8:e valperioden Bas BELDER

Rapporteur Zeller heeft een goed verslag opgesteld. Gezien de vele verbeteringen die noodzakelijk zijn in het financieel beheer door de Commissie en met name de lidstaten is het echter onverstandig dat het EP nu al kwijting verleent.
Een aantal gewenste verbeteringen zijn genoemd in mijn voorstellen, opgenomen in het rapport.
Ten eerste is een financiële prikkel onmisbaar voor de lidstaten om het financieel beheer te verbeteren. Dat kan door een koppeling te leggen tussen de prestaties door de lidstaten bij de besteding en de hoeveelheid geld dat die lidstaat aan een activiteit kan besteden.
Ten tweede zijn er betere nationale controles nodig. Die vormen een belangrijke voorwaarde voor een single audit waarbij de Europese controle voortbouwt op de nationale controles. Dat vermindert de controlelast voor eindgebruikers.
Ten derde moet de Europese Commissie onderzoeken hoe een betere prioriteitstelling in de EU-begroting kan bijdragen aan vereenvoudiging en daling van de controledruk .
Tot slot dient de verlening van kwijting afhankelijk te zijn van een substantieel beter financieel beheer van EU-middelen door de lidstaten. De nationale verklaring is een nuttig middel hiervoor.
In het verslag wordt dus gevraagd om deze noodzakelijke verbeteringen, maar door de kwijting nu al te verlenen, zullen de lidstaten geen urgentie ervaren voor een koersverandering.

De verslagen Thomas-Olbrycht kunnen niet op mijn volledige instemming rekenen. De Raad en het Parlement verhogen de uitgaven voor de resterende looptijd van het meerjarig financieel kader (MFK), de jaren 2017-2020. De EU zal 6 miljard euro extra aan financiële verplichtingen kunnen aangaan, waarvan 3,9 miljard euro voor uitgaven op humanitair en veiligheidsgebied. Het resterende bedrag wordt besteed aan de bestrijding van de jeugdwerkloosheid (1,2 miljard euro) en economische steunmaatregelen (0,9 miljard euro).
Hogere uitgaven als gevolg van de vluchtelingencrisis zijn begrijpelijk, maar zouden moeten worden gecompenseerd door verlaging van uitgaven op andere terreinen. Dat gebeurt helaas nauwelijks (voor minder dan een miljard euro). Bovendien bouwt men meer flexibiliteit in via speciale instrumenten, waardoor het gemakkelijker wordt om verplichtingen aan te gaan die de in het MFK vastgestelde maxima overschrijden.
Daarom onthoud ik mij bij de stemming over deze verslagen.

Dit verslag over de begroting van de Europese Commissie voor 2018 krijgt mijn steun niet.
Ten eerste pleit het voor eigen middelen voor de EU, zoals belastingen. Daar verzet ik me tegen, omdat de EU ten dienste moet staan van de lidstaten en dat moet blijken in de wijze waarop zij wordt gefinancierd.
Ten tweede vraagt het verslag om een verdere stijging van de begroting. Nieuwe prioriteiten zoals migratie en veiligheid zijn een goede zaak, maar er is helaas geen politieke bereidheid dit te compenseren door verlagingen bij andere begrotingslijnen.
Mijn voorstel voor thematische concentratie is in het verslag opgenomen, wat betekent dat de financiële middelen besteed moeten worden aan een beperkt aantal prioriteiten. Dit is echter niet terug te zien in de strekking van het verslag. Prioritering wordt met de mond beleden, maar niet in de praktijk gebracht.
Dat leidt onvermijdelijk tot loze beloften, bijvoorbeeld van groei en werkgelegenheid. Die worden met name gecreëerd in de private sector, geflankeerd door beleid op lidstaatniveau, onder meer voor de nodige hervormingen. Irreële EU-doelstellingen resulteren slechts in teleurstelling en frustratie bij burgers en bedrijven.