, gdy Polska przystępowała o UE. Stawianie obywatelstwa unijnego na równi z obywatelstwami krajowymi wpisuje się także w niebezpieczny trend mający na celu rozlokowanie nielegalnych imigrantów z krajów trzeciego świata w państwach, które ich nie zapraszały, w tym w Polsce.

W sprawozdaniu prawidłowo scharakteryzowano USA jako najważniejszego strategicznego sojusznika UE i wskazano kilka obszarów rozszerzenia współpracy, aby zapewnić Wspólnocie Euroatlantyckiej bezpieczeństwo i wzrost dobrobytu. W raporcie podkreślono kluczowe obszary, takie jak współpraca na rzecz wsparcia Ukrainy, dalsza izolacja Rosji, ściślejsza współpraca z NATO, ściślejsza współpraca w przeciwdziałaniu rosnącemu zagrożeniu ze strony Chin, wzmocniona współpraca antyterrorystyczna i technologiczna.
EKR pozostaje najbardziej pro-transatlantycką grupą w Parlamencie Europejskim i zachęca do maksymalnego zacieśnienia współpracy z USA. Większość poprawek grupy EKR uwzględniono w sprawozdaniu.
Jako sprawozdawca z ramienia mojej grupy politycznej głosowałem za przyjęciem sprawozdania.
Rozpoczynając nieuzasadnioną i niesprowokowaną wojnę, Rosja chciała zniszczyć demokratyczną i wolną Ukrainę. W tym kontekście należy uznać współpracę UE-USA za kluczową dla zapewnienia Ukrainie kompleksowej pomocy i wsparcia jej procesu reform i odbudowy. Wspieranie przystąpienia Ukrainy do UE i NATO leży w naszym strategicznym interesie.

Głosowałem za przyjęciem sprawozdania oceniającego wdrożenie rozporządzenia w sprawie blokowania geograficznego. Rozporządzenie, stanowiące integralną część strategii jednolitego rynku cyfrowego, miało na celu zapobieganie nieuzasadnionym ograniczeniom geograficznym i umożliwienie konsumentom i przedsiębiorstwom swobodniejszego dostępu do towarów i usług poza granicami UE. W sprawozdaniu rozważono wpływ rozporządzenia na działalność transgraniczną, korzyści dla konsumentów i możliwości biznesowe od czasu jego wdrożenia.
Pozytywną stroną rozporządzenia jest to, że odnotowano spadek blokowania dostępu do stron internetowych i przekierowywania, co wskazuje na postęp w kierunku łatwiejszego dostępu konsumentów do konkurencyjnych produktów i usług. Jednakże nadal istnieją problemy, takie jak ograniczona świadomość konsumentów i niechęć przedsiębiorców do oferowania lub akceptowania samodzielnie organizowanych opcji dostawy transgranicznej.
W raporcie omówiono zalecenia dotyczące potencjalnego rozszerzenia zakresu rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do treści chronionych prawem autorskim, a także, co ważne, potrzebę dalszych działań w celu zmniejszenia barier transgranicznych w handlu towarami i usługami oraz wzmocnienia mechanizmów egzekwowania prawa.
Ograniczony zakres rozporządzenia również był punktem spornym, zwłaszcza w odniesieniu do wyłączenia treści audiowizualnych, które w dalszym ciągu podlegają znacznemu blokowaniu geograficznemu. Złożoność sektora audiowizualnego, z jego zawiłymi umowami licencyjnymi i prawami autorskimi, wymaga ostrożnego i wyważonego podejścia. Sprawozdawca EKR zaproponował kompromis, zwracając się do Komisji o przeprowadzenie dokładnej oceny.

Zaproponowane zmiany Traktatów UE zmierzają do rozszerzenia zakresu kompetencji przyznanych UE przy jednoczesnym ograniczeniu roli państw członkowskich w procesach decyzyjnych. Przyjęcie tych zmian istotnie ograniczałoby państwa członkowskie, jeśli chodzi o możliwość podejmowania decyzji w dziedzinach kluczowych dla ich funkcjonowania.
Do najważniejszych zmian należy odejście od wymogu uzyskania jednomyślności państw członkowskich w Radzie w przypadku decyzji podejmowanych w dziedzinie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, z wąskim wyjątkiem dotyczącym decyzji zezwalających na misje i operacje wojskowe. Rozszerzeniu ulec miałyby również kompetencje Unii Europejskiej w zakresie prawa energetycznego, prawa środowiska, prawa podatkowego, współpracy w sprawach policyjnych i sądowych, polityki granicznej, obronnej i zagranicznej, a także zabezpieczenia społecznego.
W projekcie zaproponowano również, aby głosowanie zwykłą większością głosów stało się podstawowym sposobem podejmowania decyzji przez Radę, która obecnie decyduje większością kwalifikowaną.
Zwracam uwagę, że obecne zapisy traktatowe pozwalają na adaptację wszystkich unijnych instytucji do przyszłego rozszerzenia. Rewizja Traktatów nie powinna być prezentowana jako warunek dalszego rozszerzenia UE. Przypominam również, że zmiana Traktatów nigdy nie była celem Konferencji w sprawie Przyszłości Europy, na którą powołują się współsprawozdawcy sprawozdania ws. zmian Traktatów.
Głosowałem przeciwko proponowanym zmianom Traktatów, ponieważ stanowią one radykalny plan reform mających na celu nieodwracalną transformację UE ze wspólnoty suwerennych państw narodowych w scentralizowane hegemoniczne superpaństwo.

