Denis Mukwege – 2014 r., Demokratyczna Republika Konga

Urodzony w 1955 r. w Bukavu, Mukwege studiował medycynę, a następnie założył oddział ginekologiczny w szpitalu w Lemerze, we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga, który został zniszczony po wybuchu wojny w 1996 r. Mukwege wrócił wówczas do Bukavu, gdzie - na początku mając do dyspozycji jedynie namioty - założył nowy szpital z oddziałem położniczym i blokiem operacyjnym; niestety wszystko uległo zniszczeniu w czasie drugiej wojny w Kongu w 1998 r. Niezrażony Mukwege odbudował swój szpital w Panzi, pracując od świtu do nocy i ucząc personel, jak leczyć kobiety, które doznały okrucieństw ze strony bojowników, „uznających kobiety za wspólnego wroga". Od 1999 r., kiedy szpital został ponownie otwarty i przyjął pierwszą ofiarę gwałtu z ranami postrzałowymi ud oraz genitaliów, Denis Mukwege udzielił pomocy kilkudziesięciu tysiącom kobiet. W ciągu kilku tygodni od otwarcia do szpitala zgłosiły się dziesiątki kobiet - ofiary gwałtów oraz tortur.

Mukwege jest uznanym na świecie ekspertem w dziedzinie leczenia urazów patologicznych i psychospołecznych spowodowanych przemocą seksualną. Kierowany przez niego szpital w Panzi oferuje kobietom opiekę psychologiczną i medyczną, a także pomoc w zdobywaniu nowych umiejętności zawodowych pozwalających zarobić na utrzymanie, gdyż wiele kobiet zostaje odrzuconych przez swoje społeczności. Dziewczęta otrzymują też wsparcie w powrocie do szkoły, a osobom chcącym dochodzić swoich praw zapewnia się pomoc prawną.

Od dnia, gdy operował młodą kobietę, przy której narodzinach niegdyś asystował w szpitalu w Panzi, Mukwege niestrudzenie działa na rzecz kobiet, które doświadczyły okrucieństw. Był to dla niego przełomowy moment - od tamtej chwili poza leczeniem zaczął prowadzić w kraju i za granicą kampanię na rzecz zakończenia brutalnej walki o zasoby naturalne Demokratycznej Republiki Konga. On sam stał się jej ofiarą w 2012 r., gdy uzbrojeni ludzie wtargnęli do jego domu i grozili bronią córkom. Jego ochroniarz, a zarazem przyjaciel został zabity, ale Mukwege zdołał uciec wraz z rodziną do Szwecji, a następnie do Belgii. Wrócił do Demokratycznej Republiki Konga w 2013 r., kiedy grupa kobiet, które żyją za kwotę mniejszą niż dolar dziennie, kupiła dla niego bilet powrotny do domu.

Pomimo nieustannych gróźb pozbawienia życia Mukwege mieszka obecnie w szpitalu w Panzi. Założył też fundację swojego imienia wspierającą globalną sieć osób, które przeżyły przemoc seksualną. Był głęboko zaangażowany w proces legislacyjny Parlamentu, który w 2017 r. doprowadził do przyjęcia rozporządzenia UE w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami, mającego na celu uniemożliwienie wywozu do Europy niektórych minerałów i metali z takich regionów.

Od 2008 r. Mukwege otrzymał dziesiątki nagród w uznaniu jego pracy, w tym Nagrodę ONZ w dziedzinie Praw Człowieka (2008), Seulską Nagrodę Pokojową (2016) i Pokojową Nagrodę Nobla (2018). Posiada też honorowe stopnie Uniwersytetu w Edynburgu i Uniwersytetu Harvarda. W 2015 r. ukazał się film dokumentalny poświęcony jego życiu i pracy, zatytułowany „Mężczyzna, który naprawia kobiety. Gniew Hipokratesa". Napisy do tego filmu opracowano przy wsparciu Parlamentu Europejskiego we wszystkich językach urzędowych UE. W marcu 2020 r. dr Mukwege został powołany do koordynowania pracy Regionalnej Komisji ds. Zdrowia w Kiwu Południowym w związku z pandemią COVID-19.