«A nada, aquí». O escultor puxo a obra e o pazo a lenda.
Cabo do peirao do pazo de Mariñán existe unha lápida de mármore coa inscrición «la nada, aquí». Non se sabe se é unha referencia filosófica, relixiosa, ou o desconsolador epitafio dunha tumba, pero o caso é que incita á reflexión, dá azos á curiosidade e serve de alicerce á lenda. Sobre todo porque a lápida en cuestión ten forma de rizo, daqueles que levaban as damas nun camafeo onda o peito; a lembranza se cadra do que puido ter pasado nunha noite de lúa con dous homes embozados, unha dama e unha barca, por exemplo. Habería un morto, abofé.
O que está claro é que o cabaleiro retornou dende o eterno, ben é verdade que en calidade de estantiga, para lle indicar á súa amada a futilidade dos afáns desta vida: «a nada aquí», «sic transit gloria mundi», díxolle aboiando sobre o valado que separa o pazo da ría. A dama deixou caer o camafeo co rizo e pasou deseguida a engrosar as fileiras do «alí», é dicir, do alén, sen que ata a data volvese tornar por «aquí», nin sequera como estantiga.
Séculos máis tarde, un escultor coruñés recolleu sen sabelo o recordo do rizo e da visita, que por certo se segue a producir en habendo unha noite de luar e un viaxeiro predisposto a asumir o transcendente.
