Ibrahim Rugova – 1998, Κοσσυφοπέδιο
Ο Rugova γεννήθηκε στην Cerrcë του Κοσσυφοπεδίου και σπούδασε στην Prishtina και στη Σορβόννη. Δίδαξε λογοτεχνία, έγραψε 10 βιβλία και έγινε πρόεδρος της Ένωσης Συγγραφέων Κοσσυφοπεδίου, η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο της διογκούμενης Αλβανικής αντίστασης στη Σερβική κυριαρχία στο Κοσσυφοπέδιο. Το 1989 ίδρυσε τον Δημοκρατικό Σύνδεσμο του Κοσσυφοπεδίου, το πρώτο πολιτικό κόμμα που αμφισβήτησε ευθέως το κομμουνιστικό καθεστώς, καθώς ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης Slobodan Milosevic ανέστειλε το καθεστώς αυτόνομης περιφέρειας του Κοσσυφοπεδίου και επέβαλε Σερβικό έλεγχο.
Αντιμέτωπος με την ολοένα και μεγαλύτερη καταπίεση, ο Rugova ηγήθηκε του πολιτικού κινήματος που ανακήρυξε μονομερώς την ίδρυση της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου. Το 1992 εξελέγη πρόεδρος μιας Δημοκρατίας που αναγνώριζε μόνο η Αλβανία. Απέναντι στο κύμα της Σερβικής καταστολής που ακολούθησε, ο Rugova δημιούργησε ένα σύστημα εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης και φορολόγησης για τον Αλβανικό πληθυσμό του Κοσσυφοπεδίου που λειτουργούσε παράλληλα με το Σερβικό σύστημα.
Ήπιων τόνων πολιτικός, με το χαρακτηριστικό μεταξωτό φουλάρι πάντα τυλιγμένο στον λαιμό του, ο Rugova υπήρξε καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 το μετριοπαθές και σκεπτόμενο πρόσωπο της Αλβανικής αντιπολίτευσης στο καθεστώς του Βελιγραδίου. Το 1998 κέρδισε δεύτερη προεδρική θητεία ενώ συνεχιζόταν η κλιμάκωση της ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των Σερβικών δυνάμεων και του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου (UÇK), ενός Αλβανικού ανταρτικού κινήματος, κλιμάκωση που θα οδηγούσε με ταχείς ρυθμούς σε μείζονα στρατιωτική επιχείρηση του Γιουγκοσλαβικού στρατού για την κατάπνιξη της εξέγερσης.
Με την απονομή στον Rugova του Βραβείου Ζαχάρωφ το 1998, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τίμησε έναν άνθρωπο ταγμένο στην αρχή της ειρηνικής αντίστασης κατά της βίας. Σύμφωνα με τον Rugova, το βραβείο υπήρξε για τον ίδιο και για όλους τους ανθρώπους στο Κοσσυφοπέδιο αναγνώριση του ειρηνικού αγώνα και των θυσιών τους.
Παρέμεινε αμετακίνητος υπέρ μιας αντίστασης χωρίς βία κατά του σερβικού καθεστώτος και επαναλάμβανε διαρκώς την προθυμία του για διάλογο με το Βελιγράδι, γεγονός που τον έφερνε σε αντίθεση με τον πιο σκληροπηρυνικό εθνικισμό του Adem Demaçi, του κύριου πολιτικού του αντιπάλου. Ο «Γκάντι των Βαλκανίων» προσπάθησε να κερδίσει τη συμπάθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, καθώς παρότρυνε τη διεθνή κοινότητα να προσφέρει προστασία στο Κοσσυφοπέδιο.
Ο Rugova, ως αρχηγός της διαπραγματευτικής αντιπροσωπείας του Κοσσυφοπεδίου, υπέγραψε στις 18 Μαρτίου 1999 την ειρηνευτική συμφωνία του Rambouillet, καρπό της μεσολάβησης της διεθνούς κοινότητας, αλλά η άρνηση του Βελιγραδίου να την κυρώσει είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί. Καθώς το Κοσσυφοπέδιο βρέθηκε υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ, ο Rugova, ο οποίος είχε φύγει προσωρινά από το Κοσσυφοπέδιο το 1999 και βρισκόταν στην Ιταλία, επέστρεψε στην πολιτική σκηνή για να ασκήσει την εξουσία από κοινού με τους ηγέτες του UÇK που είχαν τώρα τον έλεγχο του Δημοκρατικού Κόμματος. Το 2002, ο Rugova επανεξελέγη και διετέλεσε πρόεδρος μέχρι τον θάνατό του από καρκίνο των πνευμόνων το 2006, μόλις μερικές ημέρες πριν από την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το τελικό καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου. Για πολλούς ήταν ο «Πατέρας του Έθνους».