Dlaczego Parlament przemieszcza się między Brukselą a Strasburgiem? 

W 1992 r. rządy państw członkowskich UE podjęły jednomyślnie decyzję o określeniu w Traktacie UE oficjalnych siedzib instytucji unijnych.

Kiedy kilka lat po II wojnie światowej (w 1952 r.) powstała Europejska Wspólnota Węgla i Stali (EWWiS) ustanawiająca wspólne zarządzanie rezerwami stali i węgla sześciu krajów, w tym Niemiec i Francji, jej instytucje znajdowały się w Luksemburgu. Rada Europy (międzyrządowy organ złożony z 46 krajów, broniący praw człowieka i kultury i utworzony bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej) miała już siedzibę w Strasburgu i udostępniła swoją salę obrad plenarnych na posiedzenia wspólnego zgromadzenia EWWiS, które przekształciło się w Parlament Europejski. Strasburg stał się stopniowo głównym miejscem posiedzeń plenarnych Parlamentu, chociaż w latach 60. i 70. XX w. dodatkowe sesje odbywały się również w Luksemburgu.

Po utworzeniu w 1958 r. Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej znaczna część działalności Komisji Europejskiej i Rady Ministrów koncentrowała się w Brukseli. Jako że prace Parlamentu wiążą się ściśle z monitorowaniem tych instytucji i współdziałaniem z nimi, z biegiem czasu działalność poselska coraz częściej przenosiła się do Brukseli. Na początku lat 90. przyjął się system pracy zbliżony do obecnego: posiedzenia komisji parlamentarnych i grup politycznych w Brukseli, sesje plenarne w Strasburgu. Większość personelu Parlamentu pracuje w Luksemburgu.

Decyzja z 1992 r. w istotny sposób wpłynęła na ustalenia dotyczące działalności Parlamentu: na oficjalną siedzibę i miejsce, w którym odbywa się większość posiedzeń plenarnych wybrano oficjalnie Strasburg; posiedzenia komisji parlamentarnych miały odbywać się w Brukseli, natomiast sekretariat Parlamentu (jego pracownicy) miał mieć oficjalną siedzibę w Luksemburgu. W 1997 r. przyjęte rozwiązanie zostało w całości zapisane w Traktacie o UE.

Wszelkie modyfikacje obecnego systemu wymagają wprowadzenia zmian do traktatu, a zatem jednomyślnej zgody wszystkich rządów państw członkowskich, i ratyfikowania tych zmian przez wszystkie parlamenty narodowe.