Konferencja ONZ w sprawie zmiany klimatu 2023 (COP 28) odbędzie się w dniach 30 listopada–12 grudnia 2023 r. w Dubaju, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Istotne cele na COP28 obejmują minimalizowanie ryzyka rewizji wkładu UE w realizację porozumienia paryskiego w perspektywie do 2030 r., podkreślając że UE zrewidowała już swój cel do 2030 r. i na tym etapie intensyfikacja działań powinna dotyczyć państw, które jeszcze tego nie zrobiły, zwłaszcza największych światowych emitentów, takich jak Chiny.
Należy utrzymać dobrowolność udziału RP w finansowaniu klimatycznym zgodnie z postanowieniami Konwencji Klimatycznej potwierdzonymi w art. 9.2 Porozumienia paryskiego, w tym zapobiegać ewentualnym próbom jego reinterpretacji. Dotyczy to również funduszu i mechanizmów finansowania szkód i strat.
Projekt uchwały Parlamentu Europejskiego zawiera jednak zestaw kontrowersyjnych rekomendacji kształtowania celów strategicznych UE na COP. Głosowałem przeciwko rezolucji, ponieważ jest ona bardzo niezrównoważona i koncentruje się na dążeniu do najwyższego poziomu ambicji.
Rezolucja skupia się na przykład niemal wyłącznie na ograniczeniu globalnego ocieplenia do 1,5 stopnia, pomijając inne krytyczne aspekty porozumienia paryskiego, na przykład bezpieczeństwa żywnościowego.
Zawarte w rezolucji wezwanie do zaprzestania dopłat do paliw kopalnych mogłoby osłabić konkurencyjność przemysłu UE. Obecne inicjatywy UE w zakresie redukcji emisji już stanowią znaczne obciążenie dla przemysłu i źródeł utrzymania obywateli.

Wniosek ma na celu rozszerzenie europejskich przepisów regulujących rachunki ekonomiczne środowiska w UE. Rachunki te składają się obecnie z sześciu obowiązkowych kategorii i obejmują takie tematy jak: emisje do powietrza, podatki środowiskowe, przepływy materiałów, wydatki na ochronę środowiska, produkcję i zatrudnienie w sektorze ochrony środowiska oraz fizyczne przepływy energii. Wniosek Komisji wprowadza nowe rachunki tematyczne: „las”, „dotacje na ochronę środowiska i podobne transfery” oraz „ekosystem”.
Głosowałem przeciwko temu sprawozdaniu. Po pierwsze, obecne podejście Eurostatu do gromadzenia danych na temat rachunków lasów opiera się na dobrowolnych rocznych krajowych inwentarzach lasów, uzupełnianych rocznymi źródłami danych. Włączenie rachunków lasów jako modułu obowiązkowego mogłoby stanowić wyzwanie dla niektórych państw członkowskich, ponieważ gospodarka leśna wchodzi w zakres ich wyłącznych kompetencji.
Po drugie, istnieje kilka obaw związanych z rachunkami ekosystemowymi. Metodologia tych rachunków nie jest odpowiednio jasna i wymaga dalszego rozwoju. Poważnym problemem jest ambitne rozszerzenie wyceny pieniężnej usług ekosystemowych.
Wreszcie propozycja Komisji, podobnie jak projekt sprawozdania i przedstawione poprawki kompromisowe, są zbyt ambitne. Wydaje się, że lekceważą zasadę proporcjonalności i nie uwzględniają odpowiednio zasobów finansowych i ludzkich niezbędnych do wdrożenia tych zmian.

Od samego początku wojny rosyjskiej z Ukrainą wzywałem do wprowadzenia jak najsurowszych sankcji wobec Rosji i nadal to robię. Popieram rezolucję, której celem jest wysłanie Radzie UE wyraźnego sygnału o konieczności zaostrzenia sankcji i przyjęcia nowego zestawu środków.
UE przyjęła dotychczas 11 pakietów sankcji wobec Rosji, obejmujących środki ograniczające osobiste, odłączenie wiodących rosyjskich instytucji finansowych od międzynarodowego systemu przesyłania komunikatów finansowych SWIFT, zakaz wywozu do Rosji (w tym tranzytu) towarów/technologii o przeznaczeniu wojskowym i podwójnego zastosowania, zamknięcie unijnej przestrzeni powietrznej, portów morskich i dróg dla rosyjskich samolotów, statków i przewoźników, górny pułap cenowy na rosyjską ropę naftową i produkty naftowe eksportowane do krajów trzecich oraz zakaz świadczenia transportu morskiego.
Rosja znalazła jednak sposoby na obejście wielu sankcji i istnieją dowody na to, że niektóre europejskie firmy w dalszym ciągu dostarczają do Rosji towary zabronione, korzystając z pośredników w krajach trzecich.
Nowa rezolucja wzywa UE i jej państwa członkowskie do wzmocnienia i scentralizowania nadzoru na szczeblu UE nad wdrażaniem sankcji oraz do opracowania mechanizmu zapobiegania obchodzeniu sankcji i monitorowania, ograniczającego zdolność Rosji do obchodzenia sankcji. Wzywa także do rozszerzenia sankcji, m.in. o całkowity zakaz sprzedaży i szlifowania diamentów pochodzenia rosyjskiego lub reeksportowanych przez Rosję do UE.

W sobotę 7 października znajdujący się na liście organizacji terrorystycznych UE Hamas wystrzelił w kierunku Izraela ponad 3000 rakiet. Ponad 1200 terrorystów Hamasu przekroczyło granicę i zamordowało co najmniej 1400 izraelskich cywilów i pracowników ochrony oraz wzięło co najmniej 162 osoby jako zakładników w Gazie.
W rezolucji Parlament Europejski zdecydowanie potępia ataki terrorystyczne Hamasu i uznaje prawo Izraela do obrony zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym. Głosowałem za przyjęciem rezolucji.
W rezolucji wzywa się także do natychmiastowego uwolnienia wszystkich zakładników schwytanych przez Hamas i do przeprowadzenia niezależnego dochodzenia w sprawie eksplozji na terenie szpitala Al Ahli w Strefie Gazy.
Należy także zbadać rolę Iranu oraz krajów takich jak Katar i Rosja w finansowaniu i wspieraniu terroryzmu w regionie. Niepokojące są także nasilające się postawy antysemickie, liczne zamieszki w krajach Europy Zachodniej i rosnąca liczba ataków skierowanych przeciwko społecznościom żydowskim.

Komisja Europejska na wniosek Rady Europejskiej zaproponowała utworzenie Instrumentu na rzecz Ukrainy. Instrument na rzecz Ukrainy ma trzy cele: zajęcie się społecznymi, gospodarczymi i środowiskowymi konsekwencjami wojny; wspieranie odporności i stopniowej integracji z gospodarką UE; stopniowe dostosowywanie porządku do przepisów UE z myślą o przyszłym członkostwie w UE.
W pełni zgadzam się z koniecznością pomocy Ukrainie i zawsze wspierałem jej integrację z UE, dlatego pomimo pewnych wątpliwości co do kosztów i finansowania Instrumentu na rzecz Ukrainy wspieram utworzenie Instrumentu. Instrument na rzecz Ukrainy zapewni Ukrainie długoterminową pomoc płynnościową i wsparcie na wczesnym etapie odbudowy. Jednym z kluczowych żądań jest wykorzystanie środków pochodzących z Federacji Rosyjskiej lub od innych podmiotów lub osób bezpośrednio związanych z agresywną wojną Rosji do odbudowy Ukrainy.
Jestem jednak przeciwny zastępowaniu decyzji wykonawczych Rady aktami delegowanymi Komisji Europejskiej w tekście kompromisowym – ogranicza to bowiem rolę państw członkowskich UE we wdrażaniu Instrumentu dla Ukrainy. Państwa członkowskie powinny mieć znaczący wpływ na treść programów wsparcia Ukrainy i ich realizację.
W związku z powyższym wstrzymałem się od głosu nad projektem zmienionym przez Parlament, zalecając jednocześnie jak najszybsze skierowanie rozporządzeń do negocjacji międzyinstytucjonalnych.

W następstwie spotkania międzyinstytucjonalnego w dniu 6 czerwca 2023 r. Parlament Europejski i Rada UE osiągnęły ostateczne porozumienie polityczne w sprawie instrumentu przeciwdziałania przymusowi (ACI). To nowe narzędzie ma umożliwić UE reagowanie na przymus gospodarczy, a tym samym lepszą obronę swoich interesów oraz interesów jej państw członkowskich na arenie międzynarodowej. Umowa zawiera ramy prawne, dzięki którym UE może zwrócić się do państwa trzeciego o naprawienie szkody spowodowanej przez przymus gospodarczy. Obejmuje także ustalenia dotyczące podejmowania decyzji, w szczególności rolę Rady w ustalaniu, czy UE lub państwo członkowskie jest celem przymusu gospodarczego. Głosowałem za przyjęciem wniosku i szczególnie popieram przepis dotyczący roli Rady w procesie decyzyjnym na etapie ustalania środków przymusu. Choć głównym celem nowego instrumentu będzie nawiązanie dialogu mającego na celu przekonanie władz państwa spoza UE do zaprzestania stosowania przymusu, to w przypadku niepowodzenia tych wysiłków UE będzie dysponowała szeroką gamą środków zaradczych. Komisja Europejska będzie miała uprawnienia wykonawcze w zakresie środków zaradczych, jakie należy podjąć, po konsultacjach z państwami członkowskimi